Leikhúsmál - 01.12.1995, Side 15

etta viðtal var tekið í tilefni af sam-
norrænni listdanssýningu sem hald-
in var í Barcelona í júní 1995. Fram-
lag íslands til sýningarinnar var sóló-
dansverkið Til Láru eftir Per Jonsson, sem
samið var handa Láru Stefánsdóttur og hún
dansaði. Viðtalið birtist í bókinni Dancing
North - Rumbo al norte, sem gefin var út af
Teater og dans i Norden af þessu tilefni.
Lára Stefánsdóttir er ef til vill dæmigerður
fulltrúi fýrir íslenska lund því hún er sjálf-
stæð í skoðunum og býr yfir kraftmikilli
sköpunargáfu, en er þó í senn jarðbundin og
raunsæ, sem ef til vill er nauðsynlegt þeim
sem ætla sér að komast af í smáu samfélagi
og kaldri veðráttu. Hún er ballettdansari
með klassíska þjálfun að baki, en hefur þó
næmt auga fyrir því nútímalega og frumlega
í danssköpun. Hún leitar stöðugt að nýjum
leiðum til að bræða saman danslist og leik-
list, og þar með aðferð til þess að gera list-
dansinn að virðingarverðri listgrein í huga
hins bókmenntalega þenkjandi íslendings.
Lára: „Auðvitað er það ekki auðvelt líf að
vera dansari á íslandi. Auðvitað fýlgja því
vandamál, en það sama má segja um hvaða
listgrein sem er, hvar og hvenær sem er. Ef sí-
fellt er klifað á því hve erfitt líf dansarans sé,
þá er eins gott að steinhætta þessu, finna sér
annað ævistarf eða bara setja tærnar í veðr-
ið. Dansinn er líf mitt og þess vegna er hann
baráttunnar virði. Vandamál eru ögrun og
þau á að leysa. Við eigum að horfa fram á
veginn í stað þess að kvarta, við eigum að
leita að skapandi möguleikum í því sem við
höfum. Við höfum afar traustan áhorfenda-
hóp og það gefur okkur ákveðinn grundvöll.
Auðvitað þurfum við að fá fleiri sýningar —
til dæmis fleiri litlar sýningar, þar sem við
getum örvað nýja danssköpun. Ég held að
við mundum uppskera ríkulega af einhverju
slíku. Hins vegar gætum við einfaldlega sýnt
verk sem hafa gengið vel annars staðar, en
það er ekki ýkja frumlegt. Einhver aðstoðar-
maður einhvers ffægs danshöfundar gæti
matað okkur á verki sem búið er að skapa
með öðrum dönsurum og við gætum dans-
að það vel, jafnvel frábærlega, en slík vinnu-
brögð bera ekki vott um mikinn metnað.
Við getum ekki haldið því fram að við eig-
um danshefð á íslandi. Klassískur ballett á
svolítinn áhorfendahóp vísan, en uppfærsla
á nútímadansverki verður að byrja frá
grunni, ef svo má segja, og finna áhorfendur.
Við getum sagt með nokkrum rétti að það sé
erfitt - þ.e. að finna áhorfendur og vera jafn-
framt utan við vitundarlíf almennings í
landinu. Það er stundum eins og dansarar á
íslandi eigi tilvist sína utan við allt listalíf
þjóðarinnar; eins og við séum ekki aðeins að
dansa á jaðri hins byggilega heims heldur
einnig á jaðri vitundarlífs þess sama heims.
Dansflokkurinn okkar er fjölhæfur af
hreinni nauðsyn og þar er reynt að halda
uppi gæðum í klassískum dansi jafnt og nú-
tímadansi. Þetta hefur alltaf verið talið æski-
legt í flokknum, en jafnframt hafa heyrst
raddir um að fjölhæfnin hefti flokkinn og
komi í veg fyrir að hann verði framúrskar-
andi. Við núverandi aðstæður finnst engin
iausn á þessum vanda vegna þess að flokkur-
inn og dansararnir sjálfir eru stöðugt undir
miklum þrýstingi að sýna yfirburði í tveim
aðskildum greinum danslistarinnar.
13