Morgunblaðið - 25.06.2021, Blaðsíða 19

úsi, Þórhildi, Valgeiri og Völu
með okkar börnum innan lands
og utan.
Magnús dró mig líka inn í starf
íþróttahreyfingarinnar en eina
leiðin til að fá badmintonvöll að
hans sögn, var að taka sæti í
stjórn badmintondeildar Víkings
þar sem hann var formaður.
Fljótlega eftir var kallað eftir
Magnúsi til að taka við sem for-
maður Badmintonsambands Ís-
lands og var ég þá allt í einu for-
maður deildarinnar.
Þegar Austurbakki hf. fór á
markað árið 1999 var Þórhildur
Gunnarsdóttir heitin kona Magn-
úsar kölluð til stjórnarstarfa.
Hún var þá önnur tveggja
kvenna til að sitja í stjórn í al-
menningshlutafélagi eftir því
sem ég best man. Að venju stóð
Magnús vel við bakið á henni þar
og sem annars staðar en sam-
band þeirra var mjög fallegt.
Nú kveðjum við seinni helm-
inginn af hjónum sem gerðu okk-
ar líf ánægjulegra og skemmti-
legra og veittu meiri lífsfyllingu.
Börnum þeirra, Valgeiri, Völu og
þeirra fjölskyldum, sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Árni Þór og Guðbjörg.
Sjálfboðaliðsvinna er eitt mik-
ilvægasta starfið sem íþrótta-
hreyfingin á Íslandi treystir á.
Leiðtogar hennar geta verið
margs konar og ekki endilega á
íþróttaleikvöngunum sjálfum,
heldur ekki síður í störfum utan
valla og flestir ólaunaðir. Magnús
S. Jónsson, sem nú er fallinn frá,
var einn slíkur leiðtogi.
Badmintonhreyfingin á Ís-
landi naut starfskrafta hans um
áratuga skeið. Magnús var fyrst
formaður Badmintondeildar Vík-
ings, tók svo sæti í stjórn Bad-
mintonsambands Íslands og
gegndi m.a. starfi formanns þar
um árabil. Loks tók hann að sér
formennsku í Badmintonráði
Reykjavíkur. Ekki er hægt að
hafa tölu á öllum þeim mótum og
öðrum viðburðum sem Magnús
stjórnaði, eða tók þátt í undirbún-
ingi og skipulagi á. Aldrei fékk
Magnús krónu fyrir alla þá vinnu
sem hann lagði af mörkum, held-
ur var þetta mörgum sinnum á
hinn veginn. Oft þurfti hann að
borga með sér, t.d. mat og ferða-
kostnað þegar slíkt átti við. Slík-
um einstaklingum verður seint
fullþakkað fyrir það sem þeir
lögðu af mörkum. Við Magnús
störfuðum saman í stjórn BSÍ og
BRR. Margt var brallað. Við fór-
um saman í ferðir, erlendis og
innanlands og unnum saman á
mörgum badmintonmótum sem
haldin voru á vegum þessara
samtaka. Við buðum erlendum
gestum til þátttöku í Reykjavík-
urmóti í badminton, héldum boð
og hátíðir við þessi tækifæri eftir
því sem hægt var. Stundum fór
Magnús í ferðalög með þessa
gesti á Lapplander-bílnum sínum
enda gaman að sýna erlendum
keppendum eitthvað af landinu
okkar. Þórhildur, eiginkona
Magnúsar, var einnig boðin og
búin að taka þátt í þessum við-
burðum. Heimili þeirra stóð opið
fyrir gestunum og ekki var spar-
að í veitingunum. Þórhildur lést
árið 2007.
Magnús var ekki mikið fyrir að
„trana sér fram“, en var samt
alltaf trausti aðilinn við stjórnvöl-
inn. Ekkert var gert í flýti, held-
ur var öllu sinnt af festu og ná-
kvæmni. Nærvera hans var
þægileg. Ekki voru gerðar mikl-
ar kröfur um aðstöðu í íþrótta-
húsinu, heldur notast við það sem
til var. Mótsstjórnin var ekki að-
alatriðið á staðnum heldur kepp-
endurnir, og alltaf var reynt að
skipuleggja mótin miðað við
þeirra óskir og þarfir. Þetta voru
góðar stundir, og ég minnist nú
Magnúsar með þakklæti fyrir
samstarfið og vináttuna á þessum
árum.
