Morgunblaðið - 05.12.2020, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2020
Í dag er afmælis-
dagur mömmu okkar,
í dag hefði hún orðið
71 árs. Í tilefni dags-
ins langar okkur að
minnast hennar með nokkrum
orðum. Við misstum hana í hræði-
legum bruna, ásamt æskuheimili
okkar og nær öllum þeim verald-
legu hlutum sem foreldrar okkar
hafa eignast um ævina.
Mamma og pabbi hittust sem
unglingar og áttu draum. Þau
vildu búa í sveit með öllu sem því
tilheyrði. Eftir nokkurra ára sam-
búð keyptu þau jörðina Augastaði
og hófu uppbyggingu og ræktun.
Fyrstu árin hafa varla verið auð-
veld þar sem pabbi var á sjó og
mamma sá um búið á meðan hann
aflaði tekna á sjónum. Þá bjuggu
þau hjá móðurömmu okkar og
mamma keyrði traktor fram að
Augastöðum til að sinna búinu á
hverjum degi. Með okkur í far-
teskinu hefur þetta verið hetjudáð
hvern dag.
Við fluttumst að Augastöðum
1982. Mamma elskaði að vera
komin með hópinn sinn á drauma-
staðinn. Hún fór með okkur í æv-
intýragöngutúra og kenndi okkur
að greina á milli mismunandi
steinategunda. Hún fór með okk-
ur í berjamó og við fengum að
vera með í öllu ferlinu frá berjat-
ínslu til sultu- og saftgerðar. Hún
kenndi okkur að þekkja ótal jurtir,
grös og blóm.
Jóhanna Guðrún
Björnsdóttir
✝ Jóhanna GuðrúnBjörnsdóttir
fæddist 5. desember
1949. Hún lést 18.
október 2020.
Útför hennar hef-
ur farið fram.
Það hefur ugg-
laust verið krefjandi
að vera bóndi með
fjögur börn og
mann á sjó, þegar
hann var ekki á sjó
var hann á grenjum,
í veiðivörslu eða við
eitthvað annað til-
fallandi utan býlis-
ins. Mamma var
hlekkurinn sem hélt
öllu saman, um-
burðarlyndi, þrautseigja og dugn-
aður hennar var mikill. Við þurft-
um að hjálpa til og við gerðum það
með glöðu geði og öll okkar verk
voru metin til góðs, stór eða lítil.
Mamma kenndi okkur svo
margt um lífið og tilveruna sem
við munum búa að alla ævi. Stelp-
ur geta skipt um dekk og smíðað.
Strákar mega gráta og vera í kjól
ef þeir vilja. Mamma studdi okkur
alltaf. Sama hversu misgáfulegar
hugmyndirnar voru, þá vissi hún
að við myndum læra af því á end-
anum.
Mamma elskaði náttúruna, lífið
og allt sem var hægt að annast.
Blómabeðin sem hún bjó til í garð-
inum, hundar og kettir hafa varla
átt eins hugljúfa ævi og hjá henni,
kindurnar sem fengu bestu burð-
arhjálp sem á var kosið. Á sama
tíma sem hún kenndi okkur að
elska lífið þá lærðum við frá barn-
æsku að dauðinn er hluti af lífinu.
Lamb sem deyr í burði, fugl sem
flýgur á gluggann. Allt þetta tók
hún sér tíma til að útskýra fyrir
okkur og við höfum öll fengið að
syrgja, jarða og minnast látinna
dýravina okkar og mamma skildi
okkar sorg og söknuð svo innilega
í hvert skipti.
Seinni árin átti heimilið og fjöl-
skyldan hug hennar allan. Hún
undi sér best með barnabörnin í
kringum sig. Það voru ófáir ísarn-
ir og bollarnir með „nammi Che-
erios“ sem voru gefnir litlum
höndum heima hjá ömmu og afa.
Elsku mamma, þótt þú hafir
farið svo allt of snemma þá vonum
við að blærinn leiki við lokkana
þína í sumarlandinu, við vitum að
þú verður fremst í röðinni með
hlýja faðminn þinn til að taka á
móti okkur þegar sá tími kemur.
Á meðan skulum við passa upp á
pabba og allar góðu minningarn-
ar.
Takk fyrir allt.
Þín,
Jóhanna Laufey, Kristrún,
Jóhannes, Alice og fjölskyldur.
✝ Almar ÅkeOlofsson fædd-
ist 29. júlí 1929.
