Morgunblaðið - 03.09.2021, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2021
✝
Álfheiður Mar-
grét Jónsdóttir
fæddist 21. febrúar
1921 á Akureyri.
Hún lést 28. ágúst
2021 á dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri.
Foreldrar Álf-
heiðar voru Jón
Samsonarson, hús-
gagnasmiður á Ak-
ureyri, f. 1870, d.
1962, og Valgerður Sigurð-
ardóttir, húsfreyja og sauma-
kona á Akureyri, f. 1883, d.
1932. Systkini Álfheiðar voru
Rebekka húsfreyja, f. 1914, d.
2005, og Matthías sjómaður, f.
1915, d. 1963.
Álfheiður giftist Karli Hjalta-
syni, hús-
gagnasmiði og
smíðakennara, f.
1921, d. 2000. Þau
skildu. Sonur
þeirra var Har-
aldur Karlsson
stöðvarstjóri, f.
1945, d. 2016. Maki
Haraldar er Aldís
Jónsdóttir fulltrúi,
f. 1946. Börn þeirra
eru 1) Jón Páll Har-
aldsson skólastjóri, f. 1970.
Maki, Sif Einarsdóttir prófess-
or, f. 1966. Börn þeirra eru Al-
dís, Arna Beth og Darri. 2) Álf-
heiður Haraldsdóttir
lýðheilsufræðingur, f. 1976.
Maki, Jóhann Páll Ingimarsson,
f. 1978. Dætur þeirra eru Freyja
Bjarnveig, f. 2008, og Bríet
Björk, f. 2013.
Álfheiður ólst upp á bænum
Garði í Grófargili á Akureyri.
Hún vann verkamannavinnu og
verslunarstörf nær alla sína
starfsævi. Meðal vinnustaða
voru fata- og skóverksmiðj-
urnar á Akureyri, Skjaldborg-
arbíó, Amaro-verslunin, Útgerð-
arfélag Akureyrar og
Menntaskólinn á Akureyri. Um
hríð var hún verslunarstjóri og
einn eigenda skóverslunarinnar
Lyngdal við Hafnarstræti. Álf-
heiður var virkur meðlimur í
Ferðafélagi Akureyrar um ára-
tugaskeið, sat í nefndum og
stjórn félagsins ásamt því að
vera fararstjóri í mörgum ferð-
um. Þá var hún einnig í Skíða-
félagi Akureyrar, keppti á fjöl-
mörgum skíðamótum og varð
m.a. Íslandsmeistari í bruni á
Skíðamóti Íslands 1946.
Útför Álfheiðar fer fram frá
Höfðakapellu í dag, 3. septem-
ber, klukkan 13.
Ég á endalaust góðar minningar
um ömmu mína. Í stuttu máli sá
hún ekki sólina fyrir mér og eldri
bróður mínum og án efa gjörspillti
okkur á köflum. Við systkinin kom-
um oft til Akureyrar að sumarlagi
og nokkrum sinnum án foreldra
okkar. Þar sem þessar heimsóknir
voru oftast í júlí þá var að öllum lík-
indum ekki sjónvarp í boði og aldr-
ei átti amma vídeótæki. Ég man
heldur ekki sérstaklega eftir leik-
föngum á hennar heimili og ekki
átti ég heldur alltaf leikfélaga á Ak-
ureyri. Ekki man ég samt nokkurn
tíma að mér hafi leiðst og þessar
heimsóknir eru einar af mínum
bestu bernskuminningum. Það var
fátt sem jafnaðist á við þegar
amma las upp og þýddi fyrir okkur
úr dönskum Andrésblöðum (áður
en þau komu á íslensku – ég veit
ekkert hver þessi Guffi er, amma
þýddi hann sem Feitmúla), enda-
lausum sundferðum, mörgum ferð-
um í lystigarðinn, bókasafnið og
niður í bæ og ótal fleira. Þá var
mikið dundað við saumaskap og
það var fátt sem hún amma gat
ekki saumað og nutum bæði ég (þó
ég hafi ekki alltaf kunnað að meta
það) og barbídúkkurnar mínar
góðs af því, það einfaldlega lék allt í
höndunum á henni. Á fullorðinsár-
um hef ég einnig aldrei þurft að
kaupa mér borðtusku þar sem
amma prjónaði þær alltaf handa
mér og ég held að ég sé birg fyrir
lífstíð. Þá bakaði amma bestu kan-
ilsnúðana og vínarbrauðin, og ef við
vorum ekki á svæðinu til að borða
afraksturinn þá einfaldlega sendi
hún gúmmelaðið með pósti til okk-
ar. Mikið hlakkaði ég líka alltaf til
þegar hún kom til okkar vestur á
Patró, síðar Grindavík, oftast um
jólin. Ég held að henni hafi liðið
eins, þar sem oft var mikið ferðalag
á sig lagt. Ég man að ein jólin kom
hún vestur með flutningaskipi seint
um kvöld 23. desember. Ég man
einnig eftir að hafa iðulega grátið
mig í svefn þegar hún fór aftur til
síns heima.
