Morgunblaðið - 01.07.2021, Qupperneq 55

Snjóaveturinn mikla kom hún út
og henti sér í snjóinn með okkur
krökkunum til að búa til engil og
árið sem bílskúrinn hennar fyllt-
ist af kanínum, sem síðar fóru á
Sædýrasafnið í Hafnarfirði,
fylgdist hún áhugasöm með
mömmuleik okkar krakkanna í
götunni með þær. Kanínurnar
voru klæddar í dúkkuföt og sett-
ar í dúkkuvagn og farið með þær
í spássitúr til að koma þeim í ró,
sem gekk auðvitað frekar illa.
Lífið var ekki alltaf dans á rós-
um. Erfiðleikar uppvaxtar-
áranna, þegar foreldrar hennar
skildu; sár bróðurmissir;
Drangajökulsslysið, þegar hún
lenti í lífsháska ásamt ungum
syni sínum og rataði á forsíður
bresku blaðanna; skilnaður - allt
setti það sitt mark á hana og
varpaði skugga á miðbik ævinn-
ar. Hún hafði betur í þeim átök-
um og naut lífsins fram á efri ár.
Síðustu árin tók ellin vissulega
sinn toll af henni en lengst af var
augnaráðið fjörlegt og lundin
létt.
Við systkinin þökkum góðar
minningar og vottum systkinum
Dóru, börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Guð geymi Dóru frænku.
Jón Örn, Birgitta,
Aðalheiður og Brynjólfur.
Elskuleg vinkona Halldóra
Gunnarsdóttir hefur kvatt jarð-
lífið og horfið til æðri tilveru-
stiga. Margs er að minnast frá
þeim 33 árum sem vinskapur
okkar hefur staðið. Upphafið var
að við fórum í dulspekiskóla sem
Erla Stefánsdóttir og Örn
Guðmundsson þáverandi maður
hennar voru með, þetta var mjög
áhugavert ár fullt af fróðleik um
dulræn efni þessa heims og ann-
arra. Halldóra okkar hafði verið
um margra ára skeið í Guðspeki-
félagi Íslands (Lífsspekifélaginu)
og var þar af leiðandi vel inni í
öllum andlegum málefnum, allt
tvinnast þetta saman þegar á
heildina er litið. Eftir að skólan-
um lauk höfum við haldið hópinn
og miðlað af þekkingu okkar
hvor til annarrar. Fyrst og
fremst höfum við stundað hug-
leiðslur og fyrirbænir fyrir þá
sem þurft hafa á því að halda.
Halldóra var skemmtilegur
persónuleiki, hláturmild og hafði
gaman af að segja frá skemmti-
legum atvikum sem hún hafði
orðið fyrir í lífinu og þau voru
ansi mörg. Hún talaði aldrei illa
um nokkurn mann. Það sæmdi
ekki þeirri hefðardömu sem hún
var.
Halldóra missti ung bróður
sinn í sjóinn og hún var á margan
hátt mjög tengd hafinu. Halldóru
fannst alltaf vanta minnisvarða
um týnda sjómenn. Þessi hug-
mynd hennar þróaðist svo í
minnismerkið Minningaröldurn-
ar sem staðsett er nærri að-
komunni að Fossvogskirkju.
Með kærleik og virðingu
kveðjum við yndislega vinkonu
okkar Halldóru Gunnarsdóttur
og óskum henni góðrar ferðar til
sumarlandsins þar sem við eigum
allar eftir að hittast og halda
störfum okkar áfram um ókomna
tíð.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra
við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Fjölskyldu Halldóru sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Erluhópurinn,
Monika, Guðfinna, Eyrún,
Kristín og Jórunn.
Halldóra Gunnarsdóttir var
einstök gæðamanneskja, ráðagóð
og velviljuð sínu samferðafólki.
Halldóra var starfsmaður á skrif-
stofu SÁÁ þegar undirritaður
tók þar við starfi framkvæmda-
stjóra árið 1979. Þá voru liðin
tæp 20 ár frá því vöruflutninga-
skipið Drangajökull sökk í Pentl-
inum við Skotland þann 28. júní
1960 á heimleið til Íslands eftir
að hafa lestað vörur í nokkrum
hafnarborgum.
Leki kom að skipinu og sökk
það á innan við hálftíma frá því
það byrjaði að hallast. Allir í
áhöfn skipsins og farþegar björg-
uðust og réð úrslitum að fjórum
árum áður höfðu verið settir
gúmmíbjörgunarbátar í skipið.