Fjölskyldu Magnúsar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sigfús Ægir Árnason.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 2021
✝
Jóna Þor-
steinsdóttir
fæddist á Ketils-
stöðum í Mýrdal
29. maí 1926. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 10.
júní 2021. For-
eldrar Jónu voru
Þorsteinn Gunn-
arsson frá Steig, f.
29. desember
1893, d. 10. sept-
ember 1934, og Margrét
Grímsdóttir frá Skeiðflöt í
Mýrdal, f. 26. febrúar 1895, d.
20. maí 1971. Jóna var næst-
yngst sex systkina sem öll eru
hreppi í Rangárvallasýslu, d.
18. febrúar 2003. Börn þeirra
eru Þorsteinn Grétar Hjart-
arson, f. 24. október 1958, Sig-
ríður Hjartardóttir, f. 8. júlí
1965. Eiginmaður Sigríðar er
Viðar Helgason, f. 2. nóv-
ember 1966. Eiga þau fjögur
börn: Hjördísi Unni, f. 2. sept-
ember 1983, Bergdísi Jónu, f.
23. nóvember 1993, Theodór
Unnar, f. 7. júlí 1995, og Ey-
dísi Helgu, f. 15. janúar 2003.
Barnabarnabörnin eru fjögur.
Jóna flutti ung til Reykja-
víkur til þess að vinna. Hún
vann ýmis störf, vann í heima-
húsum við þrif fyrst í stað,
síðan á Hótel Skjaldbreið. Hún
var heimavinnandi húsmóðir í
nokkur ár. Eftir mörg ár sem
húsmóðir fór hún að vinna í
Lakkrísgerðinni Krumma, síð-
an við þrif í grunnskólum.
Útförin fór fram í kyrrþey.
látin. Þau voru
Unnur, f. 24. júní
1920, d. 23. júní
1921, Unnur Guð-
jónína, f. 17. ágúst
1921, d. 16. nóv-
ember 1993,
Gunnar, f. 17.
mars 1923, d. 13.
janúar 2006, Auð-
björg, f, 4. júní
1924, d. 23. mars
2017, Guðjón Þor-
steinn, f. 14. maí 1928, d. 21.
júní 2001.
Jóna giftist 19. maí 1956
Hirti Elíassyni, f. 22. maí
1923, frá Saurbæ í Holta-
Elsku mamma er nú horfin á
braut, hún var ótrúleg kona, já-
kvæðari og yndislegri konu er
varla hægt að hugsa sér. Hún ólst
upp við erfiðar aðstæður, hún
missti föður sinn þegar hún var
átta ára gömul, móðir hennar hélt
áfram búskap með börnum sínum
og kom þeim öllum til manns.
Mamma hugsaði ætíð vel um
heilsuna enda bar hún aldur sinn
vel. Þegar ég var krakki var
drukkið eplaedik með matnum og
við borðuðum mikið af lífrænt
ræktuðu grænmeti sem hún og
pabbi ræktuðu. Mamma var ein-
staklega skapgóð kona, þegar
maður var eitthvað að æsa sig þá
sagði hún ávallt að það borgaði
sig ekki að eyða orkunni í rifrildi,
að það skilaði engu. Enda man ég
ekki eftir rifrildum í uppvextin-
um, mamma og pabbi áttu ein-
staklega vel saman og voru ótrú-
lega samhent hjón. Þegar pabbi
fellur frá fyrir 18 árum þá kaup-
um við hús, mamma átti sína íbúð
á neðri hæðinni. Þannig að sam-
gangurinn var mikill, ekki slæmt
fyrir krakkana mína að hafa
ömmu að leita til þegar við vorum
í vinnu. Það sem gat einstöku
sinnum pirrað krakkana var að
amma Jóna var alltaf með putt-
ann á púlsinum þegar krakkarnir
voru að fara út – þá kom hún í
dyragættina og minnti þá á að
klæða sig vel, það væri kannski
svolítið kalt úti og fannst henni
klæðaburðurinn stundum ekki við
hæfi miðað við veðurfar.
Mamma var alltaf að, ég man
ekki eftir henni öðruvísi en á
fleygiferð. Minningin úr landinu,
þá voru mamma og pabbi alltaf að
gróðursetja, setja niður græn-
meti, reyta og taka upp græn-
meti. Ég lét oft þau orð falla að
þau þyrftu að læra að slaka á og
þá kom svarið: við erum bara að
gera það sem við höfum gaman af.
Mamma var einstaklega nýtin
kona, hún mátti ekki sjá að mat
væri hent, það var ekki það sem
hún ólst upp við. Hún nýtti gömul
föt, handklæði, sængurver í tusk-
ur og fleira. Hún var ansi oft búin
að stoppa í sokka sem ég hefði nú
bara hent, en í hennar augum var
alltaf hægt að gefa fötum lengri
lífdaga.
