Morgunblaðið - 10.03.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. MARS 2020
✝ Garðar Ingv-arsson fæddist
10. apríl 1937 í
Sjónarhæð á Ísa-
firði. Hann lést á
Landspítalanum
25. febrúar 2020.
Foreldrar hans:
Ingvar Erasmus
Einarsson, f. 1891,
d. 1968, og Sigríð-
ur Böðvarsdóttir,
f. 1893, d. 1979.
Systkini Garðars: Sigurlína, f.
1917, Einar, f. 1920, Hulda, f.
1921, Hrefna, f. 1921, Ingvar, f.
1924, og Gunnar, f. 1927, öll lát-
in.
Garðar kvæntist 24.12. 1957
Unni Kjartansdóttur, f. 24.12.
1937. d. 10.4. 2008. Börn: 1)
Karen. f. í Rvk. 8.10. 1957, sam-
býlism. Einar Johannsson. Börn
hennar og Guðmundar Haf-
steinssonar, fyrri eiginmanns:
Drengur f./d. 1978, Andri
Garðar, f. 1979, d. 1980, Unnur,
Karen, f. 1980, gift Elíasi Rab-
en, Helga María, f. 1984, sam-
býlism. Pontus Sundén. 2) Sig-
ríður Anna, f. í Köln 8.10. 1965,
gift Stefan Gerleman. Börn:
Martina, f. 1989, sambýlism.
Adis Begovic, Jenny, f. 1992,
sambýlism. Andreas Holst, Ax-
el, f./d. 2009. 3) Ingvar, f. í Rvk.
1963 hélt fjölskyldan til Kölnar
þar sem Garðar lauk hagfræði-
námi. Þýskalandsdvölinni lauk
1967 í Rheinfelden þar sem
Garðar starfaði að loknu námi.
Garðar starfaði sem forstöðum.
lánadeildar Seðlabanka Íslands
1967-88. 1971-88 starfaði hann í
stóriðjunefndum á Íslandi. Var
framkv.stj. Markaðsskrifstofu
iðnaðarráðuneytis og Lands-
virkjunar 1988-2003. Fram-
kv.stj. hjá Landsvirkjun 2004-
05. Garðar var félagslyndur og
starfaði með Unni í mörgum fé-
lögum tengdum áhugamálum
þeirra. Garðar var í stjórn
Ferðafélags Íslands 1981-90,
formaður Skátasambands
Reykjavíkur 1993-97, stjórn
SÁÁ 1987-89, stofnandi/for-
maður Nýja tónlistarskólans
1978-20. Garðar gekk í St. nr. 1
Ingólf I.O.O.F. 1971 og St. nr.7
Þorgerði I.O.O.F. Hann var
stofnfélagi Rótarýklúbbs Breið-
holts 1983. Hann kynntist
verstu hliðum mannsins þegar
kommúnistar reistu Berlínar-
múrinn, þá, ásamt öðrum stúd-
entum, bjargaði hann ótal
mannslífum. Frelsi mannsins
skipti hann miklu máli og efldi
hann til starfa fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn í ýmsum stjórnum og
trúnaðarstörfum frá 1976 til
dauðadags. Útför Garðars
verður gerð frá Hallgríms-
kirkju í dag, 10. mars 2020, og
hefst athöfnin klukkan 13.
15.3. 1967, kvænt-
ur Berglindi Ragn-
arsdóttur. Börn:
Garðar Karl, f.
2004, Eva Lára, f.
2007. Sonur Ingv-
ars og Bjargar
Baldursdóttur er
Daníel, f. 1993. 4)
Ingibjörg Elísabet,
f. í Rvk. 5.6. 1976.
Árið 1974 fluttist
systurdóttir Unn-
ar, Fanney, f. 19.9. 1957, til
þeirra og bjó hjá þeim í þrjú ár
og þau bönd hafa ekki slitnað.
Fanney er gift Birgi Einars-
syni. Börn: Sara, f./d. 1981,
Bjarki, f. 1982, kvæntur Valeria
Desiata, Katrín, f. 1987, sam-
býlismaður Patrick Heinelt og
Magnea, f. 1997. Árið 1990
komu á heimilið tvær stúlkur,
Ragnheiður Sif, f. 1981, og Silja
Sif, f. 1982, og hafa þær og fjöl-
skyldur þeirra verið hluti fjöl-
skyldunnar síðan. Barnabarna-
börnin eru orðin 13.
