Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 4

Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 4
sem við vitum ekki, en eigi að siður er það jafnvist, að þeir standa eins undr- andi og við gegn sumum dýþstu leyndar- dómum lífsins og tilverunnar. En hversu ófullkomnar sem hugmyndir mannkyns- ins um lögmál náttúrunnar og stjórn al- heimsins hafa verið á liðnum öldum, og eru enn, sýna þœr samt, að þetta hef- ur á öllurn timum verið æðsta viðfangs- efni mannlegs anda. Lífsundrið hefur heillað hug kynslóðanna, enda eflaust gáta, sem okkur er œtlað að skilja ein- hvern tima, þótt mörg vötn verði runn- in til sjávar áður. Þeir sem lifa i nánu sambandi við náttúruna, komast ekki hjá að hugleiða ýmis undur hennar. Izaak Walton talar mikið um þau tækifœri, sem stangaveiðin veiti mönnum til ihugunar. Hann varð lika sjálfur margs visari um lifið i nátt- úrunni, eins og bók hans vitnar bezt um. Þeir sem vilja öðlast alla þá ánægju, sem veiðiferðir og annað hliðstœtt sam- neyti við náttúruna getur veitt, verða að opna hug sinn og hjarta fyrir áhrifum umhverfisins, leyndardómum þess, lífi og litum. En um leið og við förum að gefa þessu gaum kemur af sjálfu sér, að við förum lika að hugleiða þau lögmál, sem það lýtur og leita skýringa á undr- inu. Og í kyrrðinni við ána, við hinn eilífa nið hins rennandi vatns, sem Gior- dano Bruno likti við þrá mannssálarinnar til þess að finna hin upphaflegu heim- kynni sin, mœtti svo fara, að við fyndum eitthvað, sem auðgaði lif okkar — ef til vill svör við einhverjum spurningum. Og enda þótt þessi svör yrðu máske ekki öll staðfest af visindunum síðar, höfum við þó gert virðingaruerða tilraun til að hugsa, reyna að ráða eitthvað i lifsgátuna. Allir höfum við einhvern tírna staðið undrandi á björtum sumardegi og horft í þögulli lotningu á fegurð og fjölbreytni lífsgervanna í gróðrarríki náttúrunnar, og jafnframt orðið hugsað um þá stað- reynd, að enn hefur enginn maður öðl- ast þá þekkingu, að hann gœti skapað eitt frjókorn og gætt það þeim dular- fulla lifsneista, sem veldur vexti þess og breytir þvi i blóm eða berjahrislu í fyllingu timans. Já, við höfum oft staðið þögulir gegn undrum náttúrunnar, á öllum árstiðum. Við höfum séð hana vakna til lifsins á vorin, séð þau undur, sem geta gerzt á fáeinum góðviðrisdögum, þegar mold- in hlýðir kalli sólarinnar, opnar lifheim sinn fyrir Ijósi hennar og býður hinum blundandi börnum sinum að vakna og stiga upp í dýrðina — og taka þátt í að skapa dýrðina. Við höfum andað að okk ur ilmi og fegurð hins fullþroska gróð- urs í blómsölum sumarsins, séð hrörn- unina á haustin og loks dvalarsvefninn um dimma og langa vetur. Þá er einni hringrás lokið. Allt er þetta fagurt og stórbrotið. Hver árstið á sína töfra. En af allri fegurðarfjölbreytni islenzkrar náttúru er þó ef til vill fegurst, hvernig hún býr sig undir dauðann, eða dvalar- svefn vetrarins. Haustskrúði hennar er eitt af því undursamlegasta, sem mann- leg augu fá litið. Skúli fógeti sótti það i eðli sinna eigin átthaga, að íiilja ganga skrautbúinn á fund dauðans. Þeir sem ferðast hafa um landið að hausti til, í góðu veðri, þekkja þá sýn, sem þar blasir við augum — kveðju sumarsins. Við veiðimenn eigum flestir slíkar minningar úr siðsumarferðum okk- ar. Við höfum horft á haustlitina, orð- 9 Veiðimaðurinn
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Veiðimaðurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Veiðimaðurinn
https://timarit.is/publication/1774

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.