Morgunblaðið - 28.02.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2020
✝ Helga Jóna Ás-bjarnardóttir
(Lilla Hegga) fædd-
ist í Reykjavík 26.
júlí 1943. Hún lést
18. febrúar 2020 á
gjörgæsludeild
Landspítalans.
Foreldrar: Ás-
björn Ó. Jónsson
málarameistari, f.
20.júlí 1901 í Innri-
Njarðvík, d. 24.
apríl 1967 og Jórunn Jónsdóttir
matráðskona, f. 2. mars 1920 í
Bygggörðum, Seltjarnarnesi, d.
12. maí 2006. Helga Jóna átti
fimm samfeðra systkini: Alma,
f. 10. mars 1926, d. 18. júlí 2016,
Bragi, f. 2. maí 1929, Þorbjörg
Helga Ask, f. 25. maí 1932, d.
15. janúar 2002, Gyða, f. 8. des-
ember 1935 og Pétur, f. 12. júní
1940, d. 17. júní 1941.
Helga Jóna giftist fyrri eigin-
manni sínum, Agli Gunnlaugs-
syni dýralækni, f. 29. september
1936, d. 31. ágúst 2008, 15.
febrúar 1964. Foreldrar hans
voru Gunnlaugur Auðunn Jó-
hannesson og Anna Teitsdóttir.
Börn Helgu og Egils eru: 1)
Þórbergur lyfjafræðingur, f. 29.
mars 1963, maki: Guðbjörg
Halldórsdóttir, f. 26. mars 1969.
Börn þeirra: Hugrún, f. 9. maí
1990, maki: Birgir Þór Harð-
arson, f. 2. júlí 1989, Ólafur Jó-
hann, f. 11. febrúar 1992, maki:
Sylvía Björgvinsdóttir, f. 10.
janúar 1993, Ásdís Helga, f. 16.
desember 1994, maki: Eiríkur
Ingi Magnússon, f. 8. ágúst
1991. 2) Jórunn Anna flugfrakt-
miðlari, f. 10. febrúar 1965,
fyrri eiginmaður Robert Rydl-
and, f. 1. ágúst 1959, börn
þeirra: Silje Marie Rydland, f.
19. nóvember 1990, maki: Mats
Andreas Karlsen, 19. júlí 1992,
barn þeirra: Óðinn Karlsen, f.
29. apríl 2019; og Egill Rydl-
and, f. 27. júní 1995. Sambýlis-
maður Jórunnar: Thomas Eveg-
Synir: Eysteinn Sindri, f. 11.
ágúst 1985, maki: Kara
Tryggvadóttir og synir þeirra
Björn Bogi og Maron; Frans, f.
14. ágúst 1990 og dóttir hans
Amelía Mist. 3) Björn Rósberg
stýrimaður, f. 14. júlí 1967.
Börn hans: Sunneva Mist, f. 23.
september 1993; Brando
Blance, f. 28. janúar 2001;
Alexía Karen, f. 3. janúar 2004;
Arín Hekla, f. 16. febrúar 2009;
Elmar Axel, f. 10. júní 2010.
Helga Jóna stundaði nám í Ís-
aksskóla 1949-1950 og Mela-
skóla 1950-1956. Helga Jóna
varð gagnfræðingur frá Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar 1960.
Hjúkrunarforskólanám í Hann-
over 1960-1962. Útskrifuð úr
Sjúkraliðaskóla Íslands 1981.
Sérnám í almennri geðheilsu-
fræði 1988. Námskeið: Hjúkrun
krabbameinssjúklinga 1991,
hugmyndafræðilegur grunnur
að skipulagsbreytingum á
Kópavogshæli 1994, aðhlynning
mikið veikra í heimahúsum
1995, lyfhrifafræði, nám í geð-
hjúkrun 1999. Og ýmis önnur
námskeið.
Vann sem sjúkraliði á St.
