Morgunblaðið - 03.09.2021, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2021
✝
Sigurlaug Guð-
björnsdóttir
fæddist 1. maí 1945 í
Reykjavík. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Hrafnistu í
Laugarási föstudag-
inn 27. ágúst 2021.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
björn Pálsson bif-
reiðarstjóri, f. í
Reykjavík 15. júní 1896, d. 30.
september 1986, og Guðmunda
Gísladóttir húsmóðir, f. að Stekk-
um í Sandvíkurhreppi í Flóa 7.
febrúar 1906, d. 19. apríl 1994.
Systur Sigurlaugar eru: 1) Sigríð-
ur, f. 18. ágúst 1934, d. 12. mars
2009. 2) Gyða, f. 13. september
1937, gift Stefáni Björnssyni, f. 28.
október 1934. Börn þeirra eru
Þórunn, f. 22. júlí 1957. Guð-
trúlofaður Eydísi Ósk Ásgeirs-
dóttur, f. 22. apríl 1985. Börn
þeirra eru Alexander Ívar, f. 18.
maí 2005, Óskar Dýri, f. 26. mars
2010 og Camilla Luna, f. 1. ágúst
2016.
Sigurlaug óst upp á Sól-
vallagötu 21 í Reykjavík, flutti síð-
an á Kirkjuteig 11 og síðan í
Garðabæ árið 1973 til ársins 2019
og bjó lengst í Draumahæð 4 og
síðan Asparási 10. Hún starfaði
sem flugfreyja frá 17 ára aldri,
fyrst hjá Flugfélagi Íslands, síðan
Loftleiðum og áfram hjá Ice-
landair eftir sameiningu þessara
félaga og lauk störfum þar 67 ára.
Áhugamál Sigurlaugar voru
mörg en þá sérstaklega ferðalög
og útivist. Hún fór daglega í
gönguferðir og gekk reglulega
upp á Esjuna og naut ávallt vel
ferða sinna með gönguhópnum
sínum.
Útför hennar fer fram frá
Garðakirkju í dag, 3. september
2021, klukkan 15.
Streymt verður frá útför:
https://fb.me/e/kXO46IeVY
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
mundur, f. 15. sept-
ember 1958, kvænt-
ur Sigríði
Guðmundsdóttur, f.
25. febr. 1959. Björn
Ingi, f. 21. apríl 1966.
Guðbjörg Ásta, f. 28.
apríl 1979. 3) Ásta, f.
31. október 1943, d.
7. júlí 1960.
Sigurlaug giftist
Óskari Guðjóni Vig-
fúsi Guðnasyni 1966 og eignuðust
þau saman Guðna Diðrik Ósk-
arsson, f. 27. janúar 1967, kvæntur
Helgu Kristínu Þorsteinsdóttur, f.
14. september 1968. Börn þeirra
eru Íris Björg, f. 25. mars 1998 og
Magnús Óskar, f. 18. júní 2002.
Sigurlaug hóf sambúð með Jó-
hannesi Herði Bragasyni árið
1984 og eignuðust þau saman
Loga Jóhannesson, f. 28. maí 1985,
Hún amma mín, Sigurlaug Guð-
björnsdóttir, var engum lík nema
sjálfri sér.
Við fórum saman á bókasafnið í
Garðabæ og tókum tuttugu bækur
fyrir kvöldið, fórum snemma í ból-
ið, svo við næðum örugglega að lesa
þær allar. Okkur tókst það alltaf
næstum. Hún sofnaði með bæði
mig og bunka af bókum á hrausta
líkama sínum, klædd lafbuxunum
sem hún tróð mér einnig í, vegna
þess að ég var aðeins klæddur
gallabuxum. Vöknuðum svo við sjö
vekjaraklukkur (því hún treysti alls
ekki einni) og héldum við áfram að
lesa bækurnar, við kláruðum þær
auðvitað alltaf fyrir klukkan tólf.
Hún bjó í Asparás – þar er enn
hægt að sjá útsýni yfir fallega
hraunið hennar, ef þú pírir augun
sérðu bláberja- og krækiberjalyng
þar sem við tíndum oft ber, með
boxum í hillu númer þrjú, box-
ahillu. Hún var soddan orðsmiður
og átti hún orð sem tilheyrðu ein-
ungis henni og hennar vinkvenn-
ahópi.
