Morgunblaðið - 28.02.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2020
✝ Vilborg Sig-urðardóttir var
fædd í Núpasveitar-
skóla við Kópasker
14. janúar 1939.
Hún andaðist á
líknardeild Land-
spítalans 15. febr-
úar 2020. Foreldrar
hennar voru Hall-
dóra Friðriksdóttir
frá Efri-Hólum, f.
3.6. 1903, d. 21.10.
1985, og Sigurður Björnsson frá
Grjótnesi, f. 29.5. 1909, d. 24.10.
1971. Halldóra og Sigurður áttu
þrjú börn auk Vilborgar: Guð-
rúnu, f. 19.8. 1933, d. 14.11. 2015,
Björn, f. 7.3. 1936, d. 7.7. 2008, og
Sigurlaugu, f. 13.8. 1940, d.
19.12. 1990.
kvæmdabankanum. Hún kenndi
við Miðbæjarskólann 1963-64 og
Austurbæjarskóla 1968-69. Frá
1969 til 1977 kenndi hún við
Lindargötuskóla en Ármúlaskóla
frá 1977 til 2002 er hún hætti
störfum.
Vilborg giftist fyrri eigin-
manni sínum, Ólafi Jónssyni, f.
15.7. 1936, d. 2.1. 1984, blaða-
manni og ristjóra, 28. júní 1963.
Þau eignuðust synina 1) Jón, f.
3.10. 1964. Hann er giftur Sig-
rúnu Birgisdóttur og eiga þau
börnin Ólaf Birgi og Önnu Vil-
borgu. Einnig á Jón dæturnar
Alexöndru og Anastasíu með
fyrri eiginkonu sinni, Kseníu
Ólafsson; 2) Halldór, f. 31.1. 1966.
Vilborg og Ólafur skildu.
Eftirlifandi eiginmanni sínum
Vikari Péturssyni, f. 12.10. 1944,
verkfræðingi giftist Vilborg 29.
maí 1992.
Útför Vilborgar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 28. febrúar
2020, og hefst athöfnin klukkan
15.
Vilborg ólst upp í
Núpasveitarskóla
þar sem móðir henn-
ar var skólastjóri og
faðir hennar kenn-
ari. Hann var einnig
oddviti og sinnti
margvíslegum störf-
um öðrum.
Fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur 1953
og þar lauk Vilborg
landsprófi. Hún
stundaði nám við Menntaskólann
í Reykjavík og lauk stúdentsprófi
1960. Kennaraprófi lauk hún
1963 og BA-prófi í dönsku og
sögu frá Háskóla Íslands 1968.
Vilborg stundaði ýmis skrif-
stofustörf að loknu stúdentsprófi
og starfaði meðal annars í Fram-
Ég mætti mikilli hlýju daginn
sem ég hitti Vilborgu tengdamóð-
ur mína fyrst, hlýju sem umfaðm-
aði fjölskyldu hennar og hennar
nánustu og ég hef notið góðs af
síðan. Vilborg var einstök kona,
lífsglöð með mikinn húmor og ein-
stakur vinur vina sinna. Hún var
fróð og með sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og hafði
einstakt lag á að draga það áhuga-
verða fram í tilverunni með
hnyttnum athugasemdum. Þessi
einlægi áhugi á mannlífinu og
menningunni sló taktinn í hennar
lífi. Hún fylgdist ætíð vel með, var
ötull gestur á sýningum og fyrir-
lestrum og sótti reglulega menn-
ingarviðburði alla sína tíð. Hún
var vinamörg, með sterka nær-
veru og sýndi fólki áhuga, var
ræðin og hafði einstaka frásagn-
arhæfileika. Eftirtektarvert var
hvað hún hafði einlægan áhuga á
því að að heyra hvað unga fólkið
hafði að segja, var fordómalaus og
sýndi þeim virðingu, enda naut
hún virðingar og vináttu margra
sem hún kynntist á lífsleiðinni.
Hennar einbeitti áhugi á sam-
félaginu fann sér viðeigandi far-
veg í starfi sem kennari í mennta-
skóla en hún kenndi í Lindarskóla
og síðar við Fjölbraut í Ármúla.