Jósefsspítala, Hafnarfirði; Víf-
ilsstöðum; Hrafnistu, Hafnar-
firði; endurhæfingar- og hæf-
ingardeild Landspítala, Kópa-
vogi; geðdeild, Vífilsstöðum;
Geðdeild 13, Kleppi, hún vann
þar til 2008 en lét svo af störf-
um vegna veikinda og aldurs.
Var í ritnefnd og skemmti-
nefnd Sjúkraliðafélags Íslands
1982-1986. Yfirtrúnaðarmaður
sjúkraliða á Vífilsstöðum og
Hrafnistu 1981-1990. Sat í
stjórn starfsmannaráðs Land-
spítala og í orlofsbústaðanefnd
Ríkisspítala. Og ýmis önnur
trúnaðarmannastörf og stjórn-
unarstörf í gegnum starfs-
ævina.
Helga Jóna, Lilla Hegga, var
fræg sögupersóna í bókinni
Sálmurinn um blómið eftir Þór-
berg Þórðarson, sem kom út í
tveimur bindum, árin 1954-
1955.
Útför Helgu Jónu fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 28.
febrúar 2020, og hefst athöfnin
kl. 11.
ård, f. 22. ágúst
1968. 3) Gunn-
laugur landbún-
aðartæknifræð-
ingur, f. 19. maí
1971.
Seinni eiginmað-
ur Helgu var Grét-
ar Leví Jónsson
smiður, f. 1. júlí
1936, d. 24. maí
2013. Foreldrar
hans voru Jón Leví
Sigfússon, f. 6. maí 1885, d. 8.
febrúar 1957 og Bogey Ragn-
heiður Guðmundsdóttir, f. 12.
desember 1905, d. haustið 1943.
Börn Helgu og Grétars eru: 1)
Ragnheiður Jóna Leví, ferða-
málafræðingur og húsasmiður,
f. 31. janúar 1975, maki: Gísli
Rafn Jónsson bifreiðarstjóri, f.
20. apríl 1964. Börn þeirra eru:
Grétar Rafn Leví, f. 18. júní
2014 og Bogey Björk Leví, f. 28.
nóvember 2016. Fyrir átti Gísli
þrjú börn. 2) Ásbjörn Leví, 9.
mars 1976, trésmiður og tækni-
maður.
Börn Grétars af fyrra hjóna-
bandi og stjúpbörn Helgu Jónu
eru: 1) Jón Leví vélstjóri, f. 19.
mars 1959. Börn hans með fyrri
maka: Jón Grétar Leví, f. 27.
febrúar 1981, maki: Ösp Ás-
geirsdóttir og þeirra börn:
Hreiðar Ægir Leví, Óðinn Logi
Leví og Iðunn Vala; Aníta
Linda Leví, f. 4. október 1985,
maki: Stefan Schulz, börn
þeirra: Emilý Rós Schulz og
Andrea. Núverandi eiginkona
Jóns: Harpa Rannveig Helga-
dóttir, f. 15. mars 1975. Eiga
þau soninn Andra Leví, f. 23.
janúar 2010. Stjúpdóttir Jóns:
Sylvía Dröfn, 28. júlí 1975, börn
hennar: Sunna Mjöll, hennar
börn: Lydia Mary og Benjamin
Hayde; Fannar Andri og Katrín
Ósk. 2) Bogi Elvar Grétarsson,
starfsmaður íþróttahúss, f. 17.
júlí 1960, maki: Bryndís Braga-
dóttir, f. 11. desember 1959.
Mamma mín Helga Jóna ólst
upp við Hringbrautina í vestur-
bænum í Reykjavík. Hún fór ung
til hjúkrunarnáms í Þýskalandi,
þar kynntist hún pabba.
Þegar mamma varð ólétt að
Begga bróður 1962 endaði hún
námið í bili og fór heim til Ís-
lands. Að loknu námi kom pabbi
heim til Íslands og flutti litla fjöl-
skyldan norður í Húnavatnssýslu
þar sem pabbi hóf störf.
