Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2012, Blaðsíða 42

42 – Sjómannablaðið Víkingur
Á árunum 1972 til 1999 starfaði ég
sem lögfræðingur og skrifstofu-
stjóri samtaka útvegsmanna. Þá sá ég
einnig í um 15 ára skeið um skipasölu
og skipaleigu, sem rekin var á vegum
samtakanna. Var þetta oft ærinn starfi
og iðulega miklar tarnir, þótt ekki kæmi
annað til.
Siglingatúrarnir
Einn starfsmannanna samtakanna hafði
það verkefni meðal annars að sjá um
siglingatúra, en á þessum árum var oft
mikil ásókn í siglingar með ferskan fisk
til Bretlands og Þýzkalands og komust
ekki alltaf allir að sem vildu, sérstaklega
í jóla- og áramótatúrana. Var sérstaklega
lagt að mönnum að láta vita, ef þeir
hættu við túrinn, svo annar gæti hugsan-
lega fengið plássið.
Þeir sem fengu úthlutaðan siglingatúr
urðu að fara eftir ákveðnum leikreglum.
Ein af þeim var að tilkynna til skrifstof-
unnar, hvenær þeir hæfu veiðar og með
ákveðnu millibili, hve mikinn afla þeir
væru komnir með og í lokin, hvenær
þeir legðu af stað í siglingatúrinn og
áætlaðan lokaafla. Vildi stundum verða
misbrestur á því, að menn virtu þessar
leikreglur, sérstaklega þeir sem voru að
sigla í fyrsta skipti eða sigldu sjaldan,
en auðvitað voru alltaf trassar hér sem
annars staðar. Af hálfu fiskmarkaðanna
úti var eðlilega lögð mikil áhersla á það,
að fá að fylgjast með því jöfnum hönd-
um, hvernig aflaðist og hversu miklu
magni mátti búast við til sölu á viðkom-
andi markað, því auðvitað skipti fram-
boð og eftirspurn miklu máli á slíkum
uppboðsmörkuðum.
Símtal við konu
Eitt skipti sem oftar var þessi starfsmað-
ur, sem þá sá um siglingatúrana, forfall-
aður vegna veikinda. Þurfti ég þá að setja
mig fyrirvaralaust inn í það, sem var í
gangi og sjá til þess að þeir, sem fengið
höfðu úthlutun færu eftir þessum leik-
reglum. Sé ég þá að þetta var svo sem
allt eftir bókinni og í góðu lagi, nema
hvað einn bátur úr Ólafsvík, sem ætlaði
að veiða ufsa í net og sigla til Bremer-
haven, hafði bara meldað sig á veiðar en
aldrei tilkynnt neitt um það, hvað hann
væri búinn að fiska mikið, þótt tímans
vegna ætti báturinn að vera í þann veg-
inn að leggja af stað í siglinguna.
Hringdi ég um borð í bátinn til að fá
þessar upplýsingar hjá skipstjóranum, en
enginn ansaði þar, þótt ég reyndi ítrekað.
Var þá ekki annað fyrir mig að gera en
að prófa að hringja heim til konu út-
gerðarmannsins, en hann var jafnframt
skipstjórinn á bátnum. Konan kemur í
símann og samtal okkar verður eitthvað í
þessa veru eftir að ég hafði kynnt mig:
JH. Heyrðu! Ég næ ekki sambandi við
manninn þinn. Ég ætlaði að spyrja hann,
hvernig aflabrögðin hefðu verið hjá hon-
um.
K. Jú, jú. Það hefur bara gengið vel
hjá honum að fiska. Ég talaði við hann í
morgun í símann. Hann var þá búinn að
fá fimm fiska.
JH. Fimm fiska! Er hann ekki búinn
að fá meir en fimm fiska eftir allan þenn-
an tíma?
K. Já, en þetta eru allt saman vænir
fiskar!
JH. Mér er andskotans sama! Það fer
enginn í siglingatúr til Þýskalands með
bara fimm fiska!
K. Ha! Siglingatúr! Nei nei. Hann
hætti fljótt við siglingatúrinn og kom
heim. Hann hefur gleymt að láta ykkur
vita af því. Það var ekkert að hafa þarna í
ufsanum. Hann skellti sér í staðinn í
Norðurá og fékk strax einn mjög vænan
lax og hinir sem hann veiddi fljótt á eftir
voru líka allir vænir. Þetta líka fína
veiðiveður búið að vera þarna í Borgar-
firðinum undanfarna daga.
JH. Virkilega! En gaman!
Félag skipstjórnarmanna
óskar félagsmönnum sínum og aðstandendum þeirra gleðilegra jóla
og farsældar á komandi ári. – Þökkum samstarfið á líðandi ári.
Jónas Haraldsson
Í Grimsby 1964. Næst okkur á myndinni er enskur togari en síðan koma íslensku skipin; Karlsefni RE 24,
Fylkir RE 171 og Röðull GK 518. Fjærst er enskur togari og snýr síðunni að okkur.
Mynd: Jónas Haraldsson.