Dagblaðið Vísir - DV - 13.11.2020, Blaðsíða 12

12 FRÉTTIR
væri stödd í skrifunum, það
kveikti á öllum perum hjá
henni.
Hún var með heilabilun
á sjónsviði heilans svo hún
var til staðar, hennar innsæi
og hennar persónuleiki var
til staðar allt fram á síðustu
stundu sem var mjög dýr-
mætt en auðvitað var mjög
erfitt að horfa upp á og fylgja
henni í gegnum þetta ferli.
Svo mér finnst ég sjálf hafa
verið að koma upp úr kafinu á
meðan þessi saga var að koma
upp úr kafinu.“
Móðir Þóru var hennar
helsta hvatning
„Hún var algjör gleðigjafi og
ég heyri alveg hvað hún hefði
sagt: „Er þetta ekki svolítið
gaman, máttu ekki vera svo-
lítið ánægð með þig?“ Hún gaf
mér svo mikið pepp alltaf og
ég finn það að þegar fólk er
að gefa mér endurgjöf og hrós
þá finn ég alltaf fyrir hennar
anda því það var svo mikið í
hennar anda að byggja fólk
upp.
Móðurástin í bókinni er líka
hennar gjöf til mín að ein-
hverju leyti því ég fékk skil-
yrðislausan kærleika í mínu
uppeldi og í minni vináttu við
hana.“
Það kallar fram styrk
Eftir móðurmissinn þurfti
Þóra að taka sér hlé frá skrif-
um því þá tókst hún á við ann-
að spennandi verkefni. Þátta-
röðina Hver ertu? sem nýlega
var sýnd í sjónvarpi Símans.
„Ég var mjög heppin að geta
vera með þessa sjónvarps-
þætti í millitíðinni því það
reynir allt öðruvísi á mann
heldur en að vera staddur
einn heima í dramatískri sögu
að skrifa. Mér fannst ég þurfa
að ganga aðeins lengur með
bókina svo þetta kom sér vel.
Á einhvern undarlegan hátt
þá líður mér alltaf svolítið
vel í sjónvarpsvinnu. Að taka
viðtöl við aðra, hlusta á aðra
og vera í góðum félagsskap
er mjög gefandi og það kallar
fram styrk hjá mér. Maður er
svo mikið einn þegar maður
er að skrifa að það er gaman
að fá að vera í gleðinni með
öðru fólki. Ég þurfti að taka
mér góða pásu frá bókinni af
ástæðu en frá svona pásum
kemur oft eitthvað svo dýr-
mætt og eitthvað sem sagan
þarf á að halda.“
Við vinnslu þáttanna fór
Þóra í til Angóla í Afríku að
kynna sér aðstæður þar. Það
veitti henni innsýn í öðruvísi
raunveruleika sem rímar að
nokkru við veruleika kvenna
á tímum Þórdísar Halldórs-
dóttur.
„Að búa við virkt feðraveldi
og í samfélagi þar sem þú
situr virkilega ekki við sama
borð og karlmennirnir. Eina
konan sem sat með karlmönn-
unum við veisluborð í Angóla
var menntuð. Hinar elduðu og
borðuðu í öðru herbergi. Ég
fattaði áþreifanlega að svo-
leiðis hefði það líka verið hér
fyrir nokkuð hundruð árum,
svo margt ólíkt frá því sem er
í dag. Svo ferðin hafði áhrif á
bókina.
Að finna gleðina
Núna reynir Þóra að einbeita
sér að því að finna gleðina
þar sem hana er að finna. Og
hana er meðal annars að finna
í komandi jólum og í drengj-
unum hennar tveimur sem
eru orkumiklir gleðigjafar.
„Ég hugsa oft að það væri
þægilegra að vera uppi í sveit.
En það er rosalega mikil gjöf
að vera með litla drengi í
þessu ástandi því það er alltaf
fjör. Það er aldrei leiðinlegt.
Í gærkvöldi fór ég út í fót-
bolta í myrkrinu með fimm
ára drengnum og fékk útrás
með honum að vera að hlaupa
í fótbolta. Það er algjör gjöf að
vera með drengi til að knúsa
allan daginn. Ég er rosalega
þakklát fyrir að vera með fjöl-
skyldu nú á þessum tímum.
Það er áreiðanlega erfitt að
vera einn og kannski tæki-
færi að huga svolítið vel að
nærumhverfinu, hringja eða
veita rafrænan félagsskap eða
fara í göngutúra ef fólk er að
upplifa einangrun.“
Þóra er í sambúð með
Sigurði Guðjónssyni mynd-
listarmanni og segir hann
hafa veitt henni ómetanlegan
stuðning í gegnum skrifin.
