Morgunblaðið - 11.08.2020, Qupperneq 20

✝ Hjördís Guð-bjartsdóttir
fæddist í Bolung-
arvík 11. október
1933. Hún andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 4. júlí
2020. Hjördís var
dóttir Guðrúnar Sal-
varar Sumarliða-
dóttur verkakonu, f.
1894, d. 1978, og
Guðbjarts Þórarinssonar sjó-
manns, f. 1905, d. 1989. Hálf-
bróðir Hjördísar, sammæðra, var
Jón Karl Þórhallsson, f. 1920, d.
1997. Sambýlismaður Hjördísar
frá 1976 var Gunnar Eyþórsson
átti Árni Daníel Ara Júlíus og
Maríu.
Hjördís ólst upp hjá móður
sinni í Reykjavík og gekk í Aust-
urbæjarskólann og Laugarnes-
skóla. Að loknu gagnfræðaprófi
tók Hjördís sér hlé frá námi og
vann ýmis störf til að safna sér í
sjóð áður en hún hóf nám við
Hjúkrunarkvennaskóla Íslands.
Þaðan lauk hún hjúkrunarprófi
vorið 1957.
Hjördís starfaði við hjúkrun í
Reykjavík 1957-58, í Kaupmanna-
höfn 1958-1969, í Aleppó í Sýr-
landi megnið af árinu 1963 og í
Reykjavík 1969 til 2003: á Borg-
arspítalanum, Landspítalanum,
Arnarholti, Kleppi og víðar. Hjör-
dís bjó erlendis í ellefu ár en átti
annars heima í Reykjavík. Hún
bjó lengi á Seljavegi 27 en síðustu
árin á hjúkrunarheimilinu Drop-
laugarstöðum.
Útför Hjördísar var gerð í
kyrrþey.
frv. fréttamaður, f.
1940, d. 2001. Gunn-
ar átti þrjú börn
með fyrri konu
sinni, Ragnheiði
Ástu Pétursdóttur:
Pétur, f. 1960, d.
2018, giftur Önnu
Margréti Ólafs-
dóttur, f. 1961, börn
þeirra eru Ragn-
heiður Ásta, Anna
Lísa og Pétur Axel;
Eyþór, f. 1961, giftur Ellen Krist-
jánsdóttur, f. 1959. Börn þeirra
eru Sigríður, Elísabet, Elín og Ey-
þór Ingi; Birna, f. 1965, gift Árna
Daníel Júlíussyni, f. 1959, sonur
þeirra er Pétur Xiaofeng. Fyrir
Ég kallaði Hjördísi aldrei
stjúpmömmu mína. Fyrst var
hún konan hans pabba og síðar
ekkja, og þegar árin liðu varð hún
ein af mínum allra kærustu vin-
konum. Ég man ekki hvenær við
hittumst fyrst en Hjördís sagðist
muna að nokkru áður hefði hún
séð mig í strætó og þekkt af
mynd hjá pabba. Ég man að mér
fannst strax gott að koma á fal-
lega heimilið hennar á Seljaveg-
inum þar sem þau pabbi bjuggu
saman frá 1976 þar til hann dó ár-
ið 2001.
Hjördís og pabbi höfðu kynnst
á Hótel Sögu. Pabbahelgar voru
enn þá nánast óþekktar, líka hjá
bindindisfólki sem þau voru alls
ekki, svo við systkinin kynntumst
Hjördísi ekki jafn vel og nútíma-
börn kynnast stjúpmæðrum sín-
um. Samband þeirra pabba var
okkur hins vegar alltaf mikils
virði og öryggið sem því fylgdi.
Hjördís hafði reglu á öllu og
heimilishaldið var í föstum skorð-
um en hún fylgdi sínum eigin
uppskriftum, setti timian í bauna-
súpuna á sprengidag og hafði gul-
ar baunir með hangikjötinu á
jóladag. „Ég er mjög lengi að
borða,“ sagði hún oft og það var
satt, hún var óhemjulengi að
borða en hún naut líka hvers bita.
Hún hafði ótrúlega gott minni og
gat stundum rifjað upp furðuleg-
ustu smáatriði. „Notaðirðu sömu
uppskrift og þegar við borðuðum
hjá þér 1997?“ spurði hún fyrir
fáeinum árum þegar við vorum að
spjalla saman í síma og það kom
fram að ég hefði haft grænmet-
islasagne í matinn þá um kvöldið.
Hjördís sagði mér að sig hefði
aldrei langað sérstaklega að eign-
ast börn en það væri gaman að
vera amma barnabarnanna hans
pabba. Henni þótti innilega vænt
um okkur öll, afkomendur hans
og fólkið okkar. Þegar pabbi lést
breyttist samband okkar; við töl-
uðum saman í síma nánast dag-
lega og urðum nánar og góðar
Hjördís
Guðbjartsdóttir
vinkonur. Hún varð líka góð vin-
kona mömmu minnar og systur,
færði afa kaffi og kökur á Landa-
kot, varð fjölskylda okkar allra
og við fjölskylda hennar. Hún var
áhugasöm um fólk og átti auðvelt
með að kynnast því.
