Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 27

hann rntt leiðina. En laxinn hafði annað
í huga og vildi hvergi fara úr hylnum.
Hann þreyttist nú óðum, og ég sá að
bráðlega mundi verða hægt að færa í
hann. Hann velti sér tvisvar og kom
upp að bakkanum. „Vertu viðbúinn,
ofursti. Hann er að gefast upp!“ hrópaði
ég, og um leið og ég hækkaði stöngina,
kom laxinn því nær alveg upp í yfir
borðið og upp að hábakkanum við fætur
okkar. Þar virti hann okkur fyrir sér
andartak, sem við munum aldrei gleyma.
Hefðum við getað haft verkaskipti þá,
held ég að mér hefði tekizt að færa í
liann. En hvað sem því líður, varð ofurst-
inn of seinn. Hann var hræddur um að
sér mundi mistakast og hann sliti fisk-
inn af fyrir mér. En nú tók ferlíkið
stóra dýfu og strikaði út í dýpið aftur
— og þá skeði það! Andartak fannst mér
hann lyfta sér, eins og hann væri að
koma upp að aftur, en svo slaknaði á
línunni. Hann var farinn. Vírinn hafði
slitnað rétt við krókana.
Eftir klukkutíma viðureign átti ég
erfitt með að trúa því, að ég væri í
raun og veru búinn að missa fiskinn,
en svo rann veruleikinn smám saman
upp fyrir mér, og ég held að við höfum
Iráðir farið að gráta. Ég veit að ég grét.
Laxinn Iiefur a. m. k. verið 35 pund
og líklega meira. Ef til vill hefðum við
getað náð honum. Tveir þreyttir og von-
sviknir menn löbbuðu upp að bílnum,
til þess að fá sér matarbita. Þarna fór
eina veiðivonin þennan daginn. Ég fékk
að vísu einn hoplax undir kvöldið, en
hvorugur okkar setti í ætan fisk. Við héld-
um heimleiðis með sorgarsögu.
Jæja, þetta gerðist allt þ. 2E marz
1955. Ég gat ekki um annað hugsað alla
næstu viku, og öðru hvoru gafst mér tæki-
færi til þess að rekja raunirnar með
ofurstanum. En bak við öll raunaskýin
var þó einn sólargeisli. Næsta mánudag,
þ. 28. marz, áttum við veiðileyfi á neðra
svæðinu. Ég hefði ef til vill átt að geta
þess fyrr, en eins og margir veiðimenn
vita, er veiðisvæðið í Avon allt fyrir ofan
Ringwood. Læknir nokkur, sem er góð-
ur vinur okkar beggja, hafði leyft okk-
ur að veiða á sínu svæði meðan hann
var sjálfur í veiðiferð í Skotlandi.
Mánudagurinn 28. marz rann upp.
Það mun verða okkur báðum minnis-
stæður dagur. Við komum snemma að
ánni og fórurn strax að kasta, fullir eftir-
væntingar. Meðan ég var að fara yfir
fyrsta hylinn tók ég eftir fugli, sem flaug
yfir mig. Já, það var áreiðanlegt — þetta
var fyrsta svalan, sem ég sá á vorinu,
og ég kastaði með aukinni ánægju á eftir.
Mér þykir alltaf vænt um að sjá fyrstu
farfuglana. í þetta skipti virtist það vera
góður fyrirboði.
En þótt ég færi mjög vel og vandlega
yfir alla hyljina, sá ég enga hreyfingu.
Ég var kominn á síðasta veiðistaðinn.
Veicimaðurinn
25