Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 4

sem við vitum ekki, en eigi að siður er
það jafnvist, að þeir standa eins undr-
andi og við gegn sumum dýþstu leyndar-
dómum lífsins og tilverunnar. En hversu
ófullkomnar sem hugmyndir mannkyns-
ins um lögmál náttúrunnar og stjórn al-
heimsins hafa verið á liðnum öldum,
og eru enn, sýna þœr samt, að þetta hef-
ur á öllurn timum verið æðsta viðfangs-
efni mannlegs anda. Lífsundrið hefur
heillað hug kynslóðanna, enda eflaust
gáta, sem okkur er œtlað að skilja ein-
hvern tima, þótt mörg vötn verði runn-
in til sjávar áður.
Þeir sem lifa i nánu sambandi við
náttúruna, komast ekki hjá að hugleiða
ýmis undur hennar. Izaak Walton talar
mikið um þau tækifœri, sem stangaveiðin
veiti mönnum til ihugunar. Hann varð
lika sjálfur margs visari um lifið i nátt-
úrunni, eins og bók hans vitnar bezt
um. Þeir sem vilja öðlast alla þá ánægju,
sem veiðiferðir og annað hliðstœtt sam-
neyti við náttúruna getur veitt, verða að
opna hug sinn og hjarta fyrir áhrifum
umhverfisins, leyndardómum þess, lífi
og litum. En um leið og við förum að
gefa þessu gaum kemur af sjálfu sér, að
við förum lika að hugleiða þau lögmál,
sem það lýtur og leita skýringa á undr-
inu. Og í kyrrðinni við ána, við hinn
eilífa nið hins rennandi vatns, sem Gior-
dano Bruno likti við þrá mannssálarinnar
til þess að finna hin upphaflegu heim-
kynni sin, mœtti svo fara, að við fyndum
eitthvað, sem auðgaði lif okkar — ef
til vill svör við einhverjum spurningum.
Og enda þótt þessi svör yrðu máske ekki
öll staðfest af visindunum síðar, höfum
við þó gert virðingaruerða tilraun til að
hugsa, reyna að ráða eitthvað i lifsgátuna.
Allir höfum við einhvern tírna staðið
undrandi á björtum sumardegi og horft
í þögulli lotningu á fegurð og fjölbreytni
lífsgervanna í gróðrarríki náttúrunnar,
og jafnframt orðið hugsað um þá stað-
reynd, að enn hefur enginn maður öðl-
ast þá þekkingu, að hann gœti skapað
eitt frjókorn og gætt það þeim dular-
fulla lifsneista, sem veldur vexti þess
og breytir þvi i blóm eða berjahrislu í
fyllingu timans.
Já, við höfum oft staðið þögulir gegn
undrum náttúrunnar, á öllum árstiðum.
Við höfum séð hana vakna til lifsins á
vorin, séð þau undur, sem geta gerzt
á fáeinum góðviðrisdögum, þegar mold-
in hlýðir kalli sólarinnar, opnar lifheim
sinn fyrir Ijósi hennar og býður hinum
blundandi börnum sinum að vakna og
stiga upp í dýrðina — og taka þátt í að
skapa dýrðina. Við höfum andað að okk
ur ilmi og fegurð hins fullþroska gróð-
urs í blómsölum sumarsins, séð hrörn-
unina á haustin og loks dvalarsvefninn
um dimma og langa vetur. Þá er einni
hringrás lokið. Allt er þetta fagurt og
stórbrotið. Hver árstið á sína töfra. En
af allri fegurðarfjölbreytni islenzkrar
náttúru er þó ef til vill fegurst, hvernig
hún býr sig undir dauðann, eða dvalar-
svefn vetrarins. Haustskrúði hennar er
eitt af því undursamlegasta, sem mann-
leg augu fá litið. Skúli fógeti sótti það
i eðli sinna eigin átthaga, að íiilja ganga
skrautbúinn á fund dauðans.
Þeir sem ferðast hafa um landið að
hausti til, í góðu veðri, þekkja þá sýn,
sem þar blasir við augum — kveðju
sumarsins. Við veiðimenn eigum flestir
slíkar minningar úr siðsumarferðum okk-
ar. Við höfum horft á haustlitina, orð-
9
Veiðimaðurinn