Leikhúsmál - 01.03.1963, Síða 30

Leikfélag Reykjavíkur
Hart í bak eftir Jökul Jakobsson
Leikstjóri: Gisli Halldórsson. Frumsýnt 11. nóv. 1962.
Það er stundum undarlegt að virða fyrir sér hin mis-
munandi viðbrögð óhorfenda í leikhússal við vissum setn-
ingum eða vissum atriðum. Einn hlœr að því, sem annar
viknar við. Leikrit getur eitt kvöld verið slóandi sorgar-
leikur, en gamanleikur ó því nœsta, eftir, því hvernig
óhorfendur eru upplagðir. Slíkan tvískinnungsskap getur
að finna ó sýningum leikrits Jökuls Jakobssonar, Hart
! bak. Sumir vatna músum og snýta sér hótt og snjallt,
en aðrir flissa og tísta ! mörgum einlœgum atriðum. Það
hlýtur að vera óþyrmilegt fyrir leikara að úthella hjarta
sínu ! viðkvœmu atriði og heyra þó einhvern góluhlótur
gusast yfir sig héðan og þaðan úr sal.
A hinn bóginn er þetta kannske styrkur eins leikrits,
að hver og einn finni þar eitthvað við hœfi síns andlega
óstands. Sé svo, er það samt vissulega ekki einasti styrk-
ur leiksins Hart í bak. Ungur höfundur hefur orðið og
talar eftirminnilega. Ekki í œsingi ,,hinna ungu reiðu
manna", ekki „absúrd" til þess að lóta taka eftir sér,
heldur ! yfirlœtislitlu, meitluðu leikriti, þar sem fínpússn-
ingin skiptir meginmóli. Aðspurður að því, hvaða stíl
hann hafi haft ! huga við ritun leiksins, sagðist höfundur
ekki vita það. Slíkt vissu gagnrýnendur alltaf miklu betur
en sjólfir höfundarnir, svo að hann eftirléti þeim að skera
úr um það núna líka. Að fengnu þessu leyfi mundi ég
telja leikritið vera hughrifaleikrit (impressíónískt). Það
gerist allt ! smóhorni af heiminum, umluktu bórujórni (,,þú
heldur v!st, að heimurinn sé aðeins úthverfi úr Reykja-
vik"), og ! þessu horni eiga fóeinar manneskjur nokkur
einkamól, smóvegis einkaörlög, sem loða við þau nokkra
stund ! svipmyndum, smóglettur tilverunnar, sem fléttast
saman þarna, og allt í einu fer hver sína leið; konan
verður að „pissidúkku" ! nýrri íbúð, gamli maðurinn fer
ó elliheimilið ,,að sötra hafraseyði af tindiski", en ungi
26