Stefnir - 01.12.1981, Qupperneq 45

SUS-frétfir
Úr handraöanum
Þaö er til einfalt ráð til að vita hvernig
röddin í sjálfum manni hljómar í annarra
eyrum. Maður styður flötum lófanum á
bæði eyrun og þrýstir þeim lítið eitt fram
á við og talar svo. Útvarpsræðumenn
nota oft þetta ráð til að vita, hvernig rödd
þeirra hljómar í útvarpi.
Þjóðin 4.tbl. 1941.
Rottugildrur og gólfmottur
Vilhjálmur heitinn Finsen, blaða-
maður og ritstjóri Morgunblaðsins, segir
tvær sögur um auglýsingasöfnun í bók
sinni Hvað landinn sagði erlendis. Önnur
sagan er á þá leið að Viihjálmur hafði
mikið reynt að fá auglýsingu í blað sitt frá
verslun nokkurri sem einkum hafði
vefnaðarvöru og ýmislegan smávarning á
boðstólum. ,,Það var liðið nokkuð á
desembermánuð, en mér hafði ekki
tekist að fá auglýsingu hjá verslunar-
stjóranum”, segir Vilhjálmur. ,,Hann
kvaðst enga trú hafa á auglýsingum, var
nokkuð íhaldssamur og töluvert ein-
þykkur, en ágætur náungi að öðru leyti.
,,Fólk les ekki auglýsingar fyrir jólin”,
sagði verslunarstjórinn þegar ég kom að
,,trúkka” um auglýsingu í blaðið. ,,Þú
hefur svo mikið af auglýsingum í blaðinu
núna, að auglýsing frá mér mundi alveg
drukkna í fjöldanum”, hélt hann áfram.
,,Ég skal sýna þér það”, sagði ég.”
Varð það nú að samkomulagi, að við
skyldum finna einhverjar þær vörur, sem
ólíklegastar væru til sölu um jólin, og
skyldi ég taka þrjár slíkar smáauglýs-
ingar í blaðið, honum að kostnaðar-
lausu. Ef vörurnar seldust, ætti hann að
taka stóra, helst heilsíðu auglýsingu í
Morgunblaðinu fyrir jólin. Við völdum
rottugildrur og gólfmottur. Síðan var
hátíðlega talið í hillunum - og ég fór.
■ Nokkru seinna kom verslunarstjórinn
og hafði þá með sér handrit að stórri
auglýsingu. Hann hafði selt þó nokkuð af
rottugildrum og gólfmottum, vitanlega
eingöngu vegna þess, að þær voru aug-
lýstar.”
Upphafið að auglýsingaveldi
Morgunblaðsins
Hin sagan sem Vilhjálmur Finsen segir
er aftur á móti gott dæmi um brögðin,
sem stundum eru höfð í frammi til að
lokka að auglýsendur. Þannig var að
Vilhjálmi leiddist það magn smáauglýs-
inga sem birtust í Vísi og vildi fá hlutdeild
í þeim markaði. ,,Þá var það, að mér
datt í hug þetta „snjalla” ráð, sem ég
hefi oft og mörgum sinnum blygðast mín
fyrir og engum sagt frá fyrr en nú”, segir
Vilhjálmur Finsen og við skulum gefa
honum orðið:
„Ég settist niður og „fabrikeraði”
fjölda af smáauglýsingum: „Pils tapað í
þvottalaugunum. Finnandi hringi í
Morgunblaðið"„Lyklakippa fundin á
Laugaveginum, vitjist í afgreiðsluna”.
„Budda fundin á Vesturgötu, vitjist í
MbL”. „Ung stúlka óskast í vist utan-
bæjar” o.s.frv. Svo voru þessar augiýs-
ingar allar birtar í blaðinu. í skrifborðs-
skúffunni hafði ég ævinlega tvær buddur,
aðra gráa, hina svarta, lyklakippu og
veski og slíkt, þannig að ef einhver kom
að spyrja um hið fundna, þá varð sá fyrst
að lýsa hlutnum, sem hann haföi týnt
o.s.frv. Það var aldrei hans hlutur, sem
ég dró fram úr skúffunni. Árangurinn
varð sá, að smátt og smátt fór fólkið að
koma með smáauglýsingar til okkar og
mætti segja, að þetta tiltæki mitt hafi lagt
undirstöðuna að þeim mikla fjölda smá-
auglýsinga, sem „mitt gamla blað” birtir
nú daglega.”
