Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 19

JUHANI AHO:
fgrstu
urríðurnir mínir.
SENNII>EGA er álíka skemmtilegt að
veiða allar stærri tegundirnar af laxaætt-
inni. Með hverjum feng koma sömu geð-
hrifin, sem við finnum jafnan við slík
tækifæri. Með fáeinum tilbrigðum hefst
ævinlega sama taugaspennan um leið
og fiskurinn tekur, og heldur áfram þang
að til honum er landað eða hann hefur
slitið sig af. Við erum óstyrkir á taugum,
eða okkur líður vel; við erum glaðir
og reifir, eða vonsviknir. Gleðin yfir
unnum sigri og gremjan yfir ósigrinum
skiptast alltaf á. Minningar um liðna at-
l)urði vakna á ný. Við vitum ekkert með
nokkrum innikróuðum afbrigðum af
Kyrrahafskyninu, og lýkur svo máli sínu
á þessa leið:
„Jæja, þetta er mín liugmynd. Mér er
vel ljóst, að hún hefur sínar veilur. Fyrst
og fremst þá, að enn hefur ekki fundist
kynþroska hrygna, sem ekki hefur geng-
ið í sjó. í öðru lagi hefur enginn fundið
innikróaðan lax fyrir ofan Tömmerás-
fossen og Formofossen í Sanddöla, sem
er stærsta þverá Namsen.
En samt sem áður held ég að eitthvað
sé rétt í þessum bollaleggingum mínum.“
vissu, en við verðum alltaf að vera við
því búnir, að eitthvað óvænt gerist. Óð-
ur fiskur getur orðið rólegur eftir einn
æðissprett, og fiski, sem fer sér mjög hægt,
getur skyndilega dottið í hug að komi
manni á óvart. Þótt maður þykist vera
gamall og þaulreyndur veiðimaður og
kunna öll brögð, geta okkur samt orðið
á skyssur, því oftast þarf að afráða í einni
svipan, hvað gera skuli. Mér verður líka
á skyssa, ef ég t. d. gleymi að athuga eitt-
hvað. Hversu vel sem ég treysti veiði-
áhöldum mínum, geta þau samt bilað
hnútarnir á girninu eru aldrei alveg ör-
uggir, önglarnir ekki heldur, og allra
sízt hinn þunni flipi á kjálka fisksins,
sem iingullinn situr oftast í; það tognar
smám saman á honum, og hann getur
rifnað að lokum, ef fiskurinn stekkur
skyndilega eða snýr sér snögglega við.
Lýsing á þeirri taugaspennu sem einn
fiskur veldur hjá veiðimanninum, getur
því verið eins konar samnefnari fyrir
alla hina. Þetta rennur hka þannig sam-
an í endurminningunni, að úr því verð-
ur ein aðalmynd, einkanlega hjá þeim,
sem veiða lengi á sama stað. Vitanlega
koma fyrir atvik, sem eru ólík öllum
ciðrum og verða mönnum sérstaklega
VeIÐIMAÐUIUNN
17