Morgunblaðið - 20.04.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. APRÍL 2020
✝ Þorgerður Kol-beinsdóttir
fæddist 8. mars
1924 á Þorvalds-
stöðum í Hvítársíðu
en fluttist sama ár
að Stóra-Ási í Hálsa-
sveit, þar sem hún
ólst upp. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Hrafnistu í Reykja-
vík 11. apríl 2020.
Foreldrar hennar
voru Kolbeinn Guðmundsson,
bóndi og járnsmiður í Stóra-Ási í
Hálsasveit, f. 1882, d. 1958, og
Helga Jónsdóttir húsfreyja, f.
1885, d. 1960. Systkini Þorgerð-
ar eru Andrés tónlistarmaður, f.
1919, d. 2009, Magnús bóndi, f.
1921, d. 2005, Helgi bifvélavirki,
f. 1927, d. 2016 og Steinunn hús-
freyja, f. 1928.
veig, f. 1955. Maki hennar er
Pétur Heimir Guðmundsson.
Börn þeirra eru Guðmundur Atli
og Kristín Þóra. 3) Kristján, f.
1957. Maki hans er Rósa Mar-
inósdóttir. Börn þeirra eru Odd-
ný Eva, Særún Ósk, Aðalheiður
og Andrés. 4) Kolbeinn, f. 1961.
Maki hans er Snjólaug Arnar-
dóttir. Börn þeirra eru Örn og
Hallgerður. 5) Hallveig, f. 1966.
Maki hennar er Einar Sigur-
mundsson.
Þorgerður vann lengi á
saumastofum, lengst af á sauma-
stofunni Gefjun, auk þess sem
hún annaðist safnaðarheimili
Digraneskirkju um nokkurra
ára skeið. Hún var virk í félags-
málum í Kópavogi þar sem hún
starfaði um áratugaskeið í
Mæðrastyrksnefnd Kópavogs,
Freyju, félagi framsóknar-
kvenna í Kópavogi, Frístunda-
hópnum Hana-nú og safnaðar-
starfi Digraneskirkju.
Útför Þorgerðar fer fram í
kyrrþey vegna aðstæðna í þjóð-
félaginu. Minningarathöfn verð-
ur haldin síðar.
Þorgerður giftist
árið 1953 Andrési
Kristjánssyni, f. 10.
september 1915 d. 9.
apríl 1990, rithöf-
undi og ritstjóra.
Þau voru meðal
frumbyggja á Holt-
inu í Kópavogi og
bjuggu nánast allan
sinn búskap á
Digranesvegi 107.
Eftir lát Andrésar
fluttist Þorgerður í Gullsmára 11
þar sem hún bjó þar til hún fór á
hjúkrunarheimilið Hrafnistu í
Reykjavík fyrir rúmum sex árum.
Þorgerði og Andrési varð
fimm barna auðið, en þau eru: 1)
Guðrún Helga, f. 1953. Maki
hennar er Gunnar Emilsson.
Dætur þeirra eru Þorgerður,
Þóranna og Valgerður. 2) Heið-
Þorgerður Kolbeinsdóttir
tengdamóðir mín lést hinn 11. apr-
íl 2020 á Hrafnistu í Reykjavík þar
sem hún bjó síðustu 6 árin. Ég vil
byrja á því að þakka henni og
Andrési Kristjánssyni manni
hennar fyrir hve vel þau tóku á
móti mér og tveimur dætrum mín-
um þegar ég kynntist syni þeirra,
Kristjáni. Mínar dætur voru þeim
alltaf eins og þeirra eigin barna-
börn. Það var alltaf mjög notalegt
að koma til þeirra og alltaf var til
gott með kaffinu. Hún var alltaf
tilbúin að veita okkur aðstoð við
barnapössun þegar þess þurfti.
Áhugi hennar á því hvernig fjöl-
skyldan hefði það var henni ofar-
lega í huga. Hún spurði alltaf eftir
fjölskyldunni og einnig þeim sem
fjarskyldir voru. Síðustu dagana
var hugur hennar mikið hjá dóttur
minni sem var að fara eignast
barn en því miður náði hún því
ekki að frétta hvernig það gekk.
Það sem mér finnst verst er að
engin gat verið hjá henni síðustu
stundirnar vegna heimsóknar-
banns á hjúkrunarheimili. Lítið
var hægt að hafa samskipti við
hana með rafrænum hætti vegna
skerðingar á sjón og heyrn þannig
að í 5 vikur gátum við mjög lítið
talað við hana eða hún við okkur.