Ég kom í heiminn milli hríðar-
bylja í febrúar 1965, pabbi var þá
veðurfastur að taka á móti kálfi
úti í sveit. Mamma var heima
með okkur systkinin, sá um apó-
tekið sem þau voru með og önnur
störf heima. Hún fór oft í vitjanir
með pabba og kynntist þá fljótt
fólkinu í sveitinni, það tók henni
vel enda átti hún þar margt
frændfólk. Það þótti mörgum fínt
þegar dýralæknisfrúin kom í
heimsókn, í eitt skiptið heyrði
hún barn kalla frá efri hæðinni:
„Mamma, á ég að fara í jóla-
skóna?“
Mamma og pabbi notuðu
þýskuna þegar talað var um hluti
sem við börnin áttum ekki að
skilja, mikið þótti mér þetta
ókunna mál leiðinlegt.
Ég bjó hjá pabba eftir að
mamma og pabbi skildu, ég veit
að það var mömmu stór sorg en
mér leið best á Hvammstanga. Á
sumrin og flesta hátíðisdaga var
brunað með Norðurleið í bæinn
að heimsækja mömmu, minn
kæra stjúpföður Grétar og litlu
systkini mín þrjú. Um tvítugt
flutti ég til Noregs en fjarlægðin
hefur, sem áður, frekar styrkt
samband okkar mömmu en hitt.
Við fórum í mörg ferðalög
saman um Ísland og mamma og
Grétar voru dugleg að koma í
heimsókn.
Mamma var flughrædd en lét
það ekki stoppa sig, flughræðslu-
pillan góða bjargaði málunum. Í
eitt skiptið var pillan kannski
tekin pínu seint, þau voru varla
lent þegar mamma dreif sig í að
elda kjötsúpu fyrir tengdasoninn
kæra. Það kraumaði vel í súpunni
meðan mamma tók sér „lítinn“
blund. Þegar ég vakti hana
klukkutíma seinna mundi hún
ekkert eftir að hafa byrjað á súp-
unni, þessu höfum við hlegið mik-
ið að.
Bókina sem Sobbeggi afi skrif-
aði um mömmu, „Sálminn um
blómið“, hef ég enn ekki lesið. En
ég veit ég á eftir að taka hana
fram og lesa bæði fyrir mig og
ekki minnst litla langömmubarn-
ið sem gladdi mömmu endalaust.
Mamma var kát og skemmti-
leg en sagði hispurslaust sínar
skoðanir, fólk sem þekkti hana
vissi að hún meinti vel.
Ég á mömmu minni svo ótal
margt að þakka. Hún var minn
viskubrunnur um matargerð, ætt
og ættingja, mál, land og þjóð.
Hún mamma mundi allt, las öll
dagblöð og elskaði að lesa bækur.
Hún elskaði og dáði börnin mín
sem og öll hin barnabörnin sín.
Við töluðum yfirleitt saman á
„Skype“ þegar ég var að búa til
mat heima um helgar, þá var
skipt sér af, sungið, talað um fólk
sem ég hef ekki hugmynd um
hver voru: „Æi, þú veist, hún
Sigga frænka Dodda sem bjó á
hæðinni fyrir neðan.“ Sagðar
gamlar sögur, leiðrétt rangt mál
og endalaust hlegið.
Ég á eftir að sakna hennar
endalaust.
Í dag kveðjum við lífið hennar
hér á jörð en hún heldur áfram
með mér í mínum huga og hjarta.
Takk, elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Jórunn Anna (Lóló).
Elsku hjartans mamma mín.
Mig tekur svo sárt að þú sért far-
in en það er huggun í harmi að þú
skulir nú vera komin til pabba,
Sobbegga afa, Mömmu Göggu,
Biddu systur og Auju ásamt
mörgu öðru góðu fólki í sumar-
landinu og þið hafið það svo ljóm-
andi gott og skemmtilegt.
