Víðförli - 15.12.1989, Page 6

Helgileikur á Jolahátíð í Bjarkarási.
— yður er í dag frelsari fæddur sem
er Kristur Drottinn — og um Jesú-
barnið sem fæddist í fjárhúsi og var
lagt í jötu. Boðskapurinn var ein-
faldur og á hann var hlustað með
þeirri athygli og skilningi er hverjum
og einum var gefinn.
Þessi boðskapur hljómaði enda
kunnuglega svo oft hafði verið um
þennan atburð rætt og sungið við
aðventuljósin.
Arin liðu og húsnæði ásamt ýmsu
öðru rýmkaðist og þá komu tæki-
færin til að verða enn meiri þátttak-
andi í undirbúningnum. Helgileikir
þar sem jólaguðspjallið allt var lært
utanbókar og flutt af mikilli innlif-
un. Sigurinn var mikill og margt tár-
ið hrundi af hvörmum foreldra og
annarra er heyrðu og sáu, a.m.k. í
fyrsta sinn.
Vistheimilið var kvatt og starf á
dagstofnun tók við. Samband mitt
við vistfólkið varð að sjálfsögðu á
annan máta. Að loknum degi fór
hver heim til sín og eyddi kvöldum og
helgum í faðmi fjölskyldu.
Aðventuundirbúningur
á heimilum gefinna
Á sl. aðventu hlustaði ég á hug-
leiðingu um aðventuna og undirbún-
ing jólanna. Fyrirlesari ræddi m.a.
um hið veraldlega vafstur er ein-
kennir svo mjög þennan árstíma.
Þessi fyrrnefnda hugleiðing kom
upp í huga minn er ég að beiðni rit-
stjóra settist niður til þess að skrifa
um aðventuna og jólaundirbúning á
heimilum vangefinna og hvernig þeir
vinir mínir meðtaka og hugsa um
boðskap aðventunnar.
Að sjálfsögðu einkennist þessi
tími hjá þeim sem öðrum mjög af
veraldlegu umstangi sem skyggir um
of á það sem okkur kristnum mönn-
um ætti að vera efst í huga. Við sem
störfum með vangefnum, leiðbein-
um þeim og mótum líf, umhverfi og
athafnir þeirra, ættum að hafa þetta
hugfast.
Er ég lít til baka, til fyrstu áranna
er ég veitti forstöðu vistheimili fyrir
vangefna, koma margar minningar í
huga minn, ekki síst minningar
tengdar jólaundirbúningi. Við
bjuggum öll undir sama þaki fyrstu
árin. Þrengsli voru mikil og fjár-
munir af skornum skammti, en að-
ventan var yndislegur tími.
Við sungum svo ákaflega mikið og
margir lærðu jóla- og kristilega
söngva sem ekki hafa fallið í
gleymsku. Á sinn einfalda og barns-
lega hátt upplifðu þau aðventuna og
voru full eftirvæntingar er jólahátíð-
in nálgaðist. Sóknarpresturinn kom
á jólagleði heimilisins og flutti jóla-
guðspjallið, um hirðana á Betle-
hemsvöllum er sáu stjörnuna, um
engilinn er birtist þeim og flutti hin
gleðilegu tíðindi — fagnaðarerindið
í fyrstu kveið ég þessari breytingu,
saknaði hins nána sambands, t.d.
kvöldstundanna er ég hafði átt með
vinunum mínum.
Starfsemi dagstofnunarinnar
hófst skömmu fyrir jólaföstu svo ein
af okkar fyrstu samverustundum
tengdist undirbúningi jólahátíðar.
Kvíði minn reyndist óþarfur. Við
ræddum saman, sungum við að-
ventuljósin og héldum okkar fyrstu
jólagleði. Þessir unglingar höfðu svo
sannnarlega fengið fræðslu og und-
irbúning á heimilum sínum og þeirri
dagstofnun er þau höfðu dvalið á
fram á unglingsárin. Söngurinn var
þeim að vísu ekki jafn eðlilegur og
einlægur og þau kunnu ekki jafn
marga söngva og vinir mínir á vist-
heimilinu. Þar var söngur ákaflega
mikið notaður til fræðslu enda
6 — VÍÐFÖRLI