Í gegnum árin lagði amma
mikla áherslu á hollt líferni og
mataræði og var farin að hafa
áhyggjur af skordýraeitri á
grænmeti og ávöxtum löngu áður
en það komst í tísku, enda alltaf
með eindæmum heilsuhraust
miðað við aldur. Tæplega níræð
fór hún létt með að setjast á gólfið
hjá Freyju dóttur minni til að leika
við hana og standa upp aftur án
hjálpar. Bara núna í sumar sátum
við svo öll fjölskyldan saman yfir
kaffibolla og amma, 100 ára gömul,
sagði okkur gamansögur úr æsku
sinni og hélt þræði allan tímann.
Hennar heilsusamlegi lífsstíll hefur
eflaust leikið stórt hlutverk í henn-
ar háa aldri og það hefði ekki komið
mér á óvart þótt hún hefði lifað í
mörg ár til viðbótar. En það hefur
verið erfitt að vera svona fjarri
henni síðustu ár og ennþá erfiðara
að sjá hana eldast og geta ekki gert
hlutina sem veittu henni alltaf svo
mikla ánægju, þá aðallega hluti
tengda handavinnu og útiveru. Það
er því undarleg tilfinning að vera
svona innilega glöð yfir að hún hafi
loksins fengið hvíldina sem hún
þráði svo mikið, en vera á sama
tíma svo sorgmædd yfir að hún sé
farin frá okkur.
Hvíl í friði, elsku amma mín. Ég
mun ætíð sakna þín og það verður
skrýtið að koma til Akureyrar án
þess að heimsækja þig.
Þín
Álfheiður.
Eftir eitt hundrað ár og ótelj-
andi fjallaferðir og skíðabunur er
loksins komið að leiðarlokum hjá
elsku Heiðu ömmu. Um leið og ég
finn til söknuðar þá finn ég hversu
mikil forréttindi voru að eiga hana
fyrir ömmu, vin og glæsilega fyr-
irmynd. Hún var stórmerkileg
manneskja og aðdáunarverð.
Amma átti góðar minningar úr
barnæsku. Hún ólst upp í hjarta
bæjarins og bjó reyndar á Akur-
eyri alla sína tíð. Sögur hennar úr
bernsku fjölluðu nær alltaf um ást-
ríka foreldra, systkini og góða vini.
Hún eignaðist fljótt áhugamál sem
hún sinnti af kappi. Þau fólust yf-
irleitt í útiveru, hreyfingu og hvers
kyns heilsurækt. Hún lærði að
synda í fyrstu Sundlaug Akureyrar
sem var rétt fyrir ofan æskuheim-
ilið í Garði og sundið var henni alla
tíð kært. Skíðin og fjallamennskan
urðu þó helsta áhugamálið og í
Skíðafélagi Akureyrar og Ferða-
félagi Akureyrar eignaðist hún
marga sína bestu vini og félaga.
Hún ferðaðist um allt land með FA
og bjó að miklum fróðleik um nátt-
úru og sögu.