Þú varst ekki bara mamma
mín heldur vorum við bestu vinir
og ég er svo þakklátur fyrir það.
Við vorum svo samrýnd og höfð-
um góðan húmor fyrir lífinu og
ekki síst hvort fyrir öðru. Ég
mun varðveita minninguna um
þig og hún mun leiða mig áfram í
lífinu.
Þú hafðir margoft bjargað lífi
mínu í mínum veikindum og
erfiðleikum. Ég er sorgmæddur
að hafa svo oft brugðist þér og
lagt þetta á þig en um leið þakk-
látur fyrir allt það sem þú gerðir
fyrir mig og gafst mér.
Ég finn fyrir styrk frá þér á
þessum erfiðum dögum og hann
leiðir mig áfram í gegnum þetta
sorgarferli. Einn daginn munum
við hittast og fagna saman í eilífð-
inni.
Mamma, þú varst best.
Ásbjörn Leví Grétarsson.
Til elsku ömmu minnar,
Helgu.
Geislandi, litríka amma mín.
Hvað kom fyrir? Við töluðum
saman fyrir aðeins nokkrum dög-
um og þú varst svo lifandi og
hláturmild.
Hversdagsleikinn er orðinn
daprari án samtalanna við þig og
ég stend mig að því að bíða eftir
að þú hringir á skype.
Þótt við byggjum sín í hvoru
landinu, þá vorum við mjög nán-
ar, töluðumst við nokkrum sinn-
um í viku.
Þú söngst fyrir barnið mitt,
hann Óðin, áður en hann sofnaði,
við töluðum um sjúkrahússtörf,
tilfinningar, sjúkdóma og grein-
ingar, vináttu og hvað við ætluð-
um að hafa í kvöldmatinn.
Það var mikið öryggi í að vita
af þér og geta talað um allt og
ekkert.
Við tengdumst sérstaklega vel
eftir að ég eignaðist Óðin. Þú
hafðir svör við öllu því sem ég var
að velta fyrir mér og þér var
virkilega annt um að okkur liði
vel.
Minningarnar sem ég á um þig
eru margar og sérstakar. Þú
varst engin venjuleg amma, þú
varst einstök.
Við hlökkuðum alltaf til að
heimsækja þig á Íslandi. Okkar
beið hlýtt og gott faðmlag og koss
á kinnina. Þú ilmaðir af sterku
ilmvatni og klæddir þig alltaf fal-
lega. Þú keyptir allt sem okkur
þótti gott og sem við kannski ekki
fengum leyfi til að borða heima,
Kókópuffs og rúllutertur og
gerðir líka bestu pönnukökur í
heimi. Það var alltaf gott að vera
hjá þér, þú passaðir okkur vel.
Þegar við vorum yngri voru
sumrin í sumarbústaðnum það
sem við hlökkuðum mest til.
Þetta var fríparadís með lofti
fullu af dóti, dúkkuhúsi og tram-
pólíni. Við áttum hvert okkar
„smáhús“ í garðinum, heitan pott
á veröndinni og fullt af mörgum
smáatriðum og hlutum út um allt
sem gerðu bústaðinn að ævintýri.
Þú varst mjög hreinskilin og
sagðir skýrt hvað þú áttir við. Þú
talaðir nokkur tungumál, skildir
mig og mitt læknisfræðilega fag-
mál og varst sílesandi allskonar
bækur. Á kvöldin horfðir þú á
þýska sjónvarpsþætti, fylgdist
vel með fréttum og sérstaklega
veðrinu bæði á Íslandi og í Nor-
egi. Það var mikið líf í kringum
þig. Þú hafðir bjartan smitandi
hlátur sem náði til allra og í glað-
legum söng varst þú oft mið-
punkturinn. Þú hafðir gaman af
því að njóta lífsins en varst alltaf
til staðar til að hjálpa öðrum.
