Morgunblaðið - 28.02.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2020
✝ ÁsvaldurAndrésson
fæddist á Seyðis-
firði 13. júlí 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 13. febrúar
2020 eftir skamm-
vinn veikindi. For-
eldrar hans voru
Andrés Rasmussen
verkamaður, f.
25.12. 1896, d. 10.4.
1945 og Sveinrún Jónsdóttir
húsmóðir, f. 15.5. 1897, d. 18.9.
1988.
Systkini Ásvaldar voru Ragn-
ar Bóasson, hálfbróðir, f. 18.5.
1918, d. 2.8. 1993, matreiðslu-
meistari, búsettur í Los Angeles,
Guðrún Andrésdóttir, f. 16.4.
1923, d. 2.7. 2002, húsmóðir á
Akureyri, og Oddný Stefanía
Andrésdóttir, f. 30.10. 1924, d.
10.8. 1927.
Ásvaldur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Ernu Maríu Jó-
hannsdóttur, f. 4.2. 1938, skrif-
stofumanni hjá Sýslumanninum
í Kópavogi, þann 4. febrúar
1956.
Foreldrar Ernu voru Johan
Schröder, garðyrkjubóndi í
Birkihlíð í Kópavogi, f. 28.1.
Magnússon, sonur þeirra er
Tindur Páll. Dóttir Matthíasar
er Stella Elínborg. 3. Ragnhild-
ur Ásvaldsdóttir, f. 5.11. 1966,
forstöðumaður menningarmið-
stöðvar Fljótsdalshéraðs. Sonur
hennar og Egils Arnar Árna-
sonar er Jökull sérfræðingur.
Synir Ragnhildar og Arnars
Þórs Þórissonar eru Ásvaldur
Fróði, deildarstjóri í Alta, Nor-
egi og Dagur nemi.
Ásvaldur stundaði nám í bif-
reiðasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík og hjá Agli Vilhjálms-
syni hf. og lauk sveinsprófi árið
1962 og meistararéttindum
1965. Ásvaldur starfaði hjá Agli
Vilhjálmssyni í 27 ár, þar af sem
verkstjóri í 13 ár. Hann starfaði
við tjónaskoðun hjá Brunabót
frá árinu 1983 og síðar hjá Sjóvá
Almennum. Ásvaldur lauk
starfsævinni hjá Securitas, 73
ára.
Ásvaldur gekk í Félag bif-
reiðasmiða að námi loknu og var
formaður félagsins í fimmtán
ár. Jafnframt sat hann í stjórn
Málm- og skipasmíðasambands-
ins. Hann sat í sveinsprófsnefnd
fyrir Félag bifreiðasmiða og síð-
an Bíliðnafélagið á árunum
1972-88.
Ásvaldur var í Lionsfélagi
Kópavogs frá árinu 1981 og var
stofnfélagi og í stjórn Seyðfirð-
ingafélagsins.
Útför Ásvaldar fer fram í
dag, 28. febrúar 2020, frá Kópa-
vogskirkju kl. 15.
1903, d. 16.4. 1971
og Jakobína Beck
Schröder garð-
yrkjubóndi, f. 11.9.
1909, d. 25.5. 2005.
Börn Ásvaldar
og Ernu eru: 1.
Hanna Sveinrún, f.
25.5. 1956, sérfræð-
ingur á Landspít-
ala, gift Gunnlaugi
Helgasyni raf-
eindavirkja. Dætur
þeirra: Hrafnhildur deildar-
stjóri. Börn hennar og Tryggva
Guðmundssonar eru Guð-
mundur Andri, Tinna María,
Ísabella Sara og Tristan Alex.
Helga Þórunn, verkfræðingur.
Börn hennar og Eiríks Gísla-
sonar eru Arna Karitas og
Pétur. Hlín verkfræðingur.
Sambýlismaður hennar er
Snorri Páll Þórðarson, sonur
þeirra er Snorri. 2. Regína, f.
30.6. 1960, sviðsstjóri velferðar-
sviðs Reykjavíkurborgar, gift
Birgi Pálssyni tölvunarfræðingi.
Dætur Regínu og Þrastar Ottós-
sonar eru: Erna María flug-
maður og Ýr fatahönnuður.