15 ára kynntist Garðar Unni
lífsförunaut sínum. Hann varð
stúdent frá VÍ 1957. Garðar fór
til náms 1959, fyrst í Berlín síð-
an Marburg. Unnur varð eftir
heima, hélt heimili og sá fyrir
sér og Karen. Garðar kom heim
á sumrin og sótti sjóinn. Vorið
Besti vinur okkar hann pabbi
er allur.
Það kemur enginn í þinn stað.
Þú vísaðir okkur veginn og varst
ávallt tilbúinn þegar á þurfti að
halda. Þú varst okkur afkomend-
um einstaklega góður og fórnfús í
alla staði. Þú varst okkur fyrir-
mynd, með eindæmum hjarta-
hlýr og skammaðir okkur aldrei,
utan þess þegar þér fannst við
vera höstug við börnin okkar.
Náttúra Íslands var þér dýr-
mæt og hjartfólgin og munum við
aldrei kynnast jafn einlægum
umhverfissinna og þér. Fáir voru
kunnugri landinu okkar og þú
miðlaðir óspart af þeim fróðleik.
Við vorum ekki há í loftinu
þegar við fórum í fyrstu ferðirnar
um Ísland. Með okkur kláraðir
þú þrjá Land Rovera, þar sem þú
fórst með okkur um Sprengi-
sand, Kjöl, Gæsavatnaleið, Lóns-
öræfi, Vestfirði þvera og endi-
langa, svo ekki sé minnst á allar
veiðiferðirnar á Arnarvatnsheiði
og í Ásbjarnarvötn þar sem allir
bílar voru fylltir af silungi.
Ógleymanlegar voru ferðir í
Þórsmörk þar sem fallin spýtan
var leikin í fjallasölum. Við fyr-
irgáfum þér seint að skilja okkur
eftir (í eina skiptið) þegar þið fór-
uð í mikla svaðilför páskana 1974,
yfir árnar á Skeiðarársandi á
Land Rovernum örfáum mánuð-
um áður en hringveginum var
lokið í júlí sama ár.
Á veturna voru Land Rover-
arnir nýttir í að fara á skíði í Blá-
fjöllum.
Hluti af því að vera umhverf-
issinni á þessum árum var að
nýta það sem náttúran gaf á sjálf-
bæran hátt. Þú áttir mikinn þátt í
því að fallvötn voru virkjuð, öllum
heiminum til handa og með því
framleitt umhverfisvænt ál, á
sama tíma og öræfi landsins voru
grædd upp og opnuð okkur öllum
til yndisauka.
Það var allt gert fyrir okkur
börnin. Þegar við byrjuðum í
Skátafélaginu Dalbúum varst þú
að vanda kominn þar í trúnaðar-
störf. Við eigum góðar minningar
frá Landsmóti skáta við Úlfljóts-
vatn 1977 þar sem öll fjölskyldan
var saman komin, Sigga með sín-
um flokki en við hin með Böggu
systur árs gamalli á fjölskyldu-
svæðinu.
Þið höfðuð alveg einstakt lag á
því að hvetja okkur til náms,
hvert okkar á þann hátt sem við
þurftum.
Takmarkalaus fróðleikur þinn
sem þú miðlaðir til okkar, barna
og barnabarna var okkur stund-
um um megn, þó kvörtuðum við
aldrei, heldur búum að honum
alla tíð.
Hjálpfýsi þín og mömmu er
okkur ljóslifandi minning, oft var
þröng á þingi á Kirkjuteignum,
þar sem þið voruð óspör á að
bjóða heimilið til afnota öðrum
fjölskyldum og einstaklingum í
vanda.
Heimili ykkar og faðmur stóð
vinum okkar ætíð opinn og fær-
um við ykkur miklar þakkir frá
þeim öllum.
Ást ykkar og umhyggja fylgdi
okkur öllum, hvar sem við áttum
heimili í Svíþjóð (Sigga og Karen)
eða á Írlandi (Ingvar).
Þegar halla fór undan fæti var
mikill stuðningur fyrir fjölskyld-
una þegar örverpið hún Bögga
kom að umönnun ykkar mömmu
undir það síðasta.
Börnin og barnabörnin okkar
hafa misst mikið, þau voru þér og
mömmu svo dýrmæt og gáfu þér
svo mikla gleði um leið og þið vor-
uð þeim ómetanleg.