Það kvað vera fallegt í Kína
Það var á velmektarárum Sjálfstæðis-
flokksins í Reykjavík - þegar flokkurinn
var í meirihluta í borgarstjórn - að þeim
Birgi ísleifi Gunnarssyni, þáverandi
borgarstjóra, og Ólafi B. Thors, þá-
verandi forseta borgarstjórnar, var
boðið að kvöldi til í kínverska sendiráð-
ið. Dvöldu þeir félagar kvöldlangt í sendi-
ráðinu og sátu meðal annars undir langri
kínverskri kvikmynd um ballett. Undir
myndinni var leikin skerandi kínversk
tónlist.
Ekki fer miklum sögum af hrifningu
þeirra félaga af kvikmyndinni, en fyrir
kurteisissakir létu þeir þess getið í lok
sýningarinnar hve tónlistin hefði verði
skemmtileg og hældu henni á hvert reipi.
Það var ekki að sökum að spyrja að
starfsmaður í sendiráðinu fór þegar upp
á háaloft og kom þaðan að vörmu spori
klyfjaður plötum með kínverskri tónlist.
Máttu þeir félagar síðan sitja undir tón-
list þessari það sem eftir lifði kvöldsins.
Gengu þeir út á tröppur hlaðnir gjafa-
plötum og kvöddu þar hina kínversku
gestgjafa sína. Þeir voru þó ekki verr á
sig komnir en það að annar sagði við hinn
á leiðinni niður tröppumar: „Ja, það var
nú eins gott hjá okkur að fara ekki að
hæla konunum þeirra!”
Sterk var blandan
Fyrst farið er að rifja upp sögur af
framámönnum Sjálfstæðisflokksins í
sendiráðum kommúnistaríkjanna er
ekki úr vegi að minnast þess þegar þeir
Ólafur Thors og Gunnar Thoroddsen
skröltu úr veislu í sovéska sendiráðinu.
Fóm þeir heim til Ólafs í Garðastræti og
settust að drykkju. Ólafur spurði
Gunnar hvað mætti bjóða honum og
þáði hann Johnny Walker. Gunnar veitti
því hinsvegar athygli að Ólafur fyllti glas
sitt af óbiönduðu gini. Varð hann
undrandi á drykkjusiðum formannsins
og spurði hverju þetta sætti. „Jú, sjáðu
til”, sagði Ólafur. „Það er til þess að hún
Ingibjörg mín sjái ekki hversu sterkt er
blandað!”
Guðmundur kinkaði koUi
Guðmundur Þ. Jónsson heitir einn af
borgarfulltrúum Alþýðubandalagsins í
Reykjavík. Hann hefur m.a. unnið sér
það til frægðar að hafa verið í skóla hjá
K.G.B. í Moskvu.
Sagan segir að skömmu eftir valda-
töku vinstri meirihlutans í Reykjavík
hafi nokkrir borgarfulltrúar þekkst boð
til Kaupmannahafnar í boði borgar-
stjómarinnar þar. Guðmundur þessi var
einn þeirra. Hlýddu þeir þar meðal
annars á gagnmerkan fyrirlestur dansks
íhaldsmanns um yfirgang og frekju vinstri
manna og hættuna sem hinu opna og
frjálsa samfélagi stafaði af kommúnist-
um. Tók ræðumaður eftir því að einn
íslendinganna veitti máli hans sérstaka
athygli og virtist honum sammála um
rauðu hættuna. Kinkaði sá kolli þegar
ræðumaður lagði áherslu á einhver atriði
og virtist honum hjartanlega sammála.
Eftir því sem á leið ræðuna beindi
ræðumaður orðum sínum einkum að
þessum áhugasama „skoðanabróður”
sínum og kinkað sá kolli í sífellu. Ekki
fór þá hjá því að hinir íslendingarnir
veittu þessu eftirtekt og hentu menn
gaman að - nema flokksbróðir Guð-
mundar sem þarna var og flokksliturinn
færðist meir og meir yfir andlit hans. Sá
var Gunnar Eydal, skrifstofustjóri
borgarstjórnar, en hann er lögfræðingur
að mennt og talandi á danska tungu.
45