Dóttir Birgis er Auður Kolbrá
lögfræðingur. Eiginmaður
hennar er Matthías Már
Það var einn þungbúinn
vetrardag árið 2008 að ég sat
með blaðamanni og ljósmynd-
ara frá spænska dagblaðinu El
Pais í stofunni heima hjá for-
eldrum mínum og hlustaði á við-
tal við pabba. Þau höfðu komið
til landsins til að taka viðtöl við
þekkta Íslendinga um þann
ævintýralega uppgang sem var
á þessum tíma en vildu einnig
heyra í „venjulegum“ Íslendingi
sem myndi tímana tvenna.
Stemningin var notaleg við
kertaljós í hálfrökkrinu og gest-
irnir gæddu sér á pönnukök-
unum hans pabba.
Þar sem ég sat og hlustaði á
samtalið áttaði ég mig á því
hvað pabbi hafði í raun átt
dramatíska æsku og uppvaxt-
arár. Auðvitað vissi ég sitthvað
um lífshlaup hans, en hafði ekki
alveg áttað mig á samhengi
hlutanna fyrr en þarna.
Þennan eftirmiðdag heyrði
ég um æskuna á Seyðisfirði og
ævintýrin í tengslum við her-
námið. Ég heyrði líka um fá-
tæktina og baslið hjá afa og
ömmu, sorg þeirra yfir barns-
missi og um hálfbróðurinn sem
var sendur í fóstur. Einnig um
fyrsta starfið sem pabbi fékk að
afloknu barnaskólaprófi og frá
vertíðinni á Hornafirði. Um
hans eigin sorg þegar pabbi
hans dó án þess að hann fengi
tækifæri til að kveðja hann. Um
flutningana suður og hlutverkið
sem 17 ára fyrirvinna á upp-
gangstímunum í Keflavík.
Svo um stóru ástina í lífi
hans, mömmu, sem hann kynnt-
ist þegar þau voru bæði berkla-
veik á Vífilsstöðum. Um sam-
búðina í einu herbergi hjá
ömmu og afa í Birkihlíð, þar
sem þau eignuðust okkur eldri
systurnar meðan pabbi byggði
húsið, vann hjá Agli Vilhjálms-
syni á daginn og gekk í Iðnskól-
ann á kvöldin.
Allt í einu var lífsferillinn
hans, sem í mínum huga var
bara ósköp venjulegur heimilis-
faðir í Kópavoginum, orðinn að
stórbrotinni sögu um kynslóð-
ina sem ólst upp við kröpp kjör
og upplifði þá anga heimsstyrj-
aldarinnar sem sótti Ísland
heim. Um það hvernig þetta
fólk byggði upp samfélagið sem
gerði börnum hans og barna-
börnum kleift að sækja sér
menntun og lifa mannsæmandi
lífi.
Mörgum af þessari kynslóð
tókst að skapa sér og sínum
ágætis lífskjör með þrotlausri
baráttu og miklum dugnaði.
Pabbi var verkalýðssinni inn að
hjartarótum og uppeldi okkar
systra litaðist mjög af hans
sterku lífsskoðunum.
Hann fylgdist vel með póli-
tískum hræringum hvort sem
það var á Íslandi eða á alþjóða-
vísu og vildi veg Íslands sem
mestan. Honum auðnaðist að
rækta fjölskylduna af alúð og
var jafnvígur á smíðar og í
pönnukökugerð og hvatti okkur
systurnar til dáða, hverja á sinn
hátt.
Hann var stoltur af stóra
hópnum sínum og mætti jafnt á
tískusýningar sem og fótbolta-
leiki hjá afkomendunum og setti
sig alltaf vel inn í þau hugð-
arefni sem hvert okkar hafði.
Það voru kannski tímanna
tákn að síðasta orrusta pabba
yrði háð í skugga verkfalla og
óveðurs, eins íslenskt og hægt
er að hugsa sér.
Elsku pabbi, takk fyrir það
góða veganesti sem þú gafst
okkur í uppvextinum, fyrir
hlýjuna og traustan faðminn og
nú í seinni tíð allar skemmtilegu
fésbókarkveðjurnar.
Minning þín lifir í hjörtum
okkar.
Regína Ásvaldsdóttir.
Þá er hann Ásvaldur Regínu-
pabbi horfinn úr þessum heimi.
