Þjóðmál - 01.03.2016, Síða 54

Enginn rifjaði upp„hver benti fyrstur manna á gegndarlausa græðgi sjálftöku-
manna á ofurlaunum, hver benti á hættuna á samþjöppun valds og
eignarhalds auðmanna og hringa eða hver benti einna fyrstur á falska
viðskiptavild meðal eigna stórra skráðra fyrirtækja"
fyrir ærlegan, traustan og gegnumvandaðan
banka- og embættismann":
„Verði sá gerningur sá eini sem upp úr
ferli Jóhönnu Sigurðardóttur stendur sem
forsætisráðherra, að flæma vammlausan
embættismann úr starfi, sem hann hafði
stundað af óvenjulegri samviskusemi og
dugnaði, þá á hún alla mína samúð."
Davíð taldi Ijóst að persónulegt hatur í
sinn garð hefði valdið því að einnig væri sótt
að samverkamönnum hans innan bankans,
þeim Ingimundi og Eiríki:
„Heift út í gamla pólitíska andstæðinga
sem einhverjum finnst þeir eiga óupp-
gerðar sakir við má ekki blinda fólk svo
að það geti ekki séð einni mikilvægustu
stofnun landsins borgið með því að hafa
lagaumgjörðina um hana vandaða og
unna í sæmilegri sátt, jafnt innan þings
sem utan."
Framgangan gagnvart bankastjórunum
þremur er eitt dæmi um það hvernig Jóhanna
lék á hinu pólitíska skákleiksviði. Hún gaf
óhikað út yfirlýsingar, gleymdi þeim og gekk
síðan fram í valdastöðu þvert á eigin orðum.
í umræðum um breytingar á lögum um
Seðlabanka árið 2001 hafði Jóhanna þannig
áhyggjuraf sjálfstæði bankastjóra Seðlabank-
ans, þar sem forsætisráðherra á hverjum tíma
gæti rekið hann ef honum sýndist svo:
„Þetta getur varla þýtt annað á mæltu máli
en að ef bankastjórinn fer ekki í einu og öllu
eftir því sem forsætisráðherra segir eigi hann
á hættu að vera látinn fjúka. Eðlilegri stjórn-
sýsluhættir væru að bankaráðið réði sjálft
einn bankastjóra sem ábyrgð bæri gagnvart
bankaráði, sem gæti þá látið hann fara ef
hann væri ekki starfinu vaxinn, frekar en að
hann sé háður duttlungum og geðþótta-
ákvörðunum ráðherra á hverjum tíma."
Atlagan að bankastjórunum olli gremju
meðal starfsmanna Seðlabankans. Hallgrímur
Ólafsson, formaður starfsmannafélags bankans,
skrifaði grein í Morgunblaðið 4. febrúar þar
sem hann hélt því fram að fréttaflutningur
hafi verið á einn veg og eineltið beinst fyrst
og fremst að Davíð Oddssyni. En enginn rifji
upp„hver benti fyrstur manna á gegndar-
lausa græðgi sjálftökumanna á ofurlaunum,
hver benti á hættuna á samþjöppun valds
og eignarhalds auðmanna og hringa eða
hver benti einna fyrstur á falska viðskiptavild
meðal eigna stórra skráðra fyrirtækja":
„Það skyldi þó ekki vera að Davíð sé
höfuðóvinur ákveðinna auðmanna á
íslandi sem í rauninni hafa knésett efnahag
landsins."
Hallgrímur benti á að virtir hagfræðingar
hafi haldið því fram að seðlabankastjóri eigi
skilyrðislaust að vera sprenglærður hag-
fræðingur.„Þetta heitir fagleg hagsmuna-
gæsla," skrifaði Hallgrímur:
„Ég er viss um að allflestir starfsmenn
seðlabankans eru mér sammála um, að
bankastjórarnir allir njóta trausts og
virðingar innan bankans. Ekki hefur verið
bent á nein afglöp né brot í starfi."
Beðið á hótelherbergi
Það tók nokkuð lengri tíma að afgreiða
lagabreytingarnar en ríkisstjórnin stefndi að.
Á meðan beið nýr seðlabankastjóri, á hótel-
herbergi eftir að unnt væri að setja hann
tímabundið í starf seðlabankastjóra, sam-
kvæmt nýjum löngum.
Svein Harald óygard var settur seðla-
bankastjóri daginn eftirað frumvarp for-
sætisráðherra var samþykkt. Morgunblaðið
taldi ráðningu á nýjum seðlabankastjóra af
hinu góða - val ríkisstjórnarinnar á„seðla-
52 ÞJÓÐMÁL