Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.2020, Blaðsíða 10

10 FRÉTTIR
18 daga
stefnumót
og ævintýri
alls staðar
Heimsborgarinn Margrét Jónsdóttir
Njarðvík elti ástina til Siglufjarðar og er
nú orðin rektor Háskólans á Bifröst.
Í foreldrahlutverkinu hefur hún lagt
áherslu á að láta muna um sig í lífinu.
M argrét Jónsdóttir Njarðvík tók við sem rektor Háskólans á
Bifröst í sumar. Þegar til-
kynnt var um ráðningu henn-
ar í janúar óraði engan fyrir
þeim áhrifum sem COVID-19
ætti eftir að hafa á mennta-
kerfið í heild sinni. Á Bif-
röst er hins vegar yfir 20 ára
reynsla af fjarnámi og þykir
skólinn framúrskarandi á því
sviði. „Bifröst er algjörlega
COVID-klár háskóli og nýtur
góðs af því nú,“ segir hún.
Það kemur því vart á óvart
að þetta viðtal er tekið í gegn
um fjarfundarbúnað, Mar-
grét á Bifröst og blaðamaður
í Reykjavík. Það getur verið
erfitt að ná tengslum í gegnum
tölvu en persónuleiki Mar-
grétar er svo sterkur og af-
gerandi að hann nær samt að
skína í gegn um vélbúnaðinn.
Hún er hlý og hláturmild, per-
sónuleg og æðrulaus. Margrét
er ekki kona í tómi. Hún lætur
um sig muna.
Fjölskylda Margrétar var
ein af þeim fyrstu sem fluttu
í Breiðholtið þegar það var að
byggjast upp. „Við bjuggum í
Ljósheimum þegar ég fæddist
en árið 1968, þegar ég er alveg
að verða tveggja ára, flytjum
við í Bakkahverfið þar sem ég
er alin upp. Breiðholtið hafði
ákveðinn stimpil á sér og við
Breiðholtsvillingarnir svoköll-
uðu upplifðum að við þyrftum
alltaf að sanna okkur þrefalt á
við aðra. Ég held að úr bekkn-
um mínum séum við átta sem
eru með doktorsgráður, þrátt
fyrir að alast upp í þeirri
trú að við værum ekki jafn
merkileg og krakkar í öðrum
skólum.
Bifröst er ákaflega góður
skóli en lengi hafa þeir sem
ekki sjá dýrðina í fjölbreytni
háskólamenntunar í landinu
talið sig hafa veiðileyfi á Bif-
röst, alveg eins og það var
veiðileyfi á krakka úr Breið-
holtinu. Þess vegna finn ég að
ég á vel heima hér, í háskóla
sem er talaður meira niður en
nokkur innistæða er fyrir,“
segir Margrét sem hefur átta
ára reynslu af störfum hjá
Háskóla Íslands og níu ára
reynslu af störfum hjá Há-
skólanum í Reykjavík. Nú sé
kominn tími til að Bifröst njóti
sannmælis.
Vill leika sjálf í leikritinu
Margir þekkja Margréti sem
stofnanda og eiganda ferða-
skrifstofunnar Mundo. Fyrir-
tækið sérhæfir sig meðal
annars í þjálfunarferðum
íslenskra kennara erlendis,
skiptinámi og sumarbúðum
ungmenna á erlendri grundu
auk þess að annast ráðgjöf í
alþjóðamálum.
Hún er með doktorspróf í
spænsku og bókmenntum frá
Princeton University og MBA
frá Háskólanum í Reykjavík.
Hún var lektor í spænsku við
HÍ og síðan dósent við við-
skiptadeild HR, auk þess að
stýra alþjóðasviði skólans.
Hvað einkennir góðan
stjórnanda?
„Góður stjórnandi er góð-
ur hlustandi og hann hefur
nokkur kíló af hugrekku í sitt-
hvorum rassvasanum. Góður
stjórnandi lyftir öðrum upp.
Hann passar að vera þjónandi
og greiða götu fólksins sem
hann er að vinna með,“ segir
hún sem raunar rímar vel
hugmyndafræðina á Bifröst
þar sem boðið er upp á nám í
þjónandi forystu.