Það er skrítin tilfinning, það var
einhvern veginn eins og hann
yrði alltaf til. Enda virtist Elli
kerling ekki ná sömu tökum á
honum og öðrum, hann var allt-
af jafn keikur og flottur og skýr
í kollinum.
Ætli það hafi ekki verið árið
1973 sem ég hitti hann fyrst,
skömmu eftir að ég kynntist
Regínu dóttur hans. Ásvaldur
og Erna María bjuggu á þessum
árum með dætrunum þremur í
Löngubrekku 28 þar sem þau
höfðu búið sér fallegt heimili. Í
kjallaranum bjó amma Sveinr-
ún, en Ásvaldur bar ungur
ábyrgð á sér og sínum og þegar
hann stofnaði heimili var móður
hans ætlað pláss í húsi hinnar
nýstofnuðu fjölskyldu. Kópavog-
urinn var skrautleg landnema-
byggð í byrjun áttunda áratugar
síðustu aldar. Barnafjöldi í öðru
hverju húsi, malargötur með til-
heyrandi drullupollum. Heimili
Ásvaldar og Ernu var klassa-
heimili, þar voru allir hlutir
vandaðir og fundinn staður af
kostgæfni og umhverfis húsið
var fallegur garður.
Ásvaldur var ekki dæmigerð-
ur karl af sinni kynslóð þegar
kom að heimilinu og barnaupp-
eldi. Hann sýndi því áhuga sem
við unglingsstelpurnar vorum
að stússa og átti það til að bjóða
mér inn í kaffisopa þegar ég
kom að heimsækja Regínu og
þá var sest niður við eldhús-
borðið og málin rædd. Þá er
margra góðra stunda að minn-
ast frá jólatréssölunni á Vestur-
götunni, þar sem við vinkonurn-
ar stóðum vaktina undir stjórn
Ásvaldar og seldum jólatré. Ás-
valdur var pabbi sem sinnti
stelpunum sínum vel og verður
ekki annað séð en barnabörnin
og barnabarnabörnin hafi líka
notið ástar og umhyggju hans.
Nýlega mynd sá ég af honum
á vellinum þar sem langafabarn
var að spila fótbolta og langafi
var mættur til að hvetja sinn
mann. Og önnur nýleg mynd
kemur upp í hugann þar sem
hann er klæddur í nýjustu fata-
línu Ýrar, dótturdóttur sinnar
og fatahönnuðar – enda glæsi-
legt módel með eindæmum. Og
þótt ég hafi ekki verið í fjöl-
skyldunni fékk ég alltaf fallegar
kveðjur frá Ásvaldi á tímamót-
um, hvort sem þau voru gleðileg
eða sorgleg. Þær kveðjur ein-
kenndust alltaf af umhyggju og
einlægni.
Nú er þessi öðlingur búinn að
kveðja okkur, ég mun minnast
hans með hlýju alla tíð. Ernu
Maríu, eftirlifandi eiginkonu
hans, dætrunum þremur og fjöl-
skyldunni allri sendi ég mínar
einlægustu samúðarkveðjur.
Bryndís Hlöðversdóttir.
Látinn er góðvinur minn Ás-
valdur Andrésson, oftast nefnd-
ur Alli meðal vina og kunningja,
á 92. aldursári. Þegar fólk nær
svo háum aldri á það ekki að
koma á óvart að það ljúki jarð-
vist sinni, en þrátt fyrir það
bregður manni þegar fréttir
berast af andláti góðs vinar.
Alla kynntist ég þegar hann hóf
störf hjá Agli Vilhjálmssyni hf.
árið 1956, en ég var þá búinn að
vera þar í bifreiðasmíðanámi í
fjögur ár. Fljótlega urðum við
góðir kunningjar, þrátt fyrir að
ég væri sjö árum yngri en hann,
sem þótti á þeim tíma vera
nokkur munur, en með árunum
virtist þessi aldursmunur verða
að engu. Þessi kunningsskapur
breyttist brátt í ævarandi vin-
skap, þar sem aldrei bar skugga
á. Alli hóf nokkru seinna nám í
bifreiðasmíði, tók sveinspróf og
öðlaðist síðan meistararéttindi í
greininni. Hann varð síðar
verkstjóri í mörg ár á yfirbygg-
ingaverkstæði Egils Vilhjálms-
sonar hf. og starfaði sem slíkur
allt þar til fyrirtækið hætti
störfum. Alli hafði frá fyrstu tíð
mikinn áhuga á félagsmála-
störfum og hafði sterkar skoð-
anir á þjóðmálum og öllu því
sem varðaði réttindi þeirra sem
hann taldi misrétti beitta. Hann
hafði sterkan persónuleika og
þegar hann hóf upp raust sína
var eftir því tekið hvað hann
hafði til málanna að leggja.