Auk þess að sinna kennslu beitti
hún sér í kvennabaráttunni á
fyrstu árum 8. áratugarins. Ég,
nokkuð yngri kona, geri mér vel
grein fyrir hversu vel ég hef búið
að því sem Vilborg og hennar góða
samstarfsfólk í kvennabáráttunni
komu áleiðis. Hún starfaði með
rauðsokkunum um árabil og á
miklar þakkir skildar fyrir fram-
lag hennar að bættu samfélagi,
jafnrétti og umbótum.
Vilborg ólst upp fyrir norðan í
Núpasveit en undanfarin ár höf-
um við fjölskyldan verið svo gæfu-
rík að eiga margar góðar stundir í
sumarleyfum við dvöl við ystu
sjónarrönd norður á Melrakka-
sléttu. Það var henni mikið
ánægjuefni að koma og dvelja í
húsinu byggðu af afa hennar sem
hún dvaldi svo oft í í æsku og njóta
þess að vera þar á ný með fjöl-
skyldu og vinum. Húsið var eins-
konar miðja í sögu fjölskyldunnar,
fullt af minningum sem var oft til-
efni til margra frásagna Vilborgar
af fyrri tíð. Miðja, líkt og Vilborg
var meðal sinna nánustu.
Ég er þakklát fyrir það hvað ég
bý ég vel að því hvað hún hlúði vel
að sínum nánustu með hlýju, vin-
áttu, tryggð og húmor. Ég kveð nú
elskulega tengdamóður og ástríka
ömmu barnanna minna.
Með henni hverfur litríkur per-
sónuleiki og skarðið er mikið sem
hún skilur eftir. Hennar verðu
sárt saknað en minning hennar
mun lifa lengi með hennar góða
fólki og í barnabörnunum Alex-
öndru, Anastasíu, Ólafi Birgi og
Önnu Vilborgu sem hún gaf svo
mikið til.
Sigrún Birgisdóttir.
Fjölskylda manns er það dýr-
mætasta sem maður á og þar datt
ég í lukkupottinn. Villa var þar
lykilmanneskja, ég hef þekkt hana
og fundið fyrir stuðningi hennar
og Vikars alla ævi. Synir Villu eru
frændur mínir, við erum systkina-
börn. Mamma og Villa eru eins og
systur fyrir mér. Ég var mikið hjá
þeim V og V sem krakki og naut
þess, á yndislegar minningar af
Háaleitisbrautinni, Húsafelli,
Hallormsstað og Eyrarbakka.
Villa dekraði mann, stríddi og
kenndi manni ýmislegt, ekki síst
að njóta og hlusta. Njóta lista, feg-
urðarinnar allt í kring og njóta
þess að liggja í leti sem fáir af
hennar kynslóð kenna þeim sem
yngri eru. Þegar við fórum í Húsa-
fell var það siður að við morgun-
verðarborðið sögðum við hvort
öðru frá því sem við vorum að lesa
kvöldinu áður. Einu sinni var það
Pollýanna hjá mér, Eva Lúna hjá
Villu og Der Spigel hjá Vikari.
Fjölbreytt og skemmtilegt. Hún
var alltaf skemmtileg, mikill húm-
oristi, eldklár, stundum svolítið
hvöss og lét ýmislegt flakka sem
fæstir þora. Hún mundi allt, bók-
staflega allt og stundum smá
extra til að gera það skemmti-
legra. Það hefur eflaust verið un-
un í sögutímum hjá henni.
Eitt sinn þegar ég var um tví-
tugt og nýbúin að taka óvænta
beygju í lífinu horfði hún djúpt í
augun á mér og sagði: „Ég hef
ekki áhyggjur af þér, þú ert survi-
vor.“ Þetta var í veislu þannig að
við vorum ekkert að kryfja málin.
Reglulega verður mér hugsað til
þessa atviks og ekki síst í þessum
beygjum sem maður tekur stund-
um í lífinu. Gerði mér grein fyrir
því fyrir ekki svo löngu hvað það
er mikilvægt að finna að fólk
standi með manni og trúi á mann,
það er ómetanlegt. En í því er end-
urvarp, maður trúir á fólk sem
trúir á mann. Og ég hef alltaf trú-
að á Villu. Takk fyrir hana.
Þangað til næst, elsku besta
Villa, þrír kossar.
Elsku Vikar, Halli, Jonni og
fjölskylda. ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Kristín Ásgeirsdóttir.