Sillurauður er silfurrauður, og
fór hann henni alltaf best, hún var
alltaf einhvern veginn sillurauð. Ef
ekki í naglalakki þá trefli og ef ekki
í tefli þá í varalit, hún var alltaf með
rauðan varalit, hann sérkenndi
hana, hún var þekkt fyrir það, en ef
svo vildi til að hún hefði ekki verið
með rauðan varalit þá var það sálin
hennar; fallega rauða sálin hennar.
Sillurauður þýðir líf, heilsa,
dirfska, ástúð, stöðuleiki og jarð-
tenging, allt sem einkenndi hana.
Þess vegna var þessi litur fullkom-
inn fyrir hana, því ekki fór hann að-
eins henni vel, heldur einnig per-
sónuleika hennar og sál hennar.
Sillurauður var svo mikið hennar
litur að ég sé ekkert annað þegar
ég hugsa til hennar. Ég sé bara
rauðan, en samt sem áður finn ég
blíðu, þótt ég sjái hana ekki strax,
finn ég samt sem áður hennar ást,
hennar kærleik og hennar stöðu-
leika.
Silla smitaði mann. Áður en ég
vissi af hafði ég erft hennar áhuga-
mál. Hún kenndi mér að meta góðu
hlutina, eins og útivist, list, bækur
og svo auðvitað skipulag.
Silla var með allt á hreinu. Allt
var spikk og span, húsið alltaf
hreint, ákveðin í hreyfingum og
mismælti sig sjaldan. Hún Silla var
fyrirmynd – fyrir alla. Hún Silla var
sjálfstæðasta manneskja sem ég
hef vitað af, fann sér alltaf eitthvað
að gera og ætlaði alls ekki að eyða
sínum verðmæta tíma.
Silla þýðir allt það góða í heim-
inum, blandað saman í nettri skál
og plantað á jörðina til þess að gera
henni greiða. Silla þýðir fegurð og
viska. Silla þýðir að þú hefur alltaf
einhvern veginn rétt fyrir þér. Silla
þýðir þrjóska og seigla. Silla þýðir
ást og umhyggja, kærleikur og
jafnvægi. Silla þýðir „sú sem geng-
ur með mér upp fjöll“. Silla þýðir
hlátur, kjánalæti og grín. Silla þýð-
ir klassísk lög á píanó. Silla þýðir
fossar og að leggja langt í burtu á
bílastæðum til þess að geta labbað
smá. Silla þýðir að þrífa gólflistana
sína oft á ári og Silla þýðir það að
leggja á borð tveimur eða þremur
dögum fyrir mat. Silla þýðir knús.
Silla þýðir amma.
Takk fyrir allt, amma mín – ég
verð ávallt þakklátur fyrir þín gen.
Sjáumst hjá Guði.
Alexander Ívar Logason.
Þakklæti er mér efst í huga þeg-
ar ég hugsa til hennar Sillu.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þessari einstöku konu
sem ávallt var óaðfinnanleg bæði í
fasi og útliti. Ég er þakklát fyrir
viðbrögðin og stuðninginn hennar
þegar tvö ungmenni, hrædd við
hvað framtíðin bæri í skauti sér til-
kynntu að það væri lítill erfingi á
leiðinni. Með sitt rólega fas sagði
Silla að þetta yrði allt í lagi og við
myndum hjálpast að. Svo þegar
gullmolinn mætti á svæðið kom
Silla strax og hægt var upp á fæð-
ingardeild í fluffubúningnum með
rauða varalitinn sem var hennar
einkenni. Við þessi fyrstu kynni
mynduðust órjúfanleg tengsl milli
Sillu og ömmustráksins hennar.
Þessi tengsl og væntumþykja milli
þeirra leyndi sér aldrei og hann var
ekki hár í loftinu þegar það fór ekki
á milli mála hversu lík þau eru. Eft-
ir að árin hafa liðið og litli gullmol-
inn okkar er orðinn að ungum
manni með fágaða framkomu, ást á
bókum og menningu, skipulagður
og með allt upp á tíu fyllist ég þakk-
læti fyrir alla þessa dásamlegu eig-
inleika sem strákurinn minn hefur
fengið frá ömmu Sillu. Ég er þakk-
lát fyrir göngutúrana, berjaátið,
allan lesturinn og allar þær ynd-
islegu minningar sem strákurinn
minn á um ömmu Sillu sem munu
hlýja honum í hjartanu.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að sjá meira af heiminum þegar
ég fékk að koma með í flug þegar
Silla var að vinna. Þegar við fórum
til Frakklands og hún talaði
frönsku og lóðsaði okkur út um allt,
gat maður ekki annað en dáðst af
þessari flottu, sjálfstæðu og sterku
konu. Hún var mér algjör fyrir-
mynd og ekki annað hægt en að
dást af því hvernig hún lifði og
hverju hún áorkaði í gegnum lífið.