Nokkru eftir að Alli gekk í Fé-
lag bifreiðasmiða var hann kos-
inn í stjórn félagsins og var síð-
ar kosinn formaður þess og
gegndi hann þeirri stöðu í 15
ár.
Á þessum árum urðu miklar
breytingar á starfsemi félags-
ins, þar sem hæst bar samein-
ingu við önnur félög og samtök,
og þurfti þá að sýna lipurð og
sanngirni til að verja hagsmuni
félagsmanna. Í öllu þessu ferli
átti Alli mikinn þátt í því að ná
niðurstöðu sem félagið sam-
þykkti að lokum. Fyrir hans til-
stilli var síðar ákveðið að skrá
sögu félagsins og var hún gefin
út í bókaflokknum Safn til iðn-
sögu Íslendinga undir heitinu
„Hugvit þarf við hagleiks-
smíðar“. Hann sat í ýmsum
nefndum og ráðum, sem og á
fundum og þingum þar sem
málefni er vörðuðu hagsmuni
félagsins og félagsmanna voru
til umræðu. Þá var hann í mörg
ár prófdómari við sveinspróf
bifreiðasmiða. Alli var góður
formaður og fór ekki á milli
mála að honum þótti vænt um
félagið sitt. Hann var sæmdur
gullmerki þess árið 1988 og var
vel að því kominn. Eftir að
hann hætti störfum sem stjórn-
armaður fylgdist hann vel með
og var þátttakandi í starfsemi
sameinuðu félaganna allt fram
á síðasta dag.
Alli eignaðist yndislega eig-
inkonu, Ernu Maríu Jóhanns-
dóttur, og með henni þrjár dæt-
ur, sem allar hafa blómstrað í
samfélaginu og eru afkomendur
þeirra hjóna orðnir fjölmargir.
Hann var góður fjölskyldufaðir,
sá vel um heimilið og bar hag
dætra sinna og afkomenda allra
fyrir brjósti, ásamt því að fylgj-
ast vel með frama þeirra, bæði í
leik og starfi. Hann var sjálfum
sér nægur um flest og fór allra
sinna ferða á sínum átta
strokka jeppa og í síðasta mán-
uði sótti hann um endurnýjun á
ökuskírteininu.
En skjótt skipast veður í lofti
og nú er bifreiðasmiðurinn Ás-
valdur Andrésson allur. Megi
minning vinar míns lifa.
Egill Jónsson.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Kópavogs
Nú er einn af okkar félögum,
Ásvaldur Andrésson, fallinn
frá. Ásvaldur gekk í klúbbinn
1981 og var því einn af lengst
starfandi félögum í klúbbnum.
Ásvaldur var mjög virkur félagi
og gegndi flestum trúnaðar-
störfum klúbbsins svo sem for-
maður, ritari, gjaldkeri og einn-
ig var hann formaður hinna
ýmsu nefnda í klúbbnum. Ás-
valdur mætti mjög vel á fundi
og nú síðast í janúar 2020.
Við félagarnir þökkum Ás-
valdi fyrir mikið og gott sam-
starf í klúbbnum. Hans verður
sárt saknað.
Félagar í klúbbnum senda
eftirlifandi eiginkonu, Ernu
Maríu Jóhannsdóttur, börnum
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. Lkl. Kópavogs,
Sigurjón Sigurðsson ritari.
Ásvaldur
Andrésson
 Fleiri minningargreinar
um Ásvald Andrésson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Svo veri valmennið Helgi K.
Hjálmsson kvaddur með þeim
orðum að hans líkar verða fáir
að mannkostum, atorku og
skapferli.
Ástvinum vottum við hjónin
innilega samúð.
Halldór Jónsson.
