Strandapósturinn - 01.10.2007, Page 158

Báturinn okkar góði.
Stundum varð að snúa frá og þá var baksað norður fyrir Snasir
og inn á Reykjarfjörð, inn í Byrgisvík. Þar var vogur þar sem hægt
var að lenda. Ég man eftir lendingu þar. Þá varð að bera fisk í
soðið á bakinu út að Kambi, síðan bíða þess að lendandi væri á
Kambi svo hægt væri að flytja bátinn og aflann heim. Stundum
var snúið inn Veiðileysufjörð, inn í Stöð sem er rétt fyrir utan
Trogaströnd. Þar er vogur og nokkurt skjól fyrir norðanbárunni.
Ekki minnist ég þess þó að bátur væri settur upp þar, en þar var
skjól. A Kambi var oft tvísýna að komast að landi eftir stuttan sjó-
róður, svo ótrúlegt sem það nú virðist vera, en sjólag breytist svo
fljótt þarna.
Þannig var nú lífíð á Kambi þau ár sem ég var að alast upp á
þessu afskekkta útnesi. En á Kambi hefur samt verið búið um ald-
ir. Engan staf hef ég séð um líf fólksins sem þarna lifði við sömu
aðstæður og við. Þó er mér sagt að fóstri móður minnar, sem ég
heiti eftir, Kristinn Magnússon, hafi búið góðu búi á Kambi, en ég
veit ekkert um hann. Samt trúi ég að hann haldi í hendina á mér
þegar mér liggur á. Eg vil trúa því. Mér er sagt að hann og hans
kona, Halla, hafi verið vandaðar manneskjur. Þarna eru rætur
mínar. Þegar ég kem að Kambi nú hin seinnijár þá finnst mér best
að leggjast á bakið í grasið, horfa á fjöllin, út á fjörðinn og
Húnaflóann. Sú sýn breytist ekki en mannlífið er þagnað.
156