Rökkur - 01.12.1949, Side 37

RÖKKUR
149
Atlantshafið, eftir að hafa
flogig yfir ströndina 15 míl-
ur fyrir norðan Washington.
Benzín tekið yfir
Azoreyjum.
Eg hafði eiginlega ekki
gert mér ljóst mikilvægi
þessa flugs og eg var ennþá
að liugsa um smámuni, sem
eg hafði gleymt að gera, áður
en við lögðum af stað, eins
og t. d. að greiða húsaleiguna,
hringja til konunnar, sem
farið hafði til frænda síns í
New Orleans. Þá gerði eg mér
það ljóst, að svo gæti vel far-
ið, að eg kæmi alls ekki aftur
úr þessum leiðangri, — eða
að eg þyrfti að eyða næstu
vikum ráfandi yfir Sahara-
eyðimörkina eða i einhverj-
um frumskógi við Kyrrahaf-
ið.
Um áttaleytið næsta morg-
un, þag var á sunnudags-
morgun, heyrðum við í loft-
skeytatækjunum, að verið
var að kalla okkur upp. Flug-
vél með benzín beið eftir
okkur yfir Azoreyjum, en þar
átti fyrst að hella benzín milli
vélanna.
Brátt sáum við „tank“-
flugvélina og mér varð órótt
af að vita af öllu þessu flug-
benzíni í næsta nágrenni við
okkur, og ef aðeins einn neisti
lenti í því, þá væri úti um
okkur. En þetta gekk allt að
óskum og eftir skamma
stund var benzínið farig að
streyma milli flugvélanna.
Lá við slysi.
Á þessu augnabliki munaði
minnstu, að illa færi. Eftir
að búið var að krækja ben-
zínslöngunni í vél okkar, festi
einn úr áhöfninni fingur í
spilinu, sem vig notuðum til
þess að di'aga slönguna að
okkur, en fyrir snarræði eins
mannsins tókst að koma í veg
fyrir alvarlegt slys.
Þegar benzíngeymar okkar
voru fullir að nýju kvöddum
við „tank“-vélina og héldum
leiðai' okkar. Við stefndum í
austurátt, yfir Gibraltar. Loft
var skýjað, en síðdegis á
sunnudag brauzt sólin gegn-
um skýjaþykknið og hellti
geislum sínum niður á hinar
eyðilegu, óbyggðu strendur
Norður-Afriku.
Þetta var þreytandi ferða-
lag. Brátt fór oklcur að
verkja í fótleggina af hreyf-
ingarleysi. Tvær af skyttun-
um reyndu að lesa sér til
dægrastyttingar, en hávaðinn
i hreyflunum fór einungis í
taugarnar á þeim svo að lítið
varð úr lestri. Við hinir