Vilborg Sigurðardóttir móður-
systir mín er einstaklega eftir-
minnileg manneskja. Villa, eins og
hún var alltaf kölluð, tók sér það
hlutverk að hafa auga með mér
þegar foreldrar mínir ákváðu að
flytja aftur á heimaslóðir austur á
Héraði í byrjun tíunda áratugar-
ins eftir tæplega 15 ára dvöl í
Hafnarfirði.
Í um tvö ár eftir þetta fór ég í
mat til Villu og Vikars velflest
sunnudagskvöld. Þetta voru sér-
staklega ánægjulegar stundir þar
sem farið var yfir afrek vikunnar,
menn og málefni rædd. Villa jós úr
fróðleiksbrunni sínum sem var
hyldjúpur og hlustaði af áhuga á
það sem ég hafði að segja. Hún
hafði nefnilega einlægan áhuga á
því sem ég var að bardúsa, en með
þessum reglulegu heimboðum var
hún ekki síður að láta mig finna að
hún væri til staðar fyrir mig í blíðu
og stríðu. Nú ætla ég ekki endi-
lega að halda því fram að hún hafi
verið spenntari fyrir því sem ég
hafði að segja en því sem hana
langaði að segja mér, en það verð-
ur líka að viðurkennast að hennar
sögur voru oftar en ekki áhuga-
verðari en mínar. Fyrir mig voru
þessar stundir ómetanlegar.
Þarna þróaðist vinskapur sem
náði langt út fyrir frændsemi og
var byggður á gagnkvæmri virð-
ingu og vinsemd. Villa lá ekki á
skoðunum sínum, hældi og gagn-
rýndi á uppbyggilegan hátt. Aldr-
ei var ég dæmdur fyrir það sem ég
gerði, en stundum spurður út úr,
og fékk þá tækifæri til að standa
fyrir máli mínu á jafningjagrund-
velli.
Þegar við Sigurbjörg eignuð-
umst okkar drengi, Odd og Gylfa,
var Villa þeim eins og þriðja amm-
an, sýndi þeim áhuga og hlýju.
Það var aldrei erfitt að fá þá til að
mæta í boð til Villu og Vikars,
þeim leið vel þar enda talað við þá
eins og „menn,“ væntumþykjan
þeim algjörlega augljós.
Mamma (Guðrún) og Villa fóru
gjarnan „norður“ þegar verið var
að gera sér glaðan dag, ekki í eig-
inlegum skilningi, heldur færðust
samræðurnar oft yfir í að ræða um
liðna tíma norður á uppeldisslóð-
unum á Melrakkasléttu og í Núpa-
sveit. Ég þekkti þennan hluta
landsins ekki vel og skildi ekki al-
veg þessa rómantík og aðdáun
sem þær systur endurómuðu í
spjalli sínu. Það er ekki fyrr en á
síðustu árum, eftir að ég fór að
venja komur mínar á Grjótnes á
Melrakkasléttu, sem ég skil þessa
ástríðu og tengingu við þetta land-
svæði sem er stórkostlegt, kraft-
mikið, hrátt og fallegt. Þau systk-
inin öll, mamma (Guðrún), Björn,
Villa og Lalla, voru mótuð af þessu
umhverfi og tengdu sterkt við það.
Þau gátu verið hvöss eins og
Grjótnesið er í hráslagalegu veðri
en á móti hlý og mjúk með opinn
faðm eins og umhverfið þarna er á
góðum degi.
Skarð Villu verður ekki fyllt,
það verður mikill söknuður að
henni, til dæmis í boðum á heimili
okkar Sigurbjargar þar sem Villa
var oftar en ekki hrókur alls fagn-
aðar.
Ég votta Vikari, Jóni og Hall-
dóri, Alexöndru, Anastasíu, Sig-
rúnu, Ólafi Birgi og Önnu Vil-
borgu innilega samúð mína.
Minningin um Villu mun hlýja
okkur alla tíð.
Sigurður Björn Blöndal.
Vilborg mágkona mín er fallin
frá. Með henni kveður kona sem
var höfðingi heim að sækja, með
sterkar skoðanir og mikinn áhuga
á ættfræði. Sem fjölskylda í nær
40 ár, þá lágu leiðir okkar oft sam-
an og af ýmsum ástæðum. Mögu-
lega stendur upp úr sá tími er við
hjónin áttum ásamt ykkur Vikari
sitt hvorn fjórðungshlutinn í sum-
arhúsi í Húsafellsskógi, á móti
öðru góðu fólki. Það var skemmti-
legur tími og gefandi, allt eftir
föstu skipulagi eins og vera ber.