Ég er þakklát fyrir það að þó að
leiðir okkar Loga skildu þá hafði
það aldrei áhrif á sambandið milli
hennar og ömmustráksins hennar
en hún tók af mér það loforð að það
myndi aldrei hafa áhrif á þeirra
samband. Það var henni mjög mik-
ilvægt, við það loforð var svo sann-
arlega staðið enda var það mér afar
dýrmætt að hafa hana jafn mikið í
lífi hans og áður. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast góð-
mennsku hennar og einlægni,þeir
eiginleikar sýndu sig svo sannar-
lega þegar ég eignaðist syni mína
en fljótlega eftir að þeir fæðast kom
Silla í heimsókn, í fyrra skiptið með
ofboðslega falleg föt sem hún hefði
prjónað fyrir hann og seinna skipt-
ið kom hún með fallegan gjafapoka
fullan af dóti sem hún hefði keypt í
útlöndum og auðvitað laumaði hún
að mér slúðurblöðum og naglalökk-
um í zip lock-poka eins og hún átti
svo oft til í að gera. Henni þótti svo
alveg rosalega vænt um þegar Al-
exander fór með Dag bróður sinn í
heimsókn til hennar og ekki þótti
honum leiðinlegt að fá að prófa pí-
anóið. Þetta er ekki sjálfgefið en
lýsir því svo vel hvernig manneskja
Silla var. Þetta er eitthvað sem mér
mun alltaf þykja vænt um og taka
mér til fyrirmyndar.
Elsku Silla, takk fyrir allt.
Elsku Alexander mínum, Loga,
Eydísi, Óskari og Camillu. Guðna
og fjölskyldu, Gyðu og vinkonum
hennar Sillu sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Íris Dögg Vignisdóttir.
Haustið 1958 kom saman hópur
ungra stúlkna úr ýmsum hverfum
borgarinnar og víðar af landinu til
þess að hefja nám við Kvennaskól-
ann í Reykjavík. Ein þessara
stúlkna var Sigurlaug Guðbjörns-
dóttir. Þarna mynduðust ný vina-
tengsl sem hafa haldið allt fram á
þennan dag. Þegar leið á skóla-
gönguna var stofnaður sauma-
klúbbur sem Sigurlaug var dýr-
mætur hluti af. Alls urðum við níu
sem höfum haldið sambandinu í
gegnum áratugina með reglulegum
hittingi. Því miður hefur fækkað í
hópnum og Sigurlaug er önnur sem
kveður.
Þegar börnin voru yngri komum
við í barnaafmæli hver hjá annarri
og nutum þess að fylgjast með
þroska barnanna. Margs annars er
líka að minnast frá þessum áratug-
um og eigum við allar okkar minn-
ingar um stundir með Sigurlaugu.
Sigurlaug var matkona og
minnisstætt að fara með henni í há-
degi á sunnudegi á Gildaskálann
sem var í Aðalstræti, Matstofu
Austurbæjar og fleiri staði. Efst á
listanum var að fá sér vel steikt vín-
arsnitzel og meðlæti. Hin síðari ár
var hún búin að tileinka sér heilsu-
samlegra fæði sem hún framreiddi
af snilld.
Sigurlaug hafði yndi af tónlist og
sótti lengi vel tónleika víðs vegar
um borgina. Hún tók upp píanó-
nám sem hún hafði stundað sem
barn, fór að læra frönsku og ferðað-
ist meðal annars til Frakklands í
því skyni. Hún tók einnig fram
pensla og sótti myndlistarnám-
skeið sem var eitt af því síðasta sem
hún naut.
