Morgunblaðið - 01.07.2021, Page 58

✝
Þórgunnur
Þórarinsdóttir
fæddist á Hval-
fjarðarströnd 4. júlí
1941. Hún lést á
Líknardeild LSH í
Kópavogi 24. júní
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Þórarinn
Elís Jónsson kenn-
ari, f. 1901, d. 1993,
og Þuríður Svan-
hildur Jóhannesdóttir kennari,
f. 1908, d. 1991. Systkin Þór-
gunnar eru Þórný, Jóhanna
Þórdís og Þórmundur.
Eiginmaður Þórgunnar er
Róbert Árnason múrara-
meistari. Eignuðust þau fjögur
börn, fyrsta barnið, drengur,
lést dagsgamall, Gerður Eygló,
f. 1961, Þóra Björk, f. 1964, og
Róbert, f. 1966.
Eiginmaður Gerðar er Óðinn
Jónsson, dætur þeirra eru Bryn-
dís og Hrefna, langömmubörn
Þórgunnar eru Elv-
ar Snær, Hjörtur
Ingi og Haukur Er-
ik.
Þórgunnur bjó
víða um land með
foreldrum sínum,
meðal annars í
Flatey á Skjálfanda
og í Innri-
Akraneshreppi.
Hún flutti ung til
Akureyrar og lauk
þar gagnfræðaprófi. Þar kynnt-
ist hún eftirlifandi eiginmanni
sínum og gengu þau í hjónaband
24. júlí 1960. Þórgunnur sinnti
börnum og búi, gerðist dag-
mamma en fór síðan að vinna
hjá Félagsmálastofnun Akur-
eyrar. Þau hjónin fluttu til
Reykjavíkur árið 1987 og þar
vann Þórgunnur hjá Vinnu-
málastofnun til 2008.
Útförin fer fram frá Grafar-
vogskirkju í dag, 1. júlí 2021,
klukkan 15.
Við eigum að láta gott af okkur
leiða, bæta heiminn dálítið með
verkum okkar, styðja þá sem
veikburða eru og hjálparþurfi.
Þetta kemur fyrst í hugann þegar
ég minnist Þórgunnar, tengda-
móður minnar. Þessi vilji til að
liðsinna og koma að gagni er
áberandi þráður í lífsvef hennar.
Hún ólst upp hjá foreldrum sem
brotist höfðu til mennta, voru
uppfræðarar og ræktunarfólk.
Heimili þeirra stóð ævinlega opið
þeim sem þurftu skjól eða stuðn-
ing. Þetta var gamla fátæka Ís-
land. Síðan þegar hún svo sjálf
stofnaði heimili á Akureyri með
sínum hjartfólgna Róbert voru
þessi gildi haldin í heiðri. Þessa
naut ég þegar þau opna faðminn
fyrir mér, menntaskólapiltinum
sem Gerður dóttir þeirra kynnti
til sögunnar. Ég verð ævinlega
þakklátur fyrir þann rausnar-
skap sem þau sýndu mér, vináttu
og traust, og alla þá ást og um-
hyggju sem við, dætur okkar og
barnabörn, höfum notið. Gleði-
stundirnar hafa verið margar,
skemmtilegar sögur verið sagðar
inn í nóttina af söguslóðum í Flat-
ey á Skjálfanda, Innri-Akranes-
hreppi og á Akureyri forðum.
Skjólstæðingar tengdamömmu
hjá Félagsmálastofnun Akureyr-
arbæjar og síðar atvinnumiðlun
fatlaðra hjá Vinnumálastofnun í
Reykjavík nutu lífsafstöðu henn-
ar. Allir áttu rétt á tækifæri og
skjóli til að þroskast og dafna.