Elsku pabbi, við þökkum þér
fyrir að hafa alltaf verið til staðar
fyrir okkur í blíðu og stríðu.
Þín börn,
Karen, Sigríður, Ingvar
og Ingibjörg.
Elsku besti afi, minn tryggasti
vinur, er farinn frá okkur og eftir
standa yndislegu minningarnar
um afann sem var alltaf til staðar,
sama hvað.
Ein dýrmætasta minningin er
frá því ég var barn. Eitt af þess-
um skiptum þar sem allur heim-
urinn var á móti mér. Þá tók
hann afi utan um mig og í staðinn
fyrir að skammast sagði hann að
sama hvað þá yrði hann alltaf vin-
ur minn og ég gæti alltaf leitað til
hans. Þetta stóð hann við og
minnti mig reglulega á, alveg
fram á síðasta dag.
Sem barn og langt fram eftir
aldri var ég alltaf með annan fót-
inn á heimili afa og ömmu. Fyrst í
pössun þegar mamma og pabbi
voru að vinna, svo þegar við fjöl-
skyldan bjuggum þar í millibils-
ástandi. Eftir flutninga til Sví-
þjóðar þegar ég var 8 ára var
þetta mitt heimili öll sumur þang-
að til ég ákvað, 16 ára gömul, að
skilja mömmu og pabba eftir úti
og flytja til ömmu og afa á Ís-
landi. Þótt þetta hafi aðeins
breyst þegar pabbi ákvað að
flytja líka þá átti ég mitt pláss hjá
þeim allan framhaldsskólatím-
ann.
Afi fylgdist vel með öllu sem
gerðist í mínu lífi, en þegar fyrsta
langafabarnið, hann Andri
Hrafn, var væntanlegur þá varð
hann enn áhugasamari og
hringdi reglulega til að athuga
hvort ég væri nú ekki að passa
upp á mig svo allt færi vel. Þegar
settur dagur nálgaðist hringdi
hann að lágmarki daglega til að
athuga hvort eitthvað væri að
gerast. Þegar ég bað hann um að
spara símtölin og sagði honum að
ég myndi láta hann vita um leið,
þá hætti hann að hringja en fór í
staðinn að birtast heima hjá mér
með afsökuninni: „Þú bannaðir
mér að hringja, ég verð þá bara
að koma til þín í staðinn.“ Hann
fylgdist að venju vel með núna
þegar enn eitt langafabarnið er
væntanlegt á næstu vikum. En
þegar ég heimsótti hann á spít-
alann, kvöldið áður en hann
kvaddi, hafði hann lítinn áhuga á
að ræða sína líðan, mikilvægara
var að fullvissa sig um að allt
væri í lagi með bumbubúann. Það
syrgir mig einna mest að þetta
barn fái ekki að kynnast elsku
besta langafa í eigin persónu.
Afi fylgdist líka vel með öllu
ferlinu í byggingu hússins okkar
sem við fluttum inn í fyrir stuttu.
Hann var svo stoltur af því hve
vel gekk og kíkti reglulega við til
að taka út stöðuna. Stundum köll-
uðum við hann aðalverkstjórann
á húsinu. Þegar steypubíllinn var
á staðnum vildi oft svo ótrúlega
heppilega til að hann var í ná-
grenninu, eða það sagði hann
okkur þótt við vissum vel að hann
ætti nú lítið annað erindi í þetta
hverfi.
Afi var mjög spenntur fyrir
tækninni og öllum mögulegum
leiðum til að fylgjast með ætt-
ingjum nær og fjær. Til að missa
ekki af neinu þá var hann með að-
gang að Snapchat, Instagram og
Facebook og reglulega fékk ég
símtal þar sem spurt var út í það
sem ég setti á þessa miðla.
Elsku afi, við munum sakna
allra heimsóknanna þinna, sem
oftast voru mjög óvæntar, vænt-
umþykju, ástríku knúsanna og
afakossanna. Við erum svo þakk-
lát fyrir að hafa átt þig að og
huggum okkur við að núna ertu
kominn í faðm elsku ömmu sem
þú saknaðir svo mikið og að þið
passið vel upp á bræður mína.
Ég gleymi þér aldrei.
Þín
Unnur Karen.