Hann lést 25.
október 2020 á
hjúkrunarheimili í
Åsele í Svíþjóð.
Foreldrar hans
voru Lilly Edlund,
f. 1908 í Grant-
räsk, Lykseele í
Västerbotten í Sví-
þjóð, og Olof Aug-
ust Walley, f. 1857 í Gär-
dsjönås í Västerbotten.
Åke ólst upp hjá foreldrum
sínum á Gärdsjönäs til fimm
ára aldurs en þá dó faðir hans
og heimilið leystist upp. Eftir
það bjó hann til unglingsára
hjá hálfsystkinum sínum.
Åke var vélvirki og nam
þess utan smíði á sjálfskipt-
ingum í bíla. Hann rak bif-
reiðaverkstæði um tíma en
vann mestan hluta
ævi sinnar hjá
Alfa Laval við
uppsetningar á
vélum í mjólk-
urstöðvar.
Åke kvæntist
Carinu Elisabet
Olofsson og eign-
aðist fimm börn:
Carinu Elisabet,
Åke Rikard, Per
Håkan, Liselotte
og Niells.
Eftirlifandi eiginkona Åke
er Sólveig Gunnarsdóttir. Þau
kynntust árið 1980, fluttu til
Kullen í Norður-Svíþjóð en
áttu jafnframt heimili á Ís-
landi síðastliðin ár.
Útförin hefur farið fram.
Ösku hans verður dreift næsta
vor í minningarreit í Gävle í
Norður-Svíþjóð að viðstöddum
ástvinum hans.
Áki var vélsmiður og bifvéla-
virki, hann starfaði mestan hluta
ævi sinnar hjá Alfa Laval við upp-
setningar og viðhald á mjólk-
urbúum. Hann ferðaðist um allan
heim vegna vinnu sinnar en vann
að mestu í Austurlöndum. Áki
kynntist móður minni, Sólveigu
Gunnarsdóttur, þegar hann var
að vinna á Íslandi árið 1980. Þau
urðu ástfangin, gengu í hjóna-
band og byggðu sér hús úti í
skógi á æskuslóðum hans í Norð-
ur-Svíþjóð í Innsjä í Vesterbot-
ten. Í fyrstu voru þau þar á sumr-
in en fluttu síðan þangað 1990.
Áki var einstaklega verklaginn
og athafnasamur, smíðaði allt
sem þau vantaði, hús, báta, snjó-
plóga, gerði við vélar og féll aldr-
ei verk úr hendi. Sveitungar hans
leituðu til hans þegar eitthvað
bilaði hjá þeim og hann var alltaf
fús til að aðstoða. Smám saman
bættist við húsakostinn hjá þeim,
Áki smíðaði yogahús fyrir
mömmu svo hún gæti æft sig í
næði, bílskúr, verkstæði, gesta-
hús, eldiviðarhús og útbjó full-
komið útieldhús. Það var
skemmtilegt að fylgjast með hon-
um kljúfa við fumlaust með ótrú-
legum afköstum. Á einum degi
fylgdist ég með Áka koma heim
trjábolum sem höfðu fallið í skóg-
inum og smíða úr þeim langborð
og bekki fyrir fjölmenna garð-
veislu sem þau héldu sama kvöld.
Áki var með bíladellu og átti
marga sportbíla sem hann dund-
aði við. Hann var veiðimaður,
þekkti skóginn út og inn, veiddi
fisk og fugla og stundaði elgveið-
ar með vinum sínum. Hann gat
kveikt eld í grenjandi rigningu og
útbúið máltíð. Elgveiðarnar og
félagsskapurinn í kringum þær
skiptu hann miklu máli. Fé-
lagarnir hittust oft til að æfa
skotfimi og undirbúa veiðarnar
og það var mikil stemning og
glatt á hjalla hjá þeim.
Mamma og Áki bjuggu ein í
skóginum og urðu hluti af nátt-
úrunni. Á veturna fóru þau um á
skíðum og vélsleðum, þau fylgd-
ust vel með dýrunum í skóginum
og gáfu þeim í mestu frostunum.
Eitt sumarið breyttu þau gesta-
herbergi í uppeldisstöð fyrir
ugluunga. Þeir misstu móður
sína sem flaug á rafmagnsvír og
voru að veslast upp þegar þeim
var bjargað. Áki sagaði niður tré
sem hann kom fyrir í uppeldis-
stöðinni og það sumar veiddi
hann daglega mýs fyrir ungana
sem komust á legg og urðu fleyg-
ir og sjálfbjarga.