Við Halldóra vorum farþegar
á Drangajökli í þessari ferð til
Evrópu. Ég hafði ekki hitt Hall-
dóru frá eftirminnilegu sjóferð-
inni en skömmu eftir að ég hóf
störf hjá SÁÁ áttuðum við okkur
á því að við hefðum verið sam-
ferða í síðustu ferð skipsins. Frá
þeim tíma héldum við góðu sam-
bandi og í tilefni þess að 60 ár
voru liðin frá slysinu þann 28.
júní á síðasta ári hittust eftirlif-
endur af áhöfn og farþegum með
Drangajökli í síðustu ferð skips-
ins á heimili Ingibjargar, dóttur
Halldóru.
Halldóra þekkti vel ógnir sjó-
slysa af eigin raun, en bróðir
hennar, Birgir Gunnarsson, fórst
með vitaskipinu Hermóði árið
1959. Halldóra beitti sér fyrir því
í samvinnu við Guðmund Hall-
varðsson, formann Sjómanna-
dagsráðs, að Minningaröldur sjó-
mannadagins voru reistar við
Fossvogskirkju. Í frétt í
Morgunblaðinu þann 11. mars
1997 segir m.a. eftirfarandi:
„Á engan er hallað þótt tvö
nöfn séu nefnd, sem hafa haft
forystu í málinu, þeirra Guð-
mundar Hallvarðssonar, alþing-
ismanns og formanns Sjómanna-
dagsráðs, og Halldóru
Gunnarsdóttur sjómannskonu“.
Við Halldóra höfum síðustu
áratugina hist reglubundið og
samverustundir með henni voru
ávallt gefandi og ánægjulegar.
Halldóra var einstaklega ljúf og
góð manneskja. Hún átti auðvelt
með að umgangast fólk, gefa af
sér og rækta jákvæðni og bjart-
sýni í umhverfi sínu.
Það var gott að vera í návist
hennar. Nú þegar Halldóra er
kvödd vil ég þakka henni einlæga
vináttu í áratugi. Blessuð sé
minning hennar.
Við Guðrún sendum fjölskyldu
Halldóru innilegar samúðar-
kveðjur.
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson.
Elsku Dóra mín.
Ég var svo lánsöm að fá að búa
á heimili ykkar Tryggva í nokkur
ár. Þið sýnduð mér ómælda um-
hyggju og fyrir það verð ég ávallt
þakklát. Ég minnist ykkar með
hlýhug og þakklæti. Þú sagðir
mér svo margt frá þinni lífs-
reynslu, kenndir mér sennilega
meira en þig hefur nokkurn tíma
grunað. Ég held á lofti kyndlin-
um frá þínu frumkvöðlastarfi og
er þér þakklátari en orð fá lýst.
Mig langar að minnast þín
með orðum Jónasar Hallgríms-
sonar, en ég hef minnst þín ár
hvert á sameiginlegum afmælis-
degi ykkar.
Hóglega, hæglega,
á hafsæng þýða,
sólin sæla!
síg þú til viðar.
Nú er um heiðar
himin-brautir
för þín farin
yfir frjóvga jörð.
Blessuð, margblessuð,
ó, blíða sól!
blessaður margfalt
þinn bestu skapari!
fyrir gott allt,
sem gjört þú hefur
uppgöngu frá
og að enda dags.
(úr Sólsetursljóðum
Jónasar Hallgrímssonar)
Ég votta börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og öðrum
ástvinum alla mína samúð.
Megi minning um hjartahlýja
konu lifa um ókomna tíð.
Þuríður Anna Pálsdóttir.
MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. JÚLÍ 2021
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
✝
Hjördís Soffía
Jónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 2. september
1922. Hún lést á
Hrafnistu Laug-
arási 19. júní 2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Rasmusína
Ingimundardóttir,
kölluð Sína, hús-
freyja og sauma-
kona frá Sörlastöðum í Seyðis-
firði, og Jón Kristján
Sigurjónsson, handsetjari/
prentari, frá Njarðvík eystri.
Þau fluttust til Reykjavíkur og
kynntust þar. Urðu þau hjónin
hvort um sig 71 árs og létust
með fjögurra ára millibili, Jón
1956 og Sína 1960.
