Hvöt - 01.02.1950, Qupperneq 10

8
h y ö t
JÓNAS KRISTJÁNSSON læknir: .
TRÚIN Á IÍFIIÐ
Trúin á lífið er trú á fullkomnun þess
og heilbrigði, trú á siðgæði og andleg-
an þroska, trú á misk'unnsemi og bróð-
urkærleika. Þetta ^er takmark lífsins og
að þessu ber því að keppa.
En það er síður en svo, að lífið bafi
stefnt að marki þroska og fulJkomn-
unar, — eða ef svo væri, hvernig stend-
ur þá á því, að sjúkleiki liefur vaxið
með öllum þjóðum? Ef takmarkið liefur
verið siðgæði og miskunnsemi og bróð-
urkærleiki, bvernig stendur þá á því,
að hver styrjöldin eftir aðra liefur dun-
ið yfir lieiminn og vablið liatri og misk-
unnarleysi og takmarkalausri siðspill-
ingu?
Um bvað hefur verið barizt? I relsi
smáþjóðanna, sögðu þeir, sem koinu
styrjöldunum af stað.
Nei, og aftur nei. Eiginbagsmunir,
logstreita uin fé og völd og yfirráð yfir
viðskiptum, slíkar eru Jiinar raunveru-
legu orsakir stríða.
En þetta endar með ósigri allra. Fá-
tæktin herjar löndin. Miskunnarleysið
og auragræðgin er bin sama og áður
- og heimurinn mun lengi bera merki
þess djöfulæðis og þeirrar eyðilegging-
ar, sem orðið hefur. — Og enn er níðzt
á hinum sigraða undir yfirskini friðar-
vilja,
Heilsufari manna yfirleitt hefur stór-
hrakað og all-flestum þjóðum er enn
haldið svo fast í járngreipum kúgunar,
að þær skortir möguleika til að varð-
veita líf og beilbrigði.
Ennþá hefur hin skefjalausa ágirnd
og efnisbyggja völdin. Ennþá smíða
þjóðirnar drápstæki og selja þau til
fjárafla.
Vísindi og tækni hafa frekar verið
notuð til eyðileggingar en friðsamlegra
starfa. Hið síðasta tiltæki er kapphlaup
um framleiðslu atómsprengja. Vér Iif-
um á atómöldinni, öld viðsjár og ótta.
— og enn er efnishyggjan í hásæti og
dýrkuð sem drottning, bæði í austri og
vestri, norðri og suðri.
Heimurinn er samt að vakna af svefni
andvaraleysis til vitundar um, að þann-