Áki keypti gamla skósmíðavél
á uppboði. Hann gerði hana upp
og smíðaði í hana nýjar nálar því
þær voru ófáanlegar. Hann ætl-
aði að nota vélina til að sauma sér
leðurjakka. Hann átti uppáhalds-
jakka sem var orðinn slitinn,
spretti honum upp til að fá af
honum sniðið og fór á veiðar.
Honum reiknaðist til að hann
þyrfti skinn af 7 bjórum í jakk-
ann. Hann náði bara að veiða 5
áður en hann missti heilsuna. Ár-
ið 2013 fékk Áki heilablæðingu.
Athafnamaðurinn og náttúru-
unnandinn náði sér aldrei eftir
það og átti erfitt með að sætta sig
við að vera upp á aðra kominn.
Síðustu þrjú ár dvaldi hann á
hjúkrunarheimili í Åsele.
Útför hans fer fram í Svíþjóð
og ösku hans dreift í minningar-
reit í Gävle.
Mamma segir að bestu ár ævi
sinnar hafi hún átt með Áka.
Kær kveðja,
Gunnhildur Olga Jónsdóttir.
Almar Åke
Olofsson
Afmælisminning
„Heimsins mesta
böl er skortur á
ímyndunarafli.“
Ég veit ekki hve oft ég heyrði
þessi orð frá þér elsku mamma.
Það voru sannarlega forréttindi
að fá að alast upp hjá þér, þar
sem lífið var oft líkt ævintýri og
alltaf varstu tilbúin að hlusta,
hugga og hjálpa.
Þótt ákveðin harka og seigla
væri alltaf á yfirborðinu
mamma varstu alltaf í mínum
augum stelpan sem vildi hafa
gaman, fara á hestbak, á skíði
og hafa gaman með fólkinu og
dýrunum sem ávallt voru í
kringum þig.
Það er sárt að hugsa til þess
að halda jólin, sem voru uppá-
haldshátíð okkar, án þín, geta
ekki séð brosið þitt og glæsilegu
ljósu krullurnar þínar.
Ein kærasta minning mín af
þér mamma er frá Þingvöllum
uppi í bústað hjá Unnu ömmu.
Það er síðsumarkvöld og farið
að rökkva, eins og gerist voru
einhver mótmæli gagnvart því
að fara í háttinn. Við erum vör-
uð við að Grýla borði nú svona
óþekk börn og að við ættum að
koma okkur í ró. Skömmu
seinna hverfur þú mamma, en
þungir dynkir byrja að heyrast
á pallinum, og út úr myrkrinu
kemur Grýla sjálf gangandi með
staf og stóran poka, dregur
neglurnar eftir rúðunum og
glottir með vígtönnunum. Við
taka hróp frá okkur systkinun-
um sem breytast í hlátrasköll
þegar þú mamma sviptir af þér
gervinu sem samanstóð af rusla-
poka sem klæði, marglitri
greiðukollu fyrir hár og víg-
tönnum skornum til úr appels-
ínuberki.
Þetta bar auðvitað tilætlaðan
árangur því ég og Magga vorum
aldrei aftur óþekk upp frá þeim
degi.
Seinustu árin einkenndust af
miklum veikindum. Fyrst Unn-
ars og síðar þínum ásamt öðrum
áföllum, en aldrei stoppaði það
þig í að lifa lífinu af öllum þeim
krafti og dugnaði sem í þér bjó.
„Það sem mitt þrek hefur
grætt, það hefur viðkvæmnin
misst.“
Að lokum reyndist þetta þó of
mikil raun og einföld skilaboð
um að við þyrftum að fresta
skíðaferðinni sögðu mér mikið
meira um hve mikil veikindin
væru orðin og hildarleiknum
væri að ljúka og skammt eftir.
Davíð Geir Jónasson.
Geirþrúður vinkona hefur
kvatt okkur alltof snemma. Hún
var óvenjulega sterkur karakter
og passaði ekki inn í neina stað-
alímynd. Sannkölluð valkyrja og
engri lík. Leiðir okkar lágu
saman fyrir um 20 árum og er
einkum hestamennskunni að
þakka. Geirþrúður var stórkost-
leg hestakona og það fór ekki
fram hjá neinum þegar hún reið
fram hjá, með flaksandi ljóst
hárið, hnarreist og glæsileg. Ég
minnist ótal hestaferða um fjöll
og firnindi með Geirþrúði og
Unnari heitnum. Hann á
Myrkni og hún á Gosa. Þá var
gott að vera til. Á hestbaki naut
hún sín best og var drottning
um stund.