Ég kynntist Helga Hjálms-
syni í byrjun níunda áratugar
síðustu aldar. Þá var ég, nýlega
útskrifaður endurskoðandinn,
fenginn til að sjá um endurskoð-
un Tollvörugeymslunnar hf. Þar
hafði Helgi verið forstjóri frá
upphafi, en fyrirtækið var stofn-
að 1963 og hafði afgerandi áhrif
á starfsumhverfi innflytjenda á
Íslandi á tímum hárra tolla og
vörugjalda. Tollvörugeymslan
var almenningshlutafélag og
hlutabréf félagsins voru skráð á
hlutabréfamarkaði þegar ég hóf
störf fyrir félagið. Á þessum
tímum sinntu endurskoðendur
ýmissi þjónustu auk endurskoð-
unar fyrir viðskiptamenn sína.
Samskipti okkar Helga voru því
mikil og tókst með okkur góð
vinátta, sem aldrei bar skugga
á. Helgi hafði ástríðu fyrir starf-
semi Tollvörugeymslunnar og
framþróun starfseminnar í um-
hverfi sem var að taka breyt-
ingum í frelsisátt á þessum ár-
um. Samvinna okkar á þessu
sviði stóð í um tíu ár, en Helgi
gegndi starfi forstjóra allt til
starfsloka á árinu 1996.
Þegar ég hóf golfiðkun fyrir
rúmum tíu árum vorum við í
sama golfklúbbi og spiluðum
saman nokkra hringi. Enn var
sami eldmóðurinn í Helga þótt
árin væri orðin áttatíu. Á þeim
árum hafði Helgi staðið fyrir
stofnun Byggingarsamvinnu-
félags eldri borgara í Garðabæ
og vann að því að fá lóðir hjá
Garðabæ til að byggja hús fyrir
félagsmenn. Þeir samningar
náðust á árinu 2014 og úr varð
að ég tók sæti í stjórn félagsins
á því ári, en Helgi var þar
stjórnarformaður eins og hann
hafði verið frá stofnun. Fljótlega
hófst bygging 25 raðhúsa við
Unnargrund. Eins og gengur
var verkefnið ekki áfallalaust og
þurfti að bregðast við ýmsum
óvæntum atvikum. Í öllu því
ferli leiddi Helgi starfið áfram í
átt að lausnum og voru húsin af-
hent eigendum sínum á árinu
2018. Ekki fór á milli mála að
Helga var það mikið kappsmál
að ljúka þessu verki og gleði
hans var mikil þegar það tókst.
Um leið ákvað hann að tíma-
bært væri að aðrir tækju við
stjórn Byggingarsamvinnu-
félagsins og lét hann af störfum
á aðalfundi 2019 þegar hann átti
eftir örfáa mánuði í nírætt.
Áhuginn á starfsemi félagsins
dvínaði þó ekki og okkar síðasta
samtal, rúmri viku fyrir and-
látið, snerist um félagið, stöðu
þess og framtíð.
Að leiðarlokum þakka ég
Helga fyrir samfylgdina og
votta Ingibjörgu og öðrum að-
standendum samúð mína.
Símon Á. Gunnarsson.
„Ó, vor Guð, lát þitt orð, sem
í dag verður kennt, falla í góða
jörð.“ Þessi bænarorð Jóns bisk-
ups Vídalín, sem fæddur var að
Görðum á Álftanesi, eru letruð á
prédikunarstól Vídalínskirkju í
Garðabæ. Helgi K. Hjálmsson
hafði fagnað mjög vígslu hennar
vorið 1995 og vitnaði í bænar-
orðin á héraðsfundi í Vindáshlíð
um haustið sem safnaðarfulltrúi
Garðasóknar. Hann hafði líka
verið gjaldkeri og formaður
hennar er safnaðarheimilið
Kirkjuhvoll var byggt. Ómetan-
legt hafði verið fyrir séra Braga
Friðriksson sem sóknarprest í
ört vaxandi bæjarfélagi Garða-
bæjar að fá Helga með sér til að
móta og efla þar kirkjustarfið og
síðar einnig í Kjalarnesprófasts-
dæmi er séra Bragi var þar pró-
fastur. Þau Ingibjörg Stephen-
sen, eiginkona Helga, sungu
árum saman í kirkjukór Garða-
kirkju, enda bæði Kristsvinir og
tónlistarunnendur, og voru
hvatamenn að stofnun Tónlistar-
félags Garðahrepps. Tónlist og
trúariðkun og þátttaka í kristnu
helgihaldi var þeim drifkraftur
lífsgleði og dugandi verka. Sem
viðskiptafræðingur og framsæk-
inn forstjóri Tollvörugeymsl-
unnar færði Helgi með sér inn í
kirkju- og safnaðarstarf mikil-
væga þekkingu á rekstri og
reikningshaldi. Og með víðsýni
sinni og næmi fyrir hræringum
samfélagsins hafði hann heilla-
rík áhrif á stefnumörkun og
áætlanir á vettvangi Þjóðkirkj-
unnar. Helgi var gjaldkeri hér-
aðsnefndar prófastsdæmisins er
ég settist í hana sem sóknar-
prestur Hafnarfjarðarkirkju og
við áttum þar góða samleið.