Við fórum í nokkuð margar ut-
anlandsferðirnar saman. Ferðirn-
ar til Glasgow fyrir jólin urðu þó
nokkrar þar sem við keyptum all-
ar jólagjafirnar og nutum þess að
vera saman. Ekki má gleyma
ferðinni þegar við Viðar bjuggum
í Englandi og mamma var 70 ára
og við héldum upp á afmælið úti.
Mamma var alltaf með vekjara-
klukku meðferðis á ferðalögum. Á
leiðinni heim til Íslands þá, hafði
hún vafið vasaklút utan um klukk-
una í veskinu sínu og var tekin af-
síðis á Heathrow-flugvelli og það
sem við höfum hlegið að þessari
sögu, þar sem Jóna var talin vera
hættulegur hryðjuverkamaður
með sprengju á ferð.
Jóna var frábær mamma, ynd-
isleg amma og langamma. Ekkert
gladdi hana meira en að hitta og
heyra í barnabörnunum og litlu
dúskunum eins og hún kallaði
litlu langmömmustrákana sína.
Þegar við hittumst öll fjölskyldan
og vorum að rifja upp minningar
um mömmu þá var sama sagan
hjá öllum, það áttu allir svo góðar
minningar um hana. Það er ekki
slæmt að skilja þannig minningar
eftir um sig.
Það verður erfitt að fylla upp í
tómarúmið sem þú skilur eftir
þig. Elska þig að eilífu. Minning
um yndislega konu lifir.
Þín dóttir
Sigríður.
Jóna Þorsteinsdóttir tengda-
móðir mín lést þann 10. júní síð-
astliðinn eftir tveggja mánaða
sjúkrahúsdvöl. Það var dýrmætt
í lok maí, að sækja hana á Land-
spítalann og fara með til að halda
upp á 95 ára afmælið hennar með
börnum hennar, barnabörnum og
mökum þeirra og barnabarna-
börnunum auk mín tengdasonar-
ins.
Eftir andlát Hjartar eigin-
manns hennar árið 2003 keyptum
við Sigga hús með Jónu og bjugg-
um þar með börnum okkar
Siggu. Það voru forréttindi að
kynslóðir bjuggu saman á þenn-
an hátt sem við gerðum, og
ákveðið afturhvarf til eldri tíma.
Ómetanlegt fyrir börnin okkar
sem nutu umhyggju ömmu sinn-
ar eftir skóladag eða ef foreldr-
arnir brugðu sér af bæ. Áður
hafði Hjördís, þá 12 ára, valið að
vera hjá afa og ömmu í góðu yf-
irlæti þeirra meðan við fluttum til
Englands í eitt ár. Þótt ungling-
unum hafi á köflum þótt um-
hyggjusemi Jónu vera afskipta-
semi, vita þau að allt var þetta af
ást hennar til þeirra og góðum
huga og þessar minningar sem
aðrar munu lifa með þeim. Þegar
barnabörnin okkar komu til, naut
hún þess að sjá mun meira af
þeim en langömmur eiga að venj-
ast, búandi í sama húsi og við.
Jóna var umfram annað í lífinu
eiginkona, húsmóðir, móðir,
amma og langamma sem lagði sig
í líma við að sinna sínu fólki,
heimilinu og frændfólkinu. Jóna
og Hjörtur byggðu sér hæð í
Langholtshverfi á sínum tíma og
gerðust síðar frumbyggjar í Ár-
túnsholtinu þar sem keyptu rað-
hús sem þau bjuggu í fram að
andláti Hjartar. Jafnframt
byggðu þau sér lítinn sumarbú-
stað og ræktuðu upp land rétt
austan borgarinnar. Þar var
þeirra líf og yndi.
Jóna hafði alist upp við kröpp
kjör í sveit, í kreppunni. Alls-
nægtir nútímans voru þar fjarri.
Þetta markaði líf hennar þannig
að nýtni og nægjusemi voru henni
í blóð borin. Ég held að henni hafi
fundist á köflum að við Sigga
hefðum mátt vera nýtnari og for-
sjálli á mörgum sviðum. Ekki að
hún hafi verið að reyna að stjórna
hvernig við lifðum lífi okkar, langt
í frá. Hún var t.d. ekkert hrifin
þegar við tókum upp á því að fá
okkur hund. En hún og Aleda
okkar urðu fljótt miklir félagar,
og gönguferðir þeirra saman gáfu
henni mikinn selskap því fólk sem
hún mætti ræddi við hana á með-
an það kjassaði og dásamaði
hundinn. Og hún gerði enga at-
hugasemd þegar við fengum okk-
ur nýjan hund, Simba, hún hafði
saknað Aledu sinnar. Sambúðin
með hundunum var Jónu mikils
virði, og hundarnir kunnu að
meta aukabitana og AB-mjólkina
sem hún stakk að þeim.