En hún þurfti líka að glíma við
mikið mótlæti og ég veit að móð-
urmissir, bróðurmissir, skilnaður-
inn við Kalla afa, atvinnuskortur og
fátækt mörkuðu hana mjög. Þann-
ig held ég að amma hafi oft bognað
og átt erfitt. Á sama tíma virðist
hún hafa byggt upp aðdáunarverða
seiglu og lífsvilja og sem komu
henni í gegnum súrt og sætt. Hún
vann alla þá vinnu sem bauðst og
lifði naumt til að sjá fyrir sér og
pabba. Hún kveinkaði sér sjaldan,
kom sér í gegnum allan mótbyr
upp á eigin spýtur og ráðdeildin
fylgdi henni alla tíð. Að sama skapi
gat hún verið skoðanarík, hörð í
horn að taka og gat meira að segja
verið býsna langrækin. Hún var
þannig alls ekki allra.
Hin hliðin á þessari sterku
manneskju var hins vegar einlæg
og óbilandi ást í garð fjölskyldunn-
ar. Við barnabörnin – og síðar
barnabarnabörnin – nutum þess í
alla staði og margar af okkar bestu
æskuminningum eru stundirnar
með Heiðu ömmu, ýmist þegar hún
kom í heimsókn til okkar eða þegar
við dvöldum hjá henni á sumrin.
Við höfðum alltaf eitthvað fyrir
stafni og hún naut þess að vera með
okkur og við með henni. Hún dekr-
aði við okkur, ferðaðist með okkur
og fræddi okkur. Hún sagði okkur
líka sögur um Akureyrina sína og
mannlífið þar, enda finnst mér saga
ömmu og saga Akureyrar eitt.
Það er því í senn bæði viðeig-
andi, fallegt og þakkarvert hversu
vel Akureyrarbær sá um hana síð-
ustu árin. Þá bjó hún á dvalarheim-
ilinu Hlíð, en óþarft er að taka það
fram að ömmu fannst það alveg
ómögulegt að geta ekki séð um sig
sjálf. Við fjölskyldan viljum senda
okkar bestu kveðjur til starfsfólks-
ins á Grenihlíð fyrir einstaka
umönnun, þolinmæði og fag-
mennsku í hvívetna.
Elsku ömmu þakka ég ástina,
uppeldið og ógleymanlegar minn-
ingar. Það var gott að vera ömmu-
strákur.
Jón Páll.
Það eru forréttindi að fá að
kynnast Álfheiði og aldarsögu
hennar. Álfheiður ólst upp að Garði
á gilbrúninni rétt fyrir neðan sund-
laugina í hjarta Akureyrar. Hún
ólst upp við umhyggju og alúð en
sorgin barði dyra snemma. Móðir
Álfheiðar lést þegar hún var aðeins
10 ára gömul. Hún fór ekki með
síðustu ferðina að Kristnesi, ekki
mátti smita barnið af berklum.
Þegar mamma dó hætti ég líklega
að stækka sagði Álfheiður. Um það
var ekki meira rætt.
Álfheiður stundaði íþróttir og
útivist langa ævi. Líf hennar er
samofið sögu sundlaugarinnar.
Hún synti í kaldri lauginni sem var
fyrst stíflaður lækur. Hún var mikil
skíðakona, glanni af myndunum að
dæma hátt í bröttu fjalli hömrum
girtu. Álfheiður varð Íslandsmeist-
ari í bruni minna en þremur mán-
uðum eftir að einkabarnið, tengda-
faðir minn, Haraldur fæddist. Hún
sagði okkur margar sögur af góð-
um stundum að Skíðastöðum, for-
vera Hlíðarfjalls, og svaðilförum á
fjallaskíðum. Það fyrsta sem hún
spurði, skömmu eftir 100 ára af-
mælið þegar við vorum á ferð,
„hvernig var færið“?
Sonurinn var yndi augna hennar
og barnabörnin tvö, á þau mátti
ekkert halla þá var Álfheiði að
mæta. Það var vel skiljanlegt, Álf-
heiður ól ein upp son sinn eftir
skilnað þegar Haraldur var tveggja
ára, 1948. Skömmu síðar fékk hún
Akureyrarveikina og annaðist hann
ein að mestu. Hún var sjálfstæð
móðir, vann við ýmis störf við sjáv-
arútveg og iðnað á Akureyri. Hún
átti hlut í og rak skóverslunina
Lyngdal. Sonurinn fór í sveit til
ættingja í Kinn að sumrum en Álf-
heiður stundaði fjallamennsku.