Vissulega var bústaðurinn nokkuð
frumstæður og á veturna upplifðu
börnin það sem ævintýri að bíða
eftir því að kamínan næði að hita
upp húsið. Minningin staðnæmist
þó í samverustundum þeim sem
þessi hópur eigenda átti saman,
ræddi skipulag og fleira sem varð-
aði þessa sameiginlegu eign.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Vikar minn, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Björg, Friðgeir og börn.
Elsku Villa frænka. Villa sem
heilsaði með útbreiddum faðmi og
þremur kossum. Villa sem þurfti
að vita um ættir og uppruna
þeirra sem við ræddum um. Villa
sem hafði einstakt lag á að láta
börn og ungt fólk finna að hún
hafði einlægan áhuga á þeim og
því sem þau voru að fást við. Elsku
Villa sem safnaði fílastyttum og
átti bara fallega hluti. Það voru
dýrmætar stundirnar með henni í
janúar, síðustu dagana hennar
heima. Við sátum og spjölluðum
um allt mögulegt. Henni voru of-
arlega í huga dagbækur Halldóru
ömmu en þær hafði hún verið að
lesa. Hugur hennar var oft fyrir
norðan, á Kópaskeri, þó hún hefði
flutt þaðan fyrir meira en 65 ár-
um. Þær systur, hún og mamma,
ræddu mikið um fólkið á Sléttu og
rifjuðu upp minningar þaðan.
„Eru þær enn fyrir norðan,“ sagði
Vikar fyrir margt löngu þegar
þær systur, allar þrjár, sátu á
Hraunteignum hjá ömmu og
spjölluðu um liðna tíma.
Hún kenndi lengst af í fram-
haldsskóla og umhyggja fyrir
nemendunum var alltaf mikil. Við
ræddum oft um kennsluna enda
var það efni sem okkur var báðum
hugleikið. Það hefur ekki öllum
þótt merkileg iðja að kenna
dönsku en fyrir okkur frænkurnar
var það nánast ástríða. Hún
kenndi einnig m.a. félagsfræði og
sögu enda sérlega áhugasöm um
lönd og lýði í víðum skilningi. Auk
þess fékkst hún við þýðingar enda
ágæt málamanneskja. Hún hafði
gríðarlegan áhuga á að ferðast og
fór í margar reisur um ævina; það-
an tók hún með sér fallega hluti og
frásagnir. Hún var gjafmild og
rausnarleg og þess fengum við að
njóta því margt fallegt eigum við
sem hún hefur sent. Þar á meðal
fjölmargar litlar hirslur sem við
gátum geymt í gersemar.
Það var alltaf gott að koma til
Villu og Vikars, hvort sem var á
Háaleitisbrautina eða í Miðleiti.
Margar minnisstæðar stundir í
gegnum árin þar sem var setið og
spjallað. Ævinlega verðum við
Björn þakklát þeim fyrir að fá að
vera á Háaleitisbrautinni meðan
við biðum eftir Sigurlaugu. Það
voru líka sérlega sterk bönd á milli
Sigurlaugar og Villu og Sigurlaug
naut þess mjög að heimsækja
hana og Vikar þó að vísu yrði hún
stundum örlítið ringluð ef ömmu-
systir hennar hafði farið í mjög
flókna ættfræði.
En væntumþykja Villu gagn-
vart börnum og ungu fólki átti sér
ekki takmörk og þess nutu barna-
börnin hennar, þær Alexandra og
Anastasia, sem hún fylgdist
grannt með og studdi með ráðum
og dáð og ekki síður yngri börnin
þau Ólafur Birgir og Anna Vil-
borg. Börnin mín nutu þessa
áhuga hennar og væntumþykju
þannig að minninguna um ömmu-
systur sína munu þau bera með
sér alla tíð.
Það er skrítið að geta ekki leng-
ur hringt í hana. „Elsku Sigrún
mín, viltu lofa mér einu! Farðu vel
með þig.“ Þannig lauk samtölum
okkar gjarnan og ég mun geyma
þau í minningunni um elskulega
frænku mína með þakklæti fyrir
þau margvíslegu áhrif sem hún
hafði á mig. Takk fyrir allt og allt,
elsku Villa.