Hjördís átti tvo yngri bræð-
ur, Sigurjón Friðþjóf fæddan
1925, símritara, siglinga-
fræðing og flugumsjónarmann,
sem lést síðla árs 2000, og
Ingimund Birgi, vélsetjara/
prentara, sem lifir systur sína.
Eftirlifandi eiginkona Sigur-
jóns og mágkona Hjördísar er
Ragnheiður Sigurðardóttir
lyfjatæknir. Elstur fimm barna
ar. Dóttir hans og Ólafar
Reynisdóttur er Karen Ýr og
börn hans og sambýliskonu
hans, Steinunnar Þorsteins-
dóttur, eru Anna, Perla og
Þorsteinn.
Ingimundur Birgir, bróðir
Hjördísar, var kvæntur Elísu
Fanneyju Kristjánsdóttur, sem
lést 2016. Synir þeirra eru:
Gunnar Haukur. Börn hans og
fyrri konu hans, Önnu J.
Hilmarsdóttur, eru Anna Elísa
og Hafsteinn Ingi. Eiginkona
Gunnars er Ragnhildur Ás-
geirsdóttir. Börn hennar eru
Pétur, Marta og Íris Rós.
Yngri sonur Ingimundar og
Elísu er Skúli Þór. Hann var
kvæntur Gyðu Bjarnadóttur,
en þau skildu. Gyða lést 3. júní
sl. Börn þeirra eru Ingi Bjarni,
Davíð Þór, og Jóhanna Elísa.
Fyrir átti Ingimundur soninn
Einar Val. Dætur hans og fyrr-
verandi konu hans, Auðar
Sveinsdóttur, eru Valgerður
og Bergþóra.
Hjördís, sem jafnan var köll-
uð Dídí, var ógift og barnlaus
en bræðrabörn hennar urðu
nánast sem hennar eigin og
litu þau mörg hver á hana sem
ömmu sína. Á sama hátt höfð-
aði Hjördís til barna þeirra. Í
hugum þeirra var hún eftir-
lætisfrænka þessa stóra hóps.
Útför hennar verður frá Ás-
kirkju í dag, 1. júlí 2021,
klukkan 11.
Sigurjóns og
Ragnheiðar er Jón
Ari, kvæntur Sig-
ríði Gunnlaugs-
dóttur, og eiga
þau tvær dætur,
Hjördísi og Ingi-
leif, en áður átti
Jón Ari dótturina
Hrafnhildi með
Lovísu Gísladótt-
ur. Næstelst var
Matthildur, sem
lést 54 ára gömul 2011. Eftir-
lifandi eiginmaður hennar er
Börkur Baldvinsson og börn
þeirra eru Breki Mar, Íris
Katrín og Sigurjón Mar. Þriðja
í röð barna Sigurjóns og Ragn-
heiðar er Íris Ólöf. Hún var
áður gift Jóni Árnasyni og eru
börn þeirra Ragnheiður, Árni
og Finnbogi og fyrir átti Jón
soninn Grím. Eiginmaður Ír-
isar Ólafar er Hjörleifur
Hjartarson og börn hans eru
Ása Helga, Baldur, Árni og
Hjörtur. Næstyngstur er
Frosti. Eiginkona hans er Auð-
ur Sigurðardóttir. Börn þeirra
eru Sindri, Sóley og Svandís.
Yngstur barna Sigurjóns og
Ragnheiðar er Sigurjón Ragn-
Það er komið að kveðjustund.
Hjördís eða Dídí eins og við í
fjölskyldunni nefndum hana
alltaf er farin í sína hinstu för.
Hún átti við vanheilsu að stríða
síðustu ár og andaðist á Hrafn-
istu hinn 19. júní.
Ung að árum veiktist Dídí af
berklum en þegar ný lyf komu
á markað fékk hún bata. Hún
vann á Hagstofunni í nokkur ár
en síðar ritari landlæknis, þar
sem hún vann þangað til hún
fór á eftirlaun.
Dídí átti góðar vinkonur sem
héldu hópinn eftir menntaskóla
og stofnuðu saumaklúbb sem
þær héldu til æviloka. Það var
gaman að heimsækja Dídí í
hennar fallegu íbúð í Austur-
brún. Þar bjó hún á 12. hæð
með stórkostlegt útsýni. Hún
var smekkvís, gestrisin og jóla-
kakan sveik ekki.
Þegar börnin okkar Sigur-
jóns fæddust kom í ljós hvað
Dídí var barngóð. Fallegar voru
peysurnar sem hún prjónaði.
