Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2012, Blaðsíða 28

28 – Sjómannablaðið Víkingur
fyrst norðan við brotin og það skipti
engum togum, við fengum fullt troll af
stórri ýsu.
Varðskipið Óðinn
Á meðan við vorum að losa trollið, kom
varðskipið Óðinn, sem seinna fékk nafn-
ið Gautur. Skipherrann Gunnar Ólafs-
son, tilkynnti mér að hann ætlaði að
senda stýrimann um borð og kanna veið-
arfærin og eins væri báturinn ómerktur.
Það hafði gleymst að merkja bátinn um
vorið, því við héldum að við söluna,
kæmu nýir umdæmisstafir og númer, og
eins værum við ekki með rétt troll fyrir
ýsuveiðar, en af því að við værum á sama
dýpi og á humarbleyðunum, slyppi ég
með áminningu, en ég yrði að merkja
bátinn rétt.
Við fórum í land eftir holið, en það
reyndist 11 tonn af góðri ýsu. Við feng-
um okkur lítið 55 feta hamptroll og fisk-
uðum mjög vel þennan ágúst mánuð.
Þessar bleyður við Eldeyjar skerin eru
búnar að gefa mikinn afla í gegnum árin.
Við byrjuðum á reknetunum strax í sept-
ember og fiskuðum svona í meðallagi, en
það var ansi ódrjúgt, því að við urðum
að keyra til Hafnarfjarðar, ef aflinn var
einhver, svo að það náðist ekki að halda
uppi róðrum daglega, með því.
Ég féllst á að fara með nýja skipstjór-
anum í eina viku eftir áramótin 1960, en
það var Gísli Auðunsson, einn Auðuns-
bræðra, þeirra frægu togaraskipstjóra, en
hann átti hlut í bátnum, minnir mig og
var farið með síldarflottroll. Það gekk nú
ansi brösuglega, þetta var löngu fyrir
höfuðlínumælana. Þegar komið var yfir
torfu og sást á hvaða dýpi hún var, voru
gráðurnar og lengdin á vírnum mæld.
Svo var slakað eða híft í vírana eftir því
á hvaða dýpi síldin var og hlaupið með
gráðurnar og langhliðina í töflubókina
og fundin út skammhliðin, en það var
dýpið á síldinni. Það var orðið lítið um
lóðningar um þetta leyti og þegar ég fór
í land, hafði engin síld komið um borð.
Þjóðverjarnir, upp á
punkt og prik
Ég flaug svo til Hamborgar í byrjun
febrúar. Það tók nú aðeins lengri tíma,
en í dag. Ég flaug með Loftleiðum kl.
níu að morgni, frá Reykjavík til Staf-
angurs í Noregi, þaðan til Kaupmanna-
hafnar og rétt um miðnætti lentum við í
Hamborg. Þetta var árið 1960. Þar beið
bíll og bílstjóri eftir okkur, en auk mín
var með í för Erling Kristjánsson, skip-
stjóri á Þórkötlu GK 97 frá Grindavík,
sem einnig var í smíðum á sama stað og
var komin mikið lengra í smíðum. Við
vorum ekki komnir til Travemunde fyrr
en um þrjú leytið um nóttina.
Strax um morguninn fór ég út í skipa-
smíðastöðina, en fékk ekki að fara inn,
nema að sýna sérstakt vegabréf sem tók
sinn tíma að útvega. Ég varð að fara í
gegn um heil mikið skrifstofukerfi, það
var norskur skipaverkfræðingur, sem hét
Nilson og var hann milligöngumaður
fyrir okkur, því þýskan mín var ekki upp
á marga fiska. Eftir að ég var búinn að
sanna hver ég væri og búið að kynna
mig fyrir yfirmönnunum, var farið með
mig í sjálfa stöðina. Ég fékk hálfgert
sjokk, þegar ég sá hvað lítið var búið að
smíða af bátnum. Jú, það var búið að
reisa stefnin og böndin, kjalsíðurnar
komnar og efsti plankinn í byrðinginn
en báturinn átti að verða til um miðjan
mars. Ég bað um viðtal við annan fram-
kvæmdastjórann, sem hét mr. Marten.
Sá talaði mjög góða ensku, sem kom
ekki til af góðu, því að hann hafði verið
tekinn til fanga á þriðja degi heimsstyrj-
aldarinnar og verið fangi í Kanada allt
stríðið. Ég sagði honum að ég væri að
hugsa um að fara aftur heim, því ég
héldi að báturinn yrði ekki til fyrr en um
sumarið. Hann dró þá upp áætlun um
Jón Guðmundsson KE 4.
Varðskipið Óðinn á Ísafirði 1956. Skipið var smíðað á Akureyri 1937 en nefndist síðar Gautur. Þá var búið
að semja við Dani um að smíða nýtt varðskip er fékk nafnið Óðinn og kom til landsins í janúar 1960.
Mynd: Óþekktur ljósmyndari/Landhelgisgæsla Íslands.