Fréttablaðið - 07.01.2023, Page 49

Hann er einn skemmti-
legasti maður sem ég
þekki og það er búið
að vera brjálæðislega
skemmtilegt að vinna
þetta með honum.
Afburðagóður
hópur leikara
fer með hlut-
verk í Villibráð
og segir Elsa
það hafa verið
afar ánægjulegt
að vinna með
slíkum fag-
mönnum.
Mynd/aðsend
það. Ég var svo mikið að skilgreina
mig frá einhverju að ég gleymdi
bara að skoða það. Hugsa um að
það væri einhver klukka í þessum
málum og það væri ekki endilega
hlaupið að því að eignast börn,“
segir Elsa. „Svo lá mér líka svo á að
klára þetta nám sem ég var í,“ bætir
hún við. En Elsa stundaði nám við
Danska kvikmyndaskólann og var
fyrst íslenskra kvenna til að stunda
nám við skólann.
„Þetta var mjög langt og f lókið
inntökuferli og svo var tíminn í
þessum skóla alveg kreisí, ég er
eiginlega bara enn þá að vinna í því
sem gerðist þarna. Maður lærði og
upplifði svo margt,“ segir hún.
„Í þessu námi er maður alltaf í
framleiðslu. Það liggur við að maður
sé á setti í hverjum mánuði að gera
eitthvað og maður þarf sjálfur að
huga að öllum þáttum. En fyrir
kvikmyndaleikstjóra getur liðið
mjög langur tími á milli þess sem
maður er á setti, það geta hæglega
liðið fimm til sex ár á milli,“ segir
Elsa.
„Þegar það líður svona langur
tími á milli kólnar maður auðvitað
og þarf að hita sig aðeins upp. Þegar
ég kom á settið í Villibráð hafði ég
ekki verið á setti síðan ég kláraði
skólann en núna er ég þar í hverri
viku eða oft í viku,“ segir Elsa sem
einnig er við tökur á þáttaröðinni
Aftureldingu sem sýnd verður á
RÚV um páskana en Elsa leikstýrir
tveimur þáttum í seríunni.
Eftir að Elsa kláraði skólann eign-
aðist hún dætur sínar tvær. „Það er
svo skrítið hvernig allt gerist á sama
tíma, ég kláraði skólann og svo bara
koma börnin og allt í einu fer allt af
stað í vinnunni, eitthvert hjól sem
maður er búinn að vera að reyna að
setja í gang fer allt í einu að snúast.
Þá verður maður að reyna að anda
inn í það, þetta er allt sem ég var
búin að óska mér og maður verður
að muna að njóta þess.“
Spaugstofan
Þegar Elsa f lutti frá Húsavík hóf
hún nám við Menntaskólann við
Hamrahlíð, með skólanum vann
hún á RÚV þar sem hún var meðal
annars aðstoðarkona í Spaugstof-
unni. „Á Húsavík þekkti ég engan
sem vann við sjónvarp eða kvik-
myndagerð og það var ekkert svo-
leiðis í gangi þar. Þess vegna fannst
mér enn þá geggjaðra að vinna í
Spaugstofunni. Þetta var stærsti
þáttur á Íslandi og besta vinna sem
ég gat látið mér detta í hug,“ segir
hún.
„Ég græddi ótrúlega reynslu á
vinnunni í Spaugstofunni, það var
klikkað að vera þarna. Í hverri viku
fékk ég að fylgjast með ferlinu frá
handriti í útsendingu, að sjá það
gerast á einni viku sem við erum
búin að gera á þremur árum í Villi-
bráð,“ segir Elsa.
Í kjölfar vinnunnar í Spaug-
stofunni vann Elsa að hinum ýmsu
verkefnum hjá RÚV. „Ég vann bak
við tjöldin í alls konar prógrömm-
um og fékk svo tækifæri til að vera
skrifta í Kastljósi og stundum fékk
ég líka að vera á skjánum. Mér
fannst þetta svo gaman að mig lang-
aði aldrei heim til mín. Ég var þarna
í tíu, tólf tíma á dag og vildi hvergi
annars staðar vera, nema kannski á
djamminu,“ segir hún og hlær.
Það kom svo að því að Elsa þurfti
Það er margt áríðandi
og „relevant“ í mynd-
inni en því er pakkað
inn í húmor, meira að
segja frekar svartan
húmor.
að hætta á RÚV og segir hún það í
rauninni hafa verið gæfuspor þrátt
fyrir að hún hafi ekki áttað sig á
því þegar það gerðist. „Þegar ég var
svona 28–29 ára var einhver niður-
skurður á RÚV og ég var kölluð inn
á skrifstofu. Ég vissi alveg hvað var
að fara að gerast en ég grét svo mikið
að það komst enginn annar að, ég
missti mig alveg,“ segir Elsa.