„Bláa peysan“ hans Jóns Ara
gekk á milli margra barna og
bar af. Á jólaföstu bauð Dídí
börnunum til sín í jólaföndur.
Þá var mikil tilhlökkun og gleði.
Dídí hafði gaman af að
ferðast. Oft kom hún með okk-
ur til Þingvalla í góðu veðri og
þau Sigurjón höfðu gaman af að
þylja upp nöfnin á fjallahringn-
um fagra. Hún fór líka með
okkur í útilegur því hún var
mikið náttúrubarn. Ógleyman-
leg er ferð sem við Dídí fórum í
með vinkonum mínum til
Barcelona. Þar skoðuðum við
söfn og sýningar þar sem Dídí
naut sín vel innan um listaverk-
in. Dídí var í raun heimskona,
fylgdist vel með, var smekkvís
og kunni vel að meta það sem
fagurt er.
Ég kveð mína kæru mágkonu
með söknuði og þakklæti fyrir
það sem hún var mér og mínum
börnum.
Ragnheiður.
Kær frænka er látin á 99.
aldursári. Dídí kölluðum við
frændsystkinin hana en þeim
systkinum voru gefin nöfnin
Hjördís, Sigurjón og Ingimund-
ur.
Dídí var okkur meira eins og
amma enda hún sjálf barnlaus
svo við bræðrabörnin nutum
góðs af gæsku hennar.
Dídí var stórmerkileg kona.
Hún lauk stúdentsprófi frá MR
og alla tíð voru skólafélagar
hennar stór hluti af lífi hennar.
Nú er einungis einn félagi
hennar á lífi úr árganginum.
Eftir stúdentspróf ætlaði hún
að mennta sig frekar en fékk þá
berkla og það litaði líf ungu
konunnar. Heim kom hún eftir
nokkurra ára dvöl á berklahæli
í Danmörku og hóf störf á Hag-
stofu Íslands en lengst af vann
hún hjá landlæknisembætti Ís-
lands eða fram yfir sjötugt.
Við systur vorum forvitnar
um líf frænku og fengum að
fylgjast með saumaklúbbum,
samkomum skólafélaganna, vin-
konunum, sérstaklega Rögnu
og Dagnýju, og öllum ferða-
lögunum sem hún fór í erlendis
og innanlands. Hún fór að sjálf-
sögðu í mörg ferðalög með
bræðrum sínum og þeirra fjöl-
skyldum.
Dídí var góð frænka sem
spjallaði og fræddi okkur og gaf
okkur einnig fallegar og vand-
aðar gjafir. T.d. fengum við
systur dúkkur, ég ljóshærða og
Matthildur dökkhærða, og allaf
á jólum og afmælum fengum
við ekki bara pakka, heldur líka
dúkkurnar, innpakkaða í falleg-
an einlitan silkipappír! Allt
heimaunnið og litlu dúkkufötin
gerð af slíku listfengi að leitun
er að öðru eins, kjólar, undirföt,
bikiní, stráhattar, kápur og
margt fleira. Dídí var nefnilega
ekki bara vel lesin kona heldur
einstaklega handlagin og list-
ræn. Tónelsk líka og sótti alla
tíð tónleika og listsýningar.
Góðar minningar eru þegar við
systur eða ég og vinkonur mín-
ar heimsóttum Dídí. Þá voru
dregnar fram snjáðar og gaml-
ar söngbækur sem við sungum
upp úr á meðan nartað var í
kattartungurnar góðu.
Á aðventunni hélt hún boð og
þá var föndrað, klippt, saumað
og límt - ógleymanlegar yndis-
samkomur. Alltaf átti hún
kattartungur og heimabakaðar
bollur. Seinna varð í uppáhaldi
engiferkakan góða. Svo urðum
við börnin öll stór, þá var farið
að ræða bókmenntir og listir,
leikhúsferðir og ferðalög.
Dídí fylgdist með öllu frænd-
fólki sínu og virkaði einnig sem
jákvæð fréttaveita innan fjöl-
skyldunnar. Í gegnum hana
fylgdist ég með frændfólki
mínu og hvað það tók sér fyrir
hendur.
Allt í kringum Dídí var dálít-
ið danskt eða skandinavískt.
Heimili hennar var listrænt og
allir munir valdir af smekkvísi
og kunnáttu.
Dídí var fróð og gefandi
manneskja sem af örlæti gaf
okkur öllum tíma. Við eignuð-
umst börn og hún kynntist
þeim öllum vel, tók vel eftir
okkur öllum og hjá henni höfð-
um við öll rödd.