Við hefðum svo viljað sitja hjá
henni síðustu stundirnar. Hún var
södd lífdaga og tilbúin að kveðja
þennan heim. Elsku Gerða, hjart-
ans þakkir fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur.
Hvíl í friði.
Rósa Marinósdóttir.
Ég man ekki glöggt eftir því
hvenær ég hitti Þorgerði fyrst, en
það er út af því að hún tók mér svo
vel að það var eins og við hefðum
alltaf þekkst. Eflaust hefur hún
boðið mér í kvöldmat af því tilefni
að hana langaði að hitta manninn
sem var farinn að hitta Hallveigu,
yngstu dóttur hennar, alloft. Það
þarf ekki að spyrja að því að þegar
við Hallveig mættum í fyrrnefnt
matarboð, þá beið dekkað borð
með allskonar kræsingum og kaffi
með einhverju heimabökuðu á eft-
ir. Það kom mér æ síðan á óvart
hvað hún gat borið mikið af heima-
bökuðu góðgæti á borð, jafnvel þó
hugmyndin hafi eingöngu verið sú
að fá molakaffi – en nei, nei, það
tók því ekki að fá sér kaffibolla
nema að hafa eins og átta sortir
með eða svo.
Þorgerður var alin upp á Stóra-
Ási í Borgarfirði, en foreldrar
hennar tóku þar við búi árið 1924.
Hún átti tvo eldri bræður, Andrés
og Magnús, en yngri var Helgi og
svo systirin Steinunn. Það var alla
tíð sterk taug í sveitina og fátt
þótti henni yndislegra í seinni tíð
en að dvelja í sumarhúsi fjölskyld-
unnar í landi Stóra-Áss. Þar hugs-
aði hún um tré og allan annan
gróður og undi sér vel. Hún hugs-
aði líka vel um börn sín, þeirra af-
komendur og frændgarð allan.
Hún fylgdist af áhuga með því
hvað hver var að gera hverju sinni
og mundi allskonar smáatriði sem
sí og æ vöktu furðu mína um það
hversu minnug hún var.
Það fór ekki á milli mála að Þor-
gerður var góð og yndisleg kona,
alltaf vel tilhöfð og glæsilega útlít-
andi. Þegar ég kynntist henni var
hún ekkja eftir Andrés Kristjáns-
son rithöfund og bjó í huggulegri
íbúð í Gullsmára. Þar bjó hún ein
fram á nítugasta aldursár og sá
um sig sjálf, en síðustu sex árin
bjó hún á Hrafnistu í Reykjavík og
lést þar þrjátíu árum á eftir Andr-
ési.
Og börn þín og frændur, sem fjær eru og
nær,
við fögnum því öll, að þín hvíld er nú vær
frá kvöldrökkri komandi nætur.
Og hvíldu nú blessuð í bólinu því
sem blóm koma að prýða hvert sumar á
ný
og segja, að þinn blundur sé sætur.
(Þorsteinn Erlingsson)
Blessuð sé minning Þorgerðar
Kolbeinsdóttur.
Einar Sigurmundsson.
Elsku amma Gerða.
Þegar ég hugsa til baka koma
svo ótal margar góðar minningar
fram. Ég man svo vel hvað það var
alltaf gaman að koma til þín á
Digranesheiðina. Húsið var eitt
stórt ævintýrahús í augum lítillar
stelpu. Sparistofan þar sem ég
þorði varla að stíga fæti inn nema
læðast um, eldhúsið þar sem alltaf
var boðið upp á ananasdjús og oft-
ar en ekki grillað brauð, skrifstof-
an hans afa með ritvélinni og allir
veggir þaktir bókum og stiginn
þar sem maður lét sig dreyma um
að renna sér niður á handriðinu.
