Dagblaðið Vísir - DV - 13.11.2020, Blaðsíða 11

sem pyntarar hennar vildu
heyra.
„Það er einhvern veginn í
henni svo sterkt bara sam-
kvæmt heimildum að hún var
ekkert að gefa upp neitt varð-
andi faðernið svo þetta hefur
verið hræðileg pynting þar
sem hún bara bognar og getur
ekki meir. Því hún hefur ekki
viljað draga mág sinn til dauða
ef þetta hefur verið hann.“
Málsvörn Þórdísar
Bókin hefst við Drekkingar-
hyl, við lok lífs Þórdísar.
„Ég skrifaði hana undir
vinnuheitinu Leiftursýn allan
tímann. Og það var bara því
fyrsta senan kom til mín,
þessi dauðaganga, endalokin.
Og ef maður hefur lesið sér
til um eða hlustað á reynslu
einstaklinga sem hafa næst-
um látið lífið þá heyrir maður
DV 13. NÓVEMBER 2020
oft lýsinguna að lífið birtist
eins og fyrir augunum á fólki
eins og viðkomandi sé að
horfa á bíómynd. Svo ég hugs-
aði sögubygginguna svolítið
þannig að hún væri að horfa
á líf sitt á lokasprettinum og
reyna að skilja hvað leiddi
hana að endapunktinum og
bókin verður því á einhvern
hátt málsvörn hennar.“
Þóra rekur þarna augun í
plakat fyrir leiksýningu sem
hangir inni á kaffihúsinu þar
sem við sitjum.
„Sérðu plakatið þarna?
Þetta er leikrit um Sunnevu
Jónsdóttur. Það er líka kona
sem var tekin af lífi á tímum
Stóradóms. Það er svolítið
skrítin tímasetning að það
sé verið að draga tvær konur
fram núna frá þessum tíma.
Eins og það sé verið að kalla
smá á athygli, að þeim sé
gefin rödd.“
Gegnum gleði og sorg
Bókin hefur fylgt Þóru lengi.
„Hún er búin að ferðast með
mér gegnum fjögur ár. Ég
byrjaði að skrifa hana í maí
2016, þá tók ég einn mánuð
og þá var ég með tíu mánaða
dreng með mér í Hveragerði,
fór í svona rithöfundahús þar
og þar fór ég í rosalega mikla
heimildavinnu og svo skrifaði
ég einn mánuð í Kjarvalsstofu
í París.“
Bókin hefur fylgt henni í
gegnum gleði og sorg. Hún
var nýbökuð móðir þegar
vinnan hófst, varð móðir í
annað sinn nokkru síðar en
þurfti svo einnig að kveðja
sína eigin móður. Söguhetj-
una úr hennar fyrstu bók og
nána vinkonu í gegnum lífið.
Þóra tárast þegar hún rifjar
upp þá erfiðu reynslu.
„Þegar ég var að byrja að
skrifa hafði mamma greinst
með heilabilun og hún kvaddi
fyrir ári síðan. Ég hef eigin-
lega ekkert talað um þetta í
samhengi við bókina og ég
hef notað síðasta ár í að púsla
mér saman eftir þetta. En
einhvers staðar í lok ferlisins
áttaði ég mig á að ég hafði
verið að fjalla um það hvern-
ig það er að lifa andspænis
dauðanum og í bókinni er líka
verið að skrifa um móðurást.
Svo þessi bók hefur stórar
tilfinningar að geyma og lík-
lega var mér lífsnauðsynlegt
að finna þeim farveg.
Mamma var bókmennta-
kona. Hana dreymdi um að
verða rithöfundur. Þegar ég
eignaðist yngri drenginn
minn fóru veikindi hennar að
vera það alvarleg að það var
alveg augljóst í hvað stefndi
en þá fannst henni skemmti-
legast að heyra um hvar ég
Hún var algjör gleðigjafi og
ég heyri alveg hvað hún hefði
sagt: „Er þetta ekki svolítið
gaman, máttu ekki vera svo-
lítið ánægð með þig?“
FRÉTTIR 11