Henni sveið ranglæti, frekja og
yfirgangur, kaus mildi, skilning
og hófsemi. Stundum sagði hún
frá smávöxnu ljóshærðu stúlk-
unni sem kölluð var Minnsta og
þráði fínleika og fegurð en undi
sér ekki við sveitarstörf. Góðar
sögur eru gjarnan sætbeiskar
eins og þegar hún tók utan af
stóru jólagjöfinni í Flatey, von-
góð um að þar leyndist falleg
brúða, en dró upp grjótpraktísk
svört gúmmístígvél. Þvílík von-
brigði. En sagan var góð. Nei,
Þórgunnur var ekki sveitastúlka í
eðli sínu þótt hún gleymdi aldrei
rótunum. Og hún var þakklát
þeim sem studdu hana, ungling-
inn á leið út í lífið, eins og Þór-
nýju stóru systur. Þau Róbert
bjuggu fyrstu árin í litlum leigu-
íbúðum á Akureyri en áttu eftir
að reisa tvö falleg einbýlishús á
suðurbrekkunni, skapa sér, Gerði
Eygló, Þóru Björk og Róbert
yngri falleg heimili. Ég kynntist
þeim á árunum í Espilundi.
Margir nutu gestrisni Þórgunnar
og Róberts á þessum árum.
Stundum var farið í Sjallann þar
sem dansinn dunaði og þau múr-
arameistarahjónin veittu af
rausn. Svo þegar dansleik lauk
var gengið upp á Brekkuna í
bjartri sumarnóttinni, heim í
smurt brauð og te fyrir svefninn.
Svona minnist ég tengdaforeldr-
anna á fyrstu árum okkar löngu
samfylgdar. Það hefur verið gott
að kafa í djúpan minningasjóð á
erfiðum tímum, þegar veikindi
mörkuðu lífsgöngu Þórgunnar,
þessarar fallegu, lífsglöðu og
gjafmildu konu. Hún barðist fyrir
því að lifa og missti aldrei vonina
um enn eitt sumarið í Litla-Dal,
bústaðnum þeirra góða, og fá að
gleðjast með sínu fólki, en varð að
játa sig sigraða fáeinum dögum
fyrir áttræðisafmælið. Ég þakka
allt sem Þórgunnur gaf mér og
mínum, fyrir löng og dásamleg
kynni. Óska henni góðrar ferðar.
Megi fallegar minningar, ást og
friður, umlykja og hugga elsku
tengdapabba og ástvini alla.
Óðinn Jónsson.
Elsku amma.
Við systurnar sitjum nú saman
og rifjum upp allar góðu minn-
ingarnar sem tengjast þér, elsku
amma okkar. Konan sem var ein
af okkar helstu fyrirmyndum í líf-
inu, fallega, duglega og bros-
milda amma. Við systur höfum
alla tíð verið miklar ömmustelp-
ur, eitt það skemmtilegasta sem
við gerðum var að vera hjá ömmu
og afa, spila lottó og púsla, dansa
og syngja, borða kjöt í karrý og
fara í búningaleik. Þú varst líka
svo stolt af okkur og við af þér.
Ekki minnkaði gleðin þegar við
gerðum þig að langömmu og
strákarnir þínir, sem þér þótti
svo vænt um, þeir sem sáu ekki
sólina fyrir þér og gáfu þér tit-
ilinn „pönnukökulangamma“, það
var flottasti titill sem þú hafðir
heyrt.
Það er kannski barnalegt að
hugsa til þess, en við héldum að
við myndum alltaf hafa þig hjá
okkur, að við gætum dansað sam-
an við Elvis Presley og spilað
lottó þangað til við yrðum gamlar
konur. Við vitum að það voru
draumar þótt við ríghéldum í það
þangað til kaldur raunveruleik-
inn helltist yfir okkur eins og
blaut tuska þegar þú greindist
með krabbamein. Þú barðist eins
og hetja elsku amma en það var
gott að fá þennan tíma til að
faðma þig aðeins meira og segja
þér allt sem okkur langaði að
segja þér og þurfa síðan að
kveðja þig. Það eru þung tárin
sem renna niður kinnarnar á litlu
ömmustelpunum sem eru þó ekki
litlar lengur en verða ávallt stelp-
urnar þínar. Við vonum að
ömmulyktin fari ekki alveg strax
úr bústaðnum þínum og að
pönnukökubaksturinn haldi þar
áfram, þótt okkar pönnukökur
verði aldrei nærri eins góðar og
þínar.