Ég man svo vel stundirnar þegar
við vorum hjá þér krakkarnir,
hlustuðum á morgunleikfimina á
Rás1 og tókum þátt með þér. Þeg-
ar þú kenndir okkur að rúlla upp
ostsneiðum eins og þær væru
vindlar og þegar við gengum út í
búð með þér með innkaupavagn-
inn í eftirdragi, mér fannst það
heldur betur flott græja. Eftir að
þú fluttir í Gullsmárann var alveg
jafn gaman og notalegt að koma til
þín. Þú varst ekki að hafa áhyggj-
ur af því þó að við krakkarnir vær-
um með læti og fíflagang og varst
alltaf tilbúin að leyfa okkur að
vera hjá þér. Það er ein minning
mjög eftirminnileg, ég kom með
tvö bekkjarsystkin mín í heim-
sókn úr grunnskóla og við sátum
lengi vel og spjölluðum um alla
heima og geima. Það er enn talað
um þessa heimsókn rúmlega 15
árum seinna og hennar minnst
fyrir það hvað það var gaman að
koma til þín og hvað við vorum
báðar hláturmildar, það er eitt af
því sem við áttum sameiginlegt.
Þegar ég bjó í Reykjavík kom ég
oft til þín í mat eða kaffi og oft sát-
um við lengi og spjölluðum um
gamla tíma þar sem þú sagðir mér
allskonar sögur frá því að þú bjóst
heima í Borgarfirði sem barn og
ung kona og sögur af afa. Frá því
að ég var lítil hef ég heyrt marga
segja hvað ég væri lík þér og það
fyllir mig alltaf stolti. Nú er komið
að leiðarlokum, elsku amma, þú
varst búin að bíða lengi eftir þess-
ari stund og loksins ertu komin til
afa. Ég sakna þín sárt og myndi
gefa svo margt fyrir eitt knús í við-
bót en ég mun geyma minninguna
um þig og halda áfram að vera
stolt af því að eiga þig fyrir ömmu.
Hvíl í friði.
Þín
Aðalheiður.
Elsku amma Gerða, við systur
hlýjum okkur við minningar um
þig nú þegar þú ert farin.
Eftir sitja yndislegar æsku-
minningar um margar gistinætur
við gott atlæti á Digranesveginum.
Það var fátt jafn dásamlegt og að
koma í höfuðborgina og fá að
dvelja hjá þér og afa og eiga góðar
stundir á fallega heimilinu og í fal-
lega garðinum sem vel var hugsað
um.
Eftir að við fórum að búa pass-
aðir þú vel upp á að við ættum fal-
leg stell í safnið. Bauðst okkur
reglulega í heimsókn í Gullsmár-
ann þar sem alltaf var hlaðborð af
veitingum, sást til þess að margir
komu saman og stórfjölskyldan
hittist reglulega.
Síðustu ár var gott að koma til
þín á Hrafnistu og rifja upp gaml-
ar minningar, skoða myndir og
tala um daginn og veginn fá allar
helstu fréttir af stórfjölskyldunni
sem þú varst með meira á hreinu
en nokkur samfélagsmiðill.
Við minnumst þín með söknuði
í hjarta og erum þakklátar fyrir
það hversu lengi þú varst í lífi okk-
ar. Við erum þakklátar fyrir það
að langömmubörnin þín fengu
tækifæri til að kynnast þér og
þeim einstöku eiginleikum sem þú
bjóst yfir, hlýjunni, hlátrinum og
brosinu sem var alltaf stutt í.
Við kveðjum þig með kvöld-
bæninni sem við fengum iðulega
að heyra fyrir svefninn í pössun á
Digranesveginum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prestshólum)
Þorgerður, Þóranna
og Valgerður.
Það er sárt og erfitt að kveðja
ömmu Gerðu. Amma var fasti
punkturinn í tilverunni og þrátt
fyrir háan aldur var tilhugsunin
um að hún yrði ekki alltaf hér fjar-
læg. Amma var einstök kona og
besta fyrirmynd sem hugsast get-
ur. Hún var ljúf, lífsglöð og það
stafaði af henni einhverri sér-
stakri hlýju. Glaðlegi, einlægi
hláturinn hennar situr nú eftir
sem minning í huga okkar og mun
ylja um ókomna tíð.
Amma og afi áttu ævintýrahús
á Digranesvegi (nú Digranesheiði)
og þangað var alltaf gott að koma.
Þar voru rólur og jarðarber í garð-
inum og inni var hægt að henda
dóti niður á milli hæða í gegnum
þvottalúgu. Þar var steinklæddur
veggur, tvær stofur, geymslupláss
í veggjum, endalausar bækur og
fallegir munir. Amma gerði
heimsins bestu pönnukökur og
eini fiskurinn sem hægt var að
borða var bleiki fiskurinn hennar
ömmu. Laufabrauðsgerð og slát-
urgerð voru fastir liðir þar sem
allir höfðu sitt hlutverk. Upp í
hugann koma myndir af ömmu
ýmist inni í eldhúsi að hræra í
blóðmör í stóru fati eða inni í
þvottahúsi að steikja laufabrauð.