Geirþrúður var dugleg, ósér-
hlífin og skörungur til allra
verka. Hún hafði ríka réttlæt-
iskennd og lét skoðanir sínar
Geirþrúður
Geirsdóttir
✝ GeirþrúðurGeirsdóttir
fæddist 1. nóv-
ember 1961. Hún
lést 10. nóvember
2020.
Útför hennar fór
fram 4. desember
2020.
óspart í ljós. Geir-
þrúður var skörp
og víðlesin og það
gat verið skemmti-
lega krefjandi að
rökræða við hana
um menn og mál-
efni. Ég er þakklát
fyrir okkar vinskap
og þakka samfylgd-
ina.
Ég votta Silju,
Margréti, Davíð,
barnabörnum og öðrum að-
standendum dýpstu samúð.
Ragnhildur Helgadóttir.
Blakkur
Ég vaknaði fyrir viku síðan,
er vetrarnóttin ríkti hljóð,
og sá þá standa Blakk minn brúna
í bleikri þorramánans glóð.
Svo reisti hann allt í einu höfuð
með opinn flipann og gneggjaði hátt
og tók síðan stökk með strok í aug-
um
og stefndi heim í norðurátt.
Sú leið er erfið, gamli garpur,
þú getur ei sigrað þau reginfjöll,
þó stælt sé þín bringa og fætur fimir,
þín frægðarsaga nú er öll.
Á grýttum mel þar sem geislar
stormur
með grimmdarfrost og hríðarkóf,
ég sé hvar þú liggur klárinn karski
með klakaðar nasir og sprunginn hóf.
Þú skildir mig einan eftir, Blakkur,
því enginn vinur nú dvelst mér hjá,
og enginn hlustar á mitt elliraus
um æskustöðvarnar norðurfrá.
En í mínu brjósti býr eirðarleysi,
eykur og magnar sína glóð.
Mitt úlfgráa höfuð hátt ég reisi
og held í norður í þína slóð.
(Jónas Árnason)
Það er með sorg í hjarta sem
ég kveð Geirþrúði Geirsdóttur,
vinkonu mína. Geirþrúður var
sterkur karakter sem lá ekkert
á skoðunum sínum og átti það
stundum til að stuða fólk. Þessi
gamla góða íslenska hreinskilni
er því miður að hverfa fyrir ein-
hverri pólitískri rétthugsun
þannig að enginn veit lengur
hvað verið er að tala um.
Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an fyrir meira en þrjátíu árum
en þá höfðum við báðar skráð
okkur í lögfræði við HÍ. Minn-
isstæður er kappaksturinn ofan
úr gamla Verlsó og niður í Lög-
berg til að ná borði. Við hlupum
því út í gamla hvíta bensinn
hennar Geirþrúðar og geyst-
umst af stað, yfir gangstéttir,
tókum handbremsubeygju, rétt
náðum heiðgula ljósinu, svínuð-
um okkur inn á hringtorgið og
lögðum uppi í skafli þar sem
okkur minnti að væri bílastæði.
Hlupum inn, náðum boði og fór-
um beint í kaffi. Þar var hún í
essinu sínu og mörg mál voru
brotin til mergjar. En hvorug
okkar fann sig í lögfræðinni og
vorum við farnar hvor í sína átt-
ina eftir árið. Í gegnum árin
hittumst við af og til. Það var
því ánægjulegt þegar leiðir okk-
ur lágu aftur saman þegar ég
fór aftur í hestamennskuna.
Þegar rætt var við Geirþrúði
um hesta og hestamennsku þá
kom maður ekki að tómum kof-
unum og gátu þær umræður oft
orðið fróðlegar en jafnframt eld-
heitar. Geirþrúður var höfðingi
heim að sækja og vildi vinum
sínum vel. Vissulega komust
ekki allir í gegnum þykkan
skrápinn sem hún hafði komið
sér upp í gegnum lífið, en þeir
sem gerðu það voru umvafðir
hlýju og ástúð. Margar góðar
minningar koma upp í hugann
tengdar hestamennskunni. Einn
fallegan vordag riðum við Geir-
þrúður og Halldór í Heiðmörk
og yfir í Hafnarfjörð. Það var
ótúrlegt að fylgjast með þeim
skötuhjúum. Halldór reið á
gráum gæðingi en Geirþrúður
stjórnaði ferðinni og sagði okk-
ur til alla leiðina. Undanfarið
hef ég verið að hugsa um hvort
lífið sé ekki bara eins og ein
stór hestaferð þar sem óvæntir
atburðir geta átt sér stað og
enginn veit hvernig ferðin end-
ar. Því miður endar þín ferð allt
of snemma. Ég mun alltaf minn-
ast þín brosandi í hnakknum.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu og ástvina
þinna.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Kristjánsdóttir
Mín kæra vinkona Geirþrúð-
ur Geirsdóttir er fallin frá.