Minningarnar um þig munu
lifa í hjarta mínu og á kvöldin
mun ég syngja fyrir barnabarnið
þitt, lagið sem þú söngst fyrir
okkur systkinin: „Afi minn og
amma mín út á Bakka búa.“
Ég sakna þín.
Silje Marie Roberts-
dóttir Rydland.
Helga Jóna og Ingibjörg móðir
mín Gunnarsdóttir voru þre-
menningar frá Ásbirni Ólafssyni
og Ingveldi Jafetsdóttur í Njarð-
vík. Þau reistu kirkjuna þar fyrir
eigin reikning, réðu gerð hennar.
Jafet gullsmiður, faðir Ingveldar,
var sonur Einars borgara og
bróðir Ingibjargar, konu Jóns
forseta, en Einar bróðir síra Sig-
urðar á Hrafnseyri, föður forset-
ans. Börn Ásbjarnar og Ingveld-
ar voru Ólafur, átti Vigdísi
Ketilsdóttur frá Kotvogi; Helgi
bóndi í Njarðvík, átti Jórunni
Jónsdóttur frá Hópi í Grindavík;
Þorbjörg Guðný, húsfreyja í
Reykjavík, átti Jón Jónsson,
kaupmann frá Arakoti á Skeiðum
og Ólafía, húsfreyja í Grindavík,
átti Einar G. Einarsson, kaup-
mann í Garðhúsum. Þeir Ásbjörn
Ólafsson Jónsson faðir Helgu
Jónu og Gunnar Ólafsson móður-
afi minn voru systkinasynir.
Föðursystir Helgu Jónu var
Margrét Jónsdóttir, Magga hans
Þórbergs. Hún var geðföst kona
og gagnorð, ómyrk í máli eins og
skyldfólkið, gat komið inn í versl-
un, fleygt varningnum fyrirlit-
lega á diskinn og staðhæft við
búðarfólkið, að svona skítti
myndi enginn kaupa, auk þess
sem þetta væri of dýrt. Börn
Ólafs Ásbjarnarsonar og Vigdís-
ar Ketilsdóttur voru myndarfólk,
listfeng og skapstór. Elstur
Gunnar mublusmiður og bifreið-
arstjóri næturlækna, átti Ragn-
heiði Bogadóttur frá Búðardal,
mundi tímana tvenna; settist
fyrst undir stýri 1916 og spurður
hve lengi hann hefði verið að aka
frá Reykjavík austur á Eyrar-
bakka svaraði hann „það fór eftir
því hvað sprakk oft“. Næstelst
var Ingveldur hannyrða- og
matargerðarkona, átti Stefán
Ólafsson prests Finnssonar í
Kálfholti; fór 18 ára á lýðháskól-
ann í Askov; ráðin stúlka til Mar-
grétar á Hæli 1916; löngu síðar
ein vörslukvennanna í Þjóðminja-
safninu sem horfðu á gestina yfir
gleraugun og það kom barn og
potaði í Ingu og spurði „ertu kerl-
ing eða stytta?“ Þá var Halldóra,
höfðingskona og hjálparhella,
átti Alexander Jóhannesson skip-
stjóra frá Skáney í Reykholtsdal.
Hún kom í taubúð og bað um
silki. Stúlkan sótti dröngul upp í
hillu og Halldóra sagði að hún
ætti við silkið úti í glugga og
stúlkan sagði það væri svo dýrt
og Halldóra sagði „ég ætla að
biðja yður að selja mér allan
strangann.“ Næst Unnur kirkju-
listakona, átti Óla Ísaksson frá
Eyrarbakka, vann m.a. hökul
Bíldudalskirkju og félagsfána
Dagsbrúnar. Þau Óli héldu hesta
í kjallara húss síns við Dyngjuveg
og stutt í næstu dyr að biðja Geir
borgarstjóra leyfis. Næstyngstur
var Ásbjörn stórkaupmaður sem
flutti inn prinspólókexið, rausn-
armaður, átti Gunnlaugu Jó-
hannsdóttur frá Skúfi í Norður-
árdal. Ásbjörn var ungur við
veiðar hjá indíána við Winnipeg-
vatn og var vakinn með sparki og
kvaðst þá hafa sagt Thank you
very much, Mr. indian, Sir, „því
ég vissi að ég hafði svo gott af
þessu“. Yngst var Vilborg, átti
fyrr Hólmjárn J. Hólmjárn
skólastjóra á Hólum og ráðunaut
og síðar Erling Smith fulltrúa;
hún vann lengi við Miðstöð bæj-
arsímans, létt á fæti, mikil hús-
freyja og átti fallegt heimili í
Túngötu 8. Innilegar kveðjur til
ástvinanna allra. Guð blessi
minningu Lillu Heggu og frænd-
garðsins.