Álfheiður var mikil útvistarkona,
fjallageit. Hún var í Ferðafélagi Ak-
ureyrar fram á hinsta dag og
byggði upp að Laugafelli. Hún lýsti
fyrir okkur ólíkum leiðum sem
farnar voru upp á hálendið hvernig
vegarstæðin þróuðust og farkost-
unum. Við leituðum til fararstjór-
ans og lágum saman yfir kortabók-
um. Hún gat fjálglega leiðbeint
hvernig best væri t.d. að ganga á
Herðubreið sem hún hafði farið á
um hálfri öld áður. Hún þekkti
hvern tind í Glerárdal eins og lóf-
ann á sér Súlur, Kerlingu Hlíðar-
fjall og henni er minnisstæð ferð á
Tröllafjall.
Á veggjum hennar voru myndir
af horfnum perlum sem sökkt var
við gerð Kárahnjúkavirkjunar.
Hún hafði komið að Töfrafossi í
Kringilsárrana og lýsti hvernig
þreytan eftir langa göngu hafi liðið
úr henni. Álfheiður var umhverfis-
sinni alla tíð, hjarta hennar sló í takt
við náttúru landsins. Hún var ekki
hrifin af ágangi mannanna og af-
leiðingum fyrir landið sem ásamt
ójöfnuði var í hennar huga versti
óvinur þjóðar. Hún lýsti skoðun
sinni skýrt í hárbeittum stökum og
á kosningadögum. Móðir náttúra
fóstraði hana í heila öld, nærði og
veitti ómælda gleði þrátt fyrir
þunga sorg í brjósti. Af aldargöngu
Álfheiðar er margt að læra um
samspil manns og náttúru í við-
kvæmu landi á norðurhjara fyrir
komandi kynslóðir.
Takk fyrir samfylgdina Álfheið-
ur. Þín verður minnst við silfur-
reyninn sem þú gróðursettir í gilinu
þar sem Garður stóð. Nú ertu horf-
in í faðm ástvina loksins og þið orðin
eitt – móðir náttúra og þú.
Sif Einarsdóttir.
Álfheiður
Jónsdóttir
✝
Sigurður fædd-
ist í Bolungar-
vík 12. desember
1934. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir í Grafarvogi
19. ágúst 2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Jóhann
J. Jensson, f. 15.4.
1898, d. 21.4. 1967,
og Sigurða Sigurð-
ardóttir, f. 9.7.
1895, d. 18.1. 1947. Bræður
Sigurðar voru Hjörleifur Haf-
liðason, f. 12.9. 1920, d. 30.11.
2008, Sturlaugur, f. 27.8. 1924,
d. 24.7. 2003, og Ágúst, f. 31.7.
1926, d. 25.2. 2019.
Sigurður kvæntist 25.12.
1957 Sæunni Sigríði Sigurjóns-
dóttur, f. 25.6. 1936, fv. banka-
starfsmanni. Foreldrar hennar
voru Sigurjón Veturliðason og
Kristín Kolbeinsdóttir, sem
hans er Tinna Cleopetra Jóns-
dóttir. b) Ragnheiður Eva, sam-
býlismaður hennar er Kristinn
Erlingur Árnason. Dóttir þeirra
er Sunneva Karen c) Karen
Harpa, sambýlismaður hennar
er Jón Ágúst Gunnsteinsson d)
Axel Freyr. e) Stjúpsonur Sig-
urðu er Bjarni Magni Krist-
insson.
Sigurður ólst upp fyrstu átta
árin í Bolungarvík en flutti þá
með foreldrum sínum til Ísa-
fjarðar. Hann lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskólanum á
Ísafirði. Sigurður stundaði fyrst
ýmis almenn verkamannastörf
og skrifstofu- og verslunar-
störf. Hann hóf störf við Lands-
bankann á Ísafirði árið 1963,
varð skrifstofustjóri útibúsins á
Ísafirði 1972 og gegndi því
starfi þar til hann flutti til
Reykjavíkur árið 1988. Þar tók
hann við sömu stöðu í Breið-
holtsútibúi Landsbankans og
var staðgengill svæðisstjóra þar
til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir.