Mikill samhugur ríkti í nefnd-
inni um stefnumótun og ráðstöf-
un fjár úr héraðssjóði. Verkefni
prófastsdæmisins voru vel und-
irbúin og ekki aðeins horft til
þess að styrkja innviði kirkju-
starfs heldur líka samskipti
þjóðar og kirkju. Efnt var til
gefandi stefnumóta við mark-
hópa í samfélaginu, fóstrur,
kennara, lækna og hjúkrunar-
fólk, sjómenn og verkalýðsleið-
toga og líka listamenn. Þeir
voru boðnir á héraðsfundi og til
samveru í Skálholti til að gæta
að því hvar mætti liðsinna og
miðla gagnkvæmu trausti og
blessun, enda ætti kristin kirkja
samleið með öllum er starfa af
góðhug lífi til gagns og gleði.
Helgi sat á kirkjuþingi í lok síð-
ustu aldar þegar unnið var þar
að nýjum kirkjulögum og
reglum er miðuðu að auknu
sjálfstæði Þjóðkirkjunnar og var
einnig kirkjuráðsmaður. Helgi
var um árabil formaður Leik-
mannaráðs og Leikmannastefnu
Þjóðkirkjunnar og beitti sér þar
m.a. fyrir aukinni þjónustu
kirkjunnar við aldraða. Hann
helgaði hagsmunum þeirra mjög
starfskrafta sína síðustu æviárin
og barðist í ræðu og riti fyrir
bættum kjörum þeirra. Hvar-
vetna sem Helgi kom við sögu í
starfi sínu og á félagsmálasviði í
Garðabæ og víðar og ekki síst í
Þjóðkirkju Íslands hafði hann
miklu að miðla með atorku sinni
og atgervi, skapfestu og dreng-
lyndi. Helgi byggði líf sitt á
kristnum grunni og þótti miklu
varða að þjóð og kirkja ættu
góða samleið, svo að orð Guðs
og fagnaðarerindi Frelsarans
fengju lýst og blessað og varðað
veg. Slíkra málsvara sem Helga
þarfnast kirkja Íslands vissu-
lega á þessu 300 ára minning-
arári um orðsins meistara, Jón
Vídalín, og á komanda tíð. Guð
kalli þá á hennar svið! Blessi
hann minningu Helga K.
Hjálmssonar og gefi góðan
ávöxt af vitnisburði hans og
verkum hér í heimi og í ríki
sínu. Lýsi hann fjölskyldu og
ástvinum Helga veginn fram og
glæði trú, von og elsku með
kirkju og þjóð í Frelsarans
nafni.
Gunnþór Ingason.
Kveðja frá Garðasókn.
Einstakt framlag Helga
Hjálmssonar til Garðasóknar
verður seint fullþakkað.
Ábyrgðarhlutverkin sem
hann sinnti til áratuga voru
mörg og verkefnafjöldinn verð-
ur ekki talinn.
Helgi hafði einlægan og
óþrjótandi áhuga á starfi og
þjónustu Garðasóknar sem og
þjóðkirkjunnar allrar.
Á kveðjustundu hugsum við
með miklu þakklæti og virðingu
til Helga og hans góðu konu.
Guð blessi minningu Helga
Hjálmssonar.
Magnús E. Kristjánsson.
 Fleiri minningargreinar
um Helga K. Hjálmsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.