Strandapósturinn - 01.10.2007, Qupperneq 86

Skúli Alexandersson
frá Kjós
Minningar
frá vorinu
1937
- mœðiveikivamir með
meira
Það höfðu orðið miklar breytingar í Árneshreppi. Árið 1935
tók til starfa mjög framúrstefnuleg síldarverksmiðja í Djúpuvík.
Sumrin 1935 og 1936 tók verksmiðjan á móti mikilli síld og vann
úr síldinni mjöl og lýsi. Sagt var að gróðinn af síldarvinnslunni
þessi tvö sumur hafi dugað til að greiða að fullu byggingarkostn-
að verksmiðjunnar. Fólk úr hreppnum sem ekki var bundið við
búskapinn fékk sér vinnu og nú komu peningar í umferð í sveit-
inni.
Ekki gekk þó allt á betri veg. Veikindi margháttuð gerðu vart
við sig bæði í mannfólkinu og búsmalanum. Mesti ógnvaldurinn
var berklaveikin sem gerði sig heimakomna hjá mörgum fjöl-
skyldum, stundum með dauðsföllum og í öðrum tilfellum með
hælis- eða spítalavist. Mislingar, kíghósti, inflúensa og aðrar um-
ferðarsóttir fengu nú auðvelt far í sveitina með tíðum skipakom-
um og fólksflutningum.
Svokölluð Deildartunguveiki sem síðar var kölluð mæðiveiki
barst í sauðfé í Árneshreppi á þessum árum. Tekin var ákvörðun
um það að girða af miðhreppinn en þar hafði pestin stungið sér
niður. Girðingunni var ákveðin lega úr Ófeigsfirði um fjalllendið
í sjó fram á milli bæjanna Reykjarfjarðar og Kjósar. Ábúendur í
Reykjarfirði sem höfðu flutt þangað frá Skjaldabjarnarvík vorið
1935, voru þá hjónin Sigríður Jónsdóttir og Pétur Friðriksson
84