Víðförli - 15.09.1993, Side 8

Biskup íslands, herra Ólafur Skúlason
ÁSKÁLHOLTSHÁTÍÐ
Erindi biskups á Skálholtshátíð er hér birt nokkuð stytt.
Dagur er senn að kveldi liðinn.
Skálholtshátíð 1993 tilheyrir brátt
sögunni. Hátíð, sem rís hærra en
flestar hinar í það minnsta hvað varð-
ar tilefni og framlag þeirra þátta, sem
við tengjum einhverju sérstöku eða
kjósum að raða þann veg, að eftirtekt
vekur umfram aðrar. Og hér hafa til-
efnin verið næg til þess að gera daga
enn meiri og hátíð slíka, að vel rísi
undir nafni.
Skálholtskirkja var vígð fyrir 30 ár-
um, á Skálholtshátíð 1963. Það var
stór stund, og hygg ég enginn gleymi,
sem var þá nærstaddur . Og forrétt-
indi samtímans að hafa á þessari hátíð
getað þakkað dr. Sigurbirni Einars-
syni, sem þá gekk fyrir altari nýrrar
dómkirkju í Skálholti til hinnar fyrstu
þjónustu í vígslu. Og þá er ekki aðeins
að þakka honum fyrir daginn þann,
svo stór sem hann var og mikilfeng-
legur á allan hátt, heldur framlag Sig-
urbjörns til þessa staðar Skálholts,
starfsævi hans langa og er ekki lokið
enn. Og einnig vil ég í minningu og
þökk nefna nafn og starf Sveinbjörns
Finnssonar, sem stóð við hlið biskups
síns og vann með honum að endur-
reisn staðar og var hér ráðsmaður.
Þessi nýja kirkja var viti vegna
þess, sem vænst var að fylgja mundi á
þeim ginnhelga stað, Skálholti. Hún
var um margt sérstök og þó í útfærslu
lík því, sem hér hafði fyrr verið þekkt
í kirkjum. Eitt var gott við nýja kirkju,
svo að hinar stóðust engan saman-
burð: Hún var reist af steini....
Það fór því ekki milli mála, að nú
skyldi það efnið valið, sem lengst
gæti staðið. Steypt er kirkjan og ber
höfundi sínum glæsilegan vitnisburð,
enda naut Hörður Bjamason, húsa-
meistari ríkisins þess mjög að hafa
mátt miðla Skálholti þessu höfuð-
verkefni sínu. Hann sótti hátíðir hér
og mat merka viðburði og var þakk-
látur fyrir að hafa átt hlut að mörgu.
Voru þeir líka samstíga og sammála
um flest í undirbúningi, frændurnir
Hörður og dr. Asmundur Guðmunds-
son biskup, sem taldi það mikil for-
réttindi að mega taka þátt í að snúa
við málum í Skálholti með endurreisn
staðar, svo sem 900 ára afmælið 1956
vitnaði um og brýndi alþjóð til að
virða. Minnumst við þeirra beggja
með mikilli virðingu og einlægri þökk,
Ásmundar og Harðar, þegar við kom-
um í Skálholt og sækjum kirkju af
nokkru tilefni.
Við gengum prestar í skrúðfylk-
ingu inn ganga nýrrar kirkju á vígslu-
degi. Og sáum þó fyrir okkur aðra
röð, meiri miklu og frekari rúnum
rista. Litum við þar fyrir hugarkraft
kynslóðir, sem Skálholts hafa notið
og Skálholt hafa styrkt um aldir allar,
allt frá því Isleifur Gissurarson hvarf
heim aftur frá vígslu sinni og gekk
mót örlögum sínum ekki léttum við að
stýra þjóð og kirkju mótunarárin,
bæði hvað kirkjuskipan snertir og
þjóðlíf allt með nýjum sið og nýjum
áherslum. Og kemur víst engum á
óvart, þótt Hungurvaka greini frá því,
að ísleifur biskup hafi haft nauð mikla
á ýmsa vegu í sínum biskupadómi.
En um það var ekki helst hugsað
fyrir 30 árum við vígslu nýrrar og
veglegrar dómkirkju. Það var miklu
frekar dýrð og dýrðarljómi, sem við
fundum leika um hug. Dýrð Skálholts
og dýrðarljómi, sem stafaði í senn frá
8