Hún fór mikið í gönguferðir í ná-
grenni borgarinnar og það þurfti
þó nokkurt þrek til að fylgja henni
eftir í þeim. Ferðir í berjamó voru
líka ástríða og þegar líða tók á sum-
ar var farið að athuga hvar væri
ber að finna og helst áttu það að
vera bláber þó að krækiber fengju
að fljóta með.
Nokkurra daga ferð til Kaup-
mannahafnar fyrir um það bil sex
árum er einnig minnisstæð. Þá
voru rifjaðir upp staðir og veitinga-
hús sem voru vinsæl áratugum áð-
ur. Þar var Sigurlaug á heimavelli
og þræddi eldri bæjarhluta eins og
hún hefði verið þar fyrir stuttu.
Hún helgaði fluginu starfsævi
sína, fyrst sem flugfreyja hjá Flug-
félagi Íslands, síðan hjá Loftleiðum
og síðast Flugleiðum. Fylgst var
grannt með flugáætlun hennar
þannig að hún væri á landinu þegar
kom að saumaklúbb.
Sigurlaug var glæsileg kona, fal-
lega klædd og smekkvísi hennar
viðbrugðið eins og heimili hennar
hafa borið vott um, allt frá því hún
hóf búskap í kjallaranum á Kirkju-
teigi hjá fyrrverandi tengdaforeldr-
um og síðan á ýmsum stöðum í
Garðabænum.
Því miður hafa aðstæður ekki
leyft mikinn samgang undanfarna
mánuði en síðast kom Sigurlaug í
saumaklúbb fyrir um ári og við nut-
um þess að hafa hana með okkur,
alltaf jákvæða og yndislega.
Við minnumst áratuga vináttu
með þakklæti og vottum Guðna,
Loga, systur hennar Gyðu og fjöl-
skyldum þeirra samúð.
Saumaklúbburinn;
Dóra, Gréta, Guðný, Margrét,
Ingibjörg, Soffía og Steinunn.
Elsku Sigurlaug okkar lagði af
stað í sína hinstu flugferð föstudag-
inn 27. ágúst 2021.
Sigurlaug fæddist 1. maí 1945 og
ólst upp á Sólvallagötu í Reykjavík.
Litla bláeyga stúlkan með ljósu
krullurnar var ólík systrum sínum
sem allar voru dökkar yfirlitum og
brúneygar. Hún var fjörmikil og
uppátækjasöm og naut samvista
með fjölskyldu sinni og stórfjöl-
skyldu sem ferðaðist mikið innan-
lands, í sumarbústað, berjaferðir og
aðra útivist. Hún gekk í Melaskól-
ann og síðan lauk hún námi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík. Hún
lærði á píanó sem barn og hafða alla
tíð mikið yndi af klassískri tónlist.
Sigurlaug fór ung í flugfreyj-
unám og starfaði sem flugfreyja
alla sína starfsævi.
Hún var glæsilegur fulltrúi
kvenna í starfi, lífi og leik. Henni
virtist ekkert ómögulegt, var afar
skipulögð, smekkvís og gekk í öll
verk. Í frítíma sínum skipulagði hún
garða, lagði stéttar, byggði palla,
múraði, steypti og málaði hýbýli og
húsgögn. Var sífellt að breyta og
bæta. Einnig var hún listræn
prjónakona og gladdi fjölskyldu og
vini með fallegum handgerðum
munum
Sigurlaug var sannkallaður
heimsborgari sem talaði mörg
tungumál og færði umheiminn til
okkar í fjölskyldunni. Sjálfstæði
hennar, jákvæðni, skipulagshæfi-
leikar, yfirvegun og húmor nýttust
henni vel í lífi og starfi. Hún ferðað-
ist mikið, eðli málsins samkvæmt, í
starfi og einnig í frítíma sínum með
vinkvennahópnum sem var stór og
samheldinn. Þær fóru saman í
borgarferðir, gönguferðir, fjall-
göngur um víða veröld og í íslenskri
náttúru.
Hún fór til Frakklands um nokk-
urra mánaða skeið til sð skerpa á
frönskunni og bjó þá á frönsku
heimili. Hún skellti sér í píanónám
þegar fór að hægjast um og naut
þess að rifja upp, halda áfram að
læra og njóta þess að spila. Hún
sótti mikið listræna viðburði,
hreyfði sig dagega og voru göngu-
ferðir í sérlegu uppáhaldi, gekk á
fjöll og elskaði íslenska náttúru.
