Strandapósturinn - 01.10.2007, Síða 77

kýr og það af rekavið sem
h ægt var að taka með.
Arið 1935 er síldarverk-
smiðjan á Djúpavík að taka
til starfa, sem var gríðar
mikið fyrirtæki á sinni tíð.
Stærsta fiskimjölsverk-
smiðja í Evrópn og stærsta
hús undir einu þaki er
nokkru sinni hafði verið
byggt á Islandi. Þetta voru
því gríðarleg umsvif í litlu
og afskekktu sveitarfélagi
eins og Árneshreppi. Það
var ekki síður mikið æv-
intýri fýrir 8 ára snáða er
nánast aldrei hafði komið
út fýrir heimilið að vera allt
í einu staddur í hringiðu
stórframkvæmda og allt
annarri veröld, enn fásinn-
ið í Skjaldabjarnarvík. Þetta
stóra skip er mér fannst fiskibáturinn vera lagðist að bryggju á
Djúpavík og þar voru kýrnar hífðar á land. Þarna voru bílar, stórir
tunnustaflar og fólk út um allt og við hafskipabryggjuna var gríð-
ar stórt skip, miklu stærra, enn ég hafði nokkru sinni séð. Gat vel
hafa verið Súðin það frægja skip. Eg var kominn í nýja óþekkta
veröld. Eitthvað sem maður hafði aldrei getað ímyndað sér að
væri til. Eg rölti svo á eftir kúnum ásamt elsta bróðir mínum Guð-
mundi inn í Reykjarfjörð um klukkutíma gang.
I Reykjarfirði var nýlegt timburhús ein hæð og ris. Þegar við
komum voru fyrir tvær fjölskyldur, Jóhann Pétursson og Olöfjúlí-
usdóttir kona hans og stjúpdóttir Guðrún Arnadóttir, sem bjuggu
í einu herbergi niðri, auk þessjakob Söebeck og Kristín Þorsteins-
dóttir er bjuggu í öðru herbergi niðri. Við fengum svo eldhúsið
og tvö risherbergi. Alls bjuggu því 13 manns í þessu rúmleg 40 m2
húsi, sem var járnklætt timburhús og gat varla talist meira enn
Þannig lítur mæðiveikigirðingin út 70
árum síðar.
75