Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2011, Page 24

24 – Sjómannablaðið Víkingur
stærð og lögun mynda þeir stórkostleg listaverk í samspili íss
og sjávar.
Í eitt skiptið þegar segl voru hífð upp var ekki  fyrr búið að
ganga frá síðasta reipinu en háværar drunur fylltu loftið. Áhöfn-
in skimar í kringum sig full eftirvæntingar. Þarna var gríðarlega
stór borgarísjaki að brotna í tvennt. Hávaðinn yfirgnæfði að-
dáunarhróp áhafnarinnar sem fylgdist dolfallin með. Rétt eftir
að ísinn var allur kominn í hafið byrjaði jakinn að vagga, fyrst
rólega líkt og hann væri að bjóða upp í dans og svo sporðreist-
ist hann og skall af fullum krafti aftur á sjónum án þess að
velta alla leið. Jakinn sendi frá sér væna flóðbylgju sem full-
komnaði þennan gjörning náttúrunnar. Upplifunin var engu lík
og á seint eftir að líða mönnum úr minni.
Meðal þess sem hópurinn tók sér fyrir hendur þessa fjóra
daga sem á siglingunni stóð voru stuttar gönguferðir í landi til
þess að kanna náttúruna betur. Ekki var mikill gróður á svæð-
inu en jafni og eyrarrós, þjóðarblóm Grænlands, voru áberandi
ásamt einstaka berjalyngi þó minna færi fyrir safaríkum berjum. 

Sjósund norðan við 71. breiddargráðu
Eitt kvöldið þegar veður var gott og áhöfnin uppveðruð eftir
upplifanir dagsins fór sjórinn að verða freistandi kostur fyrir
marga og smám saman byrjuðu menn að tína af sér spjarirnar
og stukku í sjóinn. Sjósundið var hressandi og stökkva mátti af
skonnortunni frá ýmsum stöðum og sumir fengu einfaldlega
ekki nóg þrátt fyrir að sjórinn væri ekki beint hlýr. Mikið var
ærslast og gleðin var allsráðandi. Sjósund norðan við 71 breidd-
argráðu var staðreynd og skráð í afreksbækurnar. 
Kvöldin einkenndust jafnan af góðum
máltíðum en matseld var í höndum Hildar
og Sebastians og tókst þeim einkar vel
upp. Oftast var snætt uppi á dekki og var
þá jafnan glatt á hjalla  enda náði hópur-
inn einkar vel saman.
Eftir fimm daga siglingu um Scoresby-
sund var mál að kveðja þennan ævintýra-
heim Grænlands og sigla heim til Íslands.
Þessir dagar höfðu verið viðburðaríkir og
ný ævintýri handan við hvert horn. Á
heimleiðinni rákumst við á tvo búrhvali
sem vöktu mikla lukku ásamt því að
áhöfnin sigldi fram hjá Kolbeinsey eða
því litla sem eftir er af henni.
Áhöfnin var reynslunni ríkari þegar
Hildur sigldi inn í Húsavíkurhöfn 10
dögum síðar og fékk hlýjar móttökur frá
vinum og vandamönnum sem fá án efa að
njóta þess þegar ástvinir rifja upp magn-
aðar minningar úr þessari ógleymanlegu
ferð.