Hjördís lærði hjúkrun og
starfaði í Kaupmannahöfn 1958 -
1969 en árið 1963 var hún í Sýr-
landi og vann á sjúkrahúsi í
Aleppo. Hún ferðaðist talsvert og
eignaðist vini í rútum og lestum;
gisti hjá palestínskri fjölskyldu
sem hún kynntist á leiðinni til
Jerúsalem og sagðist alltaf hafa
kunnað best við Kúrda, Armena
og Palestínumenn. Á heimleið-
inni til Danmerkur heimsótti hún
bæði Istanbul og Aþenu og skoð-
aði sig um; í Vínarborg frétti hún
af gosinu í Surtsey en daginn sem
hún kom til Kaupmannahafnar
var morðið á Kennedy helst í
fréttum. Þegar ég spurði hvort
hún hefði ekki hikað við að
ferðast ein sagðist hún hafa gætt
þess að láta lítið á sér bera, vera í
hlutlausum klæðnaði, brúnu pilsi
og peysu, og drekka minna en
hinir ef farið var á skemmtistaði.
„Þetta lukkaðist allt af því að ég
trúði á sjálfa mig. Maður verður
að gera það,“ sagði hún.
Hjördís hafði sterkar skoðanir
og vissi hvernig hún vildi hafa
hlutina. Kaffibrjóstsykur var
eina sælgætið sem hún leit við
síðustu árin en þegar lystin á
honum hvarf var stutt í kveðju-
stundina. Ég þakka minni góðu
stjúpu og hjartkæru vinkonu
samfylgdina og kveð hana með
söknuði.
Birna Gunnarsdóttir.
20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 2020
Sunnudaginn 26.
júlí sl. kvaddi ég
yndislegu ömmu
mína í síðasta sinn.
Hún var 93 ára gömul, síðust af
sex systkinum sínum að kveðja
þennan heim og búin að lifa síð-
ustu fimm árin án ástkærs eig-
inmanns síns hans Andrésar afa.
Hún var tilbúin að sofna svefn-
inum langa og er ég þakklát fyr-
ir hennar hönd að hún skyldi fá
ósk sína uppfyllta.
Ég nýt þeirra forréttinda að
hafa eytt svo mörgum stund-
um með henni á mismunandi
Valgerður Hrefna
Gísladóttir
✝ ValgerðurHrefna Gísla-
dóttir fæddist 22.
febrúar 1927. Hún
lést 26. júlí 2020.
Valgerður var
jarðsungin 5. ágúst
2020.
árstíðum í lífi okk-
ar.
Fyrstu minning-
arnar um ömmu
eru heima hjá þeim
afa í Huldulandinu
þar sem alltaf var
til nóg af matar-
kræsingum því
alltaf var hún í eld-
húsinu að elda eða
baka eitthvert lost-
æti. Íslensk og
dönsk matreiðsla einkennandi
enda fór hún í húsmæðraskóla í
Danmörku.
Sem barni fannst mér ekkert
skemmtilegra en að eyða helg-
unum hjá ömmu. Helgunum var
eytt í sund, leik, lestur og að
horfa á þær óteljandi spólur
sem hún átti. Hún amma kynnti
mér Heiðu, Önnu í Grænuhlíð,
Scarlett O’Hara og óteljandi
sterkar kvenfyrirmyndir.
Reglurnar voru fáar heima
hjá ykkur; borðaðu matinn
þinn, klæddu þig vel og enga
ókurteisi. Ef maður fylgdi þess-
um reglum var allt leyfilegt.
Amma var alltaf mjög fín til
fara. Ég man eftir stóru snyrti-
töskunni, æðislegu skartgripun-
um, fallegu skónum, svörtu
minkakápunni og óteljandi
silkislæðum. Oft voru þessir
hlutir notaðir í leikjum og var
henni alveg sama á meðan mað-
ur týndi ekki skartgripunum.
Það var gaman að horfa á
hana gera sig tilbúna þegar
hún var að fara með afa í leik-
hús, óperuna eða að spila
bridge.
Afi og amma kenndu mér að
spila bridge og fékk ég stund-
um að fara með þeim í leikhús
eða í óperuna.
Á unglingsárunum fór ég að
vera fastagestur í leikhúsinu
með henni þar sem við keypt-
um okkur kort í Borgar- og
Þjóðleikhúsið ár hvert. Smekk-
ur okkar var mismunandi en
alltaf náðum við samkomulagi
um á hvaða sýningar við fær-
um.
Amma var kletturinn minn.
