Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1948, Blaðsíða 227

225
í skrá héraðslæknis er þess getið um 3 sjúklinga, er allir fengu
(væga) lömun nú, að þeir hafi áður fengið mænusótt. Höfðu 2 þeirra
lamazt greinilega i fyrra skiptið, en um hinn þriðja er nokkur óvissa.
Það, sem hér hefur verið greint frá um háttalag faraldursins á Akur-
eyri, er byggt á munnlegum upplýsingum frá læknunum þar, einkum
þó frá héraðslækninum, en töflurnar eru settar saman eftir sjúklinga-
skrá hans.
Við höfðum að sjálfsögðu ekki tækifæri til að kynnast af eigin
raun, hvernig sjúkdómurinn hagaði sér í einstökum sjúklingum nema
að mjög takmörkuðu leyti. Við höfum þó séð og skoðað nokkra sjúk-
linga og haft nákvæmar spurnir af öðrum. Eru það þeir sjúklingar,
sein sýnishorn voru tekin frá til rannsóknar síðar.
Til að gefa nokkra hugmynd um venjulegan gang sjúkdómsins nii,
fylgir hér frásögn af þrem sjúklingum, sem við teljum geta verið
fulltrúa fyrir létta, meðalþunga og þunga sýkingu, eins og sjúkdóm-
urinn hefur lýst sér í þessum faraldri.
1. Létt sýking: $ 21 árs.
4. janúar byrjaði hún að finna til verkjar aftan í hálsinum hægra megin og
fram j hægra handlegg. Þetta lýsti sér helzt sem strengur, cf hún reyndi að hreyfa
sig. Hún fékk fljótlega höfuðverk og var máttfarin. 5. janúar hafði hún 37,5° og
dálitinn verk niður eftir bakinu. Hún lá rúmföst til 17. janúar, þegar annar okkar
sá hana. Hitinn hefur allan timann verið 37,5° til 37,6° á kvöldin, en um eða
neðan við 37° á morgnana. Höfuðverkurinn hefur haldizt allan timann, a. m. k.
óðru hverju, og hún hefur upp á siðkastið haft verk í baki, niður í báða fætur og
j i'ægra handlegg. Einna mestur er verkurinn um hnén og hálfgerð dofatilkenning
i fótum. Hún kvartar um fótkulda, þótt hún liggi í rúminu. Hún hefur svitnað
jnikið á öllum timum sólarhrings og fengið hitaköst á kvöldin. Henni gengur
dla að sofa á nóttunni og segist sjáif vera „ógurlega, ægilega pirruð“.
Hún hefur enga lömun fengið og virðist hafa fullan mátt i öllum limum.
Heflexar útlima eru eðliiegir. Hún hefur ekki haft kvef né hálsbólgu á þessu
timabili.
2. Meðalþung sýking: 9 30 ára.
I byrjun des. 1948 fékk sjúklingurinn dofatilkenningu i handleggina. Á vinstra
handlegg var þessi doði ölnarmegin aðeins og náði til 4. og 5. fingurs. Doðinn
náði ekki upp fyrir olnboga. Hægri framhandleggur var allur jafndofinn og höndin
ineð. Þetta stóð aðeins einn dag, en var mjög greinilegt og óþægilegt. í desember
fékk liún nokkrum sinnum verki i bakið, en á þó ekki vanda til þess og var annars
alveg frisk. Þegar leið að jólum, fékk hún alloft höfuðverk, en slíkt er alveg
ovenjulegt, hvað hana snertir. 31. desember veiktist hún svo. Seinna hluta dagsins
s°tti einkennilegur kuldi á höfuðið, og hún hafði einhvcrs konar sársaukatil-
•'enningu um alían líkamann, en þó greinilegasta i fingurgómunum. Þá fóru að
•'oma verkir í hægra upphandiegg. Annan og þriðja janúar fór að bera á vaxandi
máttleysi i hægri liendi. Verkirnir hurfu nú, cn liöndin varð jafnframt alveg mátt-
•aus að sögn sjúklingsins. Engar aðrar lamanir gerðu vart við sig. í vinstri hendi og
framhandlegg voru um tíma talsverðir verkir, en lömun kom þar engin. Við skoðun
Hj' janúar sést, að hún getur án mótstöðu gert allar hreyfingar með hægri liendi.
Hins vegar eru flexorar bæði fingra og úlnliðs ákaflega máttlitlir. Fingurnir virð-
i'st allir jafnmáttlitlir og stórkostlegur munur á þeim og fingrum vinstri handar.
‘I. biceps er hins vegar með eðlilegum krafti. Radialisreflex er góður báðum
"tegm, en ulnarreflex fannst aðcins vinstra megin. Engin vöðvarýrnun er sjá-
anleg. Að sögn sjúklingsins hefur henni stóraukizt máttur í hendinni undanfarið,
mcst síðustu dagana.
. I’ótt þessi sjúkrasaga sé sögð hér sem „tvpisk“, skal þó tekið fram, að tilfinn-
'ngatruflanir i húð, sem komu i desember, eru ef til vill meiri en venjulegt hefur
verið.
29