Takk fyrir allt elsku amma,
Bryndís og Hrefna.
Þín náðin, Drottinn, nóg mér er,
því nýja veröld gafstu mér.
Þótt jarðnesk gæfa glatist öll,
ég glaður horfi’ á lífsins fjöll.
(Einar H. Kvaran)
Litla systir er horfin inn í nýja
veröld. Eflaust þykir furðulegt að
kalla nær áttræða konu litlu syst-
ur en hún var það alltaf í mínum
huga. Foreldrar okkar voru í
kaupavinnu á Hvalfjarðarströnd
sumarið 1941 með mig og Jó-
hönnu á 4. ári. Þegar fæðing
þriðja barnsins brast á fór ráðs-
kona ríðandi að sækja ljósmóður í
næstu sveit. Ég sat á hestasteini
á hlaðinu að fylgjast með Jó-
hönnu en pabbi varð að taka á
móti þriðju dótturinni því ljós-
móðirin kom seint og um síðir.
Þriggja mánaða flutti litla stúlk-
an með fjölskyldunni norður í
Flatey á Skjálfanda. Fiskibátur
sem fór á milli Húsavíkur og
Flateyjar var okkar farkostur.
Veður var svo slæmt þennan
hrollkalda haustdag að ekki þótti
fært að báturinn legðist að
bryggju. Farþegar voru selfluttir
á árabát í land. Foreldrarnir fóru
með ungbarnið í fyrstu ferð en
við Jóhanna í þeirri næstu. Okk-
ur var fylgt til gistingar á annað
heimili en hin þrjú voru á. Ég
sofnaði áhyggjufull um líðan litlu
systur en næsta morgun var
blæjalogn og sólskin. Mikil var
gleðin er fjölskyldan sameinaðist.
Þórgunnur var skírð í kirkjunni á
Brettingsstöðum í Flateyjardal
10. júní 1945 þegar ég var fermd.
Bróðir okkar Þórmundur tæp-
lega eins árs var líka skírður.
Prestar komu í þá daga aðeins til
þess að ferma og jarða á útkjálk-
um landsins. Litla hnátan óx úr
grasi, litfríð og ljóshærð, sannur
sólargeisli.
Hún gekk í gagnfræðaskóla á
Akureyri og bjó hjá mér. Þar
naut hún sín vel ekki síst í handa-
vinnu því allt lék í höndum henn-
ar þá og síðar. Á Akureyri fann
hún sinn prins, Róbert Árnason
múrarameistara, sem byggði þar
oftar en einu sinni yfir þau, síðast
einbýlishús við Espilund. Þar
naut ég gestrisni þeirra á sumrin
með barnahóp minn. Þórgunnur
vann þar m.a. við eftirlit dag-
gæslu barna. Eftir að þau fluttu
til Reykjavíkur vann hún hjá
Vinnumálastofnun. Þórgunnur
var vel ritfær en fór dult með það
þar til hún komst í kynni við les-
hóp og ritsmiðjuna á Bókasafni í
Árbæ. Þar kynntist hún frábær-
um konum. Þetta var henni mik-
ils virði þegar hið illvíga krabba-
mein réðst öðru sinni inn í líf
hennar. Viðhorf hennar sést vel í
eftirfarandi ljóði hennar sem
birtist í Húsfreyjunni eftir ljóða-
samkeppni.
Hefði ég vængi
mundi ég fljúga
til landsins
þar sem gleðin býr
en sorgin flýr
fylla lungun
af fersku lofti
hjartað hamingju
og hugann af
andagift
yrkja síðan
ódauðleg ljóð
sem lífga við
blóðkornin dauðu
bæði hvítu og rauðu.