Ég mun alltaf muna fyrirmynd
mína, afa Garðar. Hann hefur
kennt mér hvað er það mikilvæg-
asta í lífinu og hvernig manni á að
vegna vel. Ég spái mikið í það
hvernig afi gat staðið sig með
þvílíkri prýði í starfi, félagslífi og
gefið fjölskyldunni nægan tíma
til þess að búa til frábærar minn-
ingar. Ég vona að ég átti mig á
því einn daginn hvernig hann fór
að þessu öllu og að ég nái að nýta
hans boðskap til hins ýtrasta. Nú
neyðist ég til að leita annað með
mínar spurningar en það var gott
að geta spurt sama manninn að
hverju sem var og fá gott svar.
Þegar ég ferðast um Ísland og
heiminn minnist ég þín alls stað-
ar því það varst þú sem sýndir og
kenndir mér svo margt.
Elsku afi, nú ertu farinn til
ömmu. Það er komið að okkur að
varðveita land þitt, visku þína og
fjölskyldu.
Þinn
Daníel.
Takk, elsku afi, fyrir allt sem
þú hefur kennt mér.
Að þegar maður elskar ein-
hvern sýnir maður það með að-
eins of blautum kossum. Að aldr-
ei hætta að vera forvitin og
fræðast um nýja hluti og sjá góðu
hliðarnar hjá fólki. Og takk, afi,
fyrir að vera alltaf til staðar og
fyrir öll samtöl sem við höfum átt
um allt milli himins og jarðar.
Takk fyrir að vera besti afi í
heimi.
Það verður tómlegt án þín, en
ég veit að þú hefur það gott hjá
elsku ömmu.
Helga María
Guðmundsdóttir.
Góðhjartaði, gáfaði afi og
langafi, þú yfirgafst okkur allt of
fljótt.
Þessi góðhjartaði maður sem
sýndi okkur alla fallegu staðina á
Íslandi og sagði okkur ótal sögur
úr sínu lífi og um sögu okkar.
Þú þekktir hvern einasta blett
á landinu þínu dýrmæta, elsku
afi.
Takk fyrir alla þína góðvild og
kærleik. Takk fyrir alla þá ást og
tíma sem þú gafst okkur og börn-
unum okkar. Takk fyrir allar fínu
stundirnar í Svíþjóð. Það verður
tómlegt hjá okkur núna á sumrin
að fá þig ekki í heimsókn. Við
eigum eftir að sakna þín og koss-
anna þinna óskaplega. Ljósið í
öllu er að við vitum að nú ertu
aftur með bestu ömmu í heimi.
Við elskum þig.
Martina, Jenny
fjölskyldur í Svíþjóð.
Genginn er góður drengur og
minn besti vinur, Garðar Ingv-
arsson. Leiðir okkar lágu saman
í fyrsta bekk í Gagnfræðaskól-
anum við Lindargötu haustið
1950. Þar tókst með okkur vin-
átta sem varað hefur í 70 ár og
aldrei borið skugga á.
Eftir einn vetur á Lindargötu
ákváðum við Garðar að sækja um
nám í Verzlunarskóla Íslands.
Við stóðumst inntökupróf og
byrjuðum þar haustið 1951 og út-
skrifuðumst sem stúdentar 1957
eftir sex skemmtileg ár í þessum
merka skóla. Þau vináttubönd
sem tengdust þessi ár hafa hald-
ist til þessa dags og enn hittumst
við gömlu skólafélagarnir mán-
aðarlega yfir hádegisverði.
Eftir stúdentspróf tók við nám
hjá okkur Garðari í Þýskalandi,
hann í hagfræði en ég í verk-
fræði, þó ekki í sömu háskólum,
en vináttan og tengslin héldust
alla tíð. Á námsárunum í Þýska-
landi náðum við, þrátt fyrir lítil
efni, að ferðast með Unni og Lólu
vítt og breitt um Þýskaland og
nágrannalönd, ferðir sem lifa
ljúfsárar í minningunni.
Þegar ég hafði skipt um skóla
og var kominn í Tækniháskólann
í Stokkhólmi, komu Unnur og
Garðar ásamt dótturinni, Karen,
með lest alla leið frá Köln að
heimsækja okkur Lólu um jólin
1963. Urðu þar miklir fagnaðar-
fundir eftir þeirra langa ferðalag
og var margt brallað og skoðað í
heimsókn þeirra til stórborgar-
innar, sem við Lóla endurguldum
þeim tveimur árum síðar ásamt
frumburðinum okkar, Eiríki
Álmari.
