Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2011, Qupperneq 24

24 – Sjómannablaðið Víkingur
vangann næsta morgun. Eftir þetta braut
aldrei á báru alla ferðina og sjóveiki úr
sögunni.
Þriðjudagurinn var siglingadagur í blíðu
veðri og heldur hlýnandi og varð skrifara
þá hugsað til frænda sinna og forfeðra, sem
höfðu háð hildi við hinn norðlæga sjó,
kaldan og hranalegan, barið ísingu af
stögum og vöntum með snævi krýnd fjöll í
fjarska, en líka notið sumarblíðu og unaðar
hinnar nóttlausu vor-aldar veraldar, eins og
Stephan G. orðaði það.
Stefnt var í átt til San Francisco, sem var
næsti viðkomustaður og þangað komum
við um miðjan næsta dag, sem var mið-
vikudagurinn 28. september. Þar var staldr-
að við í réttan sólarhring. Tvennt vakti
mestan áhuga okkar, auk borgarinnar
sjálfrar: Golden Gate brúin, sem gerð var á
árunum 1933-1937 og er um 2,7 km. á
lengd, en hafið milli stöplanna tveggja er
tæpir 1.300 metrar og var á sinni tíð hið lengsta í heimi, en nú
hafa okkur kunnari brýr, s.s. brúin yfir Eyrarsund milli Dan-
merkur og Svíþjóðar tekið forystuna. Hins vegar er umferðar-
þunginn meiri en við eigum að venjast, um 118.000 bílar á
sólarhring, um 4,3 milljónir á ári.
Hitt, sem okkur munaði að sjá var klettaeyjan Alcatraz, sem
er innan við brúna og var um skeið eitt öruggasta fangelsi í
Bandaríkjunum, því mælt er, að þótt eyjan sé aðeins tæpan tvo
og hálfan kílómetra frá landi, eru straumar það harðir, að
engum fanga hefur tekist að synda í land. Orðhvatir flysjungar í
hópnum vildu fá hana að láni handa íslenskum yfirvöldum, en
það var víst ekki hægt, því búið er að breyta henni í safn. San
Francisco skoðunarinnar virði og þótt tíminn væri naumar,
gafst okkur færi á að líta hina ýmsu hliðar hennar, brattar
brekkur og merkar byggingar.
Á siglingu
Síðdegis á fimmtudag var haldið áfram og eftir að hafa kvatt
Golden Gate í þetta sinn, var haldið suður með ströndinni.
Næstu tveir dagar voru siglingadagar og þá var letilífsins notið
út í ystu æsar. Margt var hægt að gera sér til skemmtunar. Á
skipinu er kvikmyndahús, leikhús, þar sem tvær sýningar voru
dag hvern með ýmsum uppákomum og tónlist og uppistandi.
Ennfremur voru klassískir tónleikar, jazz og rokk. Svo var bæði
hægt að skreppa á bókasafnið eða spila fjárhættuspil. Sumir létu
sér nægja sólina yfir daginn. Þá má ekki gleyma matnum, morg-
unmatnum, sem gat hafist á hafragraut, en ekkert var lýsið, og
kvöldmatnum, sem var hrein veisla, gnægtaborð hvernig sem á
það var litið.
Við sigldum það djúpt að landsýn var engin og skipaumferð
lítil. Þó sáum við á föstudaginn herskip við sjóndeildarhring,
en þá vorum við undan strönd Mexíkó. Þarlendir vildu af
okk-ur vita og sendu þyrlu, sem sveimaði yfir um stund, en
síðar, líklega til öryggis, herþotu, sem sló okkur þó ekki skelk í
bringu, afkomendum norrænu víkinganna. Þótt siglingarhrað-
inn væri ekki nema rúmar 18 mílur fækkaði gráðunum í átt að
miðbaug og að sama skapi hækkaði sólin á lofti og því mátti sjá
skjannahvíta íslenska kroppa á sóldekkinu, sem báru á sig olíur
til að brenna ekki, en útilokuðu hins vegar þá geisla, sem færa
okkur d-vítamín, sem er hverjum manni nauðsynlegt. Ekki var
mikið dýralíf á þessum slóðum, höfrungavaða fylgdi okkur
stutta stund, okkur til ánægju, en sjófugla sáum við enga.
Laugardaginn 1. október, þá enn úti fyrir strönd Mexíkó, var
okkur boðið í stutta heimsókn í vélarrúmið, þ.e.a.s. stjórnstöð-
ina. Vélstjórarnir voru allir grískir og leiddu okkur í allan sann-
leika um það, sem þar gerist og þótti gömlum kyndara á gufu-
togara nokkrar framfarir hafa orðið. Síðan var okkur boðið upp
í brú. Þar háttar öðruvísi til en á gömlu togurunum, ekkert
stýri með áttavita fyrir ofan og „kallinn“ úti í glugga. Nú eru
tölvur og rafeindatæki alls ráðandi, tvö sett, sitt á hvoru borði,
fjórir á vakt í einu, standa 4 tíma og eiga 8 tíma hvíld. Skip-
stjórinn er grískur, en siglingafræðingurinn, sem var á vakt,
ung stúlka frá Þýskalandi, leiddi okkur í allan sannleika þessa
tækniheims. Breyttir tímar, nýr heimur.
Sjóræningjar og fíkniefnabarónar
Næsta morgun, sem var sunnudagur, fengum við landsýn, enda
nálguðumst við Cabo San Lucas, lítinn bæ á syðsta odda Kali-
forníuskaga. Engin er þar stórskipabryggjan, svo vorum úti á
legunni ásamt norsku skipi og vorum ferjuð í land á bátum.
Gróður er þyrkingslegur, enda úrkoman er nema um 170 mm.
á ári og hitar miklir, meðalhiti sumarmánaðanna er á bilinu 30-
35°C. Hér var fyrrum hvíldarhöfn skipa, sem sigldu suður fyrir
Hornhöfða, en úti við sjóndeildarhringinn lágu sjóræningjar í
leyni. Nú eru ferðamenn íbúunum drjúg tekjulind. Þennan dag
mældu menn 38°C í forsælu og þótti sumum gott, en öðrum
ekki.
Næsti áfangastaður átti að vera Acapulco, en skipafélagið
ákvað að sigla ekki þangað vegna óeirða, sem tengdust fíkni-
efnasölu; taldi sig ekki geta ábyrgst öryggi farþeganna. Þar með
misstum við af því að sjá unga ofurhuga stinga sér fram af 35
Panamaskurðurinn framundan.
Siglingaleiðin.