„Þetta var eflaust mjög erfitt fyrir
Þórhall sem var að reyna að reka
mig,“ segir Elsa og vísar til Þórhalls
Gunnarssonar sem þá var ritstjóri
Kastljóss. „En ég náði að róa mig og
hann gat látið mig fara. Ég var búin
að vera þarna svo lengi og ég elskaði
þetta svo mikið að ég hugsaði ekkert
út í það að hafa einhver önnur plön,
ég hefði aldrei hætt af sjálfsdáðum
en það var bara gott að ég var látin
fara og gat hugsað minn gang,“ segir
hún.
Eftir að Elsa hætti hjá RÚV klár-
aði hún BA-gráðu í félagsfræði við
Háskóla Íslands ásamt því að vinna
við ýmis kvikmyndaverkefni. „Ég
fékk að vera á hliðarlínunni í alls
konar verkefnum og þarna náði ég
að telja í mig kjark til að gera leikið
efni sjálf og áttaði mig á því að þetta
væri það sem ég vildi gera.“
Villibráð
Elsa skrifaði handritið að Villibráð
ásamt leikskáldinu Tyrfingi Tyrf-
ingssyni. Þau kynntust í MH og segir
Elsa hann með skemmtilegustu
mönnum sem hún þekki.
„Við Tyrfingur höfðum oft talað
um það að vinna saman og þegar ég
ber þetta undir hann þá æsum við
hvort annað upp. Við fengum algjör-
lega frjálsar hendur í þessu, það
eina sem við höfðum sem grunn
var þessi leikur með símana og við
unnum með hann. Að mörgu leyti
var gott að hafa þessa fyrirfram-
gefnu grunnhugmynd til að vinna
út frá,“ segir hún. „Hann er einn
skemmtilegasti maður sem ég þekki
og það er búið að vera brjálæðislega
skemmtilegt að vinna þetta með
honum.“
Tyrfingur og Elsa skrifuðu hand-
ritið í Covid-faraldrinum, þau
bjuggu hvort í sínu landinu og
notuðust við Zoom. „Við hittumst
aldrei á meðan við skrifuðum
þetta, hann var í Amsterdam og ég
í Kaupmannahöfn. Við notuðum
bara Zoom-ið. Þar slúðruðum við
og rifjuðum upp alls konar sögur af
fólki sem við þekktum og fólki sem
við höfðum þekkt og úr varð þetta
handrit,“ segir Elsa.
„Ég held að margir geti séð eitt-
hvað í karakterunum í myndinni
sem minnir þá á sjálfa sig. Við
höfum öll verið í þessu matarboði
að einhverju leyti, kannski ekki í
þessu húsi eða í þessum símaleik, en
f lest erum við í einhverjum svona
hópi sem er aðeins farinn að gliðna í
sundur. Kannski fólk sem við vorum
með í menntaskóla fyrir 20 árum
og erum í mismiklu sambandi við,
höldum kannski að við þekkjumst
betur en við gerum,“ segir hún.
Elsa segist vongóð um að áhorf-
endur Villibráðar muni hafa gaman
af myndinni, hún sé hressandi og
geti talað til margra. „Það er margt
áríðandi og „relevant“ í myndinni
en því er pakkað inn í húmor, meira
að segja frekar svartan húmor,“ segir
hún.
„Svo getum við f lest tengt við
þennan símaleik. Við notum
símana auðvitað til þess að sýna
okkar bestu hlið og það hvernig við
viljum koma fyrir en svo notum við
þá líka til að vera versta útgáfan af
sjálfum okkur, útgáfan sem enginn
má sjá. Svo þegar síminn er kominn
á borðið þá erum við mjög ber-
skjölduð og hrá en líka sönn,“ segir
Elsa.
„Leyndarmálin í símanum þurfa
nefnilega ekki að vera einhver rosa-
leg leyndarmál heldur er mikið um
hversdagslegan óheiðarleika. Innan
vinahópa, fjölskyldna eða vinnu-
staða eru oft Messenger-þræðir sem
þola ekki dagsins ljós og ég held að
það sé enginn of fínn fyrir það að
hafa verið á einhverjum þræði sem
þolir ekki dagsins ljós,“ segir hún.
Fóruð þið einhvern tímann í
þennan leik meðan á vinnslu mynd-
arinnar stóð?
„Nei, við fórum ekki í leikinn en
við vorum stundum að djóka með
að lesa upp síðustu skilaboðin sem
við fengum eða eitthvað svoleiðis.
En við vorum öll mjög fegin að það
væri enginn að skoða símana hjá
okkur.“ n
Helgin 21LAUGARDAGUR 7. janúar 2023 Fréttablaðið