Hún stofnaði Mundo 2011
eftir að hafa misst vinnuna.
„Tíu dögum seinna var ég búin
að stofna Mundo. Fyrst ætlaði
ég að vera með styrkjaráðgjöf
því ég er góð í að ná í alþjóð-
lega styrki en svo fannst mér
ekkert skemmtilegt að sækja
um styrki nema ég væri sjálf
að leika í leikritinu,“ segir hún
og hlær. „Ég fór því að hugsa
um hvar styrkleikar mínir
lægju; ástríða, hæfileikar og
menntun.“
Jakobsvegurinn
breytti lífinu
Margrét kynntist Spáni þegar
hún fór sjálf út sem skiptinemi
og þá varð ekki aftur snúið.
„Ein af mínum bestu vin-
konum enn í dag er „mamma“
mín á Spáni. Ef við heyrumst
ekki einu sinni í viku, þrjátíu
og sex árum síðar, þá heyr-
umst við tvisvar eða þrisvar
í viku. Við höfum gert svo
margt saman í gegn um árin.
Ég setti á laggirnar sumar-
búðir í gamla þorpinu mínu
hjá henni og bjó til skiptinám
á Spáni, Þýskalandi, Frakk-
landi og Bandaríkjunum.“
Hún situr í stjórn Félags
kvenna í atvinnurekstri, hefur
lengi hvatt aðrar konur áfram
á ýmsan hátt, meðal annars til
að stofna fyrirtæki, en viður-
kennir að hún hafi sjálf haft
efasemdir um Mundo fyrstu
tvö árin, eða réttara sagt haft
Erla
Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
6. NÓVEMBER 2020 DV
efasemdir um sjálfa sig. „Mér
fannst ég þurfa að fá mér al-
vöru vinnu og þorði ekki að
setja alla orkuna mína í þetta
verkefni. Mundo tók síðan
flugið en ég þurfti að heyra
það frá góðri vinkonu að ég
ætti að veðja á sjálfa mig.
Oft eru stærstu hindranirnar
innra með okkur sjálfum. Það
tók mig tíma að fá trú á sjálfa
mig.“
Meðal þess sem Mundo hef-
ur boðið upp á eru ferðir um
Jakobsveginn sem Margrét
hefur farið fimmtán sinnum,
hvorki meira né minna. „Ég
fékk fyrst áhuga á honum
þegar ég fór út sem skipti-
nemi. Allar fallegustu minjar
byggingarlistasögu miðalda
eru við Jakobsveginn. Ég var
alltaf að reyna að draga fyrr-
verandi manninn minn með
mér á Jakobsveginn en ég
fór síðan í fyrsta skipti með
nokkurra vikna fyrirvara
árið 2012. Ég spurði þá bara
á Facebook hver vildi koma
með mér og ein vinkona mín
var nógu vitlaus til að segja
já,“ segir Margrét hlæjandi
en snýr sér fljótt að alvörunni.
„Þetta var lífsbreytandi fyr-
ir mig. Við hjóluðum Jakobs-
veginn og gerðum ekkert ann-
að en að borða, sofa og hjóla.
Þarna var lífið einfaldað niður
í þessar grunneiningar og það
fer óhjákvæmilega eitthvað
magnað af stað í huganum á
manni þegar maður skynjar
andann á veginum.“
Uppgötvaði að hún
var frumkvöðull
Margrét var gift í þrjátíu
ár og það var skömmu fyrir
skilnaðinn sem fyrsta ferðin
af fimmtán var farin. Jak-
obsvegurinn er ein vinsæl-
asta gönguleið heims og er
gjarnan tengdur við andlega
vinnu. „Við förum öll í gegn
um lífskrísur, sumir velja að
gera ekki neitt og þær verða
að stóru graftarkýli. Margir
upplifa ákveðin skil á milli
líkama og sálar, tengslaleysi
sem myndast þegar við hlust-
um ekki á okkur sjálf. Með því
að fara Jakobsveginn er eins
og maður nái að tengja sig
aftur og nái utan um sjálfan
Förðun: Elín Reynisdóttir
Myndir: Stefán Karlsson
Sérstakar þakkir: Blómagallerí