Hvernig gat þetta gerst?Við
sem ætluðum að gera svo margt
þegar við yrðum gamlar.
Ég man það eins og gerst
hafi í gær, að þú bankaðir heima
og spurðir eftir mér. Við vorum
tíu ára og búnar að vera með
fullt af krökkum í brennó á Mið-
vangnum, þú varst svo snögg og
hljópst svo hratt, við tókum öll
eftir þér enda varstu strax sem
barn falleg og skemmtileg.
Þú sagðist heita Geigey og
komst til að biðja mig um að
vera vinkona þín, það var auð-
sótt mál og síðan höfum við ver-
ið vinkonur í gegnum súrt og
sætt eins og við kölluðum það.
Stundum liðu vikur án þess
að við heyrðumst, svo kom
hringingin…hæ hvernig hefur
þú það krúttið mitt? Og ég sagði
Geigey þú ert örugglega sú eina
sem kallar mig krúttið sitt og
svo hlógum við og það sem við
gátum hlegið og stundum bara
að engu.
Við höfum fylgst að í mörg ár
og ég á margar góðar minn-
ingar til að ylja mér við, eins og
þegar við ákváðum tólf ára
gamlar að leika jólasveina í
Norðurbænum í Hafnarfirði og
taka gjald fyrir svo við gætum
farið á allar jólabíómyndirnar
sem okkur þótti svo spennandi.
Þetta tókst hjá okkur með smá
hnökrum, því það vildi ekki bet-
ur til en að leið yfir stærri jóla-
sveininn í miðju fjörinu og urðu
sumir ansi skelkaðir.
Unglingsárin voru góð hjá
okkur og við kynntumst fullt af
skemmtilegu liði. Upp úr átján
ára aldri skildi leiðir, ég fór að
búa úti á landi en alltaf heyrð-
umst við og heimsóttum hvor
aðra og stundum voru síma-
reikningarnir ansi háir hjá okk-
ur enda landsímasímtöl dýr á
þessum árum.
Fyrstu utanlandsferðina fór-
um við saman en það var til
Glasgow í verslunarferð fyrir
jól, við vorum líklega tuttugu og
fimm ára, og það sem við versl-
uðum, blessuð börnin okkar
fengu allar bækur á ensku þessi
jól! Ég gæti haldi áfram enda-
laust því að ég er svo rík að eiga
allar þessar minningar um þig
og með þér.
En söknuðurinn er sár og ég
er sífellt að reka mig á að ég get
ekki tekið upp símann og hringt
í þig vegna fáránlegrar greinar
sem ég hef lesið eða nýrrar bók-
ar sem var að koma út, eða ætt-
um við að fara í leikhús, bíó eða
á kaffihús?
Ég á eftir að sakna þín sárt.
Þú varst traust og góð vin-
kona og alltaf til staðar fyrir
alla. Lífið var þér ekki alltaf
auðvelt en alltaf stóðst þú keik
og falleg á hverju sem dundi.
Börnin þín og barnabörn
voru þér allt, þú varst svo stolt
af þeim öllum og ljómaðir alltaf
þegar þú talaðir um alla litlu
strákana þína.
Ég sendi þeim öllum innileg-
ar samúðarkveðjur, einnig Hall-
dóri sambýlismanni Geirþrúðar,
aldraðri móður, bræðrum og
mágkonum. Við höfum öll misst
mikið, bæði vinir og vandamenn.
Megi minning um góða konu
lifa í hjörtum okkar.
Hvíl í friði mín kæra vinkona.
Vilborg Jónsdóttir.
Hugheilar þakkir til ykkar allra er sýnduð
okkur hlýhug og samkennd við andlát og
útför okkar ástkæra
GUNNARS ARNAR GUÐSVEINSSONAR,
Lækjasmára 2, Kópavogi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks
LSH og líknarteymis HERU fyrir einstaka umönnun Gunnars.
Guð blessi ykkur.
Helga Þórunn Guðmundsdóttir og fjölskylda