Þín minning mun lifa elsku
Dídí.
Íris Ólöf Sigurjónsdóttir.
Svanir fljúga hratt til heiða,
huga minn til fjalla seiða.
Vill mér nokkur götu greiða?
Glóir sól um höf og lönd.
Viltu ekki, löngun, leiða
litla barnið þér við hönd?
(Stefán frá Hvítadal)
Hún Hjördís, föðursystir
mín, var menningarmiðlari.
Hún lukti upp dyrum Þjóð-
leikhússins fyrir mér 1954 og
þá fórum við til tunglsins. Hún
róaði mig þegar hinn óttalegi
aldinbori skaut mér skelk í
bringu. Útilegumennirnir voru
hreinn barnaleikur eftir það og
í Kardemommubænum var ekk-
ert að óttast.
Ég mat það ávallt mikils hve
greinargóð og skemmtileg hún
var bæði með börnum og full-
orðnum. Hún hlustaði af jafn
mikilli athygli á skoðanir eldri
og yngri.
Í störfum sínum fyrir land-
lækni og hagstofu var hún mik-
ils metin. Þess varð ég áskynja
á meðal samstarfsmanna henn-
ar.
Hjördís hafði yfir sér blæ
heimskonu sem naut sinnar
menntunar og miðlaði af henni.
Þá léku verkin líka í höndum
hennar og hún var höfðingi
heim að sækja. Ófáir konfekt-
molarnir voru mótaðir að
Austurbrún 4 undir verkstjórn
Hjördísar á börnum og barna-
börnum bræðra hennar.
Samstaða og umhyggja
systkinanna, Hjördísar, Sigur-
jóns og Ingimundar var
aðdáunarverð og mætti vera
mörgum til eftirbreytni í firr-
ingu nútímans.
Það er svo tæpt að trúa heimsins
glaumi,
því táradöggvar falla stundum skjótt,
og vinir berast burt á tímans
straumi,
og blómin fölna á einni hélunótt. –
Því er oss bezt að forðast raup og
reiði
og rjúfa hvergi tryggð né vinarkoss,
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði
að setjast allir þar og gleðja oss.
(Jónas Hallgrímsson)
Einar Valur
Ingimundarson.
Móðir mín, Margrét
Sigurðardóttir, og Hjördís voru
vinkonur alla ævi. Fyrst sem
börn í Þingholtunum og síðar
sem fullorðnar konur í Laugar-
ásnum. Hjördís er því hluti af
æskuminningum mínum. Hún
kom oft heim og svo hitti ég
hana á förnum vegi; í strætó, í
sundlaugunum eða úti í búð.
Alltaf sýndi hún mér jafnmikla
hlýju og athygli - vildi spjalla
og spurði frétta. Virtist alltaf
vera svo glöð að hitta mig. Í þá
daga voru fullorðnir ekki mikið
að gefa sig að börnum. Seinna
þegar ég eignaðist börn sýndi
hún þeim jafn mikinn áhuga.
Vildi vita hvað þau voru að gera
og hvernig þeim gengi. Ég
gleymi ekki fallegu útprjónuðu
peysunni sem hún gaf elsta syni
mínum. Bæði gladdist yfir að fá
sængurgjöf frá henni en ekki
síður dáðist ég að hand-
bragðinu. Peysan bar gefanda
sínum fallegt vitni.
Ég gleymi heldur ekki heim-
sóknum okkar mömmu heim til
Hjördísar í háhýsið á Austur-
brún. Það var stórkostlegt að
standa við stofugluggann og
horfa yfir borgina. Ekki síður
fannst mér athyglisvert hvernig
öllu var haganlega fyrir komið í
pínulitlu íbúðinni hennar.
Hjördís var glæsileg kona -
bæði til orðs og æðis. Hún hafði
hlýja og þægilega framkomu,
klæddist klassískum og vönd-
uðum fötum og átti fallegt
heimili. Ólíkt öðrum konum á
þessum árum vann Hjördís allt-
af úti en hún vann alla sína
starfsævi hjá landlæknis-
embættinu. Það þótti okkur
merkilegt og sveipa Hjördísi
vissum ljóma. Það var eitthvað
svo elegant við Hjördísi.
Blessuð sé minning góðrar
konu.
Áslaug á
Sporðagrunni 10.
Hjördís Soffía
Jónsdóttir