Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1929, Síða 28

26
Ég hvatti menn því tii að verjast, svo sem hægt væri, og þetta gekk
betur en ella vegna þess, að fáir áttu erindi til Víkur (verzhm*rstaðar-
ins) um þann tíma árs, og voru helzt sendir þeir, sem mislinga höfðu
fengið. Samt fór það svo, að þeir bárust á einn bæ í Meðaílandi; en
sá bær var settur í sóttbann, og tókst þannig að verjast meiri útbreiðslu
veikinnar.
Mýrdals. Mislingar bárust undir Eyjafjöli og til Víkur skömmu
eftir ái'amót mcð dreng, sem kom frá Reykjavík. Það vildi svo til, að
ég var á ferð undir Eyjafjöllum, þegar komið var með drenginn þang-
að, og var hann mér samferða þaðan. A leiðinni varð ég þess var, að
hann var allmikið kvefaður, og kom til hugar, að hann kynni að vera
að veikjast af mislingum; lét ég því einangra hann, er hingað kom, og
gekk enginn um herbergi hans, nema maður sá, er með hann kom og
hafði haft mislinga áður, en af honum (fylgdarmanninum) smituðust
þeir, sem fyrstir veiktust hér. Veikin barst síðan út um allan Austur-
Eyjafjallahrepp og Víkurkauptún, en sem ekkert um Mýrdalinn utan
Víkur. í annað sinn bárust mislingar inn í héraðið í maí, þá frá Vest-
mannaeyjum, en náðu þá lítilli útbreiðslu. Veikin var væg í bæði
skiptin og fylgikvillar fátíðir, nema hvað fjöldamargir fengu evrna-
bólgu. Enginn dó.
Vcstmannaegja. Mislingar voru hér yfirleitt mjög vægir að þessu
sinni. Harðast komu þeir niður á aðkomumönnum úr sveitum, eink-
um afskekktum, t. d. Skaftafellssýslu, enda skammt síðan (1925) að
veikin gekk hér og því flestir ónæmir. Áberandi margir þessara ver-
manna l'engu bronchopneumonia upp úr þeim, einkum þeir, sem fóru
snemma að reyna á sig, stunda sjóróðra, aðgerð í landi eða beitingu
í köldum, rökum skúrum. Eftirköstin urðu sumum þeirra banvæn.
Rangár. Mislingar gengu hér í byrjun ársins allvíða, voru vægir,
veiktust aðallega ungbörn og unglingar um fermingaraldur, allt eldra
fólkið búið að fá veikina áður; einn sjúklingur dó af afleiðingum
hennar, var veiklaður undir.
Egrarbakka. Mislingarnir voru koinnir í héraðið í lok ársins 1928,
en ég sá ekkert tilfelli sjálfur fyrr en í byrjun ársins 1929 í jjorpinu
á Selfossi og á bæjum þar í kring í Sandvíkurhreppnum. Veikin kom
þangað frá Reykjavík. Síðan fluttist hún smámsaman um héraðið, en
kom eklci mjög víða, t. d. alls ekki á Eyrarbakka, svo að ég yrði þess
var, enda skamrnt síðan hún gekk um héraðið næst á undan. Hún
varð afar-þung á stöku mönnum, einkum á nokkrum fullorðnum
mönnum, er höfðu áður komist hjá því að fá hana. Þó vissi ég ekki
um mannfall úr henni, nema eitt ungbarn. í óvenju-mörgum tilfellum
kom með henni niðurgangur með blóðuguin hægðum, um það leyti,
sem útbrotin voru mest eða fram af því. í fáeinum tilfellum bar æði
mikið á blóðinu. Eftir lok aprílmánaðar varð ég ekki var nýrra til-
fella.
Grímsnes. í byrjun ársins gengu mislingar. Voru þeir erfiðir á ein-
staka fullorðnum, en annars máttu þeir kallast vægir, og mér vitanlega
án eftirkasta. Að tiltölu voru mislingasjúklingarnir, er komnir voru
að tvitugsaldri eða meira, ckki svo mjög fáir, cins og sjá má af far-