Skessuhorn - 14.10.2020, Blaðsíða 19

MIÐVIKUDAGUR 14. oKTÓBeR 2020 19
Út er komin hjá bókaforlaginu Sæ-
mundi á Selfossi bókin Kindasög-
ur 2. Höfundar eru þeir Aðalsteinn
eyþórsson og Guðjón Ragnar Jón-
asson. Þeir gefa sig út fyrir að vera
áhugamenn um sögur og sauðfé og
gáfu í fyrra út bók með sama titli
en þessi nýja er sjálfstætt framhald
hennar. Það er skoðun höfunda að
kindasögur séu sérstök grein ís-
lenskrar sagnaskemmtunar sem eigi
sér langa sögu en lifi enn góðu lífi –
rétt eins og sauðkindin sjálf.
Höfundar leituðu víða fanga í
efnisöflun sinni, t.d. í útvarpstil-
kynningar Sauðfjáverndarinnar frá
því seint á síðustu öld þar sem sagði
m.a. að sauðkindin væri fíngerð og
viðkvæm. Í öðru bindi Kindasagna
eru meðal annars rifjuð upp tildrög
þessara tilkynninga, sagt frá af-
drifum kinda í eldgosum og sauð-
fjárhaldi í höfuðborginni, vikið að
framliðnum kindum, forystukind-
um, stökkrollum og karakúlfé, auk
kinda í kvæðum íslenskra skálda.
Hér fyrir neðan er stuttur kafli úr
bókinni þar sem segir frá Sæmundi
Kristjánssyni sem flutti fé sitt norð-
an frá bænum Nýhöfn á Melrakka-
sléttu suður með sjó eða að Stóru-
Vatnsleysu. Þar hugðist hann setj-
ast að en margt fór öðruvísi en
áformað var. Ærnar undu illa í nýj-
um heimkynnum og við grípum
niður í frásögnina þegar verið var
að flytja ærnar frá Akureyri suður
til Reykjavíkur. Þær voru fluttar
með gufuskipinu Botníu sem sigldi
reglulega með farþega og varning á
milli Íslands og Danmerkur:
Stefndu allar heim á leið
„Á leiðinni suður hreppti Botnía
vont veður og máttu Sæmundur og
aðstoðarmaður hans hafa sig alla
við til að hafa hemil á fénu. Það
tókst þó slysalaust og allar kom-
ust kindurnar heilu og höldnu til
Reykjavíkur. Þeim tókst að reka féð
klakklaust í gegnum höfuðstaðinn
og komst allur hópurinn á einum
degi suður að Stóru-Vatnsleysu.
Skömmu eftir að féð kom á Vatns-
leysuströnd varð ljóst að það undi
illa í nýjum heimkynnum, en þess
var tryggilega gætt fram yfir sauð-
burð vorið eftir. Að honum lokn-
um var því sleppt út á hraunbreið-
urnar ofan við bæinn á Vatnsleysu.
er skemmst frá því að segja að stór
hluti þess hvarf sjónum manna og
sást aldrei framar á Vatnsleysu-
strönd. Haustið eftir kom nokk-
uð af fénu fram í afréttarlöndum
Borgfirðinga, nokkrar kindur birt-
ust norður í Húnavatnssýslu og all-
stór hópur kom að Kárastöðum í
Þingvallasveit. Sagt var að fé Sæ-
mundar á Stóru-Vatnsleysu hefði
dreifst um fimm sýslur í leit sinni
að átthögunum á Melrakkasléttu en
drjúgur hluti kindanna týndist og
kom aldrei fram; þær hafa trúlega
farist í vatnsföllum, gjám og öðrum
hættum sem urðu á leið þeirra. Þeir
sem skráð hafa frásagnir af stroki
Leirhafnarfjárins frá Vatnsleysu-
strönd, þeir Benjamín Sigvaldason
frá Gilsbakka í Öxarfirði og Krist-
leifur Þorsteinsson á Stóra-Kroppi
í Borgarfirði, leggja báðir áherslu á
að strokukindurnar hafi þrátt fyr-
ir allt verið á réttri leið norður á
Sléttu en þeim hafi ekki enst sum-
arið til að komast á leiðarenda. Það
má auðvitað til sanns vegar færa
en hafa verður í huga að menn eða
skepnur sem leggja af stað frá suð-
vesturhorni landsins verða óhjá-
kvæmilega á nokkurn veginn „réttri
leið“ á norðausturhornið ef haldið
er í norður, austur eða eitthvað þar
á milli. eitt er þó víst, að strokuk-
indurnar hafa ætlað sér heim á leið
en í ljósi þess hve þær dreifðust víða
má ætla að þær hafi haft ólíkar hug-
myndir um réttu leiðina enda var úr
vöndu að ráða af því að þær höfðu
komið sjóleiðina að norðan.“
-fréttatilkynning
Annað bindi af Kindasögum
mörgu leiti framandi land,“ segir
Sólveig. „Það var í rauninni mjög
skondin tilviljun að ég endaði hér
í Hvalfjarðarsveit. Þetta reddaðist
eins og ég var búin að gera ráð fyrir
og auðvitað vona. en ég viðurkenni
það alveg að ég var aðeins farin að
svitna í lófunum. Ég var með ráðn-
ingarsamning til 15. september úti
og ég kom til Íslands 5. septem-
ber, fór í þessa heimkomusóttkví.
