Blik - 22.04.1947, Qupperneq 29

B L I K
25
meira en eina töflu á hverjum
klukkutíma. I.nokkrar sekúndur
hikaði Reuben, en svo setti hann
þessa hvítu litlu hellu milli
grárra vara konu sinnar. Innan
fimm mínútna svaf hún vært.
Um nóttina dó Vera Carre.
Nákvæmlega viku eftir jarðar-
förina sat Reuben við arininn og
íhugaði framtíðina: Þetta nýja
líf, sem hann nú nálgaðist, lönd-
in, sem hann ætlaði til, þá
reynslu, sem hann var staðráð-
inn í að afla sér og vinina, senr
hann vonaði að eignast. Skyndi-
lega sá hann sjálfan sig í svefn-
herberginu nóttina, sem ósam-
komulagið varð. Hefði hann átt
að gefa Veru töfluna? Hafði það
valdið dauða hennar? Sakaráfell-
ingin, að hann hefði orðið kon-
unni sinni að bana, spillti dag-
draumum hans. Alla nóttina lá
hann vakandi, hlaðinn þungbær-
unr efa og ótta. Með tímanum á-
sótti þetta hann enn meira.
Hann langaði mjög til þess að
tala við einhvern um þennan
dökka skugga, sem elti hann á
öllum tímum og allsstaðar, en
hann átti enga vini eða ættingja,
sem hann gat dvalið hjá. Dag eft-
ir dag átti hann leyndarmál sitt
einn og þar kom, að hann varð
þreyttur og veikur.
Kvöld nokkurt fannst honum
hann finna piparmyntuþefinn
af töflunum. Hann fór inn í
borðstofuna, þar var þessi lykt. í-
nryndun, blekking, muldraði
hann, því að hann vissi vel, að
hann lrafði fleygt meðalaglasinu.
Hann opnaði bakdyrnar — þar
var lyktin líka. Hann leitaði æð-
islega í hverju herbergi í hverj-
um skáp og í hverri skúffu og
þótt hann fyndi enga meðala-
flösku, var þessi lykt samt alls-
staðar og virtist hafa gagntekið
allt húsið.
Reuben reyndi ekki að sofa.
Hann lá í hnipri í hægindastól,
þrýsti höndum að höfðí sér og
stundi aumkunarlega. Næsta
morgun kl. átta opnaði hann
dyrnar inn til frú Trist, konunn-
ar, sem kom á hverjum morgni,
tók til í húsinu og bjó til fyrir
hann matinn.
„Finnur þú nokkra lykt
hérna?“ kallaði hann til konunn-
ar, þar sem hún var frammi í
eldhúsinu.
„Nokkra lykt? Áttu við flesk-
ið,“ spurði frú Trist.
„Nei, nei! Piparmytnulykt!"
„Nei, herra Carre, ég finn ekki
neina lykt.“
Næsta norgun vísaði hann frú
Trist heirn og tilkynnti í síma
að hann gæti ekki komið til
vinnu sinnar. Þegar leið á dag-
inn virtist þefurinn enn ágerast.
Loks missti hann stjórn á sér
æddi frá einu herbergi til annars,
braut glugga og blómavasa, reif
niður gluggatjöld og barði á
veggina. Úttaugaður hneig hann