Sr. Gunnar Björnsson
pastor emeritus.
Sálmurinn um blómið var ein
fyrsta bókin sem ég las. Þar
kynntist ég Helgu Jónu frænku
minni. Þorbergur Þórðarson rek-
ur í bókinni samskipti sín við
Lillu Heggu, sem var bróðurdótt-
ir frú Margrétar og nágranni
þeirra í blokkinni á Hringbraut-
inni. Sálmurinn er einlæg bók
sem fjallar um fyrstu ár lítillar
manneskju og glímu hennar við
freistingar og vélabrögð heims-
ins.
Okkur systkinunum þótti
þetta merkilegt vegna þess að
aðalpersónan var náfrænka okk-
ar. Jórunn móðir hennar og Guð-
mundur faðir okkar voru systk-
ini. Sálmurinn er bók sem er
engri lík. Þorbergur hefði vart
getað fengið skemmtilegri stúlku
að skrifa um. Hann lýsir ná-
kvæmlega athyglisgáfu, greind
og kímnigáfu hinnar smávöxnu
vinkonu sinnar. Þorbergur sam-
samaði sig viðfanginu og þau
skoða heiminn með sameiginleg-
um barnsaugum.
Við Helga Jóna kynntumst
ekki fyrr en á fullorðinsárum. Ég
áttaði mig fljótlega á því að litla
stúlkan sem Þorbergur hafði lýst
svo vel hafði haldið öllum sínum
persónutöfrum. Húmorinn var
alltaf til staðar, hugrekkið og æv-
intýraþráin. Hún var óhrædd að
kanna nýja stigu og lét sér fátt
fyrir brjósti brenna.
Við hittumst reglulega í ár-
anna rás og fylgdumst með hvort
öðru í skini og skúrum. Lífið
færði Helgu frænku minni mörg
erfið verkefni. En hún bjó að
fyrstu gerð. Alltaf var stutt í
húmorinn og hún gat hlegið að
vandamálunum. Hún var fljót-
huga, hvatvís og óþolinmóð en
hafði ávallt til að bera æðruleysi
nöfnu sinnar og ömmu okkar
Helgu Jónsdóttur á Holtinu.
Helga Jóna var greind og vel les-
in og maður skildi vel hversu
heillaður Þorbergur hafði verið
af þessari ungu stúlku. Nú hittast
þau á nýjan leik Lilla Hegga og
Sobbeggi afi á sælustraffinu. Og
Manga gefur kaffið.
Ég vil votta öllum ástvinum
mína dýpstu samúð.
Óttar Guðmundsson.
Á lífsleiðinni mætum við
mörgu fólki sem hefur áhrif á líð-
an manns og tilfinningar. En
örfáir fá þann sess að verða eilífir.
Í mínum huga er Helga Jóna Ás-
bjarnardóttir ein af þeim, þessi
hressa, einlæga og ákveðna kona,
sem alltaf kom á móti mér með
opinn faðminn, hlæjandi og skín-
andi af væntumþykju og ástúð.
Það var á milli okkar einhver
ósýnilegur þráður spunninn sam-
an af virðingu fyrir hinu liðna.