Að námi loknu hófum við
Garðar störf hér heima, hvor á
sínu sviði, stofnuðum heimili með
okkar kæru eiginkonum, Unni og
Lólu. Góð og náin vinátta var alla
tíð með þeim og einnig með börn-
um okkar öllum sem endist enn.
Margs er að minnast svo sem
allra skíðaferðanna á veturna svo
og útilegu-, veiði- og hálendis-
ferða á sumrin, en þar var Garðar
í essinu sínu, þekkti landið betur
en lófana á sjálfum sér enda sér-
fróðari um land og þjóð umfram
marga aðra.
Af ferðum utanlands bera
hæst í minningunni tvær ferðir
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Sú fyrri var til Kanada og
Bandaríkjanna sumarið 2002. Ég
hafði þá lokið störfum hjá Al-
þjóðaflugmálastofnuninni, ICAO,
í Montréal og Unnur og Garðar
komu til okkar Lólu og ferðuðust
með okkur um Íslendingabyggðir
í Manitoba og North Dakota, allt
til Vancouver og Seattle. Þetta
var einhver skemmtilegasta ferð
sem við höfðum þá farið. Var það
ekki síst því að þakka hve Garðar
undirbjó sig vel fyrir sérhvern
nýjan ferðadag og við hin nutum
alls þess fróðleiks sem hann var
búinn að viða að sér hverju sinni.
Seinni ferðin var til Þýska-
lands og Tékklands sumarið
2005. Farið var um slóðir þar sem
leiðir okkar höfðu legið á náms-
árunum. Það var ekki síður
ógleymanleg ferð, enda ekki
hægt að hugsa sér betri ferða-
félaga en þau heiðurshjón, Unni
og Garðar.
Sjötíu ára samfylgd gegnum
lífið verður ekki lýst í fáum orð-
um. Það sem ber hæst er traust
og óskilyrt vinátta Garðars Ingv-
arssonar gagnvart öllum í okkar
fjölskyldu. – Blessuð sé minning
hans.
Við, fjölskyldan, vottum ykk-
ur, kæru Karen, Anna Sigga,
Ingvar, Ingibjörg og fjölskyldur,
okkar dýpstu samúð í ykkar
miklu sorg.
Grétar og Ingibjörg.
Það var árið 1960 sem ég
kynntist Garðari. Hann stundaði
nám í hagfræði í Marburg og ég í
efnafræði í Frankfurt. Hann fékk
mig sem leiðsögumann um borg-
ina. Síðar lá leið hans til Kölnar
þar sem þau hjónin Unnur og
Garðar eignuðust fjölda vina.
Einnig tóku þau virkan þátt í
starfsemi Þýsk-íslenska félagsins
sem Max Adenauer, sonur kansl-
arans, átti þátt í að stofna árið
1955. Fyrir 30 árum endurnýjuð-
um við kynni okkar þegar Garð-
ar, sem framkvæmdastjóri
Markaðsskrifstofu iðnaðarráðu-
neytisins og Landsvirkjunar,
fékk mig í lið með sér til að kynna
íslensk orkumál í Þýskalandi.
Síðan höfum við hist nær árlega.
Minnisstæð eru ferðalög okkar
um hálendi Íslands, þar sem
Unnur dró fram nesti og hellti
upp á ilmandi kaffi, sitjandi á
steini í glaðasólskini og við nut-
um víðsýnisins á Sprengisandi.
Heimsóknir þeirra í sumarbústað
okkar útilegumannanna, eins og
Garðar kallaði okkur, voru ávallt
fagnaðarfundir. Í júní árið 2000
fórum við í tveggja vikna ferð um
Þýskaland og heimsóttum Berlín,
Potsdam, Leipzig, Dresden,
Weimar og enduðum í Köln. Þau
hjónin Garðar og Unnur voru
einstaklega samhent, gestrisin,
gjafmild og studdu við bakið á
þeim sem voru minni máttar.
Þegar Unnur lést um aldur fram í
aprílmánuði árið 2008 syrgði
Garðar hana mjög og má segja að
hann hafi ekki borið barr sitt eftir
það. Í dag, þann 10. mars, á af-
mælisdegi besta vinar hans í
Köln, Heinz Böcker, sem lést fyr-
ir þremur árum, verður hann
lagður til hinstu hvíldar.
Við vottum börnum hans,
barnabörnum, tengdabörnum,
fósturdóttur og allri fjölskyld-
unni innilega samúð okkar og
biðjum guð að blessa minningu
Garðars og Unnar.