„Maðurinn minn á allan
heiður af því að halda uppi
heimilishaldinu. Hann er
líka sjálfstætt starfandi
listamaður. Við erum með
mjög góðan skilning á að
styðja hvort annað í gegnum
álagstímabil og það er álags-
tímabil að klára bók og hann
hefur staðið eins og klettur
og borið ábyrgð á því að eldri
drengurinn fari með nesti
í skólann og það sé matur á
matmálstímum. Nú er ég á
fullu að sinna því að fylgja
bókinni eftir og ég hefði ekki
fundið næði til að klára bók-
ina án hans aðstoðar. Svo ég
er mjög þakklát honum. Við
hjálpumst mikið að og göng-
um í það sem þarf að ganga í.
Við höldum enga verkaskipt-
ingarfundi, við bara gerum
þetta. Svo er það líka svolítið
svona þegar maður er með
lítil börn að maður þarf bara
að hafa gaman af því, eða
ég lít svo á. Ekki að vera að
drepa sig á að reyna að hafa
allt fullkomið.“
Gleðin í aðventunni
Nú styttist í jólin og allt sem
þeim fylgir.
„Ég er bara svolítið að ein-
beita mér að því að finna jóla-
gleðina í aðventunni og ætla
að hafa það bara kósí.“
Aðspurð hvort hún ætli sér,
líkt og svo margir á þessum
tímum, að taka forskot á sæl-
una og skreyta í nóvember
hlær Þóra dátt.
„Það er reyndar mjög
fyndið að segja frá. Yngri
strákurinn minn, þriggja
ára, fór inn í geymslu og fann
þar gervijólatréð og hann
smellti því bara upp og setti
á það jólakúlur og sagði: „Ég
er svo spenntur.“ Kúlunum
er náttúrulega bara raðað í
einhverja klessu eins og svo
oft þegar börn skreyta, en
nú hafa þær verið týndar
ein af annarri af trénu og
notaðar sem fótboltar. Ég sé
bara gylltar jólakúlur svífa í
loftinu heima.
Núna ætla ég svo að gera
eitt sem ég hef ekki gert áður
en það er að setja útiseríur í
tré, við erum með stór tré í
garðinum. Það er svo kósí að
keyra um í myrkrinu og sjá
jólaljósin. Sérstaklega í þessu
ástandi núna.“
Að stoppa og finna til
Fyrir þá lesendur sem eru
að glíma við sorg og missi
vill Þóra deila þeirri nálgun
sem hjálpaði henni í gegnum
hennar sorg.
„Það eru náttúrulega marg-
ir að fara inn í jól núna sem
verða þau fyrstu án ástvina
því COVID er búið að taka
ansi mörg mannslíf. Kannski
því ég er búin að ganga í
gegnum þetta, fara í gegnum
fyrstu jólin, og fertugsafmæl-
ið án mömmu – það er alltaf
erfitt að fara í gegnum þetta
fyrsta – langaði mig að deila
því ef það gæti gagnast ein-
hverjum hvernig ég hef tekist
á við þetta.
Lykillinn er að reyna að
hvíla sig. Maður þarf að gera
það þegar maður upplifir
svona sorg, missi og áföll.
Mér finnst mikilvægt að
horfast í augu við stöðuna
eins og hún er hverju sinni
og spyrja sig að því hvern-
ig manni líður og reyna að
finna tilfinningunum farveg,
og líka að leyfa sér að vera
í gleði og iðka þakklæti og
finna í gegnum þakklætið
hvernig maður tengir við
gleðina.
Og svo það að hafa eitthvað
að hlakka til. Það getur verið
jólin, bók að lesa eða hvað
sem það er. Þessi nálgun
hefur reynst mér ágætlega.
Ekki að afneita tilfinningum
sínum og hoppa í gleðina
heldur horfast í augu við hvar
maður er staddur hverju sinni
og mæta sjálfri sér með mildi
og hvíld þar sem maður þarf
á að halda frekar en að keyra
áfram eins og ekkert hafi í
skorist.
Leyfa sér að stoppa og finna
til. Leyfa sér líka að vera
glaður ef maður er glaður. Ég
trúi því að á hverjum degi sé
gott að finna gleðina í sjálfum
sér. Við höfum öll tækifæri
til þess og á þessum tímum
þar sem sumir eru að ganga
í gegnum erfiðleika en aðrir
kannski meira að einfalda líf
sitt og hitta færri.
Við sem erum ekki að
ganga í gegnum erfiðleikum
núna, okkar verkefni er svo-
lítið að tengja við gleðina og
gefa gleðina og mér finnst
gott að hafa fengið tækifæri
til að gefa þættina inn í þetta
ástand og bókina. Því maður
vill að fólk geti haft það nota-
legt þrátt fyrir að við séum
stödd í heimsfaraldri og ég
vona að flestir séu að ná því
svona rétt áður en við kom-
umst vonandi saman upp úr
kófinu. Ég vona að við tökum
samkenndina með okkur út
úr þessu ástandi og leyfum
henni að fylgja okkur áfram
veginn.“ n
Þóra Karítas segir mikilvægt að finna sér tilhlökkunarefni á erfiðum tímum. MYND/VALLI
13. NÓVEMBER 2020 DV