Það dýrmætasta í lifi Sigurlaug-
ar voru synir hennar tveir, Guðni og
Logi og umvafði hún drengina sína
með ást og umhyggju. Það var sér-
stakur tónn í rödd hennar er hún
nefndi nöfn þeirra. Velferð þeirra
var ætíð í fyrirrúmi. Hún var vinur
tengdadætra sinna, Helgu og Ey-
dísar og barnabörnunum var fagn-
að, hverju og einu og áttu þau alltaf
vísan stað og samveru með ömmu.
Sigurlaug naut þess að skapa fal-
legt heimili fyrir sig og fjölskyldu
sína. Hún var afbragðskokkur og
alltaf að prófa eitthvað nýtt og brást
aldrei bogalistin. Matarboðin henn-
ar voru rómuð og glæsileg. Einnig
var hún snillingur að búa til ýmsa
smárétti/kökur og síðar hrákökur
sem var skipulega fryst í smáum
einingum og dregið fram við öll til-
efni. Það var ekki bara gómsætir
réttir og kaffi heldur skemmtilegar
umræður, húmor og glettnislegur
hlátur, ásamt umhyggju fyrir öðr-
um sem gerði samvistir við hana
ógleymanlegar.
Þær systur Gyða og Sigurlaug
voru afar samrýmdar, bjuggu um
áratuga skeið í göngufæri hvor frá
annarri og töluðu saman daglega.
Stórhátíðum eyddu þær gjarnan
saman og var gamlárskvöld fastur
viðburður hjá þeim í tilverunni og
eyddu þær ætíð áramótum saman
við glæsileg veisluhöld a la Sigur-
laug.
Að leiðarlokum er þakklæti og
virðing efst i huga okkar fyrir dýr-
mæta systur, frænku og ekki síst,
vinkonu okkar allra.
Sonum hennar, Guðna og Loga,
tengdadætrunum Helgu og Eydísi
og barnbörnunum: Írisi, Magnúsi,
Alexander, Óskari og Kamillu vott-
um við okkar dýpstu samúð.
Gyða og Stefán, Þórunn, Guð-
mundur, BJörn Ingi og Guð-
björg.
Afar kær vinkona er fallin frá,
hún Silla er farin í sína síðustu ferð.
Við minnumst hennar með þakk-
læti fyrir einstaka vináttu og tryggð
síðastliðna áratugi. Við kynntumst í
háloftunum á áttunda áratugnum í
gegnum vinnu okkar sem flugfreyj-
ur hjá Loftleiðum, síðar Icelandair.
Hún starfaði alla sína starfsævi sem
flugfreyja.
Silla var með eindæmum fé-
lagslynd, mikill húmoristi og var
alltaf kát og glöð. Hafði smitandi og
dillandi hlátur. Hún var mjög virk
og öflug í alls konar félagsstarf-
semi. Var í mörgum klúbbum, vina-
og gönguhópum. Silla var dugnað-
arforkur, skipulögð og alltaf með
mörg járn í eldinum, hvort sem það
var að mála, flísaleggja, fara í dag-
legar gönguferðir eða fjallgöngur.
Hún lagði aldrei frá sér prjónana og
kíkti í örheimsóknir til vina og
vandamanna. Silla hafði mikinn
áhuga á tónlist og lærði á píanó, var
í frönsku- og myndlistarnámi.
Einnig var hún tíður gestur í leik-
húsum borgarinnar.
Áfallið dundi yfir stuttu eftir
starfslok. Silla greindist með Alz-
heimers-sjúkdóminn og hvarf hún
smám saman inn í eigin heim. Síð-
ustu tvö árin dvaldi hún á Roðasöl-
um.
Við þökkum starfsfólki þar fyrir
góða umönnun og hlýtt viðmót.
Elsku Silla, mikið eigum við eftir
að sakna þín, en minningarnar
munu ylja okkur um ókomna tíð.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Við vottum sonum hennar Guðna
og Loga, Gyðu systur og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu samúð.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ókunnur)
Þuríður Vilhjálmsdóttir (TV),
Kristín Aradóttir.
Sigurlaug
Guðbjörnsdóttir
- Fleiri minningargreinar
um Sigurlaugu Guðbjörns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝
Guðný Guðjóns-
dóttir fæddist á
Akranesi 3. október
1940. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á Akra-
nesi 21. ágúst 2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
urbjörg Sigríður
Jónsdóttir, f. 4.
nóvember 1919, d.