Það var ekki síður ævintýralegt að
koma til ömmu á 9. hæð í Gull-
smára þar sem hún tók alltaf á
móti manni með sínu hlýja brosi.
Enn einn ævintýrareitur ömmu
er Biskupsbakki. Amma og afi
byggðu sumarhús, falið inni í
skógi sem þau plöntuðu að miklu
leyti sjálf. Þar leið henni einna
best, nálægt heimahögunum í
Stóra-Ási í Borgarfirði. Hún ljóm-
aði alltaf þegar talið barst að Bisk-
upsbakka en þar halda ævintýrin
áfram þar sem fjölskyldan mun
hlúa að skóginum og húsinu í
hennar anda.
Amma var þrautseig og tók því
sem að höndum bar með sinni ein-
stöku jákvæðni og jafnaðargeði.
Hún var umhyggjusöm og bar hag
annarra endalaust fyrir brjósti.
Hún var jafnframt þakklát fyrir
allt sem fyrir hana var gert. Henni
þótti svo vænt um vini sína og ætt-
ingja og var mikið í mun að stefna
fólki saman. Hún var dugleg að
bjóða heim til að láta ættingjana
hittast og það er ekki síst henni að
þakka hve náin fjölskylda okkar
er. Hún fylgdist vel með fólkinu
sínu, hvað það væri að gera, hvert
það væri að fara og hvenær það
kæmi aftur. Það er í raun ótrúlegt
hversu vel hún náði að halda utan
um allan þennan fjölda af afkom-
endum, ættingjum og vinum og
fylgjast með hvað á daga þeirra
dreif. Þetta var hún með á hreinu
fram á síðasta dag.
Þessi síðustu misseri á Hrafn-
istu þóttu ömmu sennilega heldur
fábreytt en hún var alltaf svo glöð
og þakklát fyrir heimsóknirnar
þar sem hún ljómaði öll við að
hitta fólkið sitt, barnabörnin og
barnabarnabörnin. Þá kom ætíð á
óvart hversu vel hún vissi af öllu
því sem við höfðum verið að bralla.
Elsku amma Gerða, við erum
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa þig hjá okkur svona lengi og
fyrir að börnin okkar hafi fengið
að kynnast þér. Það var dýrmætt
að eiga reglulega með þér stundir
á Hrafnistu, spjalla og halda í
hlýja hönd þína. Við vitum að
Andrés afi verður glaður að fá þig
í fangið aftur.
Hlýjan þín og ljúfa nærveran
mun lifa áfram í minningum okkar
sem elskum þig og söknum þín.
Kristín Þóra og
Guðmundur Atli.
Föðursystir okkar Þorgerður
Kolbeinsdóttir hefur kvatt, var
komin á 97. aldursár þegar hún
lést á laugardaginn fyrir páska.
Hún var hvíldinni fegin enda voru
hinir líkamlegu kraftar nær
þrotnir. Andlegt atgervi var hins
vegar óbugað og gat hún, allt til
okkar hinstu funda, rifjað upp og
sagt okkur frá uppvaxtarárunum í
Stóra-Ási. Þær frásagnir eru okk-
ur sem eftir lifum dýrmætar, enda
greindu þær frá atburðum sem
áttu sér stað fyrir allt að níutíu ár-
um og gáfu okkur innsýn í þau lífs-
kjör sem forfeður okkar bjuggu
við.
Hún Gerða frænka hefur verið
órjúfanlegur þáttur af tilveru okk-
ar systkinanna allt frá því við
munum fyrst eftir okkur. Hún hef-
ur eiginlega verið okkur eins og
annað foreldri, svo náin var hún
okkur öllum. Við minnumst ferða
okkar til höfuðborgarinnar á
æskuárum okkar þar sem heimili
þeirra Andrésar við Digranesveg
var dvalarstaðurinn sem stóð okk-
ur alltaf opinn. Þar nutum við
fyrst þeirrar takmarkalausu um-
hyggju sem við urðum aðnjótandi
allar götur síðan.
Flestar af skýrustu minningum
okkar frá uppvaxtarárunum
heima í Stóra-Ási eru tengdar
sumarheimsóknum ættingja og
vina. Það var ávallt mikið tilhlökk-
unarefni þegar fjölskyldan af
Digranesveginum var væntanleg.