Alltaf til staðar fyrir alla í
kringum sig.
Hún talaði ekki mikið en lét
verkin tala. Þó að hlutir færu
ekki að óskum hélt hún áfram,
þær voru margar þolraunirnar
sem hún gekk í gegnum í lífinu.
Ég minnist þess hversu vel
hún hugsaði um afa þegar hann
fékk heilablóðfall og systur sín-
ar á efri árum. En það var hlut-
verkið sem hún tók alltaf að
sér; að hugsa um fólk.
Ég kveð ömmu mína með
miklum söknuði en minningar
um hugljúfa og trygga ömmu
mun ég ávallt varðveita með
mér.
Takk fyrir allt amma mín.
Í hjarta mínu er lítið ljós,
sem logar svo skært og rótt.
Í gegnum torleiði tíma og rúms
það tindrar þar hverja nótt.
Og þó þú sért horfin héðan burt
og hönd þín sé dauðakyrr,
í ljósi þessu er líf þitt geymt,
– það logar þar eins og fyrr.
(Jóhannes úr Kötlum)
Íris Hrund Jóhannsdóttir.
✝ Guðrún Tóm-asdóttir Dahl-
gren fæddist 28.
júlí 1926 á Járn-
gerðarstöðum í
Grindavík. Hún
lést 3. júní 2020 á
heimili sínu í Kam-
loops, British Col-
umbia, Kanada.
Hún var dóttir
hjónanna Tómasar
Snorrasonar, f. 28.
ágúst 1872, d. 20. des. 1949 í
Keflavík, útvegsbónda á Járn-
gerðarstöðum í Grindavík, síð-
Drengur, f. 17. nóv. 1915, d. 18.
nóv. 1915, Sigþrúður Jórunn, f.
15. jan. 1917, d. 9. apríl 2006,
Snorri, f. 22. des. 1918, d. 15.
júlí 1995, Kristján Valdimar, f.
9. júní 1922, d. 25. mars 1923,
Tómas, f. 7. júlí 1924, d 28.
mars 2008, Guðlaugur, f. 16.
feb. 1929.
Guðrún giftist Vick Dahl-
gren, f. 1. maí 1934, d. 7. febr-
úar 2013.
Synir Guðrúnar eru 1) Þór
Róbert, f. 26. júní 1960, eig-
inkona hans er Kathy. Börn
hennar: Clifford og Crystal. 2)
Bruce Valur, f. 8. ágúst 1965,
eiginkona hans er Melissa og
eiga þau börnin Stephany og
Jason.
Bálför hefur farið fram og
verður aska hennar jarðsett á
Íslandi.
ar kennari og
skólastjóri í Kefla-
vík, fæddur á
Syðri-Reykjum í
Mosfellssveit í
Kjós, og Jórunnar
Tómasdóttur hús-
móður, f. 31. mars
1890 á Járngerð-
arstöðum í Grinda-
vík, d. 3. des. 1966
í Keflavík.
Systkini Guðrún-
ar: Margrét, f. 23. ágúst 1913,
d. 14. janúar 1995, Jón, f. 26.
ágúst 1914, d. 13. júlí 1996,
Gunna frænka lagði ung land
undir fót og flutti til Bandaríkj-
anna og nam þar röntgentækni
fyrir tannlækningar og vann við
það alla sína starfsævi. Hún bjó
víða á vesturströnd Bandaríkj-
anna og Kanada og var í góðu
sambandi við fjölskyldu sína á
Íslandi í gegnum tíðina þótt
framan af kæmi hún ekki oft til
Íslands. Hún skrifaðist á við
móður okkar, Siggu Tomm, og
fengum við því oft fréttir af
henni og fjölskyldu hennar.
Þegar mamma hætti að geta
skrifað tók Eygló við og hélt
bréfasamskiptunum áfram.
Á seinni árum kom Gunna
nokkuð oft til landsins. Þá var
ættmennum hóað saman, henni
til mikillar ánægju. Í þessum
heimsóknum fengum við að
upplifa hvað henni þótti vænt
um okkur og við skiptum hana
máli og hvað hún var okkur
kær.
Við systkinin fengum að
njóta gestrisni hennar og hlýju
þegar við hvert um sig heim-
sóttum hana og Vick, eiginmann
hennar, ýmist í Bandaríkjunum
eða Kanada. Alltaf var tekið vel
á móti okkur og farið með okk-
ur á áhugaverða staði.
Það kom vel fram hversu
nánar móðir okkar og Gunna
frænka voru þegar móðir okkar
lá banaleguna og Gunna kom til
landsins til að kveðja hana.
Þegar Gunna ávarpaði hana var
greinilegt að mamma þekkti
hana þótt hún gæti ekki lengur
greint á milli okkar systkina.
