Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 7

í sambandi við þær. — Hver lax á sína
sögu í minningasafninu, en sannarlega
eru þær misjafnar — eins og þyngdin.
Nú hefur veturinn liafið innreið sína
ennþá einu sinni og framundan er lang-
ur tími, þar til sá silfraði lætur sjá sig.
Við verðum því að taka til við minning-
arnar frá liðnu sumri. Eg er ekki í vafa
um, að lijá mörgurn eru þær ljúfar, þótt
þær sumar hverjar kunni að vera lævi
blandnar. Ég fyrir mitt leyti hef því láni
að fagná, að hafa af nokkru að taka.
Ég var sá gæfumaður, að fá tækifæri til
að stunda laxveiðar í Laxá í Þingeyjar-
sýslu á síðastliðnu sumri. Þótt laxveiði
væri þar ekki ýkja mikil að þessu sinni,
þá var samt sæmileg veiði þann tíma,
sem ég dvaldi við ána. Ég var svo lán-
samur að hafa að veiðifélaga Sæmund
Stefánsson, formann Stangaveiðifélags
Reykjavíkur.
Þann 8. júlí vorum við að veiðurn
að Hólmavaði. Veður var hvasst og ekki
sem þægilegast framan af deginum. Við
urðum því ekki varir fyrir hádegið, en
höfðum þó séð fisk stökkva á Stíflunni
svoneíndri. Við vorum því fremur frarn-
lágir framan af deginum og fengum ó-
spart að lieyra það hjá veiðifélögunum,
sem happasælli höfðu orðið. — Seinni
hluta dagsins gerðist Sæmundur maður
ekki einhamur og tók á rás niður í Grá-
straum og tókst að ná þar sæmilegum
laxi, um 10 punda. Ég reyndi af rniklum
rnóði við Stífluna, en fékk ekki bit og
stukku þó laxar allt í kringum mig!
Vegna veðurfarsins þótti okkur Sæ
mundi vissara að liafa sérfræðing í háls-
sjúkdómum með í förinni og var það
Erlingur Þorsteinsson. Röddin verður að
rera hljómmikil, þegar „hann tekur“,
og það var sérfræðingsins að sjá urn það!
Eftir að Sæmundur hafði reynt þar
neðra kom okkur saman um, að rétt væri
að renna sinn hvorum megin í uppánni.
Fór þá Sæmundur að austan en ég að
vestan. Erlingur læknir fór með mér,
því að ég ætlaði að sýna honurn hvernig
vaða ætti á Oseyrinni. Ég var nefnilega
svo gæfusamur, að fá Benedikt bónda á
Hólmavaði einu sinni á veiðiferðum mín-
urn þar efra, til þess að sýna mér veiði-
svæði þetta, og þóttist ég því kunna þar
vel til verka. Mér er alltaf minnisstæð
Veidimadurinn
5