Strandapósturinn - 01.10.2007, Side 137

eða önnur mannvirki. Þurfti því engar hliðarlínur. Boltinn var
aldrei úr leik, jafnvel þó að hann færi yfir hús og út af svæðinu,
en hlé gátu orðið ef hann týndist.
C) Bolti. Venjulegur lítill gúmmíbolti er bestur, helst nokkuð
stinnur, svo að slá megi hann langt. Stundum var tennisbolti
notaður, hann var þó heldur harður og vildi meiða.
D) Prik. Algengast var rúmlega hálft strákústskaft. Ollum var leyfi-
legt að nota eigið prik.
E) Leiktími. Engin tímamörk eru í slagbolta önnur en dagsbirta,
veðurfar og líkamlegt eða andlegt úthald. Leik lýkur, þegar
svo margir halda heimleiðis, að hinir telja ekki grundvöll til að
halda lengur áfram. Leiknum lýkur ekki með sigri eða tapi.
Orrustur vinnast þó og tapast, þegar annað liðið vinnur sig inn
en hitt hrökklast út. Sigurlaun eru því engin, nema svokölluð
„premja“, sem annars staðar segir frá.
LEIKURINN
Þátttakendum er skipt í tvo flokka með kosningu. I kring um
hana eru ákveðnar serimóníur við hafðar á þessa leið: Tveir sjálf-
skipaðir foringjar kjósa. Þeir kasta prikinu þrisvar á milli sín lóð-
réttu (annar kastar tvisvar, hinn einu sinni). Að því loknu heldur
annar um prikið og ræður tilviljun hvort hann heldur þá um
miðjuna, ofar eða neðar. Hinn grípur nú hendi um prikið, þétt
ofan á hönd þess fyrri, svo koll af kolli meðan prikið endist. Verð-
ur þá eftir snifsi af prikinu efst. Sá sem þá hefur lausa hönd á nú
að grípa fingrum þeirrar handar (slæmt ef hittist á rasshöndina!)
um snifsið og snúa prikinu um höfuð sér 12 sinnum. Heitir það
að „sveifla“ og er mikilsverð athöfn. Takist sveiflan fylgja því þau
forréttindi að kjósa fýrsta liðsmanninn og vera inni í byrjun leiks-
ins, ef ekki og prikið fellur til jarðar, tapast forréttindin til and-
stæðingsins.
Foringjarnir kjósa einn mann í einu til skiptis eins og í bænda-
glímu. Slagbolti gerir miklar og margvíslegar kröfur til leikand-
ans. Hann þarf að vera hittinn og höggfastur við að slá, liðugur og
fótfrár og slunginn að láta ekki hitta sig, leikinn að grípa bolta,
skothittinn og langdrægur. Þeir sem uppfýlla allar þessar kröfur
eru ekki margir, en þeir sem næst því komast, eru ævinlega kosn-
135