Við þökkum fyrir þær góðu
minningar sem við eigum um
Gunnu frænku og vottum
frændum okkar, Þór og Bruce
og fjölskyldum þeirra, og Guð-
laugi bróður hennar innilega
samúð okkar.
Brynjar, Eygló, Tómas
og Snorri.
Guðrún Tómas-
dóttir Dahlgren
Elsku amma
Erla. Það var okk-
ur mikið áfall þegar
við fengum fregnir
af því að þú værir orðin mikið
veik. Þú sem varst orðin svo
hress og búin að ná þér á strik
eftir veikindin í fyrra. En eitt er
víst að við vitum aldrei hvenær
okkar tími kemur. Eitt vitum við
þó að þú ert komin á góðan stað,
þú ert komin aftur til elsku afa.
Hann hefur tekið vel á móti þér
og loksins eruð þið sameinuð
aftur og fylgist vel með okkur
afkomendum ykkar hérna niðri.
Þegar við systkinin fengum
að gista hjá ykkur afa í sveitinni
passaðir þú vel upp á að við
myndum hjálpa ykkur. Þú vaktir
okkur alltaf snemma á morgn-
ana til að borða grautinn með
ykkur afa og svo áttum við að
fara út í fjárhúsin og hjálpa afa
og Baldri með morgungjöfina og
öll verkin sem fylgdu.
Það átti enginn að verða
svangur hjá þér. Í hvert skipti
sem einhver kom í heimsókn
fylltirðu eldhúsborðið af kræs-
ingum því hjá þér mátti fólk
Magdalena Erla
Jakobsdóttir
✝ MagdalenaErla Jak-
obsdóttir fæddist
29. maí 1930. Hún
lést 27. júlí 2020.
Útför Magdalenu
Erlu fór fram 1.
ágúst 2020.
ekki fara svangt út.
Þú varst mikil
barnakona, elsku
amma, og við fund-
um alltaf fyrir kær-
leika hjá þér. Þú
fylgdist alltaf með
því hvernig okkur
vegnaði í lífinu.
Elsku amma,
margar eru minn-
ingarnar með þér
og þær gleymast
aldrei.
Söknuðurinn er sár en við vit-
um að þú ert komin á góðan stað
með elsku afa og þið fylgist með
okkur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Hvíldu í friði elsku amma og
langamma og takk fyrir allt.
Svava Rún, Ástvaldur,
Anna María, Karen Björt,
Ingi Magnús og Ragna
Björt.
Óli bróðir er ný-
farinn frá okkur.
Hann hafði barist
við illvíg veikindi og
hefur nú fengið
hvíldina.
Þegar ég hugsa um Óla er
mér efst í huga er að hann kall-
aði mig alltaf Garún, og ekki
bara einu sinni heldur sagði
hann alltaf „Garún Garún“. Mér
þykir ótrúlega vænt um þetta
nafn vegna þessa, þó svo ég heiti
því ekki, og mun alltaf hugsa til
hans þegar ég heyri það. Hann
Óli var mikill bílaáhugamaður og
í minningunni átti hann marga
flotta bíla.
Þegar Óli kom í heimsókn
leiddist honum ekki að Þruma,
chihuahua-tíkin mín, var alveg
heilluð af honum og vildi hvergi
annars staðar vera en við hlið
hans.
Ég man vel og mun aldrei
gleyma símtalinu sem ég átti við
hann fjórum dögum áður en
hann kvaddi því hann var svo
ótrúlega hress og þar fékk ég
hann m.a.s. til að skellihlæja
ekta „Óla-hlátrinum“ og fékk
líka að heyra „ókei-ið“ hans, en
Ólafur Halldór
Garðarsson
✝ Ólafur HalldórGarðarsson
fæddist 25. júlí
1963. Hann lést 19.
júlí 2020.
Útför Ólafs fór
fram 5. ágúst 2020.
hann sagði þetta
orð oft á mjög sér-
stakan máta og veit
ég að þeir sem vel
til þekkja vita hvað
ég á við.
Ég var ekki í
miklum samskipt-
um við hann síðustu
árin og þykir mér
það miður, en svona
gengur lífið stund-
um og auðvelt að
vera gáfaður eftir á.
Óli, þið Sigrún bjugguð til
ótrúlega falleg og skemmtileg
börn og samhryggist ég þeim
innilega. Ég veit að þú ert kom-
inn á betri stað núna þar sem þú
verður læknaður og ferð svo að
geta fylgst með börnunum þín-
um og uppátækjum þeirra í
framtíðinni. Það er mín trú.
Einnig vil ég senda samúðar-
kveðjur til pabba þíns, Garðars,
og systkina þinna allra.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki er gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt og allt.
Þín systir,
Guðrún Hulda
(Garún Garún).
Ástkæra frænka okkar,
SIGRÍÐUR KNUDSEN,
lést á Seltjörn föstudaginn 7. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigdís Sigmarsdóttir