Skólablaðið - 01.02.1975, Síða 26

rörumaSurinn - Símon Jóh. Ágústsson (11. árg.)
Mig tasla tímans straumar,
jeg tek mjer staf í hönd.
Með hann - og ekkert annað
í ókunn fer jeg lönd.
ö, burt í fagra blámann,
jeg böndin sundur slít.
Þið eignist heimaha^a -,
jeg heiminn allan lit.
Jeg þrauka ei lengur þögull
og þoli skakkaföll,
min gæfan bjarta bíður
á bak við næstu fjöll.
Jeg kveð nú aftur útlönd,
þvi allt var tál í þeim;
með stafinn - ekkert annað
jeg einn má staulast heim.
Þú yrkir - Friðjón Skarphéðinsson (IV. árg.)
Þú yrkir um gleði og ástir
og ilnandi vin í skál,
fagra og dýra drauma,
sem dýpst eru í £inni sál.
Til vorsins J)ú vængi þenur
vonglaðan meður hug.
1 stað þess Jig haustið hremmir
og heftir þitt vængjaflug.
Því hverful er lífsins lukka
og ljettvæg á metaskál,
og draumarnir dýru eru
draumar og aðeins tál.
Sníótittlingar - Jónas Þ. Thoroddsen (111. árg.)
Þú ert hjer að berjast þitt blóðuga stríð
við byljina köldu í snjókomu og hríð
og forlögin fláráðu og grimmu,
sem vilja, að hver fugl, sem að frelsisins naut
og flaug hina sólbjörtu, himnesku braut,
sé heftur í dalina dimmu.
1 vetrarins stormgný og klökugum klóm
þú kvelst, og þú missir þinn söngljúfa róm,
og hríðarnar hreiðrið þitt fólu.
Þú þráir þinn skrúðgræna, skínandi veg,
jeg skil þig, minn vinur, þú ert eins og jeg
að bíða eftir sumri og sólu.
Játning - Sigurður Einarsson (IV. árg.)
Mjer finst það vera heldur lítið hnoss
í himnaríki að klæðast rykkilíni,
fái jeg þar aldrei ástarkoss
og aldrei dropa' af hreinu brennivíni.
Því þó jeg fái meinlaust messuvín
og megi þamba' af slíku, sem mig lystir,
held jeg ekki hressist sála mín;
slík hugarbót er lítil, er mann þyrstir.
Þá vil jeg heldur vera á himnum snauður
af víni hreifur leggjast - alveg dauður
og sofa um eilífð sætt og blítt og rótt
Og glóhærð mær, með ungum, hvítum armi,
engilhrein, mig dregur sjer að barmi
og segir: ,,Sofðu, vinur. Góðan'
Þá vil jeg heldur vera á himnum snauður
af víni hreifur leggjast - alveg dauður
og sofa um eilífð sætt og blítt og rótt
Og glóhærð mær, með ungum, hvítum armi,
engilhrein, mig dregur sjer að barmi
og segir: ,,Sofðu, vinur. Góða nótt".
Kvæði - Páll Bergþórsson
Mér finnst það stundum skrítið, þegar mætir menn og góðir
af miklum fjálgleik tala um heimsins píndu þjóðir.
Þeir óska þess, að styrjöldin enda taki senn,
þeim ægir þetta brjálæði, sem gripið hefur menn.
En brjálæðið og stríðið hefur bjargað Islendingum
frá bráðu fjárhagshruni með ráðstöfunum slyngum.
Og varla getur minna verið en við þökkum það
þeim, sem komu vopnunum og herjunum af stað.
Og þótt þeir væru snjallir, sem stýrðu okkur áður,
og allur þeirra sþjórnarferill væri mikið dáður,
þá fundum við þó muninn, þegar stríðið tók í taum,
því tókst að láta rætast svo margan fagran draum.
Já, gott er blessað stríðið, það sætti heiminn hálfan
og Hitlersfriðinn stofnsetti - því fagnar gervöll álfan.
En Islendingar kvarta um óáran og strið,
þeir ættu að læra viðkvæðið frá gamalli tíð:
Blessað stríðið.