Róbert sem ekki vandist hús-
verkum framan af ævi reyndist
frábær íþeim þegar á þurfti að
halda. Samstarf þeirra hjóna og
samband í erfiðum veikindum
hennar er aðdáunarvert. Þau
vildu vera sjálfbær og njóta sam-
veru án utanaðkomandi aðstoðar
en urðu um síðir að fá sjúkra-
þjónustu heim og sjúkrahúsvist
sem lauk með 10 daga dvöl á líkn-
ardeild LSH. Já margir eru horn-
steinar hversdagslífsins. Hún var
einn þeirra. Innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar frá
mér og mínum.
Þórný Þórarinsdóttir.
Móðursystir mín, Þórgunnur
Þórarinsdóttir, er látin. Minning
hennar lifir í huga og hjörtum
hennar nánustu og mínar minn-
ingar um hana eru margar og
góðar! Við höfðum lítil samskipti
eftir að ég byrjaði að fullorðnast
(það ferli er enn í gangi!), en þó
heyrðumst við vikulega um skeið,
fyrir nokkrum árum, þar sem við
hjálpuðumst að við að ráða
sunnudagskrossgátu Moggans.
Það var ótrúlega algengt að við
gátum klárað hana saman. Þegar
ég var barn var Akureyrarferð
nánast hápunktur sumarsins, því
það var alltaf sól á Akureyri! Man
eftir ferðum hingað og þangað,
aðallega í Vaglaskóg, í Opelnum
hennar og Róberts. Man eftir
nestisboxinu, sem hún hafði alltaf
með í þær ferðir. Man sérstak-
lega vel eftir mysuostinum, sem
ekki fékkst hér í Reykjavík. Man
að Þórgunnur skammaði okkur
þegar við börnin höguðum okkur
illa! En svo var það líka búið og
enn betur man ég bros hennar og
hlátur. Man þegar hún saumaði, á
ljóshraða (!), á mig grænu sund-
skýluna með svörtu röndunum.
Þegar ég hugsa til baka um móð-
ursystur mína, hlýnar mér um
hjartarætur. Róbert, Gerður og
fjölskylda, Róbert yngri og Þóra
Björk. Innilegar samúðarkveðjur
frá mér og mínum og megi minn-
ingar um Þórgunni lifa áfram um
ókomna tíð.
Haukur Hauksson
og fjölskylda.
Elskuleg móðursystir mín hef-
ur nú orðið að játa sig sigraða af
illvígu meini eftir hetjulega bar-
áttu. Elsku frænka mín, þú ert
laus við þrautirnar sem hafa fylgt
þér undanfarna mánuði, en ljúfar
minningar streyma fram! Ég
held mikið upp á myndina sem ég
sendi þér þar sem þú heldur á
mér síðhærð og falleg, sennilega
11 ára, sem barnapían mín á Ak-
ureyri. Mörgum árum síðar er við
kona mín fluttum til Akureyrar
og eignuðumst okkar elstu dóttur
gerðist þú barnapía hennar er við
fórum í frí og fékkst að upplifa
hennar fyrstu spor.
Þú varst einn mesti „Akureyr-
ingur“ sem ég hef hitt og heimilið
fallega í Espilundinum var at-
hvarf okkar systkina og fjöl-
skyldu í ferðum okkar til Akur-
eyrar í æsku. Ég er viss um að
þetta hefur haft sterk mótandi
áhrif á mig varðandi segulkraft
Akureyrar, sem ég fann einnig
síðar er ég kom til Akureyrar til
starfa á námsárum. Þá varð ég
ástfanginn og ákvað að setjast
þar að með konu minni, sönnum
Eyfirðingi, og fjölskyldunni eftir
margra ára búsetu erlendis.
Þú fluttist þó á endanum til
Reykjavíkur með yndislegum
eiginmanni þínum, Róberti Árna-
syni, þar sem þið eignuðust einn-
ig fallegt heimili og byggðuð ykk-
ur svo sumarbústaðinn Litla-Dal
í Grímsnesinu, sem bar sama yf-
irbragð fegurðar og hlýju þegar
maður kom í heimsókn. Við heim-
sóknir til þín í veikindunum á
Kristnibrautina var ótrúlegt að
sjá hve heimilið var fallegt og
sama hlýjan og gestrisni ykkar
hjóna ríkti þar. Í veikindunum
kom styrkur Róberts eiginmanns
þíns berlega í ljós og hvað hann
var þér mikilvæg stoð og stytta.