Sigrún Blöndal.
Vilborg
Sigurðardóttir ✝ Helgi K.Hjálmsson
fæddist í Bjarma í
Vestmannaeyjum
24. ágúst 1929.
Hann lést á Borg-
arspítalanum 15.
febrúar 2020. For-
eldrar Helga voru
Sigríður Helgadótt-
ir, f. 8. mars 1903,
d. 15. apríl 1954,
húsfreyja í
Vestmannaeyjum og síðar kaup-
kona í Reykjavík, og Hjálmur
Konráðsson framkvæmdastjóri í
Vestmannaeyjum, f. 23. nóv-
ember 1895, d. 17. desember
1933. Helgi flutti með móður
sinni og tvíburabróður Pétri (d.
2. október 2011), til Reykjavíkur
1934. Systur: Steinunn, f. 1929,
d. 2016, og Sigríður, f. 1930.
Þann 14. maí 1954 giftist
Helgi Ingibjörgu B. Stephensen,
f. 28. nóvember 1932. Foreldrar
hennar: Björn Stephensen járn-
smiður, f. 25. ágúst 1898, d. 2.
júní 1968, og Sigurborg Steph-
ensen húsfreyja, f. 23. apríl
1893, d. 7. febrúar 1982.
Helgi og Ingibjörg eignuðust
3 börn: 1) Björn, f. 1952. Fv.
maki Ragnheiður Kristiansen,
dóttir hennar og stjúpdóttir
Björns er a) Guðrún, f. 1968.
Dóttir Ragnheiðar og Björns er
b) Camilla Mirja, f. 1979, maki
Pontus Dexell, f. 1970, börn Sim-
on, f. 2008, og Emmy, f. 2011. c)
Snæfríður María, f. 1995, móðir
Ásdís Kristinsdóttir.
2) Sigríður, f. 1956, maki Ake
Jonviken, dóttir frá fyrra hjóna-
bandi með Andrési Thors er
Ingibjörg, f. 1977, maki Micha
Bruman, f. 1980, dóttir Nike
2015.
3) Helgi Steinar, f. 1965.
Helgi var framkvæmdastjóri
og eigandi Hljóðfæraverslunar
Sigríðar Helgadóttur í Reykja-
vík, sem hann tók við af móður
sinni.
Var fulltrúi hjá Verzlunarráði
Íslands og forstjóri Tollvöru-
geymslunnar hf. og síðar TVG-
Ziemsen. Hann var
stundakennari í
hagfræði, bók-
færslu og verslun-
argreinum við
Gagnfræðaskóla
Garðahrepps, síðar
Fjölbrautaskóla
Garðabæjar, og var
bókari hjá Garða-
sókn til fjölda ára.
Helgi skrifaði
greinar í Morgun-
blaðið um þjóðfélagsmál og
kjaramál eldri borgara.
Helgi var stofnandi Hesta-
mannafélagsins Andvara í
Garðahreppi, formaður og heið-
ursfélagi, stofnandi Tónlistar-
félags Garðahrepps og fyrsti
formaður. Hann var landsforseti
Junior Chamber Ísland, sat í Frí-
hafnarnefnd, var formaður
sóknarnefndar Garðakirkju, for-
maður Hjálparsjóðs Garða-
kirkju, sat í héraðsnefnd Kjalar-
nesprófastsdæmis, var formaður
stjórnar Bókasafns Garðabæjar,
formaður húsaleigunefndar
Garðabæjar og varabæjar-
fulltrúi fyrir Sjálfstæðisflokkinn
í bæjarstjórn Garðabæjar. Hann
var formaður leikmannaráðs ís-
lensku þjóðkirkjunnar, kirkju-
þingsmaður, kirkjuráðsmaður,
sat í þjóðmálanefnd íslensku
þjóðkirkjunnar, var formaður
Félags eldri borgara í Garðabæ
og var formaður Lands-
sambands eldri borgara, for-
maður og stofnandi bygginga-
samvinnufélags eldri borgara í
Garðabæ.
Helgi var J.C.I.-senator, hann
hlaut Ásmundarskjöld, var út-
nefndur Paul Harris Fellow hjá
Rótarýklúbbi Garðabæjar.
Stundaði skógrækt í 20 ár.
