Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 20

minnisstæð. I>að kemur fyrir að fiskur
veiðist við einkennilegar aðstæður, á sér-
stök tæki eða algerlega óvænt og af ein
skærri heppni, en stundum er veiðin
einnig árangur langra tilrauna og lær-
dómsríkrar reynslu. Ennfremur geta ein-
hverjar aukaástæður valdið því, að at-
burðurinn gleymist ekki.
Fyrsti laxinn er vitanlega merkilegur
fiskur, sem við munum betur eftir en
öllum öðrum. Það eru nú bráðum 15
ár síðan ég fékk minn fyrsta lax. Til-
viljun réði því að ég komst nokkru sinni
í kynni við laxaættina. Þótt ég legði
mikla stund á að læra íþróttina til lilít-
ar og væri stöðugt að afla mér betri
tækja, liafði ég aldrei hugsað til laxveiða,
því mér datt aldrei í hug að ég mundi
fá tækifæri til að iðka þær. Hugmynd
mín var sú, að þær væru eingöngu stund
aðar á þann hátt, sem mér hafði verið
sagt að gert væri í Vaala, þ. e. a. s. í
bát með aðstoð ræðara. Aðferðin mundi
því vera svipuð og þegar róið væri með
spón. Mér hefur aldrei þótt sportlegt,
að láta róa undir sér, nema þá að veiði-
félagar rói livor fyrir annan. Ræðarinn
er þá hinn raunverulegi veiðimaður;
liinn er eins og hver önnur klessa á
afturþóftunni. Þá er nú svolítið annað
að hlaupa eftir klöppunum í sjávarmál-
inu og kasta spæninum sínum. Ég læt
mér nægja geddurnar( hugsaði ég), þær
veita mér alla þá ánægju, sem ég er að
sækjast eftir. Ef til vill hefur það einn-
ig dregið úr mér kjarkinn, að áhöldin til
laxveiðanna voru dýr og allur annar
kostnaður þeim samfara mjög mikill. Nú
tel ég ekki eftir þær krónur, sem ég hef
eytt í þetta; ég hef fengið þær með vöxt-
um og vaxtavöxtum í aukinni heilbrigði,
andlegri hressingu — og jafnvel efni í
ritsmíðar — að ógleymdum hinum á-
nægjulegu kynnum af veiðifélögum mín-
um, og síðast en ekki sízt sjálfri ánn:
þessari tryggðavinu, sem ég hef eignast
við margra ;ira samveru og hefur leitt
mig inn í nýja hugarheima.
Ég átti raunar flugustöng, ágæta „split-
cane“, sem ég hafði fengið hjá starfs-
bróður mínum, sem greiðslu fyrir tíma-
ritsgrein. Af heimsku hafði ég eyðilagt
hana, með því að nota hana sem kast-
stöng. Hún var orðin bogin og lin vegna
þess, að ég hafði kastað með henni þungri
beitu og veitt á hana geddur. Munið
það, ungu veiðimenn, að hver tegund
veiðiskapar krefst réttra tækja. Þá reglu
má ekki brjóta. Noti byrjandinn rétt
tæki og fái tilsögn hjá hæfum manni,
getur hann orðið góður veiðimaður á
nokkrum vikum, að öðrum kosti geta
liðið mörg ár án þess að liann læri ein-
földustu grundvallaratriði. Spyrjið okk-
ur eldri mennina ráða, en kaupið aldrei
af handahófi í veiðarfæraverzlununum.
Þótt ég kynni ekki enn að nota þessa
ágætu flugustöng rétt, varð hún eigi að
síður sá töfrastafur, sem opnaði mér ævin-
týraheim laxveiðinnar. Það skeði í Huo-
pana árið 1906. Áin var þá leigð W.
Ruuth skipstjóra og dr. W. Lybeck.
Skipstjórinn hafði fengið þá hugmynd,
að ég yrði að kynna mér rekstur smá-
býla, a. m. k. nægilega mikið til þess,
að ég gæti skrifað eitthvað um það efni,
í samræmi við hugmyndir hans. Hann
stakk því upp á, að ég kæmi og skoðaði
nokkur býli, sem hann var að láta reisa
í tilraunaskyni, m. a. í Viitasaari. Til
þess að tryggja það, að ég færi með hon-
um af fúsum vilja, lofaði hann mér veiði
18
Veiðimaðurinn