Allur krakkaskarinn mættur, við
systkinin fegin að fá nýja leik-
félaga í frændsystkinum okkar og
þau hjón, Gerða og Andrés, héldu
aga á ungviðinu af yfirvegun og
hæfilegri festu. Ekki minnkaði
samgangurinn þegar þau hjón
reistu sér sumarhús í skógarrjóðri
í landi Stóra-Áss. Þau ræktuðu
skóg af ástríðu og við frændsystk-
inin nutum saman þess skemmti-
lega leikvallar sem skógurinn var.
Hún frænka okkar var svo, þá eins
og ávallt, tilbúin með veitingar
fyrir óteljandi svanga munna.
Gerða og systkini hennar voru
alla tíð samheldin og milli þeirra
ríkti djúp vinátta. Samheldni þessi
náði langt út fyrir systkinahópinn.
Ættingjarnir frá Hraunsási,
frændfólkið frá Kolsstöðum og
Húsafelli voru hluti af stórfjöl-
skyldunni og voru henni náin.
Einnig og ekki síður allur vin-
kvennahópurinn, saumaklúbbur-
inn sem í voru æskuvinkonur
hennar úr Hálsasveit, Hvítársíðu
og Reykholtsdal. Ættrækni og
tryggð voru henni frænku okkar í
blóð borin.
Það var henni Gerðu eðlislægt
að bera hag sinna nánustu fyrir
brjósti. Þess nutum við systkinin í
ríkum mæli. Hún fylgdist vel með
lífshlaupi okkar, gladdist með
okkur þegar vel gekk og lagði gott
til þegar á móti blés. Hún var au-
fúsugestur á samkomum innan
fjölskyldunnar, lagði sig fram um
að kynnast yngri kynslóðinni og
vildi jafnvel hafa hönd í bagga með
hvernig fólk af þeirri kynslóð hag-
aði makavali sínu. Svo langt náði
umhyggja hennar frænku okkar.
Það er vissulega tómlegt að
henni Þorgerði frænku okkar
genginni. Þó er þakklætið efst í
huga fyrir allt sem hún var okkur
og nafnið hennar mun um ókomna
tíð koma í huga okkar þegar við
heyrum góðrar konu getið.
Með innilegri samúðarkveðju
til frændsystkina okkar og fjöl-
skyldna þeirra.
Andrés, Kolbeinn,
Jón og Halla.
Þorgerður
Kolbeinsdóttir
Okkar ástkæri
INGÓLFUR MAGNÚSSON,
Víkurgili 19 á Akureyri,
lést hinn 16. apríl á Öldrunarheimili
Akureyrar, Hlíð. Í ljósi aðstæðna fer útförin
fram í kyrrþey hinn 8. maí.
Starfsfólki Furuhlíðar eru færðar alúðarþakkir fyrir einstaka
aðhlynningu í krefjandi aðstæðum.
Jenný Karlsdóttir
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir Brynjar Bragason
Bjargey Ingólfsdóttir Brynjar Hólm Bjarnason
Magnús Ingólfsson Jóhanna Sveinsdóttir
Karl Ingólfsson
Dagbjört Ingólfsdóttir
barnabörn og langafabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
PÁLÍNA SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Dvergabakka 18, Reykjavík,
lést föstudaginn 10. apríl.
Jarðarför hefur farið fram í kyrrþey að
hennar ósk.
Sigurður Hreinsson Marita Hansen
Magnús Hreinsson Ingveldur Björk Björnsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæra dóttir, systir, mágkona og
frænka,
EYGLÓ SVAVA KRISTJÁNSDÓTTIR,
lést hinn 27 mars. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Hrefna Óskarsdóttir Kristján Ingólfsson
og fjölskylda
Útför elskulegs föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
JÓNS H. BERGS
fv. forstjóra SS
og aðalræðismanns Kanada,
fer fram miðvikudaginn 22. apríl klukkan 15.
Aðeins nánasta fjölskylda verður viðstödd en streymt verður frá
athöfninni á vefslóðinni
https://livestream.com/accounts/21705659/jonhbergs
Jón Gunnar Bergs María Soffía Gottfreðsdóttir
Magnús Helgi Bergs Klara Zelei
Björn B. Alfreðsson
barnabörn og barnabarnabörn