Strandapósturinn - 01.10.2007, Blaðsíða 127

Úlfar Agústsson
Isafirði.
Hjallurinn í
Hamarsbæli
ísafirði 17. júlí 2004.
Kæru vinir Strandanna.
Þegar Magnús Olafs Hansson fór að ámálga það við mig í vetur
að halda tölu við vígslu hjallsins sem þið standið hjá, fór ég að
velta fyrir mér um hvað ég ætti að tala. Oftast kom í hugann gam-
all málsháttur, sem segir: Römm er sú taug sem rekka dregur föð-
urtúna til. En við nanari íhugun komst ég að þeirri niðurstöðu að
sennilega vissi cnginn yngri en sextugur hvað þetta þýddi og nær
að segja, Djöfuls bötnmer er þetta hvað mann langar alltaf heim.
Auðvitað er heima þar sem maður er fæddur og uppalinn. En svo
getur verið heima einhverjir kærir staðir þar sem maður hefur
dvalið um tíma í æsku. Fyrir mér er sá staður Hamarsbælið og
Steingrímsfjörðurinn. Allt frá því að ég kom þarna fyrst með móð-
ur minni og systur farþegi á Súðinni 1947 hefur Bælið og nágrenni
þess átt í mér margar rammar taugar.
Þarna var reynt að gera úr mér mann og minnist ég þess frá því
ég var um tíu ára aldurinn að ég var að borða hrísgijónagrautinn
hjá Onnu frænku minni að Siggi sonur hennar og Jóns Atla Guð-
mundssonar spurði hvort ég ætlaði ekki að fara að andskotast að
klára grautinn og pilla mig út að stokka. Eg svaraði honurn með
að henda í hann disknum með grautnum, sem hann svaraði með

125