Strandapósturinn - 01.10.2007, Page 85

eru einu sýnilegu mannvirkin frá landnámi til 1953. Þannig breið-
ir tíminn yfir kynslóðirnar og mannana verk og við keppumst við
að gleyma og láta eins og við séum eilíf og allt snúist um daginn í
dag.
Eg geng yfir túnið, sem var, og upp á Búhól þar sem huldufólk-
ið býr. Alltaf þegar ég á leið hér um reyni ég að heilsa upp á
huldufólkið í Búhól, sem voru svo góðir grannar er við bjuggum
hér og stóðu vörð um býlið í blíðu og stríðu á meðan við stóðum
við samninginn er við gerðum við það er við komum hingað 1935,
en það var að slá aldrei hólinn þar sem þau bjuggu. Þar sem ég
stend á hólnum finnst mér eins og huldufólkið sé orðið dálítið
einmana. Veturnir eru langir og þegar sumarið kemur koma bíl-
arnir og keyra fram hjá með látum, öllum liggur á og gamla góða
huldufólkið hefur víst ekki ennþá lært á tæknina frekar enn við
hin sem erum að verða gömul. Eg geng niður af hólnum niður
að áni og út á nýja bílveginn og horfi niður eftir heimreiðinni og
þá sé ég skiltið. REYKJARFJÖRÐUR EINKAVEGUR. Ég á víst ekki
erindi hingað meir. Kannski er ég endanlega fluttur burtu eins
og svo margir aðrir, en ennþá er landið þarna og bíður þangað til
menn fara að átta sig á því, að þeir eiga aðeins einna ævi og
skamma.
Hvolsvelli í nóv. 2006.
83