Tók tvær skimanir og fékk sömu-
leiðis þetta dásamlega prik upp í
nefið á mér, tvisvar. Svo var ég ný-
lega byrjuð að líta í kringum mig
og sækja um störf,“ segir Sólveig.
„Á þessum tíma voru viðræður í
gangi milli Hvalfjarðarsveitar og
Akraneskaupstaðar um hvort það
ætti að halda áfram með þjónustu-
samning sem hafði verið í gangi.
Það náðust svo ekki samningar og
Hvalfjarðarsveit tekur þá ákvörðun
að taka til baka félagsþjónustu og
barnavernd sem var búið að vera
unninn af Akraneskaupstað í rúmt
eitt ár, auk málefni fatlaðs fólks sem
enn lengur hafði verið unnin af
Akraneskaupstað Málefni aldraðra
höfðu þó verið unnin hér. Þetta var
í rauninni að gerist á þessum tíma
sem ég var í sóttkví. Það kemur svo
upp á borðið að þessi staða býðst.
Haft var samband við mig og ég
geri árssamning við Hvalfjarðar-
sveit sem félagsmálastjóri,“ segir
hún glöð.
Mikilvægt að sinna
öllum málaflokkum
Sólveig er spennt fyrir nýja starfinu
og er hún enn að koma sér fyrir og
koma sér inn í mál. Áður fyrr var
þak varðandi íbúafjölda í tengslum
við málaflokk fatlaðs fólks og Hval-
fjarðarsveit var hreinlega of lít-
ið sveitarfélag til að sinna þessum
málaflokki, þess vegna var gerður
þjónustusamningur við Akranes-
kaupstað. Nú hafa þær breytingar
orðið í lögum að lítil sveitarfélög
geti einnig sinnt þessum málaflokki.
„Þetta er allt mjög nýtt í sveitarfé-
laginu. Málefni fatlaðs fólks hafa
aldrei verið unnin hérna áður.
Barnavernd og félagsþjónusta hef-
ur verið unnin hér áður og það hef-
ur verið starfandi félagsmálastjóri
en þó ekki í fullu starfi. Ég er í fullu
starfi og er að sinna öllum þessum
málaflokkum. Þetta er breitt svið
en á sama tíma er þetta lítið sveitar-
félag svo það er kannski ekki fjöldi
mála sem slíkur sem vegur þyngst
heldur mikilvægi þess að sinna öll-
um þessum málaflokkum að alúð
og náttúrlega lögum samkvæmt,“
útskýrir Sólveig. „Áskorunin fyrir
mig er að það gleymist enginn. Ég
hef mest reynslu af vinnslu barna-
verndarmála og ég veit að þung slík
mál geta tekið mikla orku og tíma
frá manni. Það er því áskorun að sjá
til þess að öllum öðrum málaflokk-
um sé sinnt vel, þó það sé kannski
ekki beint verið að kalla eftir því á
sama hátt. Þetta á sérstaklega við
um öldrunarmál og jafnvel mála-
flokk fatlaðra. Það er ekki eins mik-
ið verið að kalla eftir þjónustu, sem
fólk samt sem áður á rétt á.“
Nóg að gera
Sólveig mun ekki vera ein að sinna
þessum málaflokkum en eins og líkt
og að framan greinir þá er þetta allt
saman splunkunýtt. „Ég er ekki al-
veg ein. Við erum tvær sem erum
að sinna þessum málaflokkum mest
en þó á ólíkan hátt. Við erum enn
að finna taktinn, þetta er allt svo
nýtt. Þann 1. október tókum við
yfir málin frá Akraneskaupstað. Ég
vonast að sjálfsögðu til að geta ver-
ið í góðu samstarfi við aðrar stofn-
anir í sveitarfélaginu, skólann og
leikskólann fyrst og fremst. Þann-
ig hef ég með mér góða og trausta
einstaklinga til að sinna þessum
málum. Því þó við séum ekki mörg
sem sitjum hér í húsinu þá er fullt
af fólki í sveitarfélaginu sem þekkir
til og hefur færni og þekkingu til að
sinna þessum málum með okkur,“
segir hún. en hvað er helst á döf-
inni? „Á döfinni er þessi yfirfærsla
frá Akraneskaupstað til Hvalfjarð-
arsveitar en það er það sem tekur
mestan tíma núna í upphafi. Ég er
að setja mig inn í mál og kynnast
fólkinu. Við erum t.d. með börn og
fullorðna einstaklinga sem eru með
fötlunargreiningar og þurfa þjón-
ustu og þau eiga fullan rétt á að það
haldi áfram og að það verði ekki
skerðing á því né að þessar breyt-
ingar hafi áhrif á þeirra velferð. Við
þurfum að tryggja að þetta ferli
gangi vel og það verði ekki stopp
neinstaðar. Svo koma ný verkefni
og þá tökum við á því þegar þar að
kemur,“ svarar Sólveig spennt.