Sigurður starfaði mikið að
félagsmálum. Hann sat í bæj-
arstjórn Ísafjarðar um nokkurt
skeið, fyrst sem varabæjar-
fulltrúi og síðan aðalmaður.
Hann átti sæti í bæjarráði sem
og byggingarnefnd Fjórðungs-
sjúkrahússins á Ísafirði. Þá var
hann formaður Íþróttabanda-
lags Ísfirðinga árin 1964 - 1978
og hafði áður átt sæti í stjórn
þess. Hann átti sæti í sam-
bandsstjórn ÍSÍ og stjórn knatt-
spyrnufélagsins Vestra, sat um
árabil í stjórnum Vlf. Baldurs
og Sjálfsbjargar á Ísafirði.
Hann starfaði einnig í Lions-
klúbbi Ísafjarðar í 25 ár og var
tvívegis formaður hans. Þá var
Sigurður ritstjóri Skutuls, mál-
gagns Alþýðuflokksins á Vest-
fjörðum árin 1964-1974. Hann
ritaði einnig nær allar rit-
stjórnargreinar Bæjarins besta
(BB) um þrjátíu ára skeið. Fyr-
ir störf sín að íþróttamálum
hefur Sigurður hlotið gullmerki
ÍSÍ og Íþróttabandalags Ísfirð-
inga. Sigurður og Sæunn voru
gerð að heiðursfélögum Ísfirð-
ingafélagsins í Reykjavík árið
2017.
Útför hans fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 3. sept-
ember 2021, klukkan 10.
bæði eru látin. Sig-
urður og Sæunn
eignuðust tvö börn.
1) Sigurjón Jó-
hann, f. 10.4. 1957,
eiginkona hans er
Oddný Bára Birg-
isdóttir, f. 4.4.
1958. Börn þeirra
eru: a) Sæunn Sig-
ríður, gift Stein-
grími Rúnari Guð-
mundssyni. Dætur
þeirra eru Svava Rún, Elma
Katrín og Hildur Lóa. b) Birgir
Örn, sambýliskona hans er S.
Tinna Miljevic. Börn hans eru
Alexander Örn og Margrét
Bára, c) Kristín Ósk sambýlis-
maður hennar er Haukur Örn
Gunnarsson. 2) Sigurða f. 19.4.
1961. Fyrrverandi eiginmaður
hennar er Kristinn Sævar Jó-
hannsson. Börn þeirra eru: a)
Sigurður Jóhann, sambýliskona
Farinn
Þótt minn elskulegi faðir
og kær vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á mín
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram muni bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagast í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sigurða, Sigurjón og Oddný.
Þegar ég lít til baka eru uppá-
haldsstundirnar mínar kvöldin í
Lækjarsmáranum. Eins og alltaf
mætti ég með smá vindhviðu inn á
heimilið, fór yfir liðna daga á á
hundraðinu og þið amma hlóguð af
því hvað ég talaði hratt. Ég kom
mér fyrir í horninu í eldhúskrókn-
um, sat og fletti efstu blöðunum úr
staflanum af Morgunblöðunum
meðan þú hringsnerist í eldhúsinu,
mallaðir eitthvað ótrúlega gott og
tókst fatið úr ofninum með berum
höndum.
Ég las yfir krossgátu Sunnu-
dagsmoggans sem þú varst búinn
að leysa eins og alltaf. Ef ég mætti
nógu snemma, áður en þú varst bú-
inn að ráða hana, reyndi ég að fylla
inn í sjálf en samt bara með blýanti,
ekki penna eins og þú.
Eftir mat sat ég enn við borðið
og þá byrjaði uppáhaldsstundin
mín. Okkar móment. Þú hlustaðir á
allar sögurnar mínar og pælingarn-
ar og komst alltaf fram við mig sem
jafningja. Kenndir mér að skrifa
með blekpenna og ég reyndi að
skrifa eins vel og þú. Við pældum í
ljóðum og orðum, fórum yfir
sunnudagskrossgátuna og þú sagð-
ir mér sögurnar úr Víkinni.
