Strandapósturinn - 01.06.1990, Side 95

bátar voru ævinlega sitt hvoru megin, svo alltaf væri tiltækur
farkostur tl að ferja þá sem á þurftu að halda, það kom því sjaldan
fyrir að farið væri kringum fjörð væru ferðalangarnir gangandi
senr oftast var. Fyrir kom þó að báðir bátarnir væru sörnu rnegin ef
heimilisfólk fór á þeirn sinna erinda eða voru lánaðir.
Á Fornaseli var einnig beitarhús. Þar hélt bóndinn á Dröngum
fé sínu til beitar á vetrum. Skammt utar og yst við fjörðinn Dranga
megin er Meyjarsel. Fólk mun hafa hafst þar við fyrir eigi all-
löngu. Allmiklar rústir eru á Skjaldarvíkurseli. Þar voru frekar
nýlegar tóftir peningshúsa. Sagt er að til forna hafi verið þar býli.
Eftir rækilega skoðun á því sem mér þótti merkilegt á Fornaseli
röltum við inn með fírðinum. Fjörðurinn var jafn lygn og daginn
áður. Hvergi var svo rnikið sem gáru að sjá á sléttum sjávarfletin-
um.
Þegar inn undir Breiðanesið kom sá ég að nær var háflæði og
allar leirurnar voru á kafí. Mér leist ekki á blikuna að verða að fara
ána fram á eyrurn. En það var víst alveg óþarfi fyrir mig að gera
mér rellu út af því. Lýsa tók nú stjórnina í sínar hendur. Hún
vippaði sér niður í fjöru og óð þegar út í sjó. í fyrstu fór hún með
landinu, en þó ekki nær en það að vatnið var á miðjar síður. Hún
var kynlega létt á sér að mér fannst. Hún lyftist og vaggaði sitt á
hvað. Stundum gaf hún frá sér ánægjuhljóð. Mér fannst þetta eins
og skemmtilegur leikur og lét hana ráða ferðinni. Hún ýrnist rak
nasirnar í vatnið eða reisti makkann og beindi sjónum yfir fjörð-
inn. Þá fékk ég ógnvænlegt hugboð um hvað hún hafði í hyggju.
Hún sveigði nú skáhallt út fjörðinn og stefndi að landi við Hvann-
stóðarnes, sem er rétt innar en farið er upp í Skarðið. Fyrr en varði
sat ég í vatni upp í mitti. Lýsa teygði fram höfuðið og blés ánægju-
lega. Hún varð svo létt í vatninu að það var eins og hún svifi á milli
þess sem hún spyrnti rösklega í botninn. Nú fór að fara alvarlega
unr mig. Mér hraus hugur við ferðinni yfir fjörðinn. Það var langt
og hrokasund alla leið. Mér datt ekki í hug að hún gæti synt með
mig á bakinu alla þá leið. Ég greip í taumana og reyndi að beina
henni að landinu. En hún kippti rösklega í og taumurinn rann úr
höndum mínum. Það þykknaði í mér og um leið og ég skipaði
henni höstum rómi að hætta við þetta dró ég taumana að mér af
93