8. desember 2010
og Guðjón Ólafur Jónsson, f. 7.
desember 1916, d. 2. október
1996. Systkini Guðnýjar eru:
Jón Rúnar, f. 23. nóvember 1941,
d. 13. janúar 2016; Hugrún Valný,
f. 10. júlí 1943 og Kristín f. 22.
mars 1957.
Guðný bjó alla
sína ævi á Akranesi.
Hún vann lengi í
fiskvinnslu þar, var í
rúm 20 ár starfs-
stúlka og aðstoðar-
kokkur í Hvalstöð-
inni í Hvalfirði og
endaði starfsævina í
ræstingum á Dval-
ar- og hjúkrunar-
heimilinu Höfða.
Útför Guðnýjar
fer fram frá Akraneskirkju í dag,
3. september 2021, klukkan 13.
Streymt verður frá athöfninni á
vef Akraneskirkju:
https://www.akraneskirkja.is/.
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat.
Látin er Guðný Guðjónsdóttir,
móðursystir okkar. Gugga frænka
var stór þáttur af lífi okkar systk-
inanna, sér í lagi á æskuárunum.
Hún bjó hjá afa og ömmu á Akra-
nesi en heimili þeirra á Háholtinu
var okkur alltaf opið. Þau þrjú
komu líka oft í heimsókn í Hval-
fjörðinn. Það bættist við fjörið í
annars líflegu húsinu í Saurbæ þeg-
ar þrenningin mætti, gjarnan var
tekið í spil, setið og spjallað og
smakkað á ýmsum kræsingum.
Saman áttum við ótalmargar gleði-
stundir.
Gugga vann mörg sumur í eld-
húsinu í Hvalnum og það var sann-
kölluð ævintýraveröld fyrir okkur
krakkana að fá að ganga með henni
um rangala bragganna, kíkja í risa-
stórt búrið og sjá lífið og fjörið þeg-
ar starfsfólkið kom til að borða.
Stundum leyfði hún okkur að
smakka nýtt og ilmandi bakkelsið
og koma með í herbergið sitt í ein-
um svefnbragganum sem var mikil
upplifun. Á Skaganum var boðið í
ísrúnt og við tekin með á knatt-
spyrnuleiki ÍA en ÍA-hjarta Guggu
var stórt og sló með félaginu.
Gugga var hláturmild og fyndin.
Hún sá spaugilegu hliðarnar á ýms-
um málum og á góðum stundum lék
hún bæði menn og atburði. Þótt
hún hefði sig sjaldan mikið í frammi
gat hún gleymt sér í sprelli og alls
kyns fíflaskap með börnum. Enda
var hún barngóð og hafði gaman af
krökkum, veitti þeim athygli og
stríddi á saklausan hátt. Þegar við
sjálf eignuðumst börn prjónaði hún
á þau, stríddi þeim á sinn góðlátlega
máta og spurði um þeirra hagi.
Gugga átti ýmis áhugamál,
prjónaði mikið, spilaði, horfði á
sjónvarp, stundaði boccia og sund-
leikfimi. Í eðli sínu var hún nægju-
söm, vinur vina sinna og umhyggju-
söm. Hún var ömmu stoð og stytta
hennar síðustu ár og sá til þess að
hún gat búið heima lengur en
vænta mátti.
Gugga fékk ósk sína uppfyllta,
hún vildi ekki verða „elliært gam-
almenni“ og ekki enda ævina á
stofnun. Undanfarið hafði henni
gengið æ verr að halda heimili
vegna Alzheimer og hafði fengið
pláss á dvalarheimili. Það var því
ekki eftir neinu að bíða. Hún kvaddi
þessa veröld í flýti eftir tæplega sól-
arhringsdvöl á sjúkrahúsi og losn-
aði þar með við að hverfa inn í ver-
öld óminnisins.
Að leiðarlokum þökkum við
Guggu frænku allar góðu stundirn-
ar, spilamennskuna og spaugið. Við
minnumst hennar með þakklæti og
hlýju.
Sigríður Munda, Guðjón
Ólafur, Jóney og Einar
Kristján.
Guðný
Guðjónsdóttir