Það er skrítið að komið sé að
kveðjustund hjá okkur. En allt í
kring segir mér samt að þannig sé
það nú. Síðustu dagar sumarsins
eru að líða og haustið læðist inn,
táknmynd tilfinninganna. Það er
svo margt sem mér finnst ég vera
að gleyma og vantar að taka upp
símann til þess að spyrja þig og hef
á þessum fáu dögum síðan þú
kvaddir, hugsað um að hringja í þig
ótal sinnum – því bara þú gætir
svarað mér.
Alltaf áður en ég fór aftur heim,
vestur á Ísafjörð, baðstu mig um að
skila kveðju á alla sem þú þekktir
heima og kveðju til fjallanna. Ég
trúi að þar sértu núna og hlakka til
að heilsa upp á þig þar næst þegar
ég kem. Þess á milli varðveiti ég þig
í hjarta mínu.
Elsku hjartans afi minn, þér
verð ég ævinlega þakklát fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig í lífinu.
Ég þín sakna sárast þó,
seinast þér ég gleymi.
Án þín hvorki frið né fró
finn í þessum heimi.
(Páll Ólafsson – Mikaelsmessu
1890)
Þín
Kristín.
Elsku besti Siggi afi minn er
fallinn frá.
Guð geymi þig, elsku afi minn,
við munum hugsa um ömmu fyrir
þig sem hefur staðið við hlið þér
alla tíð og þú hugsaðir svo vel um.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
hefur kennt mér og börnunum
mínum t.d um lestur góðra bóka
(og sérstaklega að fara vel með
bækur), hin ýmsu ljóð og sögur
sem þú varst vanur að segja okk-
ur frá. Ég minnist þess þegar þú
sagðir okkur sögur af einhverju
sem gerðist þegar þú varst lítill
strákur eða af einhverju fólki
sem bjó á Ísafirði þegar þú bjóst
þar, við könnuðumst sjaldnast
við fólkið sjálft. Við hlustuðum
samt alltaf af áhuga því þú sagðir
svo skemmtilega frá.
Ég þakka fyrir tímann sem ég
fékk að njóta með ykkur þegar ég
flutti í fyrsta sinn að heiman frá Ísa-
firði til Reykjavíkur til að fara í
frekara nám.
Þið buðuð mér oft á rúntinn aust-
ur fyrir fjall, þá var alltaf hlustað á
sama geisladiskinn sem innihélt
gömul íslensk dægurlög með Sin-
fóníunni. Flest þessara laga met ég
mikils og þykir undurvænt um, því
þau minna mig á þessar góðu stund-
ir.
Vinkonur mínar öfunduðu mig af
því hversu oft þú bauðst mér í bíó
eða í ísrúnt. Þú hafðir mestar
áhyggjur af því að ég vildi ekki fara
með svona gömlum kalli en það
hugsaði ég ekkert um því ég naut
samverustundanna með þér.
Alltaf var notalegt að koma til
ykkar ömmu. Tekið var vel á móti
okkur og iðulega var okkur Denna
og stelpunum boðið í mat þegar við
komum í heimsókn til ykkar og ykk-
ur munaði ekkert um að bæta við
heilli fjölskyldu í mat.
Þegar ég var lítil stúlka kallað-
irðu mig oft skottuna þína.
Ef maður kenndi sér einhvers
meins í hálsi þá varst þú mættur
með alls kyns jurtaolíur og hvítlauk
að vopni og lést okkur drekka. Allt-
af batnaði manni fljótt og vel.
Þú varst góð sál og vildir öllum
vel. Það kenndi mér að bera virð-
ingu fyrir náunganum.
Elsku afi, þín verður sárt saknað.
Ég ætla að vers dugleg að segja
sögur af þér til barna og barna-
barna minna um ókomna tíð.
Þín skotta,
Sæunn Sigríður
Sigurjónsdóttir.
Sigurður Jóhann
Jóhannsson
- Fleiri minningargreinar
um Sigurð Jóhann Jóhanns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.