Heimsóknir hefðu mátt vera
fleiri, en fjarlægð og vinna komu í
veg fyrir það.
Þú náðir ekki eins og þig lang-
aði að komast í Litla-Dal í veik-
indunum síðustu mánuði, en laus
úr viðjum veikindanna færðu
vonandi að njóta þess sem kallað
hefur verið „Sumarlandið“, laus
við verki og þjáningar!
Við Sigrún sendum innilegar
samúðarkveðjur til Róberts eig-
inmanns þíns, Gerðar og Óðins,
Þóru Bjarkar og Róberts ásamt
kveðjum til barnabarna og fjöl-
skyldna.
Haraldur Hauksson.
Nú er Þórgunnur mín farin til
æðri starfa í öðrum heimi.
Ég sé hana fyrir mér þar með
penna í hönd að skrifa einhverja
spennandi skáldsögu eða ljóð
sem hún gerði svo vel.
Ég kynntist henni í ritsmiðj-
unni í Bókasafninu í Árbæ þegar
ég kom inn í hóp flottra kvenna
sem voru allar með það markmið
að bæta sig í og læra að skrifa.
Við vorum með leiðsögn, lásum
upp það sem við skrifuðum heima
á milli tíma og fengum til um-
hugsunar jákvæða gagnrýni frá
hinum í hópnum.
Ýmist voru skrifaðar skáldsög-
ur, ljóð, ferðasögur eða æviminn-
ingar.
Það var eitthvað sérstakt í fari
hennar sem varð til þess að við
smullum strax saman og urðum
góðar vinkonur.
Þórgunnur var skemmtileg,
jákvæð og bjartsýn og æðruleys-
ið sem hún sýndi eftir að hún
veiktist var aðdáunarvert.
Við töluðum gjarnan saman í
síma þegar samkomutakmarkan-
ir voru á.
Það var gaman að fylgjast með
hvað þau hjónin voru samrýnd og
ekki fór á milli mála hvað þeim
þótti vænt hvoru um annað.
Margar góðar minningar leita
á hugann en sterkust er kannski
sú þegar Þórgunnur bauð okkur í
ritsmiðjunni í bústaðinn sinn í
Grímsnesinu 20. júní 2018 en það
má segja að þann dag hafi sum-
arið verið það árið.
Sólin skein úti og inni, í sál og í
sinni.
Við lásum hvor fyrir aðra,
borðuðum úti á palli þessar líka
fínu kræsingar sem hún hristi
fram úr erminni og áttum saman
frábæran dag.
Ég á eftir að sakna þess að
eiga samtal við þessa yndislegu
konu.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til Róberts, barna þeirra
og fjölskyldna.
Megi góður Guð vaka yfir
elsku Þórgunni.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Valgerður Tómasdóttir.
Við höfum verið svo heppnar
að njóta samvista við Þórgunni í
mörg ár í leshringnum okkar á
Borgarbókasafninu í Árbæ. Við
hittumst yfirleitt fyrsta miðviku-
dag hvers mánaðar eftir að hafa
lesið eina fyrirfram ákveðna
skáldsögu og ljóðabók. Þá förum
við alltaf hringinn, þar sem hver
og ein segir frá sinni upplifun af
bókunum. Nú förum við eins að
og í hringnum okkar góða þar
sem hver og ein færir henni Þór-
gunni okkar sína kveðju:
Fríða: Við Þórgunnur höfum
gantast með það gegnum árin að
ég hafi húkkað hana í leshring-
inn. Þarna stóð hún við hilluna
með uppstilltu bókunum í bóka-
safninu og tók hverja bókina af
annarri og skilaði til baka. Ég
benti henni á eina og sagði:
„Þessi er yndislestur“ við höfð-
um lesið hana í leshringnum
hérna á safninu. Við þekktumst
ekki þarna en spjölluðum um
bækur og ég sagði henni frá les-
hringnum og hvatti hana til að
koma og vera með. Það væri svo
gaman hjá okkur. Þórgunnur
var efins fyrst en mætti í næsta
leshring og við tókum henni
fagnandi. Það var fengur að fá
þessa dásamlegu konu með okk-
ur og ljóðalesturinn hennar var
svo notalegur.