Snar þáttur var kórastarf í
Kirkjukór Garðakirkju og Kór
eldri borgara í Garðabæ.
Meðal fleiri áhugamála Helga
voru golf, brids, útskurður í tré
og félagsmálastörf.
Útför Helga fer fram frá Ví-
dalínskirkju í dag, 28. febrúar
2020, kl. 13.
Það ekki auðvelt að skrifa
minningarorð um mann sem
manni stóð eins lengi nærri
hjarta og hann Helgi Konráðs
Hjálmsson.
Ég man ekki glöggt hvenær
við Helgi kynntumst en það er
eiginlega fyrst eftir að ég kynn-
ist minni konu að við förum að
heyrast oft og sjást.
Mér féll strax vel við mann-
inn sökum glaðværðar hans og
lipurðar og samskiptin jukust.
Selfyssingar blönduðust inn í
þetta og Stephensenar. Selfoss-
frændur höfðu ferðaklúbb sem
hétu Áfangar. Ungir æringja-
frændur sögðu að eignarfallið
væri víst Áfengis. Félagið átti
stórar kistur með útilegu-
græjum.
Miklar ferðir fór félagið og
einhvern veginn komst ég með
þar sem tvíburarnir Helgi og
Pétur og Finnur Steph. voru
fyrir, Hvolsvellingar Smári og
Ottó, Jón Hafstein og Snorri
Árnason, Þórmundur Guð-
mundsson, Óli, Púlli og Helgi úr
Hlöðum, Gústi Flygenring og
Kiddi og fleiri frægir menn úr
Hafnarfirði voru með. Aldeilis
óborganlegir túrar um mörg ár
og tilefni.
1966 gaus Surtsey og þá fór-
um við í fertugsafmæli Púlla í
Múlakot og tíndum villt jarð-
arber í garðinum.
Mig minnir að það ár höfum
við farið í stóru Sprengisands-
ferðina sem stóð í meira en viku
og var meira ævintýri en ég
gæti lýst með neinu viti á undir
1.000 blaðsíðum með öllu því
sem fyrir augu og eyru bar.
Guðmundur Tyrfings var með á
wíponinum sem enn stendur á
hlaðinu hjá honum.
Á þeirri leið bar svo við að bíl
bar að úr gagnstæðri átt. Einn
ferðalangur úr honum slangraði
til fremsta bíls okkar og talaði
við áhöfnina um opinn glugga.
Síðan kom hann til okkar og
stakk haus inn um hægri
gluggann. Þá leit hann í aft-
ursætið, þar sem Pétur sat, varð
klumsa og sagði svo: Hvur and-
skotinn, ertu hér líka? Þeir voru
líkir í útliti bræðurnir en ekki
endilega í hátt þó kátir væru og
ljúfir báðir.
Allir voru mettir af öllum
heimsins lystisemdum í lok
ferðalagsins. Við síðasta fljótið
um miðjan dag kom Þórmundur
með fulla vodkaflösku og bauð
mönnum. Enginn gaf sig fram.
Þá fer hún í ána segir Þórmund-
ur. Og hellti úr henni. Slíkt
hreystiverk hafði blankur og
venjulega áfengisskortandi ung-
lingur aldrei áður séð.
Svo margar sjónir af landinu
okkar hafði ég aldrei séð og hef
heldur varla séð síðan svo
áhrifamiklar. Og jafnmörgum
vinum hef ég heldur ekki kynnst
á svo skömmum tíma og í þess-
ari ferð þó fáir lifi nú eftir.
Þannig er lífið. Það hljóðnar í
kringum mann ár frá ári. Aðeins
manns eigið hugskot geymir
hinar ljúfu minningar sem munu
að eilífu glatast með manni. Al-
exander mikli brast í grát fyrir
orrustuna við Issus. Eftir 100 ár
verður allur þessi dýrðlegi her
dauður, snökti hann um for-
gengileika lífsins árið 333 f.Kr.
Allt líf á sér eigið nú.
Í starfi kynntist ég Helga
betur og við áttum mörg sam-
skipti. Öll voru þau á einn veg.
Við sigldum saman og við áttum
margar stundir góðar og bar
hvergi skuggann á. Við fórum í
gönguferðir, baðferðir, hesta-
ferðir, skytterí saman. Ómetan-
legt allt.
Helgi K. Hjálmsson