Eftir skilnað
Alla tíð segist Sólveig hafa haft mik-
inn áhuga á að vinna með börnum
og fjölskyldum og þá einna helst í
barnavernd. Sömuleiðis hafi skiln-
aðarmál verið sérstakt áhugasvið
hjá félagsráðgjafanum og hefur hún
verið iðin við að skrifa fræðigrein-
ar um það efni ásamt því að sinna
rannsóknum. „Þegar ég var í meist-
aranáminu í HÍ þá vann ég sem að-
stoðarmaður prófessors, Sigrún-
ar Júlíusdóttur, samhliða námi. Þar
hófst í raun okkar samstarf og minn
áhugi á rannsóknarstarfi kviknaði.
eftir að ég lauk námi hefur sam-
starf okkar haldið áfram og ég hef
lært gríðarlega mikið af Sigrúnu.
Við höfum rannsakað og skrifað
saman, má þá helst nefna bókina
okkar, eftir skilnað - um foreldra-
samstarf og kynslóðatengsl, sem
byggir á viðamikilli rannsókn sem
við unnum yfir nokkurra ára skeið
varðandi aðstæður og líðan skilnað-
arbarna. Við tókum viðtöl við for-
eldra og ömmur og afa og vorum
að skoða ýmsa þætti út frá velferð
og vellíðan barna eftir skilnað for-
eldra og hvernig ólíkt fyrirkomulag
í kringum börn og samstarf forelda
hefur áhrif. Bókin kom út 2013 og
er ætluð bæði fagfólki og foreldrum
sem eru að ganga í gegnum skilnað.
Svo höfum við skrifað fræðigrein-
ar í bæði íslensk og erlend tímarit.
Þetta hef ég verið með sem svona
aukaverkefni samhliða félagsráðgja-
fastarfinu, bæði á Íslandi og í Sví-
þjóð. Ég er að vísu ekki með neitt
í gangi núna en yfirleitt hef ég haft
eitthvað pínu með. Kannski skrýt-
ið að segja það en þetta er hálfgert
áhugamál og ég gæti alveg séð fyrir
mér að halda eitthvað áfram á þess-
ari braut.
Fjölskyldukona
Þegar Sólveig er ekki í vinnunni
þá sinnir hún fjölskyldunni. „Ég
hef mikinn áhuga á hreyfingu og
hef yfirleitt alltaf sótt í einhvers-
konar líkamsrækt. Mér þykir gam-
an að fara út að hlaupa, svo er ég
gömul sundkona en geri alltof lít-
ið af því. Svo er fátt betra en að
sitja með góða bók. Ég er að reyna
núna að lesa sænskar bækur svo ég
gleymi ekki tungumálinu, ég verð
bara í því næstu árin til að viðhalda
sænskunni,“ segir hún vongóð.
„Það er markmiðið. Svo er ég mikil
fjölskyldukona, við eigum þrjú börn
á ólíkum aldri, við höfðum soldið
langt á milli svo það eru ólíkar þarf-
ir sem þarf að sinna. Í dag eru börn-
in 4, 9 og 15, Þau heita Sigurður
Ýmir kallaður Siggi, Smári og svo
Rakel Mirra. Þau eru öll í sínu,
vinirnir og íþróttirnar taka mik-
inn tíma. Svo erum við hjónin bæði
svo lánsöm að eiga stóra fjölskyldu,
það er alltaf mikið líf og mikið fjör
í kringum okkur,“ segir Sólveig að
endingu. glh/ Ljósm. úr einkasafni.
Fjölskyldumynd tekin á fallegum ágústdegi á löngu bryggjunni í Falkenberg í
Svíþjóð.
Sólveig ásamt börnunum sínum í einni af mörgum ferðum þeirra yfir til Kaup-
mannahafnar.