Jónu féll varla verk úr hendi.
Lengi hjálpaði hún til við heim-
ilishald með því að þrífa hjá okkur
og gera sitt til að létta undir með
okkur í dagsins önn. Það var ekki
fyrr en hún var hætt að treysta
sér hjálparlaust í stigann upp á
efri hæð, að hún varð að láta af
því. Hún eldaði sjálf fyrir sig allt
fram undir það síðasta. Hún af-
sakaði iðju sína alltaf með því að
hún hefði ekkert betra að gera.
Að leiðarlokum langar mig
með örfáum orðum að þakka
Jónu allt það sem hún gaf og
gerði fyrir mig og mína alla tíð.
Þessi orð gera lítið til að jafna þá
skuld. Guð geymi Jónu Þorsteins-
dóttur og blessi minningu hennar.
Viðar Helgason.
Bráðum er brotinn
bærinn minn á heiði.
Hlýtt var þar stundum
- hann er nú í eyði.
Man ég þá daga.
Margt var þá á seyði.
(Jóhannes út Kötlum)
Látin er kær móðursystir, hún
Jóna frænka, næstyngst sex
barna þeirra Margrétar og Þor-
steins á Ketilsstöðum í Mýrdal.
Ung misstu þau föður sinn en
móðir þeirra hélt vel utan um
hópinn þeirra. Mikil ábyrgð var
lögð á ungar herðar, en með
kjarki og dugnaði tókst þeim að
halda búinu gangandi. Margrét
amma var börnum sínum góð fyr-
irmynd, einstaklega umtalsfróm,
harðdugleg og reglusöm um alla
hluti og strangheiðarleg. Hún
kenndi börnum sínum og síðar
barnabörnum bænir, sem fylgt
hafa okkur áfram.
Alla þessa eiginleika erfði hún
Jóna. Hún var létt í lund, ljúf og
falleg. Eftir að hún flutti að heim-
an var mikil tilhlökkun þegar hún
kom heim í Mýrdalinn, en hún réð
sig ýmist í vist eins og tíðkaðist
mjög í þá daga, þjónustustörf og
fleira. Já og ekki má gleyma hey-
skapnum, en þar stóð henni eng-
inn á sporði og var á orði haft að
með ólíkindum væri hvað gengi
undan stúlkunni, því að hún sýnd-
ist vart hreyfast. Það kom sér vel
því að hún var ekki fyrir að láta á
sér bera. Alltaf kom hún færandi
hendi, setti það einhvers staðar
bakatil: „Uss, þetta er ekkert!
Ekki að nefna það!“ Og „alls enga
fyrirhöfn“ ef hellt var á könnu, að
ekki sé nefnt meðlæti. Þetta var
konan sem opnaði heimilið fyrir
fólkinu sínu, allt var sjálfsagt,
gisting og veislukostur. „Uss, lát-
ið ekki svona,“ var viðkvæðið ef
einhver leyfði sér að hrósa gest-
gjöfunum.
Það var um sumar að Jóna kom
í sveitina með kærasta, öðlinginn
hann Hjört sem varð strax sem
einn af fjölskyldunni og mikið
voru þau glæsilegt par. Hjá þeim
átti Margrét amma öruggt og
gott skjól síðustu æviár sín. Gam-
an var að fylgjast með hve sam-
hent þau voru um hvaðeina. Þau
keyptu landskika skammt frá
Reykjavík, heldur óárennilegan
við fyrstu sýn, en þarna sáu þau
tækifæri og með ómældri vinnu
og útsjónarsemi breyttu þau
landinu í unaðsreit, þar sem þau
ræktuðu blóm, tré og lífrænt
grænmeti og byggðu lítinn sum-
arbústað. Vinnan veitti þeim
ómælda gleði, enda uppskáru þau
eins og sáð var til. Þátttakendur í
þessu ævintýri og fleirum voru
börnin þeirra Steini og Sigga.
Ferðuðust þau um landið milli
þess að þau áttu yndisstundir
„uppi í Landi“.