Helga Jóna dvaldi mörg sumur á
Hala í Suðursveit sem barn og
unglingsstúlka. Samskipti okkar
hófust fyrir alvöru þegar ákveðið
var að reisa minningarsetur um
Þórberg Þórðarson og verk hans.
Síminn hringdi og ég heyri enn
hvella rödd Helgu Jónu þar sem
hún spyr skýrt og skorinort:
„Hvað á að fara að gera á Hala?
Ég verð að segja þér draum sem
mig dreymdi. Ég var á Hring-
brautinni hjá Þórbergi og Mar-
gréti, þau voru að fara að halda
veislu. Margrét var aldrei þessu
vant svo róleg, sagðist ekki þurfa
að gera neitt og Þórbergur svo
glaður og reifur. Helga mín, þú
verður að vera með í veislunni,
sagði Þórbergur. Þess vegna
hringi ég nú í þig. – Þau vilja að
ég verði með.“ Þetta samtal var
dæmigert fyrir Helgu Jónu, og
hún hvatti okkur sannarlega með
ráðum og dáð. Þegar hún sagði
sögur af þeim varð rödd hennar
einlæg og svolítið titrandi, hún
varð undirleit og svipurinn kank-
vís, – en andlitið ljómaði og oftar
en ekki kom léttur hlátur í lokin.
Hún var litla stelpan í lífi þeirra,
en um leið var hún sögupersóna í
frægri bók, sem var ekki alltaf
auðvelt hlutskipti fyrir barnið,
unglingsstúlkuna né fullorðna
konuna að takast á við. Suður-
sveitin á líka sínar sögur er
tengdust lífinu hennar Lillu
Heggu. Sobbeggi afi sagði nefni-
lega alltaf að heimurinn hefði
tvær hliðar, og það var með þær
eins og hliðarnar á tunglinu, önn-
ur þeirra sést ekki. Halasögur
þeirra spaughjúanna Þórbergs og
Lillu Heggu eru því ómetanlegar
lífsreynslusögur, þær hafa mikla
dýpt eins og fallegt málverk. Þar
er sagt frá sálarlífi hundaþúfn-
anna, draugnum í hlöðunni,
skuplugrautnum á Kálfafelli, út-
burðinum í Ullarhraunsgjögrinu,
kríulandinu og Kvennaskála-
steininum, dásemdum Öræfajök-
uls, en einnig frá öllu hinu smáa í
daglega lífinu sem varð að stór-
viðburðum í hugarheimi fólksins.
En nú er „lífið alltaf að verða
öðruvísi og öðruvísi á Íslandi“.
Þegar Helga Jóna kom síðast í
heimsókn í Þórbergssetur fann
ég að hún var sátt við að vera per-
sónan í því einstaka listaverki
sem Sálmurinn um blómið er,
hlutverk sem reyndar hlýtur að
hafa mótað allt hennar líf, –
hverja stund. Hún var þakklát
fyrir að hafa notið lífsspeki Þór-
bergs og Margrétar og að taka
þátt í allri gleðinni og skemmti-
legu stundunum á Hala. Þau orð
ylja nú þegar lífið varð allt í einu
svo hverfult að hún er ekki lengur
á meðal okkar. Ekki datt mér þá í
hug að við værum að faðmast í
síðasta sinn, því það var svo
margt ósagt. En eins og hendi sé
veifað er sálin hennar Helgu
Jónu, eins og sál snjóstúlkunnar í
ævintýrinu fagra, „nú svifin á
vængjum vestanvindsins til
þeirra sem hún elskar, þar sem
alltaf er sólskin og eilíft sumar“.
Blessuð sé minning Helgu
Jónu Ásbjarnardóttur.
Meira: mbl.is/andlat
Þorbjörg Arnórsdóttir, for-
stöðumaður Þórbergsseturs.
Helga Jóna
Ásbjarnardóttir
 Fleiri minningargreinar
um Helgu Jónu Ásbjarnar-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.