Katrín: Það er mikill missir að
Þórgunni úr hópnum okkar. Hún
átti svo auðvelt með að greina
verkin og koma auga á fallegustu
textana. En, ef mikil mannvonska
var í bókunum lagði hún þær frá
sér. Hún mátti ekkert aumt sjá.
Elínborg: Þórgunnur hafði svo
skemmtilega frásagnarlist þegar
við vorum að fjalla um bækurnar
og hafði svo góða nærveru.
Hennar verður sárt saknað.
Gréta Björg: Hún var stolt
kona, róleg, með hlýtt bros og
skemmtilegan smitandi hlátur.
Hún hlustaði með athygli á aðra
og sagði skipulega og skemmti-
lega frá. Ljóðin hennar voru fal-
leg og full af heimspeki og lýs-
ingu á lífinu. Hún var kona sem
við getum lært margt af. Friður
sé með henni Þórgunni.
Auður: Þórgunnar verður sárt
saknað. Hún var svo frjó,
skemmtileg og ung í anda.
Ingibjörg Kristín: Mér fannst
hún hógvær kona og fáguð með
auga fyrir hinu spaugilega.
Matthildur: Ég minnist Þór-
gunnar með væntumþykju og
hlýhug.
Torfhildur: Þórgunnar verður
sárt saknað í leshringnum okkar.
Hún hafði alltaf mikið til málanna
að leggja varðandi bækurnar sem
við lásum, skrifaði oft niður álit
sitt og það var gaman og fróðlegt
að hlusta.
Arndís: Hún var svo hlý og
hafði einstaklega góða nærveru.
Einnig svo „djúp“ og vel að sér í
því sem við vorum að lesa um.
Það var líka svo gaman að hlæja
með henni.
JÓ: Nú sé ég Þórgunni fyrir
mér brosa sínu sposka brosi til
okkar að ofan og hafa gaman af.
Ef hún væri hér kæmi hún
örugglega með eitthvert alveg
óvænt sjónarhorn eins og hennar
var von og vísa. Hana langaði svo
til að geta komið þó ekki væri
nema að sitja með okkur, sagði
hún einhvern tíma núna snemma
í vor. Það hefur verið svo góður
andi í hópnum og ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að vera sam-
ferða þessari einstöku konu.
Blessuð sé minning hennar
Þórgunnar.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Jónína Óskarsdóttir og
leshringurinn á Borgar-
bókasafninu í Árbæ.
Þórgunnur
Þórarinsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Til Þórgunnar okkar.
Fljúgðu inn í morgunroðann
- fljúgðu burt
með ljóð þín og sögur
sýndu þau í annarri vídd
fyrir almætti alheimsins
- þá hellast yfir þig
þakklætis bylgjur
frá okkur á þessari jörð
ég höfuð hneigi
við minningu þína
svo hógvær og blíð
listræn og ljúf
- fljúgðu burt
fljúgðu
(Erna Reynisdóttir)
Innilegar samúðarkveðj-
ur til fjölskyldunnar.
Fyrir hönd Ritsmiðju-
vinkvenna úr Borgarbóka-
safninu í Árbæ,
Kristín Arngrímsdóttir.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult
er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Í dag kveð ég mína kæru
vinkonu og þakka af alhug
áratuga vináttu. Söknuður-
inn er mikill. Ég votta fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu
samúð.
Guðbjörg.
58 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. JÚLÍ 2021
Minningarkort
fæst á nyra.is eða
í síma 561 9244