Jóna var alla tíð sjálfstæð og
eftir að Hjörtur féll frá keypti
hún sér litla íbúð. Þar gat hún séð
um sig sjálf, en um leið notið
ómetanlegrar nálægðar Siggu,
Viðars og barnabarnanna, sem
bjuggu á efri hæðinni og voru
endalausir gleðigjafar. Hin síð-
ustu ár naut hún öryggis og um-
hyggju síns fólks eins og Margrét
amma hafði áður gert.
Við systkinin frá Vatnsskarðs-
hólum þökkum af hjarta gjöfula
samfylgd. Megi minning Jónu
frænku lýsa fallegu fjölskyldunni
hennar og okkur öllum fram á
veginn.
Margs er að minnast.
Margt er enn á seyði.
Bleikur er varpinn,
- bærinn minn í eyði.
Syngja þó ennþá
svanir fram á heiði.
(Jóhannes úr Kötlum)
Margrét Steina
Gunnarsdóttir.
Elsku Jóna frænka mín.
Það er erfitt að sætta sig við að
dagur sé að kvöldi kominn hjá
þér. Þú varst lifandi sönnun þess
að aldur er bara tala. Enda eins
og ég sagði þér svo oft, varstu
mér svo góð fyrirmynd í svo
mörgu og það er mitt markmið að
fá að eldast jafn vel og þú. Alltaf
gastu hlegið jafn mikið að því,
enda hógvær með eindæmum.
Ég á eftir að sakna þess mikið
að geta komið í heimsókn til þín.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
hjá mér, Alexöndru og Anthony
að koma í heimsókn til Jónu
frænku. Enda fastur liður í
hverri Íslandsferð á meðan við
bjuggum erlendis að koma til þín
í Heiðarásinn. Þú varst svo ein-
staklega gestrisin og gott að
koma til þín. Það var alltaf svo
gaman að spjalla við þig og þú
hafðir frá svo mörgu fróðlegu og
skemmtilegu að segja. Sérstak-
lega var gaman að heyra sögur
frá því í „gamla daga“.
Ég á alltaf eftir að geyma í
hjartanu símtalið okkar núna um
daginn á afmælinu þínu. Það var
svo dýrmætt að hitta svona vel á
þig. Ég var reyndar alveg sann-
færð eftir það um að þú myndir
komast heim aftur og ná þér.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið þann heiður að eiga þig
sem frænku og fyrirmynd í þessu
lífi. Ég veit að Hjörtur hefur tek-
ið vel á móti þér hinum megin,
ásamt öllum þínum sem fóru á
undan þér yfir. Fallegasti engill-
inn er kominn heim.
Mínar allra hlýjustu samúðar-
kveðjur til ykkar, elsku Steini,
Sigga, Viðar, Hjördís, Teddi,
Bergdís og Eydís.
Unnur Elfa.
Jóna
Þorsteinsdóttir
Elskuleg móðir okkar, amma, tengdamóðir,
systir og mágkona,
GYÐA BJARNADÓTTIR
augnlæknir,
lést fimmtudaginn 3. júní í Gautaborg,
Svíþjóð. Hún verður jarðsungin frá Áskirkju
þriðjudaginn 29. júní klukkan 15.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast Gyðu er
bent á að styrkja Bjarkarhlíð: Kt.: 680817-0300, bnr.:
133-26-013108.
Ingi Bjarni Skúlason
Davíð Þór Skúlason Jóhanna Sigríður Sveinsdóttir
Jóhanna Elísa Skúladóttir Davíð Þór Viðarsson
Guðmundur Þ. Bjarnason María Clara Alfreðsdóttir
Embla Hjördís Davíðsdóttir
Víkingur Brynjar Davíðsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
EDDA S. SKAGFIELD
frá Páfastöðum,
lést mánudaginn 21. júní
á Heilbrigðisstofnun Norðurlands,
Sauðárkróki. Útförin verður auglýst síðar.
Lovísa Baldursdóttir
Albert Baldursson Birna G. Flygenring
Helga Baldursdóttir Jón Gunnar Valgarðsson
Sólveig Baldursdóttir
Sigurður Baldursson Guðrún Kristín Jóhannesdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir mín, tengdamóðir, amma okkar og
langamma,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
Víðilundi 20,
Akureyri,
lést sunnudaginn 6. júní. Útförin fór fram í
kyrrþey þriðjudaginn 22. júní.
Heiða Hrönn Hreiðarsdóttir Arnar Eyfjörð
Erika Mist Arnarsdóttir
Urður Ylfa Arnarsdóttir Viktor Samúelsson
Ýmir Hugi Arnarsson
Tinna Lind Helgadóttir