Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 32

Þetta vildi hann.
NORSKUR veiðimaður segir eftirfar-
andi sögu í tímaritinu „Fiskesport":
Við hjónin löbbuðum frá kofanum
okkar í Hörjedal, niður með ánni, en
hún rennur þarna hægt á fjósum sand-
botni. Á einum stað er á henni kröpp
beygja og þar halda sig venjulega nokkr-
ir stórir urriðar í strengnum. Ég var
langt frá þegar ég sá stóran ugga koma
upp úr vatninu, og sagði ég þá við konu
mína: „Þennan skulum við liafa til mið-
degisverðar í dag.“ Ég þóttist öruggur,
alltof öruggur, enda varð ég ekki var
þegar ég ór að kasta. Að lokum kom
konan mín við í sveitaverzluninni, ti!
vonar og vara.... Ég reyndi flugu eftir
flugu, áreiðanlega 25 tegundir. Fiskur-
inn lét þær allar fara fram hjá sér með
einstakri stillingu, og stundum var hann
að sveima í rnestu makindum rétt við
stígvélin mín. Lítið gervisíli — sem venju-
lega er örþrifaúrræðið — reyndist ekki
lióti betur. Fiskurinn sinnti þarna um
þennan grunna hyl, kom öðru hvoru upp
til þess að grípa dægurfiugur, sem klekj-
ast þarna út í stóruni stíl. Þetta var teg-
und, sem er sjaldgæf annars staðar á
þessum slóðum, með gráa vængi og ná-
lega hvítan búk. Nú datt mér skyndi-
lega í hug að ég mundi eiga eina þurr
flugu í þessum litum — sýnishorn, sem
flugugerðarmaður einn hafði sent mér,
en ég aldrei hnýtt á. Ég fór í land,
skipti um línu, smurði þá nýju og batt
þessa flugu á. Ég var samt vantrúaður á
að hún mundi reynast hinum skæðari, en
ekki sakaði að reyna. Flugan var tæp-
lega komin niður í vatnið þegar fiskur
strikaði að henni, en náði henni ekki,
því miður. Ég brá við, eins og ég er
vanur, cn kippti fiugunni nokkra metra
til mín, fiskurinn kom á eftir og snerti
liana greinilega. f öðru kasti stökk mynd-
arlegur urriði hátt í loft upp, og eftir
hæfilegan tíma lenti hann í háfnum.
Þetta var fi^ punds fiskur, og ég gat
ekki stillt mig um að lofa lionum að
lifa áfram — á ljósmynd. Eg festi sjálf-
virku myndavélina við staur og lét hana
smella af á sjálfan mig.
En hver getur skýrt þetta hátterni
urriðans? Þetta var um miðjan dag, í
glaða sólskini, þegar hver sæmilega upp-
alinn urriði liefði átt að kúra bak við
stein eða torfuhnaus. Dýpið var ]/,—1
metri, straumur mjög lítili og blæjalogn.
Botninn ljós sandbotn. í hálfa aðra
klukkustund, sem ég hafði kastað þarna,
hlaut fiskurinn að liafa séð mig allan
tímann, en hann virtist ekkert styggj-
ast við það og synti umhverfis mig eins
og ekkert væri. Eg fékk þarna eina sönn-
unina enn fyrir því, hve lítið við vitum
í raun og veru, þrátt fyrir margra ára
veiðireynzlu. Reglan ætti því að vera
þessi: Vertu ekki viss um nokkurn skap-
aðan hlut fyrirfram, þegar þú ert að
veiða!
FLJÓTUR AÐ VAXA.
KARPINN er fljótur að vaxa við góð skilyrði.
Árið 1937 var karpastofn frá Virginíu látinn í
fisklaust vatn í Northarupton. Vatnið er lítið, en
djúpt og gróðursælt. Stærsti fiskurinn var li^
pund. Árið 1945 veiddist þarna 17 punda fiskur,
og það ár sáust margir frá 10—18 pund. Eftir
þessu virðist karpinn vaxa um 2 pund á ári að
meðaltali, þar sem hann hefur nóg æti og lífs-
skilyrðin eru góð að öllu leyti. Stærstu karpar munt
geta orðið milli 30 og 40 pund.
30
VlIÐlMAÐURINÍ'