Margret og Sverrir
Schopka.
Við Garðar Ingvarsson kynnt-
umst þegar ég kom til starfa í
Seðlabankanum haustið 1977.
Hann hafði þá unnið þar í allmörg
ár eftir hagfræðinám sitt í Þýska-
landi. Vorum við nágrannar
framan af í húsakynnum bankans
í gamla Edinborgarhúsinu við
Hafnarstræti. Þar var oft spjall-
að og spaugað með góðu sam-
starfsfólki þegar færi gafst.
Garðar gegndi þá starfi lánafull-
trúa og sá um svokölluð afurða-
lán til útflutningsatvinnuveg-
anna. Yfirmaður minn þá og
vinur okkar beggja var Sigurgeir
Jónsson aðstoðarbankastjóri.
Tíminn í bankanum leið hratt
og eftir rúm fimm ár lá leið mín
yfir í stjórnmálin, m.a. með dygg-
um stuðningi Garðars og Unnar
Kjartansdóttur konu hans.
Nokkrum árum síðar fór Garðar
til starfa sem framkvæmdastjóri
Markaðsskrifstofu iðnaðarráðu-
neytisins og Landsvirkjunar.
Hann hafði langa reynslu af stór-
iðjumálum og hafði haft atbeina
að ýmsum stórframkvæmdum á
því sviði. Hann var því á heima-
velli á þessum vettvangi.
Lengi hafði staðið til að reisa
stóriðjufyrirtæki á Reyðarfirði
og horfði vænlega um síðustu
aldamót um samstarf við norskan
álframleiðanda. Sá aðili hrökk þó
frá á síðustu stundu og var málið
þá í uppnámi. Það er vandasamt
að eigna tilteknum einstaklingum
heiður af málum þar sem margir
leggja hönd á plóg en ég hef það
fyrir satt að persónuleg sambönd
Garðars við starfsmenn banda-
ríska álrisann Alcoa hafi vakið
þann áhuga sem síðan leiddi til
samninga um álverið á Reyðar-
firði. Vann Garðar þar mikið og
gott verk.
Garðar var einn þeirra mörgu
sem fórnuðu dýrmætum frítíma
sínum til margvíslegra starfa fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn og sat m.a.
um árabil í stjórn Varðar, full-
trúaráðs sjálfstæðisfélaganna í
Reykjavík. Á vettvangi flokksins
og með góðum vinum hittumst
við reglulega um langt skeið.
Garðar var ekki feiminn við að
segja mér eða öðrum kjörnum
fulltrúum rækilega til syndanna
þegar hann taldi þörf á því. En
það hafði aldrei áhrif á vinskap
okkar og gott samstarf. Hann var
óeigingjarn í vinnu sinni fyrir
þær pólitísku hugsjónir sem
hann bar fyrir brjósti og ég var
honum þakklátur fyrir góð ráð og
dyggan stuðning alla tíð. Reynd-
ar var það svo að Garðar var
ástríðufullur gagnvart þeim
verkefnum sem hann tók að sér
og þeim málefnum sem á honum
brunnu. Nutu m.a. SOS barna-
þorp og Oddfellowhreyfingin
góðs af því.
Við Garðar hittumst síðast í
ágúst sl. og töluðum þá um að
hittast fljótlega aftur og ræða
málin þegar við værum báðir
heima á Íslandi. Því miður verður
ekki af þeim fundi.
Garðar og Unnur kona hans
voru samhent hjón og fráfall
hennar var honum þungbært.
Þegar við kynntumst fyrst áttum
við báðir litlar dætur og sögðum
hvor öðrum sögur af þeim og
þeirra uppátækjum. Ég upplifði
hann sem afar barngóðan fjöl-
skyldumann. Þess hafa afkom-
endur hans heima á Íslandi og í
Svíþjóð ríkulega fengið að njóta
síðustu árin. Við Inga Jóna send-
um þeim öllum innilegar samúð-
arkveðjur og þykir leitt að geta
ekki fylgt okkar góða vini til graf-
ar.
Geir H. Haarde.
Heyrðu nú Garðar minn, held-
ur þú að þetta sé nú alveg rétt,
ertu ekki að ganga aðeins of
langt? Þessi orð voru ekki óal-
geng í samtölum okkar Garðars.
Garðar var ótrúlega tilfinninga-
Garðar Ingvarsson