Kauira hattan - ö. (Vlll. árg.)
Menn ræða um rauða hættu
og rífast á hverjum stíg.
Og allt ^er að komast í uppnám
af eintómum stéttaríg.
Menn ræða um rauða hættu,
um rúblur og pólitík -,
svo engist af andlegum skjálfta
aðall í Reykjaík...
Menn ræða um rauða hættu,
- en ræðan er hvergi min -,
því rauðust af rauðum hættum
er, Ragna mín, - vörin þín.
Jámsjniðurinn. - Haukur Kristjánsson
Er andvarinn þýtur um borgir og bæ
o^ björt ljómar sólin um hauður og sæ,
þa hokinn hann stendur með húmdökkvar brár
í hita og svækju með reyklitað hár.
Þrekinn um herðar með þróttlega mund
af þoli og festu er einkennd hans lund.
Af eldi og málmi er mótuð hans sál,
milt er þó skapið en traust eins og stál.
Svo stígur hann smiðjuna, sterklega og fast
og starir í eldinn, hans auglit er hvasst.
Eldurinn töfrar og heillar hans hug,
herðir og treystir hans vilja og dug.
Þá grípur hann járnið svo glóandi hvítt,
það glymur í steðjanum ákaft og títt.
Sindrandi gneistarnir svífa eins og mý
og sveipa í eldsljóma kolareyksský.
Svo meitlar^hann járnið, hið mótaða stál,
það minnir á eitthvað sem býr yfir sál.
Hann skynjar sinn volduga skapandi mátt,
er skálaið, sem yrkir á sérstæðan hátt.
Við steðjann hann semur sín stórbrotnu ljóð,
í steikjandi hita frá rjúkandi glóð.
Þögull í kyrrþey hann vinnur sín verk,
þau vitna um það hversu sálin var sterk.
Er einn ég geng - G.Þ.G.
Er einn ég gen^ á niðadimmri nóttu
í næturkyrrð, eg yrki kvæðin flest.
Og nóttin hlustar, því nóttin heyrir til mín,
og nóttin skilur hugsun mína bezt.
Eg segi henni um ástir mínar allar,
og ein hún þekkir hugarfylgsni mín,
og myrkrið brosir, þv£ myrkrið hlustar á mig,
og myrkrið flytur kveðjuna til þín.
Það ber þér hana í breiðum faðmi sínum,
það ber svo hljótt þér ástarorðin mín.
Og kyrrðin hlustar, og kyrrðin við mér brosir,
því kyrrðin veit um ást mína til þín.
Haustljóð - Á.G.
Ég kvað þér forðum kvæðið mitt
eitt kvöld í september,
er blærinn lék við lyngið rautt
og lokk í hári þér.
Og rökkrið, fullt af ást og yl,
var ætlað þér og mér.
1 kulda og myrkri kúri ég einn
eitt kvöld í október,
er norðangolan nístingsköld
um naktar greinar fer.
Og ljóðinu hef ég löngu gleymt
- og lxka bráðum þér.
Þú getur varla gert þér Ijóst,
hve guðsfeginn ég er,
Kveðið tmclir nóttina - Hannes Pétursson
Hrynja vetrarhúmsins tjöld,
hljóðnar kæti á vörum.
Það er liðið langt á kvöld,
ljósin kvika á skörum.
Kulnar eldur enn á ný,
andlit varpar skugga.
Silfurstjornur sindra £
svölum héluglugga.
Nætur myndir þyrpast þétt.
Það er gott að vaka,
gegnum hugann læðist létt
löngu kveðin staka.
Næturmynair þyrpast þétt.
Það er gott að vaka.,
gegnum hugann læðist létt
löngu kveðin staka.
Þri - Ges
Dapur hef ég drukkið
areyra blandið vfn,
nóttin hug minn hr.y^gg'an
heillar burt til þ£n.
Björt er draumaborgin,
bros £ aubum sk£n,
létt við hár mitt leikur
ljúfa höndin þ£n.
Hefjum glas £ heudi,
harmur þungur av£n,
handan vetraarvinda
vorið bíður m£n.
26