Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Side 5

lausir yfir fegurð þeirra, en með sökn-
uði yfir því, að sumrinum og laxveiði-
timanum var að Ijúka. En fögur v/
kveðjan og oft hefur hún yljað okkur
um hjarta á dimmum og löngum skamm-
degiskvöldum. Geislar Ijúfra minninga
hafa yljað margri sál á íslandi, fyrr og sið-
ar, þegar að hefur syrt.
Kunnur rithöfundur, islenzkur, hefur
sagt að það sé mikil gcefa, að vera fædd-
ur i fögru landi. Þetta er sannmœli. En
það vill verða um, náttúrufegurðina eins
og þær „jarðlegar giptir fjár og sælu“,
sem við njótum, daglega, að okkur gleym-
ist alltof oft að þakka og meta þau hnoss.
Veiðimenn œttu að muna það flestum
öðrum betur.
Erlendur veiðimaður, sem, eitt sinn
dvaldi við laxveiðar hér á íslandi setti
kvöld nokkurt í fisk, sem hann kvað
hafa verið einn skemmtilegasta lax, sem
komið hefði á færi sitt. Það var nýgeng-
inn hœngur, nokkuð vænn, og lék allar
þær listir, sem góðan veiðimann gleðja.
Veiði hafði verið treg og þessi fiskur
var sá lang stærsti, sem hann hafði kom-
izt i kast við i þessari ferð. Hér var því
ævintýri að gerast, hver taug sþennt, af
eftirvæntingu og óvissu um endalok leiks-
ins. Flugan var lit.il, fiskur og maður
stóðu nokkuð jafnt að vigi. Fyrsta hálf-
t.imann hafði fiskurinn öll ráð, en eftir
það fór smám saman að draga af hon-
um, og veiðimaðurinn jafnframt að
hlakka til að koma heim i veiðihúsið til
kunningja sinna, með fallegan feng.
Loks rann upp sú stund, að laxinn lagðist.
á hliðina við fætur veiðimannsins og
hann beygði sig niður til þess að taka um
sporðinn. En þá losnaði flugan og fir’
UTÍnn slapp úr hendi hans, iU i vatnið
ypipiMAÐypitviy
og frelsið. Veiðimaðurinn segir að sér
hafi legið við gráti. Nú var hann
skyndilega upf)gefinn, hungraður og
þyrstur og þráði það eitt, að komast
heim til að borða og sofa. Hér hafði
hann ekkert meira að gera. Hans tæki-
færi var liðið. ILann hafði misst þann
stóra. Hann lagði stöngina á öxlina og
rölti áleiðis heim. En þegar hann er ný-
lagður af stað verður honum litið til
hafs og sér þá, að eigin sögn, hið dýrðleg-
asta sólarlag, sem hann nokkru sinni
hafði séð. Hann nemur staðar, horfir
á litadýrð himins, hafs og fjalla og heill-
ast því meir, sem hann horfir lengur.
Nýr heimur hefur opnast honum hér
norður við yztu höf. Hann gleymir lax-
inum. Hann gleymir sjálfum sér, skynjar
ekkert nema fegurð, samræmi, frið. Þeg-
ar hann fer af stað aftur eru öll von-
brigði úr sögunni. Laxinn átti að lifa,
allt átti að lifa og fá sina hlutdeild i helgi-
dómi þessa islenzka sumarkvölds. Ferðin
hingað var að fullu greidd með áhrif-
um þessarar ógleymanlegu stundar.
Þannig heillaði ísland útlendinginn,
þegar hann sá „sjó og himin saman ganga
um sólskinsnótt á ástamót“. En erum
við, sem það hefur alið og fóstrað, alltaf
eins skyggnir á fegurð þess? Gæti fagurt
sólarlag sætt okkur við að missa þann
stóra?
★
Einum árshring er senn lokið. Það er
stuttur tími í hringferð sólkerfanna, eitt
æðaslag í hinni eilífu hringrás. En það
getur verið stuttur eða langur tími i lífi
manna á þessari jörð, eftir atvikum. Þrír
mánuðir eru nú liðnir siðan við lögð-
um frá okkur veiðiáhöldin, og raunar
eitthvað meira hjá sumum. Voru þeir
3