Morgunblaðið - 03.09.2021, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2021
✝
Erna Sig-
urgeirsdóttir
fæddist á Arnstapa
í Ljósavatnsskarði
15. desember 1934.
Erna lést 16. ágúst
2021. Hún var dótt-
ir hjónanna Önnu
Guðrúnar Guð-
mundsdóttur, f.
22.8. 1897, d. 17.12.
1989, og Sigur-
geirs Bjarna Jó-
hannssonar, f. 20.10. 1891, d.
8.7. 1970. Systkini Ernu: Guð-
mundur Kristján, f. 1918, d.
1996, Jóhann Kristinn, f. 1919,
d. 2005, Halldór, f. 1924, d.
1968, Sigrún, f. 1926, d. 2017,
Sigurveig, f. 1930, d. 2012, og
Guðríður Kristjana (Gígja), f.
1933.
Erna giftist Hreini Kristjáns-
syni, f. 3.3. 1928, d. 18.6. 2016,
17.9. 1955, þá bónda í Fellshlíð.
Þau eignuðust sex börn: 1)
Viðar, f. 3.11. 1956, bókmennta-
fræðingur. Kona hans er Anna
Guðrún Júlíusdóttir, f. 20.6.
1961, verkefnastjóri. Þau eiga
fjögur börn og fjögur barna-
börn. 2) Bergur, f. 31.12. 1957,
d. 14.4. 1958. 3) Sigurgeir
Bjarni, f. 31.5. 1959, fram-
kvæmdastjóri Búnaðarsam-
bands Eyjafjarðar, áður bóndi á
Hríshóli. Kona hans er Bylgja
Sveinbjörnsdóttir, f. 13.12.
1962, kjóla- og klæðskera-
mötuneyti Menntaskólans á Ak-
ureyri og eftir það í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi.
Þá voru þau Hreinn trúlofuð og
hann sótti hana er skólanum
lauk. Þau bjuggu í Fellshlíð til
vorsins 1961 að þau fluttu í
Fjósakot, breyttu nafninu í
Hríshól og byggðu upp stórbú-
skap. Eyjafjörður rann þeim í
merg og blóð þar sem fyrir
voru þingeyskir átthagar.
Erna og Hreinn voru vina-
mörg og vinsæl, tóku fjölda
barna í sveitadvöl og höfðu
lengi verknema frá Hvanneyri.
Erna var í nokkur ár í barna-
verndarnefnd hreppsins og
starfaði í kvenfélaginu Hjálp-
inni, lagði starfi þess mikið lið í
flestum stjórnarembættum og
nefndum í áratugi.
Hún var nærgætin og um-
hyggjusöm við menn og mál-
leysingja og hafði yndi af ferða-
lögum, samneyti við fólk,
handavinnu og plönturækt inn-
an húss og utan.
Þegar heilsunni hrakaði síð-
asta árið naut hún góðrar
umönnunar, fyrst Helgu dóttur
sinnar og fjölskyldu hennar,
síðan Heimahlynningar og síð-
ustu mánuðina á Öldrunarheim-
ilinu Hlíð á Akureyri.
Útförin fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag, 3. september
2021, klukkan 10. Jarðsett
verður í Munkaþverárkirkju-
garði.
Streymt verður frá athöfn-
inni á Facebook-síðunni Jarð-
arfarir í Akureyrarkirkju.
Virkan hlekk á streymið má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
sveinn. Þau eiga
þrjú börn og fimm
barnabörn. 4)
Kristján, f. 21.8.
1964, viðskipta-
fræðingur. Kona
hans er Anna Sig-
rún Rafnsdóttir, f.
19.3. 1968, sér-
fræðingur í
skólaþróun. Krist-
ján á þrjú börn úr
fyrri sambúð með
Sigurveigu Kjartansdóttur, f.
22.1. 1962, kennara. Anna Sig-
rún á þrjú börn úr fyrri sam-
búð. 5) Ævar, f. 22.5. 1966,
bóndi í Fellshlíð. Kona hans er
Elín Margrét Stefánsdóttir, f.
8.2. 1971, bóndi í Fellshlíð. Þau
eiga þrjú börn. Elín á eldri son
sem á eitt barn. 6) Helga Berg-
lind, f. 1.7. 1972, hársnyrtir,
hjúkrunarfræðingur og bóndi á
Hríshóli. Maður hennar er Guð-
mundur Óskarsson, f. 15.6.
1972, véliðnfræðingur og bóndi
á Hríshóli. Þau eiga fjögur
börn.
Erna ólst upp á Arnstapa við
sveitastörf og hafði meira gam-
an af útiverkum en heim-
ilisstörfum. Hún fór í Héraðs-
skólann á Laugum 1951-1952
og síðan í kaupamennsku í
Eyjafjörð, fyrst hjá Guðmundi
bróður sínum og Ingibjörgu í
Klauf, síðan á Uppsölum og
Bringu. Einn vetur vann hún í
Það er undarlegt þegar upp-
sprettur manns sjálfs fjara út
og hverfa, hljóðlát ást og um-
hyggja sem maður tók sem
gefnum hlut en lagði þó grunn
að lífi manns og tilveru.
Mamma kenndi mér snemma
að lesa og skrifa, sem dugði vel
framan af skólagöngu, örvaði
mig og gaf mér bækur og fékk
lánaðar á öðrum bæjum. Við
fengum Síðasta bæinn í dalnum
á Stekkjarflötum þegar ég var
sex ára, óbærilega spennandi
sögu. Ég lagði hana frá mér þar
sem tröllkarl elti góðan dverg á
klettabrún, sagði mömmu að ég
væri búinn og hún gæti skilað
henni. Hana grunaði hvernig
var og stríddi mér á því löngu
síðar.
Hún skildi fróðleikslöngun
mína, hvatti mig og studdi alla
tíð. Það skipti öllu. Stephan G.
orti um móður sína:
Þó að væri oft, við allt,
ófimlega og illa lokið,
ástarhendi gaztu strokið
listanna minna höfuð hallt.
Hún var fróðleiksfús, bókelsk
og fylgdist vel með því sem ég
tók mér fyrir hendur, las bækur
mínar og sótti fyrirlestra.
„Hættu þá“ sagði hún bros-
leit þegar ég hótaði að hætta í
menntaskóla þjáður af náms-
leiða. Hún vissi að ég myndi
varla gera alvöru úr því en
meinti að maður ber sjálfur
ábyrgð á lífi sínu. Sjálf átti hún
ekki kost á langri skólagöngu
þó að hún hafi haft góða náms-
hæfileika. Húsmæðraskólinn
var veganestið, tíðarandinn
beindi konum ekki annað. Hún
vildi þó ekki festast í hjólförum
og lærði snemma á bíl með
Deddu vinkonu sinni á Hrísum.
Ég hafði hana líka stundum
grunaða um að kjósa eitthvað
róttækara en Framsókn. Á
kvennafrídaginn lagði hún niður
störf en skrapp þó og keypti
nokkra hænuunga.
Þegar mamma var 10-11 ára
bjargaði hún hálfdauðum fugli
upp úr mógröf og lífgaði við í
volgum bakarofni svo hann gat
flogið burt, lífinu feginn. Minn-
ingin yljaði henni alla ævi. Hún
fann til með mönnum og mál-
leysingjum sem áttu um sárt að
binda eða undir högg að sækja,
hlynnti að þeim sem hún náði til
en bar eigin harm í hljóði. Sorg-
in vegna Bergs litla sem dó
tæpra fjögurra mánaða fylgdi
henni alltaf.
Í góðvild voru mamma og
pabbi samhent og tóku börnum
opnum örmum. Öll máttu þau
kalla hana ömmu. Leggir, Legó
og dúkkur í forstofunni að leika
með. Við eldri börn spjallaði
hún af víðsýni um hvað sem var.
Skopskyn hennar birtist í
hnyttnum tilsvörum allt til
hinstu stundar. Ekki var hún af-
skiptasöm nema um að ég léti
klippa mig oftar en mér þótti
þurfa.
Mamma hélt dagbækur, slitr-
ótt frá 1965 en óslitið frá 1989
til loka síðasta árs. Fátt er um
tilfinningar en meira af daglegu
lífi og félagslegu samneyti við
góða granna, vini og frændfólk.
Umhyggjan undir niðri, skrifin
birta hljóðlátt og ástríkt lífs-
starf. Að ævilokum var hún
þakklát fyrir lífið, fjölda afkom-
enda, vinina og sveitina góðu,
sannfærð um að pabbi og Berg-
ur biðu hennar í björtu sum-
arlandinu.
Tímar breytast. Framtíðin er
ískyggileg en björt minning
mömmu verður uppspretta
þeirrar samkenndar og um-
hyggju sem heimurinn þarfnast
sárlega.
Nú er Gígja frænka ein eftir
af sjö hjartahlýjum systkinum.
Henni sendi ég einlægar sam-
úðarkveðjur.
Við Hríshólssystkin þökkum
þá góðu umönnun sem mamma
fékk hjá Heimahlynningu og
Hlíð.
Viðar Hreinsson.
Þá er elsku mamma komin
yfir í sumarlandið enda löngu
ferðbúin. Hún bjó yfir þeirri
bjargföstu trú að þar tæki pabbi
á móti henni enda hafði hann
lofað því. Ég veit að hún hlakk-
aði til að hitta aftur drenginn
sinn. Sorgin yfir barnsmissi var
djúp og sár þótt ekki væri það
mikið rætt. Fleiri hafa verið í
móttökunefndinni svo endur-
fundir hafa verið ljúfir.
Mamma var einstök kona og
dýrmæt fyrirmynd. Alltaf boðin
og búin að hjálpa og umhyggjan
fyrir mönnum og málleysingjum
sérstök. Við afkomendurnir og
fjölskyldur nutum þess í ríkum
mæli. Óteljandi oft passaði hún
barnabörnin eða hjálpaði til,
hafði ætíð tíma fyrir fólkið sitt
og krökkunum þótti alltaf gott
að koma til ömmu og afa í sveit-
inni. Þar var spilað, lesið fyrir
háttinn, spjallað og stússað.
Hún passaði upp á að fólk væri
vel mett og stundir hennar í
eldhúsinu voru óteljandi. Hún
gerði heimsins besta skúffu-
kökukrem og lummur, pönnsur,
vöfflur og kleinur hafa runnið
ljúflega niður á ýmsum tímum.
Eitt sinn beið hún langt fram á
nótt með vöfflur þegar við vor-
um að klára heyskap.
Ef ætti að lýsa mömmu í
fáum orðum gætu þau verið
hjartahlý, hjálpsöm, þolinmóð,
barngóð, hrekkjótt, gamansöm,
hannyrðakona, félagslynd, vina-
mörg, nákvæm, umhyggjusöm,
nærgætin, jákvæð, bjartsýn,
með hlýja nærveru og græna
fingur.
Hún hafði yndi af blómarækt
úti og inni. Garðurinn hennar
var fallegur og vel hirtur og ófá-
ar stundir átti hún í sólskál-
anum sínum. Hún hafði líka
gaman af handavinnu eins og
bútasaumi, hekli, prjóni og tré-
skurði en hefði þurft fleiri tíma
í sólarhringinn til að sinna því
eins og hana langaði.
Ekki er hægt að minnast
mömmu án þess að minnast
pabba. Þau voru samhent og
samstiga í öllu. Henni var tíð-
rætt um það síðustu misseri og
algjörlega sannfærð um að þau
pabbi áttu að ná saman, örlögin
höguðu því þannig. Hún var líka
þakklát fyrir sveitina sína,
Eyjafjarðarsveit og enga sveit
vissi hún fallegri eða búsæld-
arlegri. Mesta þakklætið var þó
fyrir hópinn hennar; börnin,
þeirra fjölskyldur og fjölda ann-
arra tryggra vina og ættingja.
Elsku mamma, takk fyrir allt
og sjáumst þegar minn tími
kemur.
Hjartans þakkir færi ég þeim
sem komu að umönnun mömmu
síðastliðið ár.
Ég veit um systkin svo sæl og góð,
og syngja vil um þau lítinn óð,
en ekkert þekkjast þau þó;
um húsið hún leikur sér út og inn;
hann einnig sér leikur – um
himininn,
drengurinn litli, sem dó.
Hún veit hann var barn svo blessað
og gott,
hann bróðir hennar, sem hrifinn var
brott;
hún þráir hann ekkert þó.
Sér barnung mær tekur missirinn
létt,
en mammá hennar hugsar jafnt og
þétt
um litla drenginn, sem dó.
Hún þráir sinn litla, ljóshærða son,
sitt ljós og sitt gull, og sinn engil og
von;
hún man hve hann hjúfraði og hló,
hve blítt hann klappaði’ um brjóst
henni og kinn,
hve brosið var indælt og svipurinn
á litla drengnum, sem dó.
Er stúlkan flýgur í faðm hennar inn,
þá felur hún líka þar drenginn sinn
með sorgblíðri saknaðar ró.
Í hjartá hennar dafnar vel dóttirin,
þó dafnar þar enn betur sonurinn,
drengurinn hennar, sem dó.
(Einar H. Kvaran)
Helga Berglind.
Það er fátt mikilvægara en
góðir tengdaforeldrar og ég
datt svo sannarlega í lukkupott-
inn þegar ég valdi tengdafor-
eldra. Já valdi, því ég kynntist
þeim fyrst. Vorið 1993 fór ég í
verknám frá Hvanneyri að bæn-
um Hríshóli í Eyjafjarðarsveit.
Ég var ekki búin að vera lengi
þegar ég áttaði mig á hvers
konar gæðafólk Erna og Hreinn
voru. Og til að gera langa sögu
stutta þá hafa þau verið tengda-
foreldrar mínir frá því fljótlega
eftir þetta.
Nú hafa þau lokið sinni lífs-
göngu, en það er margs að
minnast frá þeim tæplega 30 ár-
um sem ég hef þekkt þau. Þeg-
ar við Ævar bjuggum á Ak-
ureyri og vorum með strákana
litla var farið í Hríshól flestar
helgar og aldrei nokkurn tíma
man ég eftir að Ernu þætti það
eitthvað mikið þó fjölgaði eitt-
hvað við matarborðið. Alltaf
voru allir velkomnir og nógur
matur fyrir alla. Það var heldur
enginn fljótari til ef vantaði að-
stoð við einhverja hluti, þá voru
Erna og Hreinn mætt með það
sama. Einu sinni var ég dag-
mamma á Akureyri og var með
fullt hús af börnum, en varð allt
í einu eitthvað lasin og hringdi í
Ernu og bar mig eitthvað illa.
Ég var varla búin að sleppa
símanum þegar hún var mætt
og tók að sér öll börnin meðan
ég gat hvílt mig.
Eftir að við fluttum í Fells-
hlíð fyrir nærri 20 árum var
Hreinn sjálfskipaður vinnumað-
ur hjá okkur flestalla daga þar
til heilsunni fór að hraka. Og oft
kom Erna líka og tók þá til
hendinni, enda veitti nú ekki af.
Það var ekki haldið barna-
afmæli eða aðrar veislur öðru-
vísi en Erna kæmi með stóran
hluta af veitingunum og alla
jafna stóð hún í eldhúsinu og sá
um að allt væri hreint og snyrti-
legt.
Erna var potturinn og pann-
an í kvenfélaginu Hjálpinni um
árabil og hélt því lifandi á þeim
árum þegar ekki þótti fínt að
vera í kvenfélagi og starfsemin
var alveg að lognast út af. Fyrst
eftir að ég kynntist Ernu fannst
mér hún sífellt vera að baka eða
eitthvað að stússa fyrir kven-
félagið og sagði einhvern tím-
ann að ég skildi nú ekki tilgang-
inn í að vera í þessu kvenfélagi,
hún gerði ekkert nema baka!
Hún var nú ekki lengi að svara
því og benti mér á að í svona
samfélögum þurfa allir að
leggja sitt af mörkum og þessi
litlu félög eru límið í samfélag-
inu og svo væri félagsskapurinn
svo skemmtilegur. Mín skoðun á
kvenfélögum snarbreyttist og
ég gekk í kvenfélagið um leið og
ég flutti í sveitina. Reyndar var
það þannig að Erna skráði mig í
kvenfélagið, því hún hringdi og
bauð mér með á fund, en ég
komst ekki með, þá sagði hún:
„Ég skrái þig bara.“
Dagbókin skipaði stóran sess
hjá Ernu og í henni er hægt að
fletta uppá ýmsu þarflegu, t.d.
hvenær var nógu hlýtt til að
Hreinn færi úr síðbrókinni, eða
hvenær þeir sjaldgæfu dagar
voru sem þau fóru ekkert eða
enginn kom.
Það er seint fyllt skarðið sem
Erna skilur eftir sig, en síðustu
mánuðir voru henni erfiðir, það
var ekki hennar stíll að láta
aðra hafa fyrir sér. Hún var
meira fyrir að snúast í kringum
aðra, alltaf vel til höfð, fín um
hárið og með naglalakk og oftar
en ekki í háhæluðum skóm.
Takk fyrir allt elsku Erna.
Þín tengdadóttir.
Elín M. Stefánsdóttir.
Amma Erna var ekki bara
amma mín heldur einnig ein
besta vinkona mín, við áttum
ófáar stundir saman þar sem við
spjölluðum um lífið og tilveruna,
spiluðum, bökuðum og brösuð-
um alls konar saman. Það var
aldrei langt í húmorinn og fífla-
lætin, við þurftum hins vegar
stundum að vanda okkur við að
vera stilltar og prúðar meðal al-
mennings. Við Halldór Ingi fór-
um fyrir stuttu síðan í lystigarð-
inn með ömmu, við fengum
hjólastól að láni sem hún var
svo sem alveg sátt við en sagði
að við gætum nú alla vega
skipst á að keyra hvor aðra! Ég
er ofboðslega þakklát fyrir að
hafa átt gott samband við ömmu
mína og fengið að búa nærri
henni og afa alla mína ævi. Ég
er ánægð að amma hafi fengið
að fara í friði, verkjalaus og
elskuð. Ég veit að afi var farinn
að bíða eftir henni og ég vona
að þau séu sameinuð á ný. Ljúf
minning lifir.
Anna Hlín Guðmundsdóttir.
Elsku heimsins besta amma
og langamma okkar.
Nú kveðjum við þig með
hjartað fullt af söknuði, þakk-
læti og hugann stútfullan af
góðum minningum. Þú varst
einstök og manneskja með opn-
ari faðm er vandfundin. Hjarta-
hlýjan var slík að þrátt fyrir að
búa alla tíð í sveit gastu ekki
horft upp á dýr deyja. Þú skilur
eftir þig stóran hóp af fólki sem
ég veit að mun sakna þess mjög
að kíkja í heimsókn, og þá er ég
ekki aðeins að tala um börnin
og barnabörnin heldur svo
miklu fleiri. Við fjölskyldan
munum svo sannarlega sakna
þess. Mikil forréttindi sem það
eru að hafa alist upp í næsta
húsi þar sem við systkinin vor-
um alltaf velkomin til þín og
fengum að brasa með þér, hvort
sem það var að spila, baka með
þér eða skreyta jólatréð fyrir
jólin. Nú eða rétt kíkja við í
búrið og grípa kex eða flýja til
þín þegar okkur fannst foreldr-
arnir ósanngjarnir. Þá hefur þú
ansi oft rifjað það upp með mér
og við hlegið að því saman það
eina skipti sem ég fór í fýlu við
þig og ákvað að hætta að heita
Erna og ætlaði að heita Dísa í
staðinn.
Heimsóknir til þín voru aldrei
skylduheimsóknir, alltaf svo
notalegt að kíkja í kaffi og
krakkarnir jafn spenntir fyrir
því. Svo var ekki að spyrja að
því að ávallt var kominn matur
á borðið innan nokkurra mín-
útna ef heimsóknin var í kring-
um matartíma, skúffukakan þín
besta í eftirmat og pönnsur í
kaffinu sem börnin mín sakna
nú þegar enda ljóslifandi fyrir
þeim þar sem þú ert með pönn-
urnar tvær á fullu að steikja
pönnsur í tugavís. Og oftar en
ekki vorum við send með nesti
til Reykjavíkur, nýsteiktar
kleinur í poka eða fiskiklatta í
frystinn sem við áttum að grípa
með okkur rétt fyrir brottför
suður. Og ekki léstu þitt eftir
liggja, kíktir alltaf í heimsókn
þegar þú komst í borgina og
vildir auðvitað helst gera eitt-
hvað í leiðinni, svo sem steikja
kleinur og gafst þér alltaf tíma
til að spila við börnin, rétt eins
og við mig í æsku.
Sem betur fer var alltaf mjög
stutt í grínið alveg fram á síð-
asta dag. Ég er svo innilega
þakklát að hafa náð að kíkja til
þín stuttu áður en þú kvaddir,
og jafnvel þá náðir þú að koma
með þín hnyttnu skot. Við mun-
um sakna þeirra ásamt öllu
hinu, elsku amma. Hvíldu í friði
og við biðjum að heilsa afa.
Erna, Stefán, Arnar
Geir, Lára Bryndís og
Marín Bylgja.
Fyrir okkur þrjú sem ólumst
að miklu leyti upp án þeirra for-
réttinda að eiga ömmur og afa
þá var það okkur óendanlega
dýrmætt að eiga ykkur Hrein
að, því þið voruð okkur ekkert
minna en nákvæmlega það.
Amma og afi. Þegar við vöxum
úr grasi þá sjáum við að blóð-
tengingar skipta oft ekki höf-
uðmáli, heldur þær tengingar
sem við stofnum til af eigin dáð-
um og finnum kærleika og
væntumþykju burtséð frá raun-
verulegum fjölskylduböndum.
Sindri man eftir því að hafa
hætt að kalla ykkur ömmu og
afa um 10 ára aldur því honum
fannst það eitthvað furðulegt
vitandi að þið væruð það nú
ekki samkvæmt hefðbundnu
skilgreiningunni.
Þó sá hann alltaf eftir þessari
ákvörðun í bernsku og ákvað að
spyrja þig fyrir nokkrum árum
yfir skúffuköku við eldhúsborðið
hvort hann mætti kalla þig
ömmu að nýju, þín vegna. Svar-
ið var: „Tja, þú svafst nú upp í
þar til þú varst 10 ára þannig að
ég sé ekki hvað er því til fyr-
irstöðu“ og brostir svo kankvís-
lega yfir borðið. Og þannig
varstu alltaf. Röggsöm, stóð
aldrei á svörum og fannst ekk-
ert sjálfsagðara en að við vær-
um hluti af þinni fjölskyldu. Það
teljum við vera eitt okkar mesta
gæfuspor í lífinu. Takk ævinlega
fyrir allt, amma.
Aðalheiður, Eggert og
Sindri.
Erna
Sigurgeirsdóttir
- Fleiri minningargreinar
um Ernu Sigurgeirs-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
BJARNI REYKJALÍN MAGNÚSSON
hreppstjóri,
Miðtúni, Grímsey,
verður jarðsunginn frá Miðgarðakirkju,
Grímsey, miðvikudaginn 8. september klukkan 13.30.
Streymt verður frá athöfninni.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hollvinasamtök SAK.
Siggerður Hulda Bjarnadóttir Ólafur Árnason
Sigurður Ingi Bjarnason Steinunn Stefánsdóttir
Kristjana Bára Bjarnadóttir Grétar Erlendsson
Magnús Þór Bjarnason Anna María Sigvaldadóttir
Bryndís Anna Bjarnadóttir Vignir Örn Stefánsson
afa- og langafabörn