Morgunblaðið - 18.09.2020, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
isti en um leið hispurslaus og lá
aldrei á skoðun sinni. Þessir
eiginleikar hennar í bland við
góðar gáfur nýttust henni vel á
farsælum starfsferli hennar en
hún gegndi hinum fjölbreytt-
ustu störfum á vettvangi lög-
fræðinnar. Á tímabili sinnti hún
lögmennsku, hún starfaði hjá
lögreglunni, var saksóknari en
síðustu tíu ár ævinnar var hún
héraðsdómari við góðan orðstír.
Á þeim tíma var hún m.a. köll-
uð til setu í Hæstarétti sem
varadómari.
Eftir að Kolla hafði fengið
sinn skapadóm fyrir nokkrum
árum kom ekki síður í ljós úr
hverju hún var gerð. Æðrulaus
og kjörkuð. Dró ekkert undan
þegar hún var spurð út í heilsu-
far sitt en svo laus við víl og
væl. Síðast ávarpaði hún okkur
félaga sína á þrjátíu ára út-
skriftarafmæli okkar í febrúar
sl. og það með þeim stæl, að
þeir sem ekki þekktu til hefðu
ekki áttað sig á því að þar fór
svo alvarlega veik manneskja.
Við ótímabært fráfall Kollu
erum við rækilega minnt á það
að okkur er skammtaður tími
sem við skulum nota vel og
njóta. Um þá nálgun við lífið
var hún afar gott fordæmi. Um
leið og við kveðjum hana með
djúpum söknuði gleðjumst við
yfir þeirri gjöf sem samvist-
irnar við hana reyndust okkur
samferðamönnum hennar.
Fyrir hönd útskriftarárgangs
lagadeildar HÍ 1990,
Karl Axelsson.
Síðan við Kolla kynntumst
árið 1985 í HÍ höfum við verið
hluti af lífi hvor annarrar, en
tengst æ meir hin síðari ár. Við
bjuggum í námunda hvor við
aðra og hittumst reglulega og
vorum vinkonur. Þegar hún fór
að taka þátt í Forsetastofu,
tengslaneti kvenna sem við
báðar erum hluti af, hittumst
við enn reglulegar. Kolla var
góður greinandi, sá ávallt báðar
hliðar mála og átti það til að
benda manni góðfúslega á
„hina“ hliðina þegar mál voru
rædd, meira að segja stundum
svolítið hvasst. Það var einnig
gott að leita til hennar með lög-
fræðileg málefni. Hún var rétt-
sýn og ég man enn þegar fram
kom í samtali okkar fyrir margt
löngu og hún var saksóknari,
hve hún hafði réttindi sakborn-
inga ofarlega í huga. Hún þoldi
illa óréttlæti, vildi jöfnuð í sam-
félaginu enda hafði hún sjálf
þurft að brjótast áfram af eigin
rammleik. Hún hafði samúð
með þeim sem minna mega sín.
Allt þetta gerði hana efalaust
að góðum dómara.
Kolla var góður vinur vina
sinna, var félagslynd og dugleg
að hóa fólki saman, halda mat-
arboð og veislur og minnisstæð
er humarveisla sem hún bauð
tengslanetskonum til og opin
hús sem hún var lengi með á
Menningarnótt þegar hún bjó í
Þingholtunum. Fimmtugsaf-
mælið hennar var veglegt og í
hennar anda, haldið við sjóinn á
Kársnesinu og hún glæsileg
eins og alltaf í litríkum æðis-
legum kjól.
Hún lagði mikið upp úr að
hafa vandaða hluti í kringum
sig, klæddist litríkum fötum
sem fóru vel við dökkt litarhaft-
ið og tindrandi augun. Hárið
alltaf óaðfinnanlegt.
Aðrir munu segja frá ætt og
uppruna Kollu. Fyrir mér var
hún sterk, öflug, dul en með
hjartað á réttum stað. Hún
passaði vel upp á yngri systkini
sín enda hafði hún gengið þeim
í móðurstað þegar móðir þeirra
lést rúmlega fimmtug fyrir
rúmum tuttugu árum.
Ég kveð hana með söknuði,
þakka öll árin okkar saman,
hlátur og fliss og veit að hún er
nú laus úr viðjum sjúkdómsins
sem hún barðist lengi við en
hafði betur að lokum.
Með kærri kveðju frá öllu
mínu fólki.
Steinunn Halldórsdóttir.
Kveðja frá
Dómarafélagi Íslands
„Sæll. Velkominn. Tala við
þig seinna.“ Þannig nokkurn
veginn voru fyrstu kynnin af
Kolbrúnu Sævarsdóttur þar
sem hún gekk brosandi og
rösklega fram hjá mér með
nokkur kíló af málsskjölum í
fanginu. Þetta var í haustbyrj-
un 2015 og þrátt fyrir að dag-
skrá vetrarins væri þung var
andinn í Héraðsdómi Reykja-
víkur léttari en hann hafði verið
lengi. Uppgjörið við hrunið var
langt komið og starfsfólkið í
húsinu gat nú séð fram á eitt-
hvað sem líktist venjulegri
vinnuviku í fyrsta skipti í mörg
ár.
Við Kolla kynntumst fljót-
lega betur þegar ég var settur í
hóp með henni og öðrum dóm-
ara til að klára nauðasamninga
Glitnis, Landsbankans og
Kaupþings. Þáverandi dóms-
stjóri gerði okkur þá vel ljóst
að ef við klúðruðum þessu verk-
efni væri hætt við að bati efna-
hagslífsins undanfarin ár færi
fyrir lítið og þá yrði okkur helst
um kennt. Kolla tók þessu hins
vegar öllu af stakri yfirvegun
og það var fljótséð hversu auð-
velt hún átti með að höndla
pressu. Kolla hafði áður átt
glæstan feril sem saksóknari og
hún hafði sannarlega ekki kom-
ið inn í dómarahlutverkið gegn-
um verndað umhverfi.
Vinnudagarnir urðu lengri
meðfram því að almanaksdag-
arnir styttust en við hugguðum
okkur þó við það að markið
væri augsýn. Þá yrðum við að
fagna. Rétt fyrir jólin og um
svipað leyti og nauðasamning-
arnir kláruðust breyttist hins
vegar allt. Krabbameinið sem
Kolla hafði greinst með fyrir
nokkrum árum hafði tekið sig
upp og nú á þann hátt að ekki
yrði aftur snúið.
Það er stundum sagt um fólk
sem veikist alvarlega að það
takist á við veikindi sín af mik-
illi reisn. Um Kollu voru það
vissulega orð að sönnu. Og
samt gerði Kolla svo miklu
meira. Hún hélt áfram að deila
með okkur heilræðum milli
þess sem hún kom okkur til að
hlæja og gekk á undan með
góðu fordæmi við að afla sér
nýrrar þekkingar. Persónulega
þótti mér dýrmætast að Kolla
hikaði aldrei við að segja hug
sinn hreint út ef maður leitaði
álits hennar á einhverju máli.
Það er ótrúlega mikilsverður
eiginleiki á vinnustað þar sem
almennt er ekki kostur á að
ræða mál utanhúss. Hugrekki
Kollu og heilindi munu lifa í
minningu okkar um ókomna tíð.
Hennar er og verður sárt sakn-
að.
Kjartan Bjarni
Björgvinsson.
Við andlát Kolbrúnar Sæv-
arsdóttur er mér efst í huga
innilegt þakklæti fyrir að hafa
notið bjartrar vináttu hennar í
tvo áratugi. Kolbrún var af-
burða lögfræðingur eins og
glæsilegur starfsferill hennar
ber vitni um og sóttist jafnan
eftir því að takast á við nýjar
áskoranir sem henni var trúað
fyrir. Kolbrún var eldklár, rök-
föst, víðsýn og hugmyndarík.
Hún var dugleg að fá vini sína
með sér í hin ýmsu ævintýri og
uppátæki. Með Kolbrúnu hef
ég átt margar ógleymanlegar
stundir, bæði hér heima og í
heimsborginni Kaupmannahöfn
þar sem hún var á heimavelli
eftir að hafa búið þar í nokkur
ár.
Í mörg ár vorum við ná-
grannar í miðbænum og nýtt-
um okkur þá óspart nálægðina
við hina ýmsu veitingastaði og
stundum staði eins og Ölstof-
una. Hvar sem Kolbrún fór var
hún allra kvenna glæsilegust,
hún geislaði af lífsgleði og eng-
inn komst í hálfkvisti við hana
hvað smekk varðaði. Kolbrúnu
Sævarsdóttur varð mikið úr líf-
inu.
Elsku vinkona, ég kveð þig
með kærri þökk fyrir allt. Guð
blessi minningu þína.
Guðrún Björg
Birgisdóttir.
Elsku besta Kolla mín er
farin. Þó að vitað væri hvert
stefndi á ég erfitt með að átta
mig á þessu og undanfarna
viku hafa birst mér óteljandi
minningar. Nú þarf að þakka
fyrir þann tíma sem við áttum
saman og varðveita minning-
arnar.
Vinátta okkar byrjaði á
bókasafninu í Lögbergi fyrir 35
árum. Á móti mér sat stelpa
sem las mikið, sökkti sér í
bækurnar en maulaði jafnframt
nammi úr skrjáfandi poka frá
morgni til kvölds. Þetta var
Kolbrún, dökkeyg, grönn og
leggjalöng, með fallegt breitt
bros.
Árin fimm í lagadeildinni
renna saman í huganum; Lög-
berg, Þjóðleikhúskjallarinn,
próflestur hjá Maju, eróbik-
tímar, Borgin alltaf með Kollu.
Árgangurinn okkar í lagadeild-
inni ákvað snemma að safna
fyrir veglegri útskriftarferð.
Það var gert tæpum tveimur
árum fyrir útskrift og gekk svo
vel að við greiddum þriggja
vikna ferð til Asíu og áttum af-
gang. Þessi ferð var okkur
Kollu hjartans mál. Við keypt-
um bókina „Turen går til Thai-
land“ hálfu ári fyrr og allar
kaffipásur fóru í planlagningu.
Eftir útskrift hélst þessi vin-
skapur. Við þurftum að taka
stöðuna hvor á annarri reglu-
lega og ræða allt milli himins
og jarðar. Kolla var hluti af
fjölskyldu minni, hún þekkti
Valdimar og Kötlu frá fyrsta
degi og fylgdist með þeim af
ást og alúð.
Kolla var hörkutól. Hjá lög-
reglunni og sem saksóknari
vann hún mikið við fíkniefna-
mál og seinna kynferðisbrota-
mál. Erfið mál sem taka á
marga. Kolla var stundum reið
eða döpur yfir málum en yf-
irleitt gat hún skilið vinnuna
frá sínu lífi. Í einu erfiðu fíkni-
efnamáli fékk hún þannig skila-
boð frá sakborningum að mér
var ekki rótt. Ég lagði til að
hún flytti til mín meðan á mál-
inu stæði. Hún taldi það
óþarfa. Þá lagði ég til að hún
fengi sér hund. Þá hló hún hátt
og hristi hausinn yfir mér!
Það var hægt að ræða allt
við Kollu, hún var inni í stjórn-
málum, las mikið og fór oft í
leikhús. En framar öllu hafði
hún áhuga á lögfræði. Hún
fylgdist mjög vel með dóms-
málum, frumvörpum og allri
umræðu tengdri lögfræði. Allt
þetta – og óbilandi áhugi á
ferðalögum og fötum! Við náð-
um nokkrum frábærum ferðum
saman. Sú fyrsta var með Ellý
á laganemaviku í Köben en
aðrar góðar voru Taílandsferð-
in, áramótaferðin okkar með
Halldóri til Egyptalands og
„skóferðin mikla“ til Wash-
ington með Sonju, þegar Kolla
keypti sér 17 skópör. Kolla fór
í margar ferðir með Lögfræð-
ingafélaginu, m.a. til Indlands
og Suður-Afríku. Eitt árið vildi
hún fara til Kína en þar sem
tíminn hentaði ekki helstu
ferðafélögunum fór hún ein.
Það var ekta Kolla mín.
Við misstum aldrei þráðinn.
Þegar við bjuggum hvor í sínu
landinu síðastliðin ár voru sím-
tölin á sunnudögum extra löng.
Okkar eigið „Silfur“, „Sprengi-
sandur“ og „Smartland“ – allt
krufið til mergjar.
Kolla gafst ekki auðveldlega
upp eins og sást nú í lokin.
Hún var með plön nánast fram
á síðasta dag. Í júlí skoðuðum
við íbúðir, hún sýndi mér nám-
skeið sem hana langaði á og
eitt af síðustu skiptunum sem
við töluðum saman var hún á
leið heim í Grænuhlíð.
Eftir sit ég með langa
listann yfir það sem við ætl-
uðum að gera saman.
Ásta Valdimarsdóttir.
Kolbrún Sævarsdóttir, þessi
fallega vinkona okkar, er fallin
frá í blóma lífsins. Kolla var al-
gjör valkyrja; bráðklár, gler-
hörð, eiturfyndin og skemmti-
leg. Lögfræðingur, lögmaður,
saksóknari, dómari. Þrátt fyrir
ábyrgðarmikil störf, sem hún
gegndi af mikilli alúð, var húm-
orinn sjaldan fjarri. Kolla var
rík kona, af ættingjum og vin-
um. Hún elskaði systkini sín og
systkinabörn takmarkalaust og
auðvitað kisurnar sínar. Hún
sinnti líka vinum sínum vel og
satt að segja er erfitt að finna
nokkurn sem átti jafn marga
góða vini og Kolla. Við vinkon-
urnar, sem köllum okkur Lax-
konur, kynntumst Kollu í laga-
deild Háskóla Íslands, en
kynnin urðu mun nánari þegar
út í lífið kom, eftir skóla, enda
vorum við ekki á sama náms-
ári. Þá var nú margt brallað og
meðal annars stofnuðum við
veiðifélagið Laxkonur. Til að
byrja með var lax- og silungs-
veiðin kannski ekki aðaláhuga-
málið þótt við tækjum auðvitað
nokkur köst. Meiri áhersla var
lögð á góðan mat og heitan
pott, hlátur og dans, glaum og
gleði. Með árunum færðist
kannski aðeins meiri alvara í
veiðiskapinn, en gleðin og góða
skapið var þó ávallt í fyrirrúmi.
Sennilega er ein skemmtileg-
asta veiðiferðin okkar þegar
við sóttum Miðfjarðará heim í
fyrsta skipti, auðvitað á „off-
season“, því við tímdum ekki
að eyða miklum pening í veiði-
leyfi. Þá náði Kolla sínum
fyrsta laxi. Reyndar höfðu
Kolla og ein önnur okkar,
fæddar sama dag og sama ár,
tekið smá Vandráðskast á leið-
inni í Miðfjarðará, þær voru
dálítið utan við sig og misstu af
skiltinu við afleggjarann að
Miðfjarðará, rétt norðan við
Holtavörðuheiðina. Enda voru
þær líka að tala voða mikið
saman. Þeim þótti þó ferðin
heldur löng en pulsuðu sig upp
á Blönduósi og snéru til baka.
Mikil gleðilæti brutust út í
veiðihúsinu í Miðfjarðará þegar
„drottningarnar“ loksins
mættu. Fyrir fjórum árum
héldum við síðan allar saman
upp á 20 ára afmæli Lax-
kvenna, með pomp og prakt á
Akureyri. Það var ekki leið-
inleg helgi. Margt fleira var
brallað og líf okkar lágu saman
á marga vegu. Við kynntumst
Kollu ekki bara sem góðum
vini heldur líka sem miklum
fagmanni sem kunni þá list að
halda vinskap og faglegheitum
aðskildum. Sumar okkar
mættu henni sem lögmenn við
borð dómarans og kynntust
þar hörðum en sanngjörnum
dómara, aðrar voru líka dóm-
arar og gátu þá leitað ráða
hver hjá annarri, enn aðrar
kenndu með henni við laga-
deild Háskólans á Bifröst þar
sem hún gat sér afskaplega
gott orð sem kennari í refsi-
rétti og sakamálaréttarfari í
meistaranámi til laga. Margs
er að minnast og fyrir það er-
um við þakklátar. Kolla naut
sérhvers dags og í þeim skiln-
ingi varð hún gömul. Hún lifði
lífinu lifandi til hinsta dags og
barðist við meinið af alveg ein-
stöku æðruleysi. Far vel, elsku
Kolla, við hittumst hinum meg-
in. Við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til þinna nán-
ustu, ekki síst til Evu, Stefáns,
Möggu, Frikka, Jonna, Lindu,
Freyju, Eldgríms og Gunn-
björns.
Þínar vinkonur – Laxkonur:
Ástríður Grímsdóttir,
Ingibjörg Ingvadóttir,
Linda Bentsdóttir, Sól-
veig Bentsdóttir, Þor-
björg Inga Jónsdóttir.
Ég kynntist Kollu vorið
2006. Sameiginleg vinkona
hafði hvatt hana til að koma á
hestbak með okkur. Reiðtúrinn
varð hinn eftirminnilegasti.
Kolla varð lítið sem ekkert
samferða okkur. Reið í farar-
broddi, stoppaði stundum,
spurði ráða og hélt svo áfram.
Hún þekkti lítið til hesta-
mennsku en henni fannst gam-
an á hestbaki. Þetta var Kolla,
óhrædd, tókst á við verkefnin
og oftast í fararbroddi. Auðvit-
að lá beinast við að fara saman
á Löngufjörur um haustið.
Ógleymanleg ferð, það sem fór
í taugarnar á flestum fór ekki
endilega í taugarnar á Kollu,
hún dró fram spaugilegu hlið-
ina og endaði hópurinn í hlát-
urskasti. Samband okkar Kollu
var þétt, við heyrðumst reglu-
lega en einnig var hún dugleg
að heimsækja mig þar sem ég
bjó úti á landi. Hún var brotin
og ráðvillt þegar hún fékk
fyrstu greiningu en þá hafði ég
nýlega gengið í gegnum þetta
erfiða verkefni með mágkonu
minni og sótti hún styrk í mína
reynslu. Það var því mikil gleði
þegar verkefnið var yfirstaðið
og bjartir tímar framundan.
En meinið tók sig upp og átt-
um við þá langt samtal. Hún
var ekki sátt en stutt í húm-
orinn eins og venjulega. Kolla
var lífskúnstner og lifði lífinu
svo sannarlega í núinu. Hún
hélt uppteknum hætti að
ferðast um heiminn og njóta
lífsins. Hún skráði sig í nám í
HÍ og naut þess að vera aftur
orðin námsmær. Ég verð að
viðurkenna að ég dáðist oft að
þessum krafti sem hún bjó yf-
ir.
Síðustu mánuðina varð sam-
bandið því miður stopulla. Þeg-
ar ég sat hjá henni í síðasta
skipti rétt eftir að hægt var að
hittast í miðju covid-fári þá
sagði ég henni að pabbi hefði
greinst með krabbamein og að
hann ætti einungis nokkrar
vikur eftir. Við ræddum lífið
og dauðann og mikilvægi þess
að njóta og gera það sem væri
gefandi og uppbyggjandi í líf-
inu.
Kolla, þú skildir eftir marg-
ar skemmtilegar uppákomur
sem ég skemmti mér enn við
að segja frá og hlæja að.
Það var öllum ljóst að þið
Eva systir þín voruð nánar,
hún og dóttir hennar voru þér
afar kærar og þegar litlu
drengirnir bættust í hópinn
varstu svo stolt og lífið nánast
fullkomið. Missir þeirra er
mikill.
Mínar dýpstu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra.
Kæra Kolla, takk fyrir allt,
þín verður sárt saknað. Þín
vinkona,
Hulda.
Kolbrún
Sævarsdóttir
✝ Jónína Ingi-björg Árna-
dóttir fæddist í
Keflavík 6. sept-
ember 1957. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 29.
ágúst 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Árni
Björgvinsson og
Íris
Sveinbjörnsdóttir
(látin).
Systkini Jónínu: Indíana, El-
ín, Skafti og Don Ómar.
Jónína giftist 26. des. 1978
Ólafi Þórði Björnssyni, f. 19.
nóv. 1956. Börn þeirra eru: 1)
Íris Þóra, sambýlismaður Elv-
ar Ágúst Ólafsson, dóttir
Bogga í fiskvinnslu á Akureyri.
Þau Óli bjuggu hjá fóstur-
móður Ninnu Boggu þangað til
þau fluttu á Suðurnesin, fyrst
til Keflavíkur, svo Ytri-
Njarðvíkur.
Árið 1986 fluttu þau á
Kirkjubraut 8, Innri-Njarðvík,
og hafa búið þar síðan.
Ninna Bogga vann ásamt
vinkonu sinni sem matráðs-
kona í Slippnum í Ytri-Njarð-
vík í um 20 ár og í samlokugerð
um tíma, svo í Flugeldhúsinu.
Síðustu ár hefur Ninna
Bogga verið hjartasjúklingur,
oft þurft að fara á sjúkrahús en
náð sér aftur.
Útförin fer fram frá Kefla-
víkurkirkju föstudaginn 18.
september 2020 klukkan 13. Í
ljósi aðstæðna verða einungis
nánustu aðstandendur við-
staddir athöfnina. Athöfninni
verður streymt á https://
youtu.be/1Nrxy6VUQs/. Virk-
an hlekk á slóð má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
þeirra Elva Björg.
2) Árni Björn,
kvæntur Karen
Rúnarsdóttur,
börn þeirra Na-
talía Nótt og Daní-
el Dagur. 3) Arn-
grímur Anton,
kvæntur Lovísu
Hilmarsdóttur,
börn þeirra Styrm-
ir Marteinn, Bjart-
mar Breki og Ey-
rún Nótt.
Jónína Ingibjörg, alltaf köll-
uð Ninna Bogga, ólst upp á Ak-
ureyri hjá fósturforeldrum sín-
um, Jónínu Sæmundsdóttur og
Arngrími Antoni Benjamíns-
syni. Þau eru bæði látin.
Eftir grunnskóla vann Ninna
Í dag verður lögð til hinstu
hvílu elskuleg tengdadóttir, Jón-
ína Ingibjörg Árnadóttir, alltaf
kölluð Ninna Bogga.
Hún kom til okkar ung að ár-
um og varð fljótt ein af fjölskyld-
unni og góður lífsförunautur
Ólafs sonar míns.
Þau eignuðust þrjú yndisleg
börn og sex yndisleg barnabörn,
sem elskuðu mömmu sína og
ömmu, enda var hún dugleg að
halda utan um hópinn sinn og
systkini sín.
Hún var mjög gestrisin og var
oft fjölmennt við eldhúsborðið.
Oft talaði hún um hvað ná-
grannar sínir væru góðir.
Við mig tengdamömmu sína
var hún einstaklega góð og nota-
leg, vildi allt fyrir mig gera, enda
naut ég oft samverustunda með
henni og fjölskyldunni.
Ég sakna Ninnu Boggu minn-
ar.
Vertu Guði falin mín kæra.
Þangað til næst. Þín tengda-
móðir,
Þóra Sigríður Jónsdóttir
